Een klaagzang voor Kathleen

Ik stierf een beetje toen ik besefte dat ze echt weg was... maar als deze muren maar konden praten.…

🕑 4 minuten minuten Liefdesverhalen verhalen

De zon kwam nauwelijks op die dag dat ik losliet. Ik had mezelf in mijn ellende verbannen van alles wat me aan jou deed denken. Naar het oude veld gegaan voor eenzaamheid. Een klein huisje tussen twee bosjes bomen stond stil en alleen. Het grijze licht van de mist gluurde schraal door de gesloten gordijnen.

Zodra mijn wakkere geest bewust werd, draaide ik me om in mijn bed, alleen gewaarschuwd door het geluid van kletterende windgong en wind die koud huilde buiten mijn deur. De kleine vonk van het leven die me ooit uit de dekens had getrokken, is in de nasleep van ons broos en zwak geworden. Geen leven springt in mij op, geen vreugde. Ik lag hier in deze warboel van lakens.

Dezelfde die we nog maar een week geleden met ons lichaam verwarden in een roekeloze en herhaalde toegeeflijkheid van heet vlees. Flitsen komen nog steeds bij me terug. Deze stille, grauwe muren leefden en luisterden toen, toen de muffe lucht rijp was van gekreun en de geur van lichaamssappen. Oh wat passen we bij elkaar.

Alsof ik de dikke gebogen skeletsleutel was tot het gewelf van je ziel, het warme, natte slot onder je. En als ik binnenkwam, zou ik je diepste geheimen ontsluiten. We haalden ze tevoorschijn en telden ze allemaal, en hingen ze vervolgens hier en daar door de kamers. Oh de emotie en passies, rauwe ongefilterde releases die we tussen deze muren toverden.

Onze tijd was geen voorzichtige tijd, onze tijd leek helemaal geen tijd. Toen helaas, toen de kamer geen echokamer was voor je geschreeuw, was het gastheer voor onze lichamen, die daar roerloos lagen, niet in staat om ervoor te spreken. De vreemde verbrijzeling van wat we elkaars lichamen hadden laten doen. Nooit eerder heb ik vanuit mijn hele wezen naar buiten getrild.

Nooit eerder had je geschud zoals je deed terwijl je alle passie meenam naar de diepten van je vrouwelijkheid. Maar nu is de zon weg. De wind blaast de bomen tegen het huis en er is geen ander geluid dan het gezoem van de verre snelweg. Mijn oren suizen van de stilte.

Soms denk ik dat ik je stem hoor, die naar me wenkt. Hoewel dat niet zo was. Je bent weg uit mijn betovering.

Je brak de trance en ontsnapte aan mijn nieuwsgierige handen. Ik trek de dekens weer over mijn hoofd in een poging beschutting te vinden tegen de pijn en verantwoordelijkheid buiten mijn deur. Mijn voet zal de koude houten vloer niet eens raken, uit angst dat het kraken van oude houten planken de verschijning zou zijn van jou terwijl je naakt, op je tenen door mijn kamer liep. Mijn geest wordt gekweld door de gedachten die ik heb. De dingen die ik op de meest uitgelezen momenten in je oor zou fluisteren.

De blik op je gezicht terwijl je je lichaam laat wijken voor de stuiptrekkende krampen van een climax. De scènes zijn in mijn psyche gebrand en ik verlang naar hun eigenaardigheid en verwondering. Reinig me van deze afdruk hoewel ik daar wil genieten. Reinig mij van mijn eigen verlangen. Zelfs nu kan ik niet ontsnappen aan de interne strijd.

Het meest intense plezier heeft plaatsgemaakt voor het meest plechtige dieptepunt. Oh eerlijke en ware liefde, zonder de donkere schaduw van mijn lust, waar ben je? Om zo alleen te zijn dat je niet eens met jezelf bent. Dat is nu alleen zijn.

Dus laat me hier liggen. Laat me wachten tot de wind stopt en de stralen weer door mijn raam dringen en op hun beurt mijn ziel. Laat me mezelf bevrijden van dit wentelende gewicht van emotie en weer diep ademhalen. Als deze muren konden praten, zouden ze me zeker vertellen over mijn mislukkingen, zelfs als ze in het geheim de beelden en geluiden van onze lichamen die zich verenigen, voor zich hielden. Maar dat is nu voorbij.

Ze is weg van hier. Morgen vertrekken om te leven zoals mensen bedoeld zijn. Ver van hier. Het is nu weer stil, terug naar eenzaamheid.

Mijn geest is jaloers op de ruimte. Lege kamers als een lege ziel. Deze spijt is halfslachtig in egoïsme. Toch kan ik niet bewegen. Hoewel ik me afvraag welk deel van jezelf je hier deze keer hebt achtergelaten?.

Vergelijkbare verhalen