Het laatste gedicht dat ik voor jou schreef

Dit is niet het laatste gedicht dat ik voor je schreef. Misschien moeten die woorden in een kooi blijven. een cijfer dat dicht bij mijn kern was genaaid, daar waren regels over, trouwe vastgebonden antipoden zijn, en hoe er nog steeds van me gehouden kan worden, maar je gaf om los te laten. Wat kun je me toch even aanraken, ik had nooit geloofd dat er zoiets bestond als te dicht bij een ander aangetrokken worden. En ik weet niet hoe ik van zo'n intensiteit moet ontsluiten.

Er waren regels die ik nooit zal weggeven uit het laatste gedicht dat ik voor je schreef, sommige gingen over plaatsen die vergiftigd waren, plekken die nog gloeiden voorbij elke wond, sommige deden te veel pijn om zelfs maar op te noemen. Er waren er die ik kan aanraken, zoals het neuriën van ons deuntje terwijl je sliep, ook al doet muziek me nu alleen maar pijn. Waar ik ook heen ga, je lied ademt voor me uit, te veel akkoorden en teksten fladderen in een warme coda, versmelten om jou te worden.

En aangemoedigd alsof de woede van een hart meer dan genoeg reden is om hier te blijven, moet ik nog loslaten. Dit is niet het laatste gedicht dat ik voor je schreef. Misschien moeten die woorden verborgen blijven, een cijfer dicht bij de kern geëtst, daar waren strofes over, over gezongen worden door een bliksembloem als een traliewerk van unieke patronen gemaakt, getraceerd waar alleen jij weet hoe je ze moet aanraken. Er waren regels die een verhaal vertelden dat veel te persoonlijk was om op te noemen. Dit was na regels over hoe rouwen sommige plaatsen in een koude steen kan veranderen, over wat je prachtige wereld nu vult, welke woorden je zo moeiteloos vangen en het brandende verlangen intensiveren dat je zo graag wilde bereiken.

Ik kan je vertellen over enkele specifieke lijnen, over hoe emblemen vol passie me aanmoedigden alsof de flitsende kern meer dan genoeg reden is om mezelf helemaal aan jou te geven. Hoe weet je de specifieke trilling die op het oppervlak van mijn woorden breekt, de onverzadigbare aanraking die je nog steeds zoekt lang nadat de ladingen van het lichaam zijn verdampt. Hoe toen ik je vertelde dat ik een gedicht van je had gemaakt, je langzaam steeds weer kuste en elke keer dat onze lippen elkaar raken als een handtekening die niemand ooit ziet, de koolstofstromen overal in een wervelwind worden verspreid terwijl je me verteerde, door me heen drukte op manieren die ik nooit in je zal binnendringen. En ik heb nooit geloofd dat er zoiets bestond als te dicht bij elkaar worden getrokken, ik heb nooit geweten dat ik meer nodig zou kunnen hebben dan wat jij kunt geven. Ik weet gewoon niet hoe ik zo'n intensiteit moet ontsluiten.

Dit is niet het laatste gedicht dat ik voor je heb geschreven, dat is te veel om hier op te noemen. Die moet ik vasthouden. Al is het maar voor even..

Vergelijkbare verhalen