Ware liefde overwint alles

Bekentenissen van een ongeordende en onhandelbare geest.…

Onverbiddelijk kan ik mezelf voelen vallen In de duisternis die altijd op de loer ligt, sinister En uit het zicht, daar in de hoek van mijn geest, Een plaats van demonen en onnoembare verschrikkingen, Waar mijn ergste nachtmerries wachten, verlangend om mijn ziel op te eisen. Als een veroordeelde op weg naar het schavot, zie ik de loerende gezichten van de spottende menigte Mij oproepen om mezelf te redden, hun spottende beschimpingen De begeleiding van mijn halsstarrige afdaling In waanzin, het lot dat ik zo rijkelijk verdien De rechtvaardige beloning van een trouweloze vriendin, verrader van degene die me zo graag haar vertrouwen schonk, alleen om me te zien afwenden op het moment van haar grootste nood, te zwak om haar last te delen. Maar zelfs als ik val, zie ik een lichtstraal helder schijnen in de verte, constant en sterk, Een baken dat me terugroept uit de duisternis In de warmte en zonneschijn van haar eeuwige liefde. Hoewel ik haar misschien in de steek heb gelaten, bleef ze trouw aan de beloften die ze me lang geleden deed, om mijn eeuwige metgezel op het pad te zijn vanaf onze eerste ontmoeting tot ons leven eindigt in de dood.

Naarmate ik steeds dieper in het moeras duik, wordt het licht sterker, reikend naar beneden in het donker Om me te plukken uit de handen van de lachende demonen die zo zeker zijn van hun prooi, niet begrijpen van de felle kracht van haar niet aflatende toewijding, een gegeven liefde vrij, zelfs in haar nood. Dan, met dramatische plotselingheid, verandert mijn stemming, Zwaaiend met wilde overgave van de donkerste wanhoop Naar de andere pool van uiterste opgetogenheid. Een gevoel van zo'n ongelooflijke lichtheid doordringt mijn hele wezen, zodat ik, net als Icarus, geloof dat ik de zon in kan vliegen, een spoor van heldere pracht door de lucht blazend. In deze verheven staat van wilde euforie, als een man in een hallucinogene droom, beschrijven visioenen van caleidoscopische intensiteit gloeiende patronen in mijn geest, en levend met bijna bovenmenselijke kracht, stromen ideeën sneller dan gedacht op de pagina in een stroom van moeiteloze creativiteit.

Maar de mystieke visioenen beginnen al snel te vervagen, en net zo plotseling als ik oprees uit het slijk van zelfhaat en wanhoop, stort ik terug naar de aarde. De tweelingdemonen van jaloezie en twijfel herhalen Hun aanval op mijn gebroken persoonlijkheid, Voedt mijn paranoia met hun hatelijke aandrang, Het harde geschreeuw van hun stemmen overtuigt me Dat ik alleen ben, verlaten in de strijd, Voor mijn gezond verstand, onwaardig om lief te hebben, mijn lot Om voor altijd veroordeeld te zijn tot een eenzame dood. Maar zij die mijn enige schild is tegen mijn vijanden, de duistere vijanden die op de loer liggen in mijn zieke geest, is te vastbesloten om ooit een nederlaag te accepteren, haar enige wapen de simpele kracht van haar liefde. Eindelijk, na een lange strijd, gaat de storm liggen, En het schip van mijn ziel komt in rustiger water, Spoedig om een ​​veilige haven te vinden in haar liefdevolle armen.

Maar zonder de reddingslijn van haar onbaatzuchtige moed zou ik zeker schipbreuk hebben geleden op de riffen van zelfhaat, meegesleurd in de maalstroom Om te verdrinken in zelfmedelijden, voor altijd verloren in de diepte. Na verloop van tijd zal ik een zekere mate van innerlijke vrede vinden, en de rauwe snijwonden die mijn geest nog littekens zullen maken, zullen worden genezen door de zoete balsem van haar tedere liefde. Wat voor toekomstig geluk en vreugde ik ook vind, zal volledig te wijten zijn aan haar weigering om me voor altijd in de duisternis te laten vallen, haar onbaatzuchtige aanbidding mijn redding.

Ondanks mijn geroemde intellect en vaardigheid met woorden, het product van vele jaren boekenstudie, kan ik geen zinnen vinden die voldoende zijn om die bescheiden innerlijke kwaliteiten van geest en hart te beschrijven, en onfeilbare vrijgevigheid van geest die het kenmerk zijn van haar nobele ziel, Zo gewillig voor mij gegeven zonder terughoudendheid. De simpele waarheid die ik nu nederig erken, is dat mijn slimheid, waar ik zo trots op ben, van weinig waarde is, en dat ware liefde en standvastigheid, eigenschappen die ze in zo'n overvloed bezit, de enige deugden zijn waarnaar ik zou moeten streven, en haar blijvende liefde, die ik niet verdien, maakt van mij een betere man, en dus ben ik tevreden..

Vergelijkbare verhalen