Bliksem Bloem

Je weet altijd wat ik probeer te zeggen…

🕑 9 minuten minuten Liefdesverhalen verhalen

Tot in de wortel in je omhuld, zelfs de geringste beweging, de kleinste verschuiving van knarsende heupen, laat me je naam uitroepen. Het is meer dan alleen een reflex voor die specifieke lettergrepen om zich te vormen tot een geluid dat hulpeloos uit mijn keel ontsnapt in onregelmatige, behoeftige ademhalingen. Het gaat verder dan een gebed tot een ongezien geloof. Het is als een oerbezwering, een gezang dat iets oproept dat zo diep en oud is in de mens dat we er nooit een naam voor zullen vinden. De dingen die ons het diepst bereiken, die een ander vertellen dat we naar alles hunkeren… Ze hebben geen naam nodig.

De mysterieuze stroom waar het verlangen doorheen zingt, zal het altijd begrijpen. Je heupen rocken nu harder. Ik reik naar je uit met alles wat ik ben, elk verlangen en elke pijn doordrenkt in mijn aanraking. De manier waarop mijn rug onder je kromt, hard en kloppend vlees nog verder in je doorweekte diepten stuwt. Je bezig houden tot het uiterste, maar iets meer.

Een privé-universum dat alleen wij kunnen bewonen en in kaart kunnen brengen. Een universum waar, ook al ben ik ingebed in je vlees, je plaatsen in mij hebt bereikt en opgeëist die meer verhit en intiem zijn dan wat we ontdekken in de huid van een ander. Je schreeuwt het dan uit en ik ken dat geluid maar al te goed.

Ik heb de innerlijke piek ontmoet, de bijna te gevoelige zone die zich verbergt in je gladde, nauwe tunnel waar niemand anders bij kan. Ik ken jouw lichaam zoals jij het mijne kent. We hebben geen gids voor elkaar nodig, geen eisen of smeekbeden om ons te helpen ontdekken wat elke zenuw naar onontkoombare gelukzaligheid signaleert. Je komt overeen met mijn beweging, naar beneden leunend.

Je haar wordt een mooi en dik geurig gordijn dat onze gezichten omhult en ons omlijst. Zelfs in het schemerige licht van de slaapkamer zie ik alleen jou. Een eenzame vinger glijdt over mijn wang, pure elektriciteit gaat naar mijn kaaklijn, voordat je lippen me omhullen in een hongerige kus. Zelfs met het bijna woedende geknars, is de kus langzaam, de tongen pijnlijk zoekend, zo geduldig en grondig.

Je hebt altijd gezegd dat mij proeven een van je favoriete dingen is. Dat je me vele uren later nog kunt proeven, een samensmelting van onze smaken. Ik heb je nooit verteld dat het voor mij hetzelfde is. Ik kan je proeven waar zintuigen dat niet kunnen.

Ik voel je op plaatsen zonder naam. Ik voel je op dezelfde manier als de aarde voelde toen ze werd gevormd. Absoluut.

Verbruikt, de aardbeving en onweersbuien. Niet te stoppen krachten. Ik grijp krachtig je brede wangen vast en duw omhoog om je beweging te evenaren, verder in je binnendringend.

En je geeft niet toe, zelfs maar met kop en schouders, wetende wat komen gaat. En ik kan het onvermijdelijke voelen, ik kan het tij voelen dat opkomt. De manier waarop mijn lichaam hulpeloos begint te spannen onder het jouwe als de duurzame en geoefende pees van een boog. Je lijkt op een prachtig instrument waarvoor ik de mooiste en meest complexe akkoorden heb ontdekt.

Het nummer dat we samen componeren is niets minder dan een storm. Ik zit nu in het oog van de storm. Bij ieder ander ter wereld zou dit iets zijn om bang voor te zijn, om beschutting tegen te zoeken.

