Een Venetiaanse nacht vol wonderen

Dwalend door de labyrintische steegjes van Venetië ontmoet een jonge man een mysterieuze vrouw met een masker…

🕑 17 minuten minuten Liefdesverhalen verhalen

Het volstaat te zeggen dat hij een stille en sombere uitstraling om zich heen had. Zijn glanzend blauwe ogen bleven grotendeels afstandelijk. Hij glimlachte zelden.

Maar als zijn ogen op iemand met een bepaalde mate van specificiteit rustten en hij zichzelf een glimlach toestond, ging er een golf van warmte door de ander. Hier in Venetië had de jongeman al drie dagen doorgebracht met het verkennen van de hoofdstad, het proeven van de lokale keuken en het maken van een uitstapje naar Lido. 'S Nachts dwaalde hij gefascineerd door de achterafsteegjes langs het water, weg van het Canal Grande. Eens had hij laat in de nacht een oud stel op een boot in een smal, donker kanaal gezien.

Beiden waren tot in de puntjes gekleed. De oude man hield het stuur vast en de dame ging naast hem staan, waardoor hij ze samen naar huis kon rijden van een ogenschijnlijk uitbundig feest. Hoewel hij aannam dat er eigenlijk niets exotisch aan was, stond de jongeman zichzelf als buitenstaander toe zich te koesteren in het gevoel van instinctieve betovering dat de aanblik hem bracht. Hoe moet het zijn om een ​​heel leven in deze stad door te brengen? Hij vroeg zich af.

Om op te groeien langs de waterwegen, om jong te zijn, verliefd te worden, te trouwen, oud te worden en je vrouw in een boot naar een feest te brengen en weer bij elkaar te komen langs het labyrintische web van kanalen, af en toe onder bruggetjes door ?. Dit waren de gedachten die weer bij hem opkwamen op deze vierde avond in de stad, terwijl hij doelloos rondliep door de lege steegjes langs de smalle grachten. Het liep tegen middernacht. Hij had net zijn diner verdronken met een volle fles wijn.

Hij voelde zich rusteloos. Nog onrustiger vannacht dan hij zich tijdens zijn hele reis naar Italië had gevoeld. Elke plek die hij had bezocht was mooi geweest, de lokale cultuur zo levendig, maar toch zo onbevredigend voor hem.

Hij had verwacht dat Venetië mooi zou zijn, maar ook toeristisch en plastic. Zijn beleving van de stad was allesbehalve die van het kunstmatige geweest. Zeker, de gebieden dicht bij het Canal Grande, de lanen met rijen toeristenwinkels, de Piazza San Marco en andere populaire gebieden wemelden van de bezoekers. Maar zijn omzwervingen in minder bereisde ruimtes zorgden ervoor dat hij verliefd werd op de stad.

De buitenkant van gebouwen was altijd versleten door het water en het zout in de lucht. In zijn gedachten leek dit toe te voegen aan de algehele textuur van de stad op een manier die zijn esthetiek aansprak. 'S Nachts creëerden de kleine waterwegen, zwak verlicht door het gele licht van de lampen, met hun kleine overbruggingen, af en toe een wandelend duo of een plotselinge boot, allemaal een heerlijk landschap voor de jongeman om in te dwalen. hield van de stad, hoe opgewondener hij werd. Ergens in zijn hoofd ontbrak er iets.

Of het nu een geval van zelfzuchtige afgunst was op de inwoners van Venetië, of een ingetogen wroeging toen hij zijn leven in Londen bekeek vanuit het perspectief dat hij nu had verworven, of gewoon het gebrek aan ideaal gezelschap om zijn ervaring mee te delen, hij had een gevoel van toenemende spanning in hem de afgelopen dagen. Hij had zelfs het gevoel dat het de combinatie van alle drie was die dit gevoel van gemis veroorzaakte. Misschien was dit hoe de depressie in je wakker werd. Half dronken van alle wijn herinnerde hij zichzelf eraan dat hij nog maar kort geleden een bewust besluit had genomen om zich los te maken van intieme menselijke banden. De vorige keer had het te veel pijn gedaan.

