Dartmouth Chronicles: Part 1

Twee voormalige middelbare schoolliefjes vinden elkaar op de universiteit…

🕑 13 minuten minuten Liefdesverhalen verhalen

1 "Wat ?! Komt ze hier?" Ik roep uit nadat mijn vriend, Neil, me heeft verteld wie er bij ons op de universiteit komt. Ik heb Emma al meer dan twee jaar niet gezien sinds ze me heeft afgesneden en naar Florida is verhuisd. Het heeft me een eeuwigheid gekost om over dat harde uiteenvallen heen te komen. Neil had vele nachten bij mij doorgebracht, waardoor ik werd afgeleid door Call of Duty en pizza.

'Het lijkt erop dat iemand nog steeds een fakkel draagt.' Zegt Neil met opgetrokken wenkbrauwen. 'Je weet dat ze je de laatste keer behoorlijk verpest heeft. Ik bedoel, je kon na die beproeving nauwelijks eten.' Ik voelde een frons op mijn gezicht. 'Ja, dat deed ze.

Heeft ze niet…' Toch voel ik nog steeds een fladder in mijn borst bij het idee haar weer te kunnen zien, voeg ik de stilte van mijn gedachten toe. Ze was slim, mooi en aardig tot het moment dat ze mijn hart ontleedde terwijl het nog steeds klopte. 'Alsjeblieft, raak niet opnieuw met haar in aanraking.

Als het niet voor jou is, voor mij! Ik wil nooit meer met je hart 50 kaarten moeten spelen.' 'Je zou een manier vinden om dit over jou te vertellen, nietwaar?' Ik schiet op Neil met een grijns die de frons begint te breken. "Je weet het." Hij reageert met een knipoog en een grijns, dezelfde grijns die ik heb om de neiging te weerstaan ​​om elke wakende minuut van onze vriendschap van zijn gezicht te slaan. Net als ik op het punt sta een zeer sarcastische (en mogelijk kwetsende) reactie te zeggen, begint mijn telefoon te zoemen.

Als ik het uit mijn zak haal, zie ik dat de beller-ID aangeeft dat de beller uit Californië komt. Uit nieuwsgierigheid beantwoord ik het. "Hallo?" 'Hallo? Liam?' Zij is het; het is Emma. Ik herken haar stem na twee jaar nog steeds.

'Hé, Em.' Ik reageer gewoonlijk en huiver als ik de koosnaam gebruik die ik voor haar heb aangenomen. 'Liam, hoe gaat het?' Ik voel aan de telefoonlijn hoe ongemakkelijk ze is. Er klinkt een verontschuldiging in haar toon en ik wil het allemaal gewoon vergeven.

'Het gaat goed, Emma. Hoe gaat het met je?' In de hoop dat mijn gebrek aan wilskracht haar net zo goed overkomt als haar verontschuldiging mij bereikte. "Mooi zo." Ze reageert als reactie op mijn acceptatie van haar of als antwoord op mijn vraag. De opluchting in haar stem is hoe dan ook duidelijk.

'Dus ik denk dat we weer klasgenoten worden, hè? Net als vroeger.' Ze zegt dat ze het water test. 'Ja, ik denk het wel. Als je echt wilt dat het zoals vroeger is, kun je me ontmoeten in de coffeeshop op de campus als je hier aankomt.' Ik wil haar wel zien, maar wat als ze me nu als een vreemde ziet? 'Wanneer is dat trouwens?' Ik voeg er snel aan toe en realiseer me dat ik misschien een beetje op zo'n vroege uitnodiging ben overgestapt.

'Ik vlieg zaterdag naar binnen en ik zou je graag op je aanbod in laten gaan. We kunnen zitten en bijpraten over wat er is gebeurd sinds we… uit elkaar zijn gegaan.' 'Leuk klein eufemisme daar.' Zeg ik grinnikend. Ik kan me voorstellen dat ze aan de andere kant van de telefoon bing.

