Annie en ik - Hoofdstuk 8 (finale)

🕑 6 minuten minuten Liefdesverhalen verhalen

Frank en ik stonden erop dat de meisjes langzamer gingen rijden. Hun zwangerschapsaankondigingen hadden ons allebei met verstomming geslagen, vooral Frank omdat hij zesenveertig was en Nancy vijfendertig. Annie stelde voor dat Julie zou kunnen worden gevraagd om zich bij het team aan te sluiten. Ze werkte als leerling-kapper voor ongeveer vier pond per week en genoot er allerminst van. Die avond thuis belde Annie haar op en vroeg of ze langs wilde komen.

Ze was dolblij met de baanwisseling en greep de kans om haar loon te verdubbelen met beide handen aan. Toen Annie achter haar aan liep, verwachtte ze een baby, barstte Julie in tranen uit. Frank en Nancy hadden Julie natuurlijk eerder ontmoet en ze konden het goed met elkaar vinden. Een van haar taken bij de kapper was het beantwoorden van de telefoon en ze had een prettige telefoonmanier. Ik raakte steeds meer betrokken bij de dagelijkse gang van zaken in het botenbedrijf en ook de kraanverhuur nam een ​​hoge vlucht.

Op een ochtend zei Frank: "We hebben een basis nodig, jonge David, een erf waar we de kraan kunnen stallen en onderhouden." "Nou, als je het je herinnert, bezitten we een stuk land tegenover mij.". "Ja, maar 'Four Square' bezit dat, niet de bootmaatschappij.". Daar dacht ik even over na. "Waarom verkoop je de kraan niet aan 'Four Square' en richt je een divisie op, noem het 'Four Square plant rental'?". "Hoeveel geld heb je?" vroeg Frank.

"Ik weet het niet zeker, maar Annie zal het weten. Waarom?". "We moeten nog een kraan kopen, een vorkheftruck of twee.".

"Ook chauffeurs?" vroeg ik maar hij schudde zijn hoofd. "Nee, alleen de machines.". Annie vertelde ons dat we ongeveer achtduizend pond hadden, dus ik gaf Frank een cheque van drie om de helft van de bestaande kraan te kopen en ging op zoek naar een andere tegen de juiste prijs. Nancy liep het kantoor binnen en liet Frank een brief zien. Hij gaf het zonder commentaar aan mij door.

Het was van een multinationale woningbouwer met een bod van een miljoen pond voor het huisje en de grond. 'Een miljoen pond,' riep Annie terwijl ze het las. "Wij zijn rijk.". 'Als we volhouden, krijgen we er twee,' zei Frank. Hij droeg Nancy op om te antwoorden.

"Geen weigering lieverd, meer uitstel. Ze komen terug als ze echt geïnteresseerd zijn.". Ze waren zelfs geïnteresseerd, zeer geïnteresseerd. Twee dagen later arriveerden een paar van hun topmanagers om de directeuren van 'Four Square' te ontmoeten.

Eerlijk gezegd waren ze een beetje verbaasd dat Annie en ik nog zo jong waren. "We denken dat je zult merken dat een miljoen een zeer redelijke prijs is voor het land", was hun openingszet. "Het lijkt eerlijk genoeg," gaf Frank toe, "maar David hier heeft iets anders in gedachten.". 'We hebben wat onderzoek gedaan,' zei ik, 'en de enige toegang tot dat stuk land is de ingang bij het huisje. De reden dat het land nog niet is gekapt, is dat het openen van meer toegangswegen zou te gevaarlijk zijn, aangezien ze slechts een paar meter verwijderd zijn van een hoek die toevallig op een hoofdweg ligt.

Om die reden zijn al twee aanvragen afgewezen. Dus we zullen het land voor een miljoen verkopen. ". Ik wachtte even om die feiten te laten bezinken en voegde toen toe: "Maar voor het huisje en de toegang ervan willen we nog een miljoen.

Als je ervoor kiest om het land te kopen zonder het huisje en de toegang, zullen we een tolpoort bouwen en toegang vragen, inclusief voetgangers.". Hun monden vielen open terwijl ik doorging met het schetsen van mogelijke kosten variërend van tien pond per dag voor voetgangers tot veertig pond voor wagens. De oudste van de twee potentiële kopers grijnsde vrolijk.

"Ik begrijp waarom je een regisseur bent.". We hebben niet alleen onze twee miljoen gekregen, maar dankzij wat harde onderhandelingen van Frank hebben we het huisje behouden, maar niet de toegang. We keken toe terwijl ze wegreden en pas toen juichten we. We lachten, huilden, omhelsden en kusten elkaar en waren het toen met Annie eens: "We zijn rijk!". In de zes maanden die volgden, bloeide de botenhandel boven alles wat we ons hadden kunnen voorstellen.

We kochten twee jachthavens en tien boten, de jachthaven van Shardlow werd het hoofdkwartier voor 'Four Square plant rental' en Julie verhuisde daarheen om de boekingen te doen. Annie en Nancy waren toen al te groot om achter hun bureau te passen. Frank heeft me de helft van het bedrijf verkocht voor een half miljoen pond. Annie en ik waren als directeuren van drie bedrijven waarschijnlijk de meest succesvolle tieners in Groot-Brittannië en de rijkste. We kochten een groot, oud vrijstaand huis op een halve hectare grond.

Annie leerde autorijden, we kochten een auto voor haar, en we hebben Julie zelfs door haar examen gehaald en er ook een voor haar gekocht. Ze verdiende twintig pond per week. Annie en Nancy gingen op dezelfde dag bevallen en brachten prachtige meisjes ter wereld die vanaf dat moment ons leven beheersten.

Kranten bestormden ons met geldaanbiedingen voor foto's en interviews, die we allemaal weigerden. Op de dag dat ik Annie uit het ziekenhuis naar huis bracht, nam een ​​nogal slonzige jongeman een foto van ons terwijl we de oprit op slingerden. Het regende en hij zag er doorweekt en ellendig uit.

Ik stopte de auto. "Voor wie werk je?". "Niemand, meneer.

Ik ben net begonnen als freelancer in de hoop een foto te verkopen. Ik ben pas twee weken geleden van school gekomen.'. Ik keek naar Annie achterin de auto met onze dochter en trok mijn wenkbrauwen op. Ze glimlachte en knikte. 'Instappen', zei ik.

Hij aarzelde. 'Waarom?'. " Omdat ik je rijk ga maken. En noem me geen meneer." Hij kreeg niet alleen zoveel foto's van Annie en mij dat hij maar kon verkopen, hij kreeg ook een wereldexclusieve foto van onze dochter, Victoria. We lieten hem ons interviewen en we beantwoordden met volledige eerlijkheid.

Ik vertelde hem zelfs over het besturen van de kraan vanuit Southampton toen ik zestien was. Hij kon zijn geluk nauwelijks geloven. We gaven hem thee en Frank arriveerde met Nancy en hun baby. Ik vertelde Frank over de jongen en hij stemde toe om te doen hetzelfde, foto's en een interview toegestaan.

Ze noemden hun dochter Annette, naar Annie. Dat vond ik mooi en we hebben de baby's bij elkaar gezet voor een foto. "Waarom ik?" vroeg de jongen. "Elke krant en elk tijdschrift in de het land wil wat je me zojuist hebt gegeven.'.

'Omdat die man daar,' wees ik naar Frank, 'me een kans gaf toen ik nog maar een klein beetje ouder was dan jij nu. Ik geef je dezelfde kans.". "Ik weet niet wat ik moet zeggen," zei hij ongemakkelijk..

Vergelijkbare verhalen