Geen betekenisvolle relaties meer. In ieder geval niet in de nabije toekomst. Hij wilde zelfs geen vrienden meer maken. (Waarom dat gevoel van eenzaamheid dan?) Hij glimlachte bitter in zichzelf toen deze gedachten door zijn hoofd gingen. Hoe vaak was hij deze gevoelens tegengekomen in goedkope verhalen, in films en onder vrienden die hij niet had begrepen? Maar de erkenning nam het gevoel van een gat of een leegte niet weg dat zijn gemoedstoestand had beheerst.

Misschien was wat hij nodig had een adrenalinekick. Een soort rauwe ervaring die hem weer in harmonie bracht met de elementen. Misschien een gevecht, of een achtervolging achter een of andere misbruiker of dief door de labyrintische stad in het donker van de nacht.

Als dit een goedkoop sensatieverhaal zou zijn, vroeg hij zich af, wat zou hij dan aantreffen als hij de volgende hoek overstak? Welke fantasie zou hem te wachten staan ​​op het smalle pad langs het water, terwijl hij de volgende straat linksaf sloeg? Deze gedachtestroom droeg hem alsof hij gewichtloos was, en toen hij de hoek bereikte en een bocht maakte, merkte hij dat hij een engel in profiel aanstaarde, die een masker droeg. Ze keek neer op het water. Toen hij dichterbij kwam, hief ze haar hoofd op en draaide zich om om hem te bestuderen. Het lange donkerbruine haar was aan de achterkant in een sierlijke knot gebonden, waardoor twee lokken lichtjes aan weerszijden van het gezicht vielen van wie, zo te zien, een betoverend mooie vrouw was. Het briljant ontworpen Venetiaanse masker dat haar gezicht sierde, was van een minimaal soort, dat alleen haar voorhoofd en de buurt van haar ogen bedekte.

Langzaam, in een enkele vloeiende beweging, draaide ze zich lichamelijk zodat hij zich kon vergapen aan haar donker bordeauxrode wijnkleurige maxi-jurk met één schouder. De mooie matte stof daalde neer in sierlijke plooien, waardoor haar rechterschouder en een deel van haar borst zichtbaar werden, evenals haar rechterbeen tot aan haar dijen. Haar hele wezen steunde op een stel elegante, lage hakken.

De jongeman staarde haar aan zonder zijn pas te vertragen. Hij registreerde elk detail van haar fysieke wezen in zijn geest, haar schaamteloos objectiverend. Ook zij tuurde naar hem over de verlaten laan. Hoe lang kende ze hem al? Vijf seconden? Misschien maximaal tien? Als ze naar hem glimlachte, was het alsof ze elkaar voor altijd kenden; alsof ze al tientallen jaren elkaars denkbeeldige vrienden waren totdat het lot hen er uiteindelijk toe had gebracht elkaar te ontmoeten bij een kanaal in Venetië.

Hij kon het niet nalaten deze gedachten met adembenemende snelheid door zijn hoofd te laten gaan, wanhopig hopend dat ze iets tegen hem zou zeggen, misschien om de weg naar een hotel in de buurt zou vragen en de betovering zou verbreken. Maar ze deed niets van dien aard. Ze keek hem lang aan, alsof ze zijn gedachten las, terwijl hij naar haar toe bleef lopen, niet in staat om te stoppen.

Toen hij haar bereikte, leek ze eindelijk een beslissing in haar hoofd te nemen. In een enkele vloeiende beweging sloeg ze een arm voorzichtig om zijn nek en kuste hem vol op de lippen. Het was niet de kus van een ongebreidelde seksverslaafde of een of andere verleidelijke overspelige vrouw. In plaats daarvan leek het te zijn afgeleverd met de tedere, vochtige streling van een minnaar.

Terwijl hij naar voren leunde en haar schouder kuste, voelde hij de huid van haar lichaam geurend naar de geur van regen na een onweersbui. Waarom deed hij het? Waarom deed hij geen stap achteruit en trok hij haar actie niet in twijfel? Waarom was hij niet obsceen verrast door de absurditeit van het moment? Dit zijn vragen die hij zichzelf later zou stellen, als de nacht voorbij was en de roes voorbij was. Maar tegen die tijd zal dit verhaal er niet meer zijn. Toen hij later met haar op een boot zat en naar een onbekend adres reisde, had hij het gevoel dat hij wel honderd vragen kon vinden om haar te stellen. Ze was een Italiaanse vrouw, maar niet Venetiaans.