'Zullen we rond tien uur afspreken in de winkel?' "Werkt voor mij." 'Ok, ik zie je dan.' 'Natuurlijk. Tot ziens.' Ze piept voordat ze ophangt. Ik realiseer me op dat moment dat Neil nog steeds in de kamer is en het hele gesprek heeft gehoord. 'Dat klinkt niet alsof ik me niet meer met haar bemoei.' Hij scheldt. Ik kijk hem gewoon even aan.

'Hoe dan ook, laten we dinsdag naar Jose gaan voor Taco.' 2 De vijf dagen gingen voorbij. Ik kijk op van mijn laptop als ik de deur hoor opengaan, maar zij is het niet. Ik ben hier al meer dan een uur, maar ze is nog steeds niet komen opdagen. Ik kan het haar niet kwalijk nemen, aangezien ik hier bijna twee uur te vroeg was.

Ik krab afwezig op de ruwheid in mijn nek die is gegroeid sinds mijn laatste scheerbeurt een paar dagen geleden. Ik voel dat het karakter aan mijn gezicht toevoegt en dacht dat het een betere indruk op Emma zou maken als ze aankwam. Opnieuw hoor ik het zwakke gerinkel van de bel op de deur en waarschuwt iedereen dat er een nieuwe klant is aangekomen. Deze keer negeer ik het, wetende dat zij het niet zal zijn.

Ik nip aan mijn chai-thee en blader door Facebook. "Is deze stoel bezet?" Ik hoor een vrouw vragen en verstrooid reageren. "Help jezelf." Maar in plaats van de stoel naar een aangrenzende tafel te brengen, hoor ik de mysterieuze vrouw tegenover me gaan zitten en word ik me er scherp van bewust dat ze me met belangstelling bekijkt. "Hoi Emma." Ik weet dat zij het is, ook al kijk ik niet naar haar gezicht. 'Zou je me tenminste willen aankijken als je me begroet?' Ik hoor gelach in haar toon.

Ik kijk op en trek de meest kinderachtige blik op mijn gezicht aan en reageer alsof ik op de kleuterschool zit. 'Goedemorgen, Emma.' Ze giechelt als reactie en ik lach van plezier. Het is bijna alsof ze nooit is verhuisd.

Bijna. We brengen de ochtend door met praten over dit en dat, waar ze de afgelopen jaren heeft gewoond (wat toevallig Florida en Californië is), hoe het gezin is, met welke buitenschoolse activiteiten we allemaal betrokken zijn geweest, met welke relaties we ook zijn geweest in sinds de onze. Het blijkt dat we geen van beiden ooit nog een afspraakje hebben gehad.

Uiteindelijk komt het middaguur en moet ik vertrekken om Neil te ontmoeten voor de lunch. Dus staan ​​we op en delen een vluchtige knuffel, een onhandige knuffel, een comfortabele knuffel. 'Wil je vanavond gaan eten? Ik heb niet het gevoel dat we klaar zijn met inhalen.' Ik bied nog een uitnodiging. "Dat zou ik graag willen.

Dat zou ik heel leuk vinden. 'En even kan ik mezelf er niet toe brengen om weg te kijken van haar betoverende hemelsblauwe ogen. We staan ​​daar gewoon midden in de coffeeshop, staren elkaar in de ogen en herinneren ons de laatste keer we hadden dat gedaan.

Het enige dat nodig was, was één keer knipperen, en de betovering was verbroken, en het moment was voorbij. Ik ademde de adem uit die ik had vastgehouden en pakte mijn laptop in. We deelden nog een knuffel voordat ik vertrok.

3 We zitten aan de bar in het restaurant nippend aan een paar frisdrank nadat we aan de barman hadden toegegeven dat we minderjarig waren en gewoon een plek nodig hadden om te zitten wachten tot een tafel openging. We blijven praten over de kleinste dingen, ons gesprek gevuld met ongemakkelijke stiltes als we raken weer gewend aan elkaars aanwezigheid. Tijdens het gesprek merk ik weer hoe verbluffend mooi Emma is.

Haar haar is lichtblond en valt tot aan haar onderrug. Ze draagt ​​het los over haar schouders en accentueert het haar gladde kaaklijn en brengt haar ogen onder de aandacht. Haar neus is hoekig, maar niet onaantrekkelijk.

