Je droeg het maanlicht

Je droeg het maanlicht als een geheim, een goedbewaakte bekentenis die tegen je huid bloeide. Ik was toen te bang om aan te raken, al wist ik niet hoe ik los moest laten voor dit gevaarlijke rubicon van contact waar onze handen samenkomen. Zelfs toen klampte ik me al te jaloers vast. Maar je was geïnteresseerd in kleine dingen waarvan ik me moeilijk kan herinneren en die na verloop van tijd alles zouden worden. Ik moet me herinneren hoe je mijn littekens hebt getraceerd en kuste, je lippen gingen er eerst heen alsof ze een punt wilden bewijzen.

Als om me te vertellen dat die genezen snijwonden, sommige per ongeluk of enigszins opzettelijk, sommige het bewijs waren van geweld dat ooit over een jong lichaam bloeide, dat was de lens waar je me het beste doorheen zag. Je wilde me zo onbewaakt proeven. En hoewel het niet aan jou is om mij te redden, heb ik nog nooit gedacht dat je zou vertrekken. En je kleedde je om me heen als maanlicht, bijna te stralend om je aan vast te houden, klampt zich vast als een goed bewaard geheim.

Ik was bijna bang om te verhuizen, zelfs de kleinste verschuiving zou hebben erkend dat ik al wist dat ik je nooit zou kunnen laten gaan. Zelfs toen was ik al angstvallig ons eigen verhaal aan het schrijven. Je deed me de kleine dingen herinneren, de nagloed die voorbij de liefde werd gemaakt, waarbij alles een opzwepende herinnering is aan onze donder en dichtbij gefluister. Je liet me herinneren waar ik me aan moest vasthouden.

Maar al deze pagina's lijken mijn hart in de schulden te steken, en het is te vroeg dat ik vergeet wat u echt nodig heeft. Ik kan nooit vergeten hoe ik je littekens kuste, ze volgde alsof ze de mijne waren, ik bleef bij elk van hen hangen alsof ik wilde bewijzen dat ik een onvergetelijk punt zou bewijzen. Alsof ik je meer met mijn lippen kon vertellen, veel meer uitwisselde in onze pauzes, tussen de eindeloze lijnen met inkt, je kon altijd veel meer zien in wat ik niet wist hoe ik het moest zeggen. Ik wilde je op je meest onbewaakte moment leren kennen, om elke bekentenis over je huid te voelen bloeien.

En ook al is het niet aan jou om mij te redden, ik had nog steeds nooit gedacht dat je zou vertrekken. Maar ik zal nooit kunnen vergeten hoe je het maanlicht droeg….

Vergelijkbare verhalen