Een boekenachtig liefdesverhaal

ze wilde hem, als een man, en wilde hem nu.…

🕑 15 minuten minuten Liefdesverhalen verhalen

De droom was teruggekeerd, net als de ogen. Ze zweefden in een boze lucht net boven de horizon, ze zagen alles maar concentreerden zich op niets. Amy wist dat die ogen een tijd kenden waarin ze vervuld waren van geluk en liefde voor het leven. Maar dat was voordat haar broer terugkwam uit Vietnam.

Jong, naakt en mager, stond ze alleen en kwetsbaar op een heuvel omringd waar alles maar bleef veranderen. Een grijsharige man in een pak zwaaide naar haar terwijl hij uit het zicht verdween. Ze voelde meer dan ze wist dat het haar opa Collins was en zwaaide terug, omdat ze zijn aandacht wilde trekken, maar hij was weg. Een magere, blonde jongeman in een trainingsbroek kwam aanrennen. Ze omhelsden en kusten.

Hij streek met zijn handen over haar lichaam, het was nu niet zo mager meer, en ze genoot van zijn aanraking. Maar toen hij haar naar beneden probeerde te trekken, verzette ze zich en hij smolt weg. Op dat moment zag ze de oude kat waar ze al jaren van hield dood aan haar voeten.

Nu lag ze languit op de grond terwijl een glimlachende, knappe man haar naakte lichaam met kussen bedekte. Weer reageerde ze. Elke aanraking deed haar wankelen. Ze wilde deze man een plezier doen en opende haar hart, armen en lange benen voor hem. Maar hij was er niet.

Verward ging ze rechtop zitten en keek om zich heen en zag hem arm in arm weglopen met een andere man, zijn nieuwe vriend, de magere boekennerd die ze verachtte. Op dat moment werd ze huilend wakker en nog steeds misselijk van alles wat haar twee of drie dagen geleden in bed had geduwd. Na een snelle zoektocht vond ze haar rommelige paperback verstopt tussen de verwarde bladen. Terwijl ze naar haar laatste bladwijzer zocht, dacht ze aan haar, Mark, en vroeg zich af of hij die late finale had gehaald en thuis was gekomen, en zo ja, had hij dan gebeld.

Ze dacht van wel, maar na wat ze een paar dagen geleden hadden gedaan, wist ze het niet zeker. Niet nadat ze zich na haar laatste finale moest haasten, ziek en ziek… Het boek glipte weer uit haar vingers en ze sliep. De droom kwam terug, maar deze keer was er iets veranderd.

De was verdwenen. Maanlicht en een zacht briesje streelden haar huid. Ze had wat kleren aan en was in de armen van een man gewikkeld, hem kuste en op zijn beurt gekust.

Toen hij haar lichaam aanraakte, voelde het zo goed, zo veilig, zo goed. Ze wilde niet dat hij ooit zou stoppen. Maar hij deed het.

Hoewel ze teleurgesteld was, voelde ze dat het geen afwijzing was, maar wat hij het beste vond, voor hen beiden, en ze voelde zich geweldig. Amy Marshall werd wakker met het zweet dat van haar lichaam stroomde. De koorts was gebroken. En hoewel ze zich niet geweldig voelde zoals in de droom, voelde ze zich wel beter.

Ze kwam thuis met iets, of sommige dingen, die gepaard gingen met koude rillingen, koorts, misselijkheid, braken en diarree. Nu, wat het ook was, het leek voorbij. Met moeite stapte ze uit bed en trok een droge pyjama aan.

Na een korte trip door de gang naar de badkamer kroop ze terug in bed tussen de vochtige, verkreukelde lakens. Er waren twee boeken met harde kaft bij de voet van het grote hemelbed. Ze herinnerde zich dat haar moeder, de hoofdbibliothecaris van de stad, 'Bekentenissen van Nat Turner' en 'Dood van een president' uit de bibliotheek had meegebracht toen ze langskwam om haar tijdens de lunch te controleren. Met een kreun reikte Amy naar beneden en trok de boeken naast haar omhoog.

Het zou niet goed zijn om nieuwe boeken van het bed te trappen. Ze wilde ze lezen, maar niet nu. De inhoud was te zwaar voor haar verspilde hersenen om te lezen en de boeken zelf veel te zwaar voor haar verspilde lichaam om vast te houden.