Het enige minpuntje op haar gezicht is een klein litteken over haar linkerwenkbrauw van een ongeluk uit haar kindertijd, maar het vergroot alleen haar schoonheid. Ze is de perfecte balans in gewicht die een vrouw die prachtige zandlopervorm geeft. Haar borsten zijn groter geworden dan de laatste keer dat ik haar zag en vullen nu trots een kopje van 34 C.

Ze onderscheiden zich van haar lichaam en stuiteren terwijl ze beweegt en praat en het wordt steeds moeilijker om aandacht te besteden aan de woorden die ze spreekt. Eindelijk komt de ober om ons te laten weten dat er een tafel klaar staat en dat hij graag plaats wil nemen. Als we van de barkrukken afstappen, maak ik een gebaar dat ze voor me uit moet lopen om de ober te volgen. Ze begint te lopen en het zwaaien in haar heupen vestigt mijn aandacht op het tweede dat sinds onze laatste ontmoeting is gegroeid. Hoewel ze vroeger een vrij simpele, misschien zelfs platte kont had, bezit ze nu dat soort kont dat elke man kent als 'dat ass', de kont die er zo verleidelijk uitziet dat elke centimeter wilskracht nodig is die een man niet moet hebben staren… en nog wat.

Als we bij de tafel komen, trek ik prompt haar stoel voor haar uit en slaak een innerlijke zucht van opluchting terwijl ze gaat zitten, waarbij ze zo'n verleiding wegneemt, althans voorlopig. Ik neem mijn plaats tegenover haar in en de ober geeft ons onze menu's. Terwijl we ons gesprek voortzetten, begin ik de lichte druk van haar benen tegen de mijne te voelen en door het bekende contact stop ik halverwege de zin. Als ik weer in haar mooie ogen kijk, reikt ze over de tafel en pakt mijn hand. 'Ik heb je echt gemist, Liam.

Het spijt me wat ik heb gedaan. Ik was bang voor wat er zou gebeuren nadat ik was verhuisd en ik dacht dat het voor ons allebei veel gemakkelijker zou zijn als onze relatie zou eindigen voordat ik vertrok. Ik was verkeerd. Ik had het mis en het spijt me.

" Haar ogen smeken me en het doet me pijn dat ze zich zo schuldig voelt, maar hoe ze er nu uitziet is zo schattig en onschuldig dat het tegelijkertijd mijn hart doet fladderen. 'Ik weet het, Emma. Ik vergeef je.' Ik zie haar bezorgdheid langzaam overgaan in opluchting en dan in vreugde.

Een galmende glimlach vindt zijn weg naar mijn gezicht. 'Wil je gaan? Ik heb niet het gevoel dat dit de juiste plek hiervoor is.' "Daar ben ik het mee eens." 'Mijn appartement is maar een paar straten verderop, als je daar heen wilt.' 'Ik zou het willen. Ik zou het heel graag willen.' Ze reageert langzaam, de glimlach nog steeds op haar gezicht.

Daarmee verlaten we de tafel net als de ober terugkomt om onze bestelling op te nemen. Ik verontschuldig me snel voor het vertrek en dan zijn we de deur uit. We lopen verder in beschouwende stilte.

Al snel bereiken we de deur naar mijn appartement. Ik ontgrendel het en wijs haar de woonkamer in. We nemen plaats op de bank, dicht bij elkaar. Na een paar ogenblikken naar mijn handen te hebben gestaard, kijk ik op om haar blik te ontmoeten. 'Ik heb jou ook gemist, weet je.' Zeg ik, eindelijk de stilte verbrekend.

Ik leun langzaam naar voren terwijl ze het voorbeeld volgt. Ons voorhoofd komt samen en we zitten daar gewoon in de aanwezigheid van elkaar. Langzaam voegt de rest van ons lichaam zich bij de vakbond totdat we bijna op elkaar zitten. Toch zijn onze voorhoofden bij elkaar. Ik beweeg een beetje en zij beweegt een beetje.

