Met terugwerkende kracht

Het zou over lichamen gaan. Je herinnert je dat veel meer nadat en hoewel we nog steeds verplicht zijn om de vochtige nachtlucht van je kamer te delen en zo omhuld door menselijke hitte, het gemakkelijk zou zijn om in niets anders te smelten. Dan zou ik immuun zijn voor consequenties, zou ik immuun zijn voor voorafschaduwing. Maar een deel van ons is al gescheiden. Het is niet meer dan normaal dat we terugkeren naar onszelf.

Je ogen hebben al geflitst, ik heb me al overgegeven aan zijn donkere glinstering, je kreten doorboorden de nacht net als ik jou, het voelde als een overtreding om je zo kwetsbaar te zien. Het zou over lichamen gaan. Maar als wat er van mij over is, een kortstondige gloeiende uitbarsting, een deel van iets dat misschien de ziel is, zich bij je voegt zonder een vraag of keuze.

Het is veel meer tussen ons. Misschien zou het verkeerd zijn om dingen te zien die me nooit eerder zijn opgevallen, hoewel ik verondersteld werd terug te gaan door de dromerige neonstraten van de stad naar een donker appartement vol geesten. Waar mijn enige geheim zou zijn dat ik de dekens zou opvouwen tot ik me kon opkrullen tot een imitatie van jouw warme lichaam, zou het nooit genoeg zijn, het zou niet eens in de buurt komen.

Het zou over lichamen gaan. Maar nu adem ik onze nagloed in, bijna bang voor hoe perfect we zijn opgeschept, als een tweede huid die eindelijk zijn weg naar huis heeft gevonden. Misschien zou het verkeerd zijn om te zeggen dat het is alsof we elkaar al zo lang kennen, om met terugwerkende kracht iemand anders te claimen en alles wat ze zijn in kaart te brengen als een mystiek terrein dat nog nooit is afgestemd op een andere kracht of honger dan die van mij. Misschien zou het beter zijn om niets te zeggen, om deze stille intimiteiten tussen ons door te laten gaan, dit allemaal in mijn hart mee te dragen en nooit de jouwe lastig te vallen, want als je hand daar drukte en bleef en begon te luisteren naar het patroon dat daar trommelde . Je zou voelen waar het altijd pijn doet.

Ik zou de levenslijnen in je zachte hand voelen, identieke kaarten die elkaar ontmoeten en me eraan herinneren hoe kwetsbaar ik werkelijk ben. Het zou over lichamen gaan. Je herinnert je nu veel meer na de diepe en felle hitte die ons beiden ademloos en huiverend achterliet en ik wil gewoon dat we in elkaar gewikkeld blijven. Je ogen zijn al overgegaan in slaap, in die zoete ether waar meer dan een lichaam zo doorboord is, het voelt als een overtreding om je zo kwetsbaar te zien.

Wat er nog van mij over is, heeft zich bij jou gevoegd. Een deel van ons is al uit elkaar gegaan. Een deel van ons zal hier altijd terugkeren zonder keuze of vraag..

Vergelijkbare verhalen