In plaats daarvan pakte ze haar halfgelezen paperback-exemplaar van 'Valley of the Dolls'. Zelfs dat bleek te veel. Het boek werd al snel een schild voor haar vermoeide ogen.

De droom keerde terug, maar deze keer eindigde het beter, veel beter. Ze merkte dat ze terug was bij de bierbuste die door vrienden werd gegooid om haar te helpen uit de langdurige huilbui te komen waar ze sinds de breuk mee bezig was. Maar haar depressie en tranen waren meer dan het einde van een romance op de campus. Dat was gewoon de laatste druppel geweest, een soort grote finale, van haar semester uit de hel.

Het begon toen haar oudere broer, de basketbalspeler van alle staten en de voorzitter van de studentenvereniging, terug was gekomen uit Vietnam, in ieder geval zijn lichaam. Maar er was iets van binnen veranderd op een manier die haar bang maakte en in de war bracht. Een paar weken later was de oude kat die thuis altijd bij haar sliep aangereden en gedood.

Op school was elke cursus een gruwel geweest. Zonder Anthony, een knappe, gecultiveerde architectuurstudent uit New Orleans, was het nog erger geweest. Ze ontmoetten elkaar op een feest in september en waren het hele jaar door met elkaar uit. Met Kerstmis was hij haar eerste minnaar geworden en ze waren toen 'opgeschreven', volgens de campustraditie, de laatste stap voordat ze zich verloofden. Vlak voor de finale verliet deze man van wie ze hield, haar eerste en enige minnaar die voorbestemd leek om nog meer te worden, haar voor die enge kleine boekennerd die al maanden om hen heen hing.

Die nacht begonnen het huilen en de dromen. Hoewel goed bedoeld, had het feest niet gewerkt. Ze had het geprobeerd, praatte met vrienden, lachte naar iedereen, dronk te veel bier, maar haar humeur werd alleen maar erger. Omdat ze alleen wilde zijn en het feest niet voor iedereen wilde bederven, dreef ze weg in de omringende beboste duisternis totdat ze een heiligdom ontdekte. Daar vond Mark haar een paar minuten later, zittend achter een grote boomstam, het gezelschap achter haar negerend, snuivend en proberend niet te huilen.

Woordeloos ging hij naast haar zitten. Toen er een lichte, koele avondbries opstak, huiverde ze. Hij sloeg een arm om haar schouders en trok haar naar zich toe. Dat deed het. Ze slaakte een snik, een mengeling van wanhoop en bevrijding, legde toen haar hoofd op zijn borst en huilde tot ze geen tranen meer had.

Toen haar adem begon te stromen, merkte ze dat de voorkant van zijn oude overhemd doorweekt was. Gefascineerd liet ze een vingertop over de vochtige doek glijden. In uren van telefonische biechtstoelen had ze alles met hem gedeeld. Dat hadden ze altijd. Nu was hij bij haar gekomen, om haar te troosten.

En in ruil daarvoor had ze zijn shirt doordrenkt met haar tranen en waarschijnlijk ingesmeerd met mascara. Ze hief haar hoofd op en keek naar hem op. In het schemerige licht van het verre vreugdevuur kon ze zijn donkere golvende haar en zijn vertrouwde, geruststellende glimlach onderscheiden. Het gaf haar een beter gevoel. Hij was er altijd geweest, dichtbij en zorgzaam, wanneer ze een vriend nodig had, een schouder nodig had om op uit te huilen, net als vanavond.

Omdat hij van me houdt. En ik hou van hem, altijd al, maar deze liefde die ze nu voelde, dit gevoel was anders. Een nieuwe emotie, een openbaring, overspoelde haar, compleet met een warm, tintelend gevoel dat niets met vriendschap te maken had. Ze had niet langer alleen haar beste vriend nodig, ze wilde hem, als een man, en wilde hem nu.

Ze liet beide handen achter zijn nek glijden, trok zijn gezicht naar het hare en begon haar beste vriend te kussen. Later, veel later, gingen hun lippen van elkaar en keken ze elkaar aan. Mark leek een beetje verrast, zelfs verbaasd, maar het was zijn beurt om te handelen. Ze bad stilletjes dat hij niet verstandig of voorzichtig zou zijn of, erger nog, een grapje zou maken. Verdomme, Mark, kus me gewoon.