Maar ik ben je toevlucht en jij zult altijd de mijne zijn. Het is een van de vele dingen die ik niet kan bekennen, dat ik weerloos ben zonder jou. Er is een voelbare verandering in de lucht, iets ouds en naamloos dat we door ons vlees en onze botten kunnen voelen dreunen. Ademhalingen tussen ons zijn een stormkracht die over territorium kabbelt. Mijn gezicht ingekapseld in je haar.

Je armen uitgestrekt over de mijne, vingers in elkaar verstrengeld, knijpend als een hondsdolle hartslag. Jouw ogen, magnetisch en stralend in het schemerige slaapkamerlicht, houden de mijne betoverd. Zonder woorden zeggen ze me dat ik nu niet weg durf te kijken of met mijn ogen te knipperen, om in dit woedende inferno te staren dat we hebben gecreëerd.

En ik voel de elektriciteit hier in ons, die zich net onder de huid als vage speldenprikjes begint te verspreiden. Het worden tintelingen die bijna te veel zijn om te nemen. Jij bent de storm die over mij raast, een gewelddadige en prachtige wervelwind van bliksem, vurige regen en trillende donder. De hele wereld is versmald tot een geconcentreerde pinpoint en alles wat ik weet ben jij.

Ik ben slechts een passagier in het oog van de storm, smekend om verslonden en weggevaagd te worden met jou. Een plotselinge verstrakking, het bezitterige omhelzen van gesmolten diepten, pulseert rond mijn gezwollen lengte. Heupen houden niet tegen, rijden met alle kracht die je kunt oproepen. Je bent nu aan het fluisteren, elk woord doordrenkt van gekreun.

Zeggen dat ik in jou moet eindigen. Om te beven en te ontploffen terwijl ik je merk met mijn zaad. De storm breekt los en we wankelen over de rand, terwijl jij overstroomt en om me heen klemt. Met een laatste stoot omhoog, komt mijn hele lichaam tot rust terwijl ik uitbars in wat lijkt op eindeloze dikke hete touwen die diep in je schieten.

Mijn zicht lijkt slechts een fractie van een seconde in een absoluut wit te flitsen, maar wordt dan ingehaald door jouw ogen zo dicht bij de mijne. Ik zie alles daar terwijl ik dit deel van mij in jou leg dat ik nooit aan een ander zal overgeven. Ik zie vuurwerk en regenbogen en sterren. Ik zie elektriciteit in zijn meest chaotische en oervormen.

Ik zie tinten en kleuren in jou die ik voor altijd zal vasthouden, ook al heb ik er geen naam voor. Het kan me niet schelen om ze er een te geven. De mooiste dingen hebben geen naam nodig.

En terwijl ik je stevig tegen me aan houd, begint de tijd weg te ebben. Ik herken zijn passage alleen in de kleinste details. Mijn naam fluisterde keer op keer. Een koude wind waait zachtjes door de straten en wuivende koude takken. Ik luister naar de talloze regendruppels, miniatuur ballingen uit de lucht die met hun eigen rustgevende, unieke refrein op de aarde botsen.

Ik hoor nu de donder rollen, een langdurige gedempte dreun die door de lucht loeit. Verlichting flitst buiten en verlicht alles voor korte seconden in een blauwwitte gloed. Nog steeds gespietst in jou, ben ik doordrenkt van je glanzende nectar en mijn uitbarsting. Onze harten zijn geconcentreerd als een donderslag op elkaar gedrukt, zo heel langzaam kalmerend. Je houdt ervan me daarna zo lang mogelijk binnen te houden, vooral als ik bovenop zit.

Ik heb nooit gevraagd waarom. We weten allebei dat het deel uitmaakt van wat ons bindt, de talloze onuitgesproken intimiteiten die we delen. De manier waarop je muren nog steeds omhuld zijn, de hitte die nooit helemaal kan wegvloeien, je gewicht op mij, huid nog steeds koortsig… Ik wil nergens anders zijn. Je hoofd op mijn schouder, ogen gesloten.

