Tijdlijnen

Wat hadden we kunnen zijn? We lagen naast elkaar in het koele gras van de herfst, de bladeren knisperend tegen onze huid bij elke kleine beweging terwijl de zon en wolken boven ons voorbijtrekken. Tijd en het verstrijken ervan heeft hier geen relatieve betekenis; we zijn twee aparte mensen, en toch… We zien elkaar zoals we werkelijk zijn, maar in deze tijden kunnen we niet zien wie we bedoeld waren te zijn. Mijn ogen kijken heimelijk naar je, bezorgd in deze stille pauze dat je misschien genoeg van me krijgt. Mijn zorgen zijn ongegrond; je bent net zo ontvankelijk voor mij als ik voor jou ben geweest.

Misschien is het niet de bedoeling dat we het begrijpen; deze tijdlijn blijft niet voor niets voor ons verborgen. Terwijl onze ogen elkaar ontmoeten, met een zwak briesje dat de geur van je huid naar me toe voert, staar ik naar je zonder met de ogen te knipperen, bang dat ik een moment van je zou missen. In je niet-aflatende blik heb ik me nog nooit zo op mijn gemak gevoeld. Ik kan ook, in het klein, zien wat we misschien al waren.

Je ogen laten me de details zien die het leven niet kan hebben. Ik zie heerlijke picknicks in het park, uren samen rijden, onze favoriete liedjes spelen in de auto; kleine briefjes in de zak van je werkoverhemd, om later te ontdekken… je hand vastpakken tijdens een film, zo dicht mogelijk bij elkaar knuffelen tijdens een woeste onweersbui. Misschien is het niet de bedoeling dat deze tijdlijn bekend is.

Ik voel hartstochtelijke, romantische liefde gemaakt in een teder, koortsig moment; onze individuele wil brokkelt af tot stof terwijl ons verlangen naar elkaar ons dwingt te bezwijken. Ik zie je voor me staan ​​in een kleine kapel in het bos; onze levens vallen met elkaar samen zoals onze verenigde zielen hebben. Terwijl we onze geloften reciteerden in het bijzijn van onze families, had mijn hart nog nooit meer vreugde gevoeld dan bij jou.

Ik staar naar de kleine kinderen die ik je zou hebben gegeven die om ons heen rennen en spelen, veilig dat hun ouders er voor hen zijn en me nooit zorgen maken over morgen. De nasleep en het product van onze toewijding aan elkaar. Misschien is het niet de bedoeling dat we dit zien. Mijn ogen gaan echter dieper in die van jou… Ik wil zien hoe het leven had moeten zijn. In het spiegelbeeld van je leerling, spelend als een stomme film uit een vergeten tijd, zien ze ons samen ouder worden, favoriete boeken en verhalen delen, kijken hoe onze kinderen opgroeien te midden van een leven vol geluk en gelach.

Ik loop in gedachten door een deurpost, een passieve indringer die ziet hoe we in moeilijke tijden op elkaar leunen, altijd met liefde en respect; we zouden nooit hard tegen elkaar praten, maar altijd op de zachtste tonen en aanrakingen… twee samenzweerders in de nacht, het leven te slim af. Misschien was het nooit de bedoeling dat we het helemaal te slim af waren. Ik schiet terug naar het heden; mijn ogen waren uitgeput van de reis die ze hadden gemaakt zonder dat mijn lichaam een ​​spier vertrok. Ik reik naar je uit, om je warmte te voelen, om me te kalmeren… Ik sluit mijn ogen als ik naar je hand reik… een paar seconden in de tijd; niets meer dan dat. Weg is het herfstgras; weg zijn de bladeren… Weg zijn de overblijfselen van deze tijdlijn van een nooit geleefd leven… nooit gemaakte herinneringen.

De lach en gezichten van onze kinderen, nooit te horen of te zien. Misschien is het niet kennen van deze tijdlijn wat van ons wordt verlangd; een kleine genade om de pijn te verlichten die wordt gevoeld in elk kloppend hart dat naar beneden wordt getrapt om bij een dof gebrul te blijven. Wat zouden we nu voor elkaar kunnen zijn? Ik open mijn ogen… je bent uit mijn zicht verdwenen als rookslierten die door de koude ochtendlucht verdwijnen.

De geest van jou laat me rillen; Ik was nooit klaar om afscheid te nemen. Als ik de kans had gekregen om iets meer voor je te zijn dan ik ooit was… dan zou ik nooit hebben geaarzeld van dat wonderbaarlijke geschenk dat mij van de hogere macht is gegeven. In plaats daarvan lig ik in het holst van de nacht stil in een bed. Fysiek aanwezig in dit leven, maar mijn geest is ver weg, onaantastbaar voor iedereen.

Mijn rug naar deze wereld gekeerd terwijl mijn arm stevig het enige vastgrijpt dat ooit dient als herinnering aan jou… Een gevulde, groene Triceratops die jouw naam draagt..

Vergelijkbare verhalen