Alstublieft. Toen leunde hij naar voren tot hun lippen elkaar raakten en begon hij zijn eigen beste vriend te kussen. Op een gegeven moment kwam het bij haar op dat Mark een heel goede kusser was. Op een vreemde manier was ze trots dat haar beste vriendin zo begaafd was.

En ze vond het heerlijk om aan de ontvangende kant van zijn geschenk te zijn. De volgende keer dat hun lippen van elkaar gingen, merkte ze dat Mark op het punt stond iets te zeggen. Het zou gaan over hoe ze zouden moeten stoppen. Daar was ze zeker van en zeker dat hij gelijk had, waarschijnlijk.

Dat zouden ze binnenkort moeten doen. Maar nu niet, nu nog niet. Voordat hij iets kon zeggen, kroop ze dichter tegen zich aan en trok hem terug op haar wachtende mond.

Daarna werden de kussen intenser, de aanrakingen intiemer. Marks hand gleed onder haar verbleekte, blauwe werkoverhemd en ze rilde van plezier. De zachte, sensuele druk leek de pijn in zowel haar lichaam als haar ziel te verlichten. Toen zijn vingers een van haar harde, gevoelige tepels opeiste, voelde het zo goed, zo ongelooflijk perfect. Op de een of andere manier werd haar overhemd losgeknoopt en kwamen zijn vingers in de plaats van zijn lippen.

Ze kreunde van plezier en boog haar lichaam om zijn aanraking te kunnen opvangen. Ze voelde zich geliefd en gewild en veilig. Dit was Mark die voor haar zorgde, die er altijd was als ze een vriend nodig had, op wie ze kon rekenen om te doen wat het beste was.

Zou dat ook hun vrijen omvatten?. Op een vaag niveau voelde ze zijn vingers naar haar spijkerbroek glijden. Toen begon hij te friemelen met de rits.

Ze gingen het doen! Zij en Mark zouden de liefde bedrijven. Ze huiverde bij de gedachte en sloeg haar armen om zijn hoofd, trok het nog dichter naar zich toe, drukte zijn tanden in haar borst en was opgewonden door de plotselinge pijn. Toen de rits begon mee te geven, gaf ze het denken op.

Pas toen ze zijn lichaam voelde zakken, realiseerde ze zich dat Marks vingers, lippen en tong onbeweeglijk waren. Met een verontrustende mix van emoties begreep ze dat hij had besloten dat hun vrijen, in ieder geval niet hier en nu, niet het beste was. Hij had natuurlijk gelijk, maar het kon haar niet schelen. Ze wilde meer van zijn aanraking.

Toen hij zijn hand begon te verwijderen, hield ze hem tegen. Marks lippen lieten haar tepel los en hij keek op in haar gezicht. Zelfs in de flikkerende gloed van het verre vreugdevuur kon ze zijn onzekere blik onderscheiden. Niet zeker hoe ze haar door elkaar gegooide emoties onder woorden moest brengen, aarzelde ze en flapte de waarheid eruit.

"Niet stoppen. Ik bedoel, je hoeft niet. Ik bedoel, ik wil niet dat je stopt. Oh, verdomme, Mark, alsjeblieft, ik heb je nodig, en je aanraking.".

Er gebeurde niets, eerst niet. Hoewel haar ogen gesloten waren en haar gezicht van het zijne was afgewend, voelde ze dat Mark naar haar staarde. Ten slotte draaide ze zich met tegenzin om en keek in de ogen van de man die altijd haar vriend was geweest, en die ze nu wilde, nodig had om veel meer te zijn. Toen knikte Mark, drukte zachtjes zijn lippen op de hare en liet zijn vingers in haar slipje glijden.

Toen ze contact maakten met haar zijdeachtige, rode schaamhaar, snakte ze naar adem, verbrak de kus en drukte haar lippen tegen zijn nek, zich overgevend aan zijn aanraking. Zijn grote hand bedekte al snel haar hele kutje en kneep er zachtjes in. Het voelde zo verdomd goed.

