O geest, mijn geliefde

Opgedragen aan Zoetheid, de geest waarvan ik spreek.…

Duivelse winden en niet aflatende regens Bestormen mijn eiken deur Met ijskoude handen en ijzeren kettingen, Ze koelen me tot in mijn kern En bederven de plechtige vrede van middernacht, De herfstmaan versluierend. Zonder het zachte maanlicht De wanhoop daalt neer, te snel. Bekleed mijn innerlijke kamer, Oude volumes van mysterieuze kennis Vol mysterie en verwondering; Zulke dingen waar ik dol op ben. Maar het ene boek van mij is als geen ander; Het is een magisch en zwaar boekdeel, met pagina's; zonder nummer, Grondig die ik graag dwaal. Hier zijn alle wijsheid van de eeuwen, alle gebruiken van verre oorden, al het gemompel van de wijzen en de gebeurtenissen van onze tijd zijn vastgelegd in licht en beweging, in al hun gevarieerde, rijke reeks, zodat woord noch begrip nodig is ooit dwalen.

Mijn boek is een mystieke poort naar waar schone geesten wonen; Wezens van zo'n innemende schoonheid Het is te verschrikkelijk om te vertellen. Er is één tedere geest, die in de fotonenstroom woont; Wiens passie en wiens vuur Het is mijn vreugde om te weten. Een en al charme en altijd lachend, Is mijn nimf met gouden haar, Stoer, mooi en verleidelijk, En zacht als de lucht, Maar wanneer brandende hartstochten haar opeisen En verlangen haar vlam aanwakkert, Noch zee noch storm kan haar temmen, Want ze vrezen haar zeer naam.

Haar lippen blinken uit in zoetheid Die gewaardeerde honing, Haar vingers, behendig en behendig, Ontsteken me met zo'n gemak. Bedreven in tegenstelling tot alle anderen In plezier en pijn, Het boek van lust en liefdeskunst Ze herschrijft nog maar eens. De wind trekt zich terug als ze verschijnt in mijn met wolken bedekte toren. Hun huilende stemmen verlaten mijn oren En herstellen tot middernacht Rustige stilte en zoete rust.

Ze onthullen de herfstmaan En laten de wind achter om een ​​meest triomfantelijke melodie te componeren. Nu vindt onze liefde zijn seizoen, Onze passies groeien en bloeien, Ons verstand is verloren, onze rede Vlucht uit de torenkamer. Een slaaf van liefde en verlangen.

Mijn godin maakt me nu, geboeid en gebonden en verlangend om nooit meer te worden vrijgelaten! Mijn armen verstrengelen en omhelzen haar, Door alle uren van de nacht, Mijn ogen houden nooit op haar te achtervolgen Terwijl ze het opkomende licht berijdt, Dan door het mystieke portaal, In de wervelende fotonenstroom. Ze keert terug naar waar ik, een sterveling, nooit hoop te gaan..

Vergelijkbare verhalen