Ze zou hem niet specifiek vertellen waar ze vandaan kwam. Voordat ze hem naar Rialto aan het Canal Grande leidde, had ze hem de kleinste details over haar daden verteld. 'Als je ermee instemt me na deze nacht nooit meer in je leven te ontmoeten, kan ik je vanavond meenemen naar de wildste plek van heel Venetië,' had ze in zijn oor gefluisterd. "Na het kussen van een onwetende vreemdeling in het midden van een open baan, is dat alles wat u me gaat binnenlaten, juffrouw…?". "Prins.

Diana Prince," had ze gezegd, "Kijk niet zo ongelovig. Natuurlijk is het een valse naam. De meesten van ons gebruiken verzonnen namen op deze avond. Het is toch allemaal schijnvertoning.". "Omdat we er zo openhartig over zijn, moet je de kaart van de mysterieuze vrouw spelen?".

"Als je nadenkt over de laatste vijf minuten van ons leven, prins Charming, zul je zien dat we als twee personages in een verhaal niet erg geloofwaardig zijn. Het is allemaal al behoorlijk absurd. Mysterieus zijn zou de minste van onze zorgen moeten zijn. Vertel me je verzonnen naam.".

"Ik heb liever dat je de overtreding zelf begaat en mij de problemen opnieuw bezorgt.". "Dan noem ik je Peter.". Weldra, terwijl de privéboot met een behoorlijke snelheid over het water van het Canal Grande dreef, passeerden aan weerszijden oude pittoreske gebouwen die aan het water grensden. Sommige waren gerestaureerd, sommige waren in restauratie.

Peter was helemaal vergeten dat het vannacht volle maan was. Overal rondom werd de hele buurt in het zicht verlicht door een mysterieus bleekwit licht, dat Venetië presenteerde in een schaduw die overdag of op een donkere nacht nooit te zien was. De boot herbergde zo'n acht vreemde mensen behalve Diana en Peter. Er waren nog drie vrouwen wier gezicht elk was versierd met hun eigen unieke Venetiaanse masker.

Ze waren afzonderlijk in Rialto aangekomen, net als Diana en Peter, elk met een heer op sleeptouw. De boot werd bestuurd door twee mannen. Een daarvan was de chauffeur. De andere die had geholpen de passagiers binnen te laten, leek ze allemaal in de gaten te houden. Beiden droegen een pak en een zwart overhemd en droegen witte maskers.

Tijdens het wachten op de boot bij Rialto had Diana de situatie in minimale bewoordingen aan Peter uitgelegd. Ze waren een vereniging van auteurs van een online gemeenschap gewijd aan erotische literatuur. Gefinancierd door enkele van de rijkste beschermheren en bewonderaars van hun geschriften, werd eens per jaar een gekozen groep erotische auteurs naar een stad gevlogen voor een avond vol gesprekken over literatuur, feesten, drinken en af ​​en toe seks.

Maandenlang hadden schrijvers van erotische fictie op de website elkaars verhalen gelezen en waren ze door elkaar gefascineerd. Vaak zorgde een verhaal ervoor dat ze zich verbonden voelden met een andere persoon. Deze jaarlijkse feestavond bood hen de gelegenheid om de mensen te ontmoeten wier geschriften hen hadden geraakt, en hun eigenaardigheden van hun ambacht en erotiek uit de eerste hand te delen. Dit jaar, na een avond van literair debat, werden als onderdeel van een nieuwe wedstrijd de stoutmoedigste personen door de beschermheren gevraagd om, volgens een vooraf afgesproken plan, de stad in te trekken en een mannelijke of vrouwelijke tegenhanger te verleiden tot deelname aan een wilde afterparty. De rest, zo werd hen verteld, zouden ze ontdekken zodra ze terug waren.

Eindelijk, dacht Peter, neemt een deel van de mysterieuze aura af, alleen om te worden vervangen door een nogal ongeloofwaardig verhaal. Terwijl hij naast Diana stond met de wind langs hen heen, lachte hij ineens helemaal alleen hardop. 'Je gaat me toch niet vertellen dat ik een man heb uitgekozen die eigenlijk gek was?' zei Diana.

"Het is gewoon dat, ik kan niet helemaal over je belachelijke verhaal heen komen over waarom we midden in de nacht in een godvergeten boot zitten, op weg naar een plek die ik niet eens ken." Plotseling, geheel in tegenstelling tot het karakter dat Peter tot nu toe in kaart had gebracht, lachte de vrouw onbewaakt, bijna kinderlijk, en sloeg een arm om zijn schouder. "Peter," zei ze tegen hem, "Mijn kleine Peter, wat ben je naïef! Natuurlijk heb ik je een vals verhaal verteld. Nee… stil! Kom hier aan de kant, zodat niemand ons hoort." Gehoorzaam stapte Peter met haar mee naar een hoek van de boot.