Even later streelde een vingertop zachtjes haar vochtige, gevoelige schaamlippen, duwde toen de lippen uit elkaar en glipte naar binnen. Op de een of andere manier wist hij dat ze liefdevolle aanrakingen nodig had, niet plagen. Een andere vinger volgde al snel de eerste, en haar hele lichaam sidderde van plezier. Elke nieuwe ervaring, de aanraking van zijn duim op haar clit, het gevoel van een derde vinger die zich bij de andere voegde en dan langzaam in de hete, gladde wanden van haar vagina pompte, duwde haar dichter bij de climax waar ze zo naar verlangde.

De plotselinge, onverwachte druk op haar nooit eerder aangeraakte anus duwde haar uiteindelijk over de rand. Haar lichaam huiverde, draaide zich om, schokte van passie, ze slaakte een luide kreun en drukte haar mond tegen Marks schouder om luidere geluiden te dempen. Ze voelde, meer dan gevoeld, een warme vloeistof over Marks hand stromen, die hem nog dieper in haar stuiptrekkende lichaam liet glijden, wat een reeks kleine, sensuele naschokken veroorzaakte die haar slap en gelukzalig tevreden maakten.

Verdwaasd maar sereen, kuste ze Mark's wang en fluisterde: "Wauw. Gewoon, wauw.". Toen merkte ze de stilte op die uit het feestgedeelte kwam en tuurde daarheen. "Waar is iedereen?". "Ik stelde voor dat ze een extra biertje of twee zouden pakken en vamoose zouden gaan doen.

Ik heb ze gezegd dat ik je terug zou halen.". Amy keek hem aan en glimlachte. "Ik wou dat ik het had geweten. Dan had ik kunnen schreeuwen in plaats van een plug uit je schouder te bijten.". "Zweet het niet.

De pijn is alleen ondraaglijk. Het zal me de komende weken aan vanavond herinneren, zelfs langer als het een litteken achterlaat. Trouwens, denk je dat we moeten ontwarren?'. De vingers die diep in haar nog steeds pulserende kutje begraven waren, spanden zich, en Amy zuchtte van plezier. 'In een oogwenk, denk ik.

Maar nog niet. Het voelt gewoon zo goed, zo perfect. Toen herinnerde ze zich dat ze alle plezier voor zichzelf had gehad. "Hé, maar hoe zit het met jou? Ik bedoel, het is niet goed om, je weet wel, je te laten hangen.".

"Geen probleem. Ik ben een student die de seksuele revolutie lijkt te hebben gemist. Bovendien zijn blauwe ballen zo gepast.".

'Hou op met grappen maken. Ik meen het.' Om het punt te benadrukken, legde ze haar hand op Marks kruis en ontdekte een grote bobbel die tegen de stof duwde. "Rustig daar, kleine dame.

Die zuignap is klaar om te blazen.". Ze negeerde zijn waarschuwing en ging snel op haar knieën zitten. Het dwong hen om uit elkaar te gaan, wat ze betreurde, maar niet kon worden geholpen. Met beide handen ging ze aan zijn rits werken.

Wat ze in zicht trok, maakte haar sprakeloos. Het leek niet alleen groter dan de drie anderen die ze had gekend, maar eiste op de een of andere manier dat het werd gebruikt zoals moeder natuur het had bedoeld. Het schokte ongeduldig in haar hand, waardoor het duidelijk werd wat het wilde en Amy's eigen verlangen aanwakkerde. Het grote uitlopende hoofd, glinsterend van voorvocht, leek haar te roepen.

Opnieuw negeerde ze Marks nu zwakke waarschuwing, leunde naar voren en liet het voorzichtig tussen haar lippen glijden. Ze had dit orgel eerder gezien, toen ze skinnydippen. Maar degene die nu haar mond vulde, zag er helemaal niet zo uit. Omdat ze het lot niet wilde tarten, leunde ze al snel achterover en keek naar haar levenslange beste vriend en wist zonder aarzeling wat er nu eigenlijk zou moeten gebeuren.

"Mark, ik weet niet of vanavond een nooit herhaald uniek moment zal zijn. Maar voor het geval dat, ik wil niet dat het half af is. Even na het staan, haar spijkerbroek en doorweekte haar slipje gleed over haar lange benen. Ze stapte eruit en gleed van haar sandalen af, plaatste een blote voet aan weerszijden van Mark en zonk op haar knieën, schrijlings op zijn heupen.