We blijven kleine bewegingen maken totdat onze lippen slechts enkele millimeters van elkaar verwijderd zijn en we zitten daar bijna elkaar aan te raken. Onze lippen borstelen elkaar zo lichtjes dat ik niet eens zeker weet of het gebeurt, maar het haalt de trekker over en laat los wat me tegenhoudt en ik leg een volle en zachte kus op haar lippen. Die ene kus verandert in een andere, en dan nog een, elke kus sterker, behoeftiger dan de vorige.

Net zoals ze haar tong in mijn mond duwt, op zoek naar de lucifer, duw ik haar naar beneden zodat ze op haar rug op de bank ligt. Onze tongen worstelen om dominantie naarmate de jaren na elkaar overstromen in wat we nu doen. Net als ze begint te kreunen, trek ik weg en hoor Emma kreunen van teleurstelling terwijl ze weer naar me uitvalt en haar benen om me heen slaat zodat ik ons ​​niet kan scheiden.

In plaats daarvan pak ik haar gewoon op van de bank en ze gilt van genot. Ik loop met haar naar de voordeur en vergrendel de tweede nachtschoot die van buitenaf niet te ontgrendelen is. Dan, terwijl ik haar blijf dragen, vind ik mijn bed.

Ik val er dan op, met haar onder me en krijg nog een gil van haar. We blijven kussen. Ze knabbelt aan mijn onderlip en ik geef de gunst terug, mijn kussen tot in haar nek. Terwijl ik haar kust en bijt, word ik bedankt voor het knijpen van haar benen rond mijn bekken, waardoor de hare tegen me wordt gedrukt.

Mijn handen glijden om haar buik, tot ze bijna haar borsten raken en naar beneden totdat ze bijna haar pantylijn raken, haar voortdurend plagend totdat ze uiteindelijk uit frustratie mijn handen pakt en ze direct op haar borsten legt. Ik blijf zoenen en bijten in haar nek terwijl ik haar borsten masseer en ze beloont mijn inspanningen met het slijpen van haar kruis op de mijne. Haar ademhaling is onregelmatig en ze richt zich niet meer op iets in de kamer.

Ze staart alleen maar naar het plafond terwijl ik haar lichaam bedien. Ze kronkelt onder mijn handen en kreunt vaak en luid in mijn oor. Ik schuif mijn rechterhand naar de zoom van haar shirt en schuif hem langzaam terug naar haar borst, in haar beha, om de kale heuvel te bekeren. Haar tepels steken in mijn handen terwijl ik wrijf en masseer.

Ik pak er een tussen mijn vingers en knijp erin. Ze kreunt mijn naam en trekt mijn gezicht naar binnen voor nog een kus. Ik beweeg mijn handen naar de onderkant van haar shirt en verwijder het snel, zodat alleen de beha op zijn plaats blijft. Ik merk dat het een gesp aan de voorkant heeft en ik open het snel en onthul haar schatten. Ik breng mijn handen terug naar haar borsten, draai af en toe aan haar tepels, luister naar haar adem en kreun mijn naam.

Het maakt me blij om haar in zo'n euforie te zien door toedoen van mij. Ik buig me voorover om een ​​van haar tepels in mijn mond te nemen, maar voordat ik het kan, gaat de deur naar mijn slaapkamer abrupt open om te zien dat Neil daar staat. Ik spring van schrik op en Emma pakt haastig haar shirt en houdt het voor haar blote borsten.

Neil kijkt ons alleen maar aan en schudt zijn hoofd, duidelijke afkeuring en irritatie die zijn trekken vertroebelen. 'Je weet toch dat die tweede nachtschoot alleen werkt als ik buiten ben?' Daarna rolt hij met zijn ogen en sluit de deur. Ik kijk naar Emma en zie dat ze karmozijnrood gloeit en ik begin te grinniken. Ze komt al snel bij me met haar charmante kleine giechelen en gaat weer op bed liggen. Ik leun achterover over haar.

'Misschien een andere keer dan?' Ik stel voor. 'Een andere keer wed je. Ik ben nog niet klaar met je.' Ze zegt, nog steeds wat in de ogen geglazuurd.

Ik leun voorover en kus haar zachtjes op de lippen, compassie vervangt de passie die er eerder was. 'Dan zie ik je nog wel.' Wordt vervolgd…..

Vergelijkbare verhalen