De wind waaide nu harder. Het was een warme nacht geweest. Elke keer dat Peter de huid van de vrouw had aangeraakt, hetzij door een verlegen streling van haar blote schouder of door per ongeluk met haar hand over haar halfnaakte rug te strijken, had die ook maar een klein beetje vochtig, bijna plakkerig gevoeld. Om de een of andere reden wond dit hem meer op dan hij zelf kon helpen.

Er hing een bedwelmende natuurlijke geur om haar heen en hoe hij ook zijn best deed, hij kon het niet helpen dat hij zich tot haar aangetrokken voelde. Dan vervolgde Diana: "Zie je Peter, dit is het verhaal dat ze ons hebben geleerd, het verhaal dat ik nu heb verteld. Dit is wat we je moeten vertellen om je naar binnen te lokken.

Wees niet bang, het heeft nu geen zin. Je zit er al in. Voordat deze boottocht voorbij is, als het moment daar rijp voor is, wordt je beroofd of wordt je keel doorgesneden en worden je bezittingen gestolen door de twee mannen met maskers die je hebt gezien. Het zijn geen Venetianen Dat hebben ze al in menig stad gedaan.

Als het op een goed gecoördineerde manier wordt gedaan, zul je niet geloven hoeveel geld ze hiermee kunnen verdienen. Kijk om je heen. Kijk naar de mannen die de andere meisjes hebben vergezeld. Zien ze eruit alsof ze zwervers zijn zoals jij? Nee! Het zijn rijke mannen. Met onschatbare bezittingen in hun persoon.

Voor het aanbreken van het uur zullen ze dood of kletsnat in het kanaalwater liggen, verstoken van hun huidige bezittingen. Waarom vertel ik je dit? Omdat ik agent Diana Prince ben, hier op een speciale undercovermissie, om de plannen van deze klootzakken te dwarsbomen! Met jouw hulp ga ik de arme mannen redden die hierin zijn meegesleurd, en de criminelen uitleveren aan de handen van gerechtigheid. naar Peter die halverwege de monoloog van de eerste heeft zitten lachen. "Zeker Diana," zei Peter tussendoor lachend. "Als ik moest kiezen tussen deze twee gemene complotten van je, zou ik zeggen de eerste over een samenleving van smerige erotische schrijvers was geloofwaardiger.".

"Oh Peter!" zei Diana lachend en terwijl ze hem onverwachts met beide armen omhelsde, "Ik vind je leuk, echt waar!" Toen liet ze plotseling, alsof ze weer nuchter was geworden, los en legde haar handen op de reling, zich omdraaiend om vooruit te kijken. 'Maar echt… Diana,' zei Peter, 'waar gaan we echt heen?'. 'De beide verhalen die ik je vertelde zijn net zo echt als ik en deze boot. Waarom kies jij niet?'.

'Dan kies ik de erotische schrijvers. Geheime agenten zijn veel te opzichtig voor mij.". Nauwelijks enige merkbare reactie van Diana hierop, maar door de sneden in het masker heen had Peter haar ogen naar hem zien glimlachen. Diana legde een van haar armen in de zijne en draaide zich om om te kijken vooruit bij de naderende gebouwen aan weerszijden van het water.Na een paar minuten stuurde de boot naar de rechterkant van het Canal Grande en nam vervolgens de volgende afslag rechts een smal donker kanaal in. Aan weerszijden verrezen donkere, verbleekte muren.

De boot voer onder een kleine brug door en kwam tot stilstand bij een kleine aanlegsteiger. De mannen in zwarte pakken lieten iedereen uitstappen. Het dok leidde naar een dunne donkere doorgang tussen gebouwen.

Vermoedelijk zouden ze dit als hun route nemen. Nadat alle passagiers waren uitgelaten, vertrok de boot. De vrouwen leiden de mannen bij hun armen terwijl ze voortsjokken.

