De verlossing van de engel Ch.

Een vervloekte engel wordt naar de aarde gestuurd om een ​​toekomstige koningin te beschermen…

🕑 7 minuten minuten Liefdesverhalen verhalen

Prins Mikhail spoorde de zwarte merrie sneller aan. Hij moest naar het kasteel om erachter te komen wat er in godsnaam aan de hand was. Het lag niet in zijn aard om zijn eigen zoektochten op te geven, en in alle waarheid, als hij niet eergebonden was, zou hij in de tegenovergestelde richting rijden. De reis naar Kryta was lang en vermoeiend, en toen hij de buitenwijken van het koninkrijk bereikte, viel de duisternis al op hem.

Hij bracht het paard in draf. Hoewel het nacht was, was het dorp levendig en bruisend. Veel van de bewoners waren op weg naar het bierhuis. Hij hield niet van dorpen, hij haatte steden nog meer. Eenzaamheid was zijn vriend, en hoe eerder hij de kant van de koning bereikte, hoe eerder hij deze plaats kon verlaten.

Hij leidde zijn paard naar de stallen en gooide een gouden munt naar de staljongen. Met open mond keek hij toe terwijl de prins het paard trouw klopte. "Dit paard is nu van jou kleintje." zei prins Mikhail, terwijl hij de teugels overhandigde aan de nog steeds verbaasde jongen.

Mikhail trok een wenkbrauw op naar de jonge knul. Toch bleef hij stil. Zwaar zuchtend pakte hij de zadeltassen uit en stopte ze in zijn eigen tas. "Jij… je bent een serafijn." Hij snakte naar adem en zette zijn hoed af die hij voor Michail boog. Mikhail trok de jongen haastig omhoog, hij wilde echt niet dat er aandacht op hem werd gevestigd.

Serafijnen waren de machtigste van alle engelen en werden beschouwd als hoger dan koningen. Op dit moment zou hij echter liever gewoon naar het kasteel gaan en op weg gaan. "Meester u mag me niet aanraken, ik ben smerig." De jongen beefde en boog weer. Mikhail vloekte zachtjes binnensmonds.

Deze jongen zou hem teveel problemen bezorgen. "Wat is jouw naam?" zei hij streng. "Peter m'lord" "Peter ik heb een bediende nodig, heb je een gezin?" Peter's ogen puilden een beetje uit, een engel van de hoogste rang sprak tot hem en vroeg hem zijn bediende te zijn. 'Ik heb geen heer.' Mikhail glimlachte, dan moest deze jongen met hem mee.

"Mijn naam is Michail." Angst overspoelde de verwondering in de ogen van de jongens, de rillingen van opwinding veranderden al snel in rillingen van angst. Mikhail kromp een beetje ineen toen de jongen Latijnse gebeden begon te reciteren, het was niet dat ze hem in ieder geval beïnvloedden, het deed hem alleen verdriet dat zijn naam zo'n angst veroorzaakte. "Duivelskind." riep Peter, hij wilde naar de staldeuren rennen, maar Mikhail sloot ze met een simpele gedachte. "Ik wil je geen pijn doen Peter, ik wil dat je hier nooit over mijn uiterlijk spreekt." Peter klauwde naar de deur en stierf bijna van schrik toen hij de hand op zijn schouder voelde. Onder de brandende lamp zag hij de legendarische drie krassen op Mikhails rechterwang, de duisternis van zijn rechteroog, vergeleken met de hemelse bleekheid van zijn linker.

Lang blond haar viel over zijn gezicht, zijn grote vleugels wapperden toen hij de jongen achter zich aan duwde. De linkervleugel was een verblindend wit, terwijl de rechter een verontrustend zwart was. "Peter! Peter! Waar is dat voor niets jongen!? Als ik hem vind, komt hij niet weg met slechts twintig pak slaag." Peter jammerde toen de staleigenaar de stal binnenkwam.

Een zacht briesje waaide door zijn blonde haar en het enige wat hij kon zien was de staleigenaar die zijn naam schreeuwde. het dorp ging onder hem door en hij klampte zich van schrik aan Mikhail vast. Hij hoorde het zware slaan van de zes meter lange vleugels. Het kasteel doemde op en Peter wist dat zijn avonturen nog maar net begonnen waren.

… Koning Jericho gebaarde dat Mikhail dichterbij moest komen. Gekleed in de rode koninklijke gewaden van Soledad. De prins, hoewel van gemengde en twijfelachtige afkomst, was Jericho's grootste bondgenoot, en iedereen die problemen veroorzaakte voor de koninklijke verschoppeling, bleef niet lang in zijn koninkrijk. Mikhail was een mooie man, ware het niet dat hij voor de afgetekende wenkbrauwen en zijn vierkante kaken zou zijn doorgegaan voor een vrouw. Hij leek erg op zijn moeder.

