Kan liefde weer groeien uit de as van Dspair?

De regens kwamen vroeg in september. Vallend uit een broeierige loden hemel; Na maanden van oneindige zonneschijn. Toen alle kleur wegvloeide uit velden en bladeren; En kleine meren en stuwmeren droogden op; Gebakken aarde als beton alles wat overbleef.

De meedogenloze stortbui veranderde de aarde. Naar een zee van modder, overal modder; In huizen komen, tapijten bevuilen. En vloeren beitsen; en koude rijwinden. Alle bladeren van de verdroogde bomen gestript. Te karnen tot bruine brij onder de voeten.

Dit alles een metafoor voor onze liefde; Een passie die in het voorjaar was opgebloeid. En verbrand met toenemende intensiteit. Naarmate de maanden vorderden, een vlam zo hevig. Dat het de ziel verschroeide, alles verteerde. Tot er geen spoor van vriendelijkheid meer over was.

Onvermijdelijk kleine irriterende stoffen. Werd versterkt en liet diepe wonden achter. Dat geen smeekbede volledig kon genezen; En te snel het smetteloze oppervlak. Van genegenheid was op brute wijze getekend. En zoete onschuld veranderde in harde woorden.

Eindelijk, uitgeputte stormen; Wanneer alle heldere schoonheid van de lente. Was niets meer dan een herinnering; Na alle verwijten. En onmatige beschuldigingen; Geen tedere woorden konden de kloof dichten.

In de weinige periodes van zonneschijn. Hoop op verzoening. Kwam even op en stierf even snel; Onder de voet gelopen in het slijk; Het sombere afval van woede.

Dat verstikt alle geloof in genezing. Het einde, hoewel onvermijdelijk; Kwam plotseling, een bliksemschicht. Dat verschroeide met hart stoppende pijn; Een laatste fataal misverstand.

Die geen smeekbeden hadden kunnen verlossen. De winter kan voor mij niet te vroeg komen; Wanneer, zoals de steriele bevroren kuilen. Onder hun deken van vriendelijke sneeuw.

De pijn zal buiten bereik worden verzegeld. Tegen alle verstand in leef ik nog steeds in hoop. Dat met de nieuwe komst van de lente. Mijn liefde en ik zullen verzoend worden.

Vergelijkbare verhalen