Ik ren lui door vingers door sloten die verward raakten tijdens ons dringende slijpen. Je volgt mijn gelaatstrekken in het schemerige licht, een terrein dat je vingertoppen al uit je hoofd hebben geleerd, maar nog steeds verkend alsof het voor de allereerste keer is. Mijn handen vinden snel hun weg naar jouw rug zoals altijd. Dat lange stuk blote huid is een favoriete plek van mij om te kussen en aan te raken. Zelfs in deze positie waarin ik niets kan zien, ken ik elke ronding en dal van je rug terwijl ik er met mijn vingertoppen langs begin te gaan.

De patronen zijn in het begin normaal. Op en neer met kleine wervelingen. Even later begin ik met ingewikkeldere lijnen, vergelijkbaar met topografische lijnen op kaarten. Je houdt van de ontspannende sensatie, de onverwachte paden die ik neem. Je glimlacht en je ogen zijn nog steeds de donkere poelen van de mijne in een blik die nog steeds druipt van de nagloeiing.

Je vraagt ​​waarom ik het daarna altijd zo doe. Ik zeg dat het komt door de bijnaam die ik je ooit gaf. Bliksem Bloem. Het was vanwege iets dat ik ooit las over hoe sommige mensen die door de bliksem zijn getroffen, een zeldzame aandoening van Lichtenberg (genoemd naar de natuurkundige) ervaren. Ze worden ook wel huidbevedering genoemd.

Sommige mensen die geraakt worden, komen weg met ingewikkelde en permanente tatoeage-achtige patronen die lijken op bliksemschichten die zich in verschillende richtingen verspreiden. Er wordt aangenomen dat het wordt veroorzaakt door scheuren onder de huid als gevolg van de passage van de bliksemstroom of de schokgolf van de elektrische ontlading die over de huid flitst. Jouw indruk… jouw wezen, staat zo in mij gebrand.

Ik heb je aanwezigheid altijd gevoeld en mijn lichaam en ziel zijn als een ceraunograaf die de donder en bliksem vastlegde van de stormen die jou maken. Daarom noem ik je Bliksembloem. Ik werd getroffen door een krachtige rauwe kracht die een permanente en mooie grafiek van jou op mij achterliet.

Ik zou nooit iemand anders dan jou iets persoonlijks kunnen vertellen. Je begrijpt altijd wat ik echt probeer te zeggen. En ik veronderstel dat, ook al zal de manier waarop ik je nu aanraak altijd zal zijn omdat ik ervan hou om je daarna te kalmeren, je een veilig gevoel te geven, ik ook aan bliksem denk. Ik vraag me af of ik de indrukken zal voelen, de sporen die ik in je heb gemaakt, als ik je maar lang genoeg volg.

Je ogen zijn nu intens, niet knipperend, expressie neutraal tot het punt waarop je aan alles zou kunnen denken en voelen. Het beangstigt me even, een irrationele angst dat ik misschien te veel heb gezegd. De tijd lijkt dan gewoon stil te staan ​​in deze stilte totdat je ogen zachter worden en je hoofd in de holte tussen mijn schouder en nek rust, met je oor tegen mijn pols. Je fluistert dat wat ik zei zo verdomd mooi was, dat je wou dat je de woorden had om me te vertellen hoeveel.

Maar je vertelt me ​​zoveel meer… De manier waarop ik nog steeds in je ben, essenties absoluut vermengd terwijl onze kloppen nog steeds in een mooie synchronisatie blijven. De manier waarop een van je handen nu in de mijne glijdt en zo natuurlijk in elkaar grijpt zoals de rest van ons dat met elkaar doet. De manier waarop je oor nog steeds zo dicht bij mijn nek wordt gedrukt en aandachtig luistert naar de warme rivieren die eronder stromen. Dat zegt me alles..

Vergelijkbare verhalen