De zijdezachte en verleidelijke uitstraling van lang haar. "Ik ben stervende." zei Jericho uiteindelijk. Mikhail knikte kort.

Jericho zag de droefheid in de lichtheid van zijn linkeroog, terwijl zijn rechteroog niets liet zien. Het was een verontrustende eigenschap die hij had. 'En als er geen erfgenaam wordt gevonden, krijgt mijn neef de macht over Albion.' Mikhail greep het gevest van zijn zwaard en gromde. Jibril was een tiran van een man, charmeur voor zowel mannen als vrouwen, hij kon Albion in een dag vernietigen.

Het hielp niet dat zijn vader een engel was, of dat ze verwant waren als neven. "Alles wat mijn heerschappij is." 'Je moet mijn dochter vinden.' Mikhail hijgde verbaasd. Hij wist niet dat de koning een kind had. Dit was een totaal nieuwe openbaring.

'Ja, mijn dochter. Ze woont bij de mensen van haar moeder.' 'Weet ze dat ze een prinses is?' vroeg Michail. "Gelukkig ja, ik heb het je makkelijker gemaakt en een boodschapper vooruit gestuurd." 'En als ze de functie niet wil?' Jericho hoestte heftig en trok aan Mikhails gewaden. Hij voelde het leven uit hem wegglijden. 'Maak haar dan de jouwe en geef mij kleinkinderen.

Je verdient liefde mijn vriend. ' Hij glimlachte voordat zijn ziel als een spiraal naar de hemel vloog. 'Jericho, wat moet ik doen?' maar het was zinloos dat de koning dood was en het vooruitzicht om naar huis terug te keren bleef achter met de geest van de koning. … Mikhail keek vanaf de klokkentoren toe hoe het lichaam werd afgevoerd. Het zou niet goed zijn voor iemand om hem in de buurt van het lichaam te zien, er kunnen ideeën worden gevormd, dat hij misschien iets te maken had met de dood van de koning, dat was het lot van een hybride, om voor altijd verbannen te worden, je wilde het meest helpen.

'Meester, wilt u zich niet bij de rouwenden voegen?' Peter trok aan zijn gewaad en deed zijn best om hem uit zijn verdoving te wekken. "Laat me Peter zijn, denk niet dat ik geen gevoelens heb, ik mis de koning enorm" Mikhail fronste, terwijl hij zowel een zwarte als een witte veer plukte, hij liet ze fladderen in de wind, en alleen de meest oplettende zou de twee veren opmerken bovenop de kist terwijl de aarde erop werd gegooid. … Mikhail ging naar de persoonlijke bibliotheek van Jericho.

Daar zat Hamlet, zijn rentmeester, met een vreemd stuk perkament. Het was wit en rechthoekig en naast het perkament stond wat leek op een zilveren pieper. "Ah prins Mikhail, junior Peter." Hij richtte zich tot hen beiden en wenkte naar de stoel voor hem.

'Ik begrijp niet hoe ik de prinses moet terughalen als ze niet van deze wereld is.' Mikhail trok zijn benauwende gewaden uit, het hemd en de broek deden hem weinig om hem op te warmen, maar de mantel was te benauwend. 'Ze is in de eeuw. Ze is maar één zomer.' Hamlet keek op toen zowel Mikhail als Peter naar adem snakte. 'Vertel me niet dat je van plan bent dat ik haar voogd word?' Maar Mikhail wist het antwoord al. 'Het is de enige manier, prins Mikhail, u zult over haar gaan waken totdat ze klaar is.

Maar.' Hij wierp een blik op Peter, die slikte van angst. "Peter weet te veel, hij zal met je mee moeten gaan." Mikhail keek naar Peter, hij had de arme kerel hierin meegesleurd, en het beste zou zijn om hem vrij te laten. 'Ik zal mijn meester overal volgen.' zei Peter uitdagend. De jongen was amper acht zomers, maar toch was hij bereid zichzelf op te offeren voor Mikhail. Mikhail legde een ondersteunende hand op Peter, die op zijn beurt glimlachte.

"Ik heb mijn vader Mikhail nooit gekend, misschien noem je me ooit je zoon." Mikhail, trok de jongen in zijn armen en omhelsde hem fel. Het kwade deel van hem bleef koud, terwijl de pure kant warm werd bij de gedachte, zijn witte vleugel omhulde Peter, net toen de lichtstraal hen naar de wieg van de baby vervoerde. De moeder van het kind keek in hun richting, maar sloeg het geroezemoes weg en bleef tegen haar kind koeren.

Mikhail ging van Peter af en drukte een tedere kus op het hoofd van het kind. Hij zou haar beschermen, totdat het tijd was om de troon te bestijgen..

Vergelijkbare verhalen