Dromer

Wanneer reflectie en wensen alles zijn wat we hebben, en behoefte nooit kan worden bereikt...…

🕑 6 minuten minuten Liefdesverhalen verhalen

Water stroomt naar binnen om haar tenen te ontmoeten, dingen in het zand te wiebelen, klein en mooi. Een weemoedige zucht ontsnapt haar terwijl ze haar ogen naar de horizon richt en zich opnieuw afvraagt ​​waar hij zou kunnen zijn? Wat zou hij doen? Haar dromer. Denkt hij aan haar zoals zij aan hem denkt, vraagt ​​ze zich af.

Streelt de nacht hem met de zachtste borstel van zijn lippen, kruipt de duisternis over zijn huid alle schaduwen en verlangen en prikkelt hij zijn vlees met een kus? Ze glimlacht als ze haar ogen sluit en haar gezicht in de afnemende warmte van het stervende licht verandert. De nacht nadert, steelt weg van haar Dromer over de golven en keert terug naar huis om opnieuw in haar hart te slapen. Haar nacht piekt in de hoek van haar wereld en met zijn komst weet ze dat haar tijd snel voorbij zal zijn. Ze zal niet langer de enige persoon op deze wereld zijn, niet langer alleen zijn, niet langer sereniteit… rust… vrede.

Ze weet dat ze zal moeten terugkeren van de rand van de wereld, terug zal moeten keren van het verlangen, terug zal moeten keren van haar Dromer en opnieuw het voetpad van haar hectische leven zal betreden. Ze zucht en wacht even, terwijl ze de tijd uitstrekt tot een ander moment van stille reflectie, wensend dat ze het stil kon houden, een zak van kalmte creëerde waar haar geest zijn gedachten terug kan jagen door het innerlijke woud van haar verbeelding zonder enige beperking of toevlucht om haar te achtervolgen dromen en haar dromer door de samenkomst van haar onderbewustzijn en voor een ander moment, nog een seconde kan ze alles hebben waar ze naar verlangt. Ze blaast nog een keer de wereld in en vraagt ​​zich af of het ooit haar Dromer zou kunnen vinden en de gewelfde rand van zijn oor zou kunnen strelen terwijl het haar naam in zijn ziel fluistert.

Ze opent haar mistige ogen, diep en peilloos op dat moment terwijl ze nadenkt over haar realiteit. Een vleugje weemoed in haar ogen als ze ze opzij schudt en dan haar kin laat vallen; een zelfbewuste, halve grijns op haar lippen. Ze loopt op haar tenen langs de kust en wacht de tijd af.

Zand als poeder, wit en scherp met de geur van zout, knapperig van ozon, verschuift onder haar voeten. Voeten… ze lacht… sierlijke kleine dingen, slanke benen, spieren die rimpelen en samenklonteren als ze beweegt, knieën die maar een klein beetje kloppen bij elke stap en huid… gebronsde huid, die glanst van een glans die uit de zon is gestolen, glijdt over haar lichaam terwijl het op dat moment alles probeert te bevatten wat ze is. Middernachtelijke lokken, glinsterend en zijdeachtig, dansen rond haar kaak terwijl de wind het opraapt en het door zijn plagende vingers laat glijden, het ene moment van haar voorhoofd rukt om het het volgende moment naar voren te werpen, het in haar chocoladekleurige blik werpt, warm en tegelijkertijd zwoel en verlegen. Een klein lachje likt om haar mondhoek en probeert dapper haar lippen te verenigen in een vorm die haar gezicht zal opvrolijken als sterrenlicht terwijl ze nadenkt over hoe hij naar voren zou reiken en haar haar van haar gezicht zou borstelen als hij hier was. Vingers die warm en zeker waren; zou over haar voorhoofd scheren en tegen haar hart strijken in dezelfde seconde als ze tegen haar huid streelden en ze zou haar gezicht afwenden, haar blik neerlaten, haar huid gloeiend heet, omdat haar angst om te veel te laten zien haar berooft van zijn betovering, heksen, toverhazelaarogen.

Ze weet dat hij het zou zien, haar Dromer, zodra hij naar haar keek. Hij zou het moment zien dat ze alles opgaf wat ze was, hij zou het moment zien dat ze haar hart verloor, het moment waarop het uit haar lichaam sprong, over de opening en in het zijne. Genesteld om te versmelten en te versmelten, harten kloppend als één, een paar zo diep dat je niet kunt zeggen waar het ene eindigt en het andere begint, zielen zo verstrengeld over de essentie van elkaar dat dromer of niet, ze zouden altijd samen zijn, ongeacht de afstand die hen uit elkaar hield.

Ze haalt diep adem en trekt in de nacht als haar lang verloren geliefde. Het licht verdwijnt en ze keert haar rug naar de kabbelende, golvende zee. Haar metgezel, de wind, probeert opnieuw haar aandacht te trekken met een langzame streling langs de boog van haar nek, plagend aan de rand van haar gehoor, zoete woordjes in haar oor fluisteren en het geluid van haar naam op zijn lippen testen. Ze glimlacht treurig en schudt haar hoofd, wensdenken tranen om haar geluk in de droom terwijl de realiteit weer binnenkomt. Ze tilt haar hoofd op en loopt resoluut de weg voorwaarts van onder haar wenkbrauwen in de gaten, of is het de weg terug? Ze knippert niet zeker welke kant ze op gaat.

De wind slingert in haar kielzog als een oplettende pup, maar ze negeert hem. De nacht danst achter haar aan en wikkelt zich als een mantel om haar schouders, terwijl hij haar buigt terwijl hij zijn kap over haar haar legt en nogmaals angstvallig het enige bewaakt dat ze van waarde heeft. Ze tilt haar schouders op en trekt hem dichterbij, haar donkere minnaar, haar nacht. Hij is haar schild tegen het alledaagse leven dat haar opnieuw wenkt terwijl haar voeten het zand achter zich laten.

Een miljoen kleine korreltjes klampen zich vast aan haar voetzolen in een laatste wanhopige poging om haar gloeiende licht op hen te laten schijnen terwijl ze van hun rug naar een groener land stapt. Aarde en groen verfrommelen onder haar voeten; verpletterd en zo vergeten als een bijzaak, als ze wegloopt van haar dromer. Het voetpad roept haar op… als het onvermijdelijke dat niet kan worden ontkend.

En opnieuw ligt die mantel van haar leven zwaar om haar nek. Ze spant zich terug, draait en kantelt haar hoofd heen en weer terwijl ze nogmaals probeert die comfortabele pasvorm te vinden. Maar om de een of andere reden kan het niet worden gevonden. Ze blijft even staan, het pad koud en grijs, dood onder haar voeten. Ze laat haar hoofd achterover vallen, haar gesloten ogen en open gezicht smeekt de lovertjeslucht om gewoon 'laat het zijn'… laat haar zijn… laat hem zijn! Haar dromer, haar verloren hart… Haar zucht zou wel duizend zeilen kunnen vullen, terwijl ze het uitblaast in het universum, stil als een gebed en net zo zeldzaam voor haar, als ze nog maar eens wenst dat de onzichtbare draden die haar vasthouden waren weg.

Ze weet dat dit nooit kan, maar ze wenst het toch en die zucht… die adem… het weerklinkt de wereld in, langs de leylijnen die pulseren met de hartslag van de wereld en door de nevels van een oud vergeten rijk, en neemt alles wat ze is met zich mee naar haar dromer over de golven, en fluistert in zijn oor… mijn liefste…..

Vergelijkbare verhalen