"Dit zou een gezamenlijk project moeten zijn," zei Mark, grepen de dikke schacht en tilden het hoofd op naar het doel. Ze plaatsten woordeloos het gezwollen hoofd bij de opening van haar gretige vagina en keken elkaar toen in de ogen. "Laten we het doen," zei Mark, en Amy's heupen schoten naar beneden en sloegen met een klap Na afloop waren beiden het erover eens dat haar woedende duik, samen met Marks opwaartse stuwkracht, had geleid tot wat een record moet zijn voor de snelste gelijktijdige orgasmes in de geschiedenis van seks. krachtig, zo ondraaglijk intens, zo verdomd geloofwaardig, geen van beide kon zich alle details herinneren.

Enige tijd later, toen hun zintuigen begonnen te herstellen, merkte Amy dat ze languit op Mark lag, genietend van het gevoel dat hij geleidelijk aan zachter werd in haar. Geen van beiden sprak. Het enige geluid kwam uit hun kloppende harten.

Het gestage ritme van haar moeders naderende voetstappen wekte Amy. Ze sloeg het boek van haar gezicht en stopte het onder haar kussen. Even later verscheen het gezicht van haar moeder om de deur. Amanda Nicole "Amy" Marshall was dat zeldzaamste wezen, een beeldschone jonge vrouw die niet in beslag werd genomen door haar eigen verbluffende schoonheid. Ze vond zichzelf mager en had hoogstens een niet beter dan gemiddeld uiterlijk in een kleine stad.

Ze dacht verkeerd. Zelfs rommelig rood haar, bloeddoorlopen ogen en een plakkerige huid konden haar klassieke schoonheid niet overweldigen. Bij het zien van haar tweede geboren kind dat wakker was, verving een voorzichtige glimlach de bezorgde uitdrukking van haar moeder. "Hallo schat.

Ik hoop dat ik je niet wakker heb gemaakt. Hoe voel je je?". ‘Ik ben een stuk beter, mam.

De koorts brak ergens na de lunch. Ik heb sindsdien een beetje kunnen slapen.". Heel even leek haar moeder tegen de deurdrempel te zakken. "Oh, schat, ik ben zo blij.". Ze duwde de deur open en stapte de kamer in, en gebaarde naar de twee boeken bij het hoofdeinde van het bed.

'Ik hoop dat je ze leuk vindt. Ze zouden heel goed moeten zijn. Hoewel ik denk dat ik niets meer aankan over de moord op Kennedy. Ik word er zo depressief van.

Na een snelle, instinctieve ruk aan de lakens, zei ze: "Waarom doe je het niet rustig aan en doe je een dutje, als je kunt? Ik zal je een dienblad voor het avondeten brengen.". Amy stemde toe en bedankte haar moeder nogmaals voor de boeken. "Graag gedaan, schat. En ik hoop dat je ervan geniet. Maar begin nu niet met lezen.

Je moet rusten.". Nadat ze haar dochter op de wang had gekust, liep mevrouw Marshall naar de deur en bleef toen staan. "Oh, bijna vergeten.

Mark heeft gebeld, nou ja, zo ongeveer iedereen heeft naar je gevraagd. Hoe dan ook, hij kwam gisteravond laat thuis en vroeg of hij vandaag langs zou komen. Ik zei hem dat je te ziek was voor gezelschap en zei tegen hem bel morgenochtend en we zouden zien hoe je je voelde. Sorry, maar ik moet opschieten.

Tot ziens, schat,' zei ze terwijl ze de deur sloot. Toen ze het geluid hoorde sluiten, zuchtte Amy, stak een hand onder het kussen en haalde haar rommelige paperback tevoorschijn, de paperback waarvan ze dacht dat ze die maar beter niet kon lezen in het bijzijn van haar bibliothecarismoeder. Toen verwerkten haar nog steeds verwarde hersenen de afscheidswoorden van haar moeder.

Mark had gebeld. Hij wilde langskomen. Ze glimlachte en opende het boek.

Als ze weer in slaap kon vallen, zou ze misschien die laatste droom opnieuw beleven of, nog beter, een droom waarin stond wat er later die nacht op de achterbank van Marks auto gebeurde. Maar zo niet, dan was dat oké. Ze had geen dromen nodig. De echte Mark, 'haar' Mark, zou morgenochtend bij haar zijn..

Vergelijkbare verhalen