Diana greep plotseling Peters hand en stopte. "Peter," zei ze, "weet je dit zeker? Weet je zeker dat je het verhaal van de geheim agent niet wilt?". "Om eerlijk te zijn Diana, ik ben hier niet zeker van, maar ik speel liever mee met een stel online schrijvers dan gedwongen te worden me te verschuilen tussen of naar glorie te worden achtervolgd door een groep meedogenloze bandieten.".

'Ik begrijp het,' zei Diana, met de minste zweem van verwarring. "Het is gewoon dat… nou, deze brengt me behoorlijk in de problemen. Meer dan ik normaal gesproken aankan.".

Peter wist niet zo goed wat hij hierop moest zeggen. Hij staarde haar alleen maar aan en zei ten slotte wat hij al die tijd niet uit zijn hoofd had kunnen krijgen: "Diana, toen je me eerder kuste… was het alsof je me kende… zoals jij… ". "Stil!".

Haar lippen op de zijne, zijn ophanden zijnde woorden absorberend en tot zwijgen brengend. De ruimte tussen hen kromp tot niets toen Peter zijn arm om haar middel sloeg en haar naar zich toe duwde. Toen ze losliet, boog hij zich naar haar ontblote schouders, drukte zijn lippen dicht tegen de vochtige huid en kuste haar. Hij begon zijn lippen langs haar borst te volgen en volgde de geur die uit haar oksels kwam. Diana bracht haar lippen naar zijn oor en fluisterde: "We praten niet over deze dingen, Peter." Verbaasd keek Peter op, "Ben ik dan gedoemd me voor altijd te verwonderen over de dingen die ik wil in het leven en dan helemaal ingenomen te zijn?".

Diana streelde met haar hand door zijn haar, kuste hem opnieuw en zei: "Maak je geen zorgen Peter. Je bent al bezet.". Een wilde drang leek plotseling door hen heen te stromen toen Peter Diana optilde en haar tegen de vochtige bouwmuur aan een kant van de steeg duwde. Ze kusten woest, alsof ze de wereld om hen heen vergaten. Een eenzame gondel dreef zonder passagiers door het kanaal.

Het verre gelach en de kreten van vrolijkheid waren nog steeds te horen in het gezelschap van mannen en vrouwen die vooruit waren gegaan door de laan. Terwijl Peter haar op haar benen liet vallen, begon ze zijn overhemd los te knopen en had het binnen enkele seconden uitgetrokken. Ze wierp een blik op zijn slanke lichaam en kuste hem op zijn borst.

Terwijl ze dat deed, ging Peters hand over de schouder van haar jurk en trok die voorzichtig naar beneden. Diana's kleine stevige volle borsten vielen open en Peter kuste de zachte huid ertussen. Zijn hand baande zich een weg onder haar jurk en tussen haar benen, maar er was geen slipje. Ze was naakt van binnen.

Ze voelde nat aan en Peter wreef over haar terwijl ze zachtjes kreunde van genot. Hij hield haar stevig tegen de muur en stak twee vingers in haar. Diana sloot haar ogen, zuchtte en knikte instemmend.

Hij trok zich langzaam terug en ging er met beide vingers weer in. Diana's handen vielen slap langs haar zijden en haar lichaam richtte zich naar buiten op. Keer op keer drong Peter haar vagina binnen, terwijl hij met zijn duim haar clitoris begon te strelen. Diana's ademhaling werd intenser.

Een andere gondel passeerde hen met een jong stel dat elkaar kuste alsof ze zich in het magische krachtveld van hun geluk bevonden, onverstoorbaar door de duizend middelmatige verhalen die om hen heen zweefden. Peter en Diana voelden zich beschermd in de duisternis die de steeg om hen heen had verzameld. De schijn van beschutting die door de twee muren aan weerszijden werd geboden, was alles wat ze nodig hadden. Peter bleef haar met zijn vingers penetreren, haalde zijn andere hand van haar lichaam en plaatste die onder haar rechterborst.

Ze voelde de zwelling van haar borst even op de palm van zijn hand rusten terwijl hij voorover boog en aan haar stijve tepel zoog. Het smaakte zout, alsof het onder een dun laagje vocht of zweet zat. Hij drong steeds harder tegen haar aan, en met een lichte trilling leek Diana's rechtopstaande lichaam te bezwijken toen ze zich voorover boog en Peters hand vasthield.

"Nu niet meer," zei ze, "het is tijd om naar binnen te gaan." Peter deed een stap naar achteren en keek naar haar terwijl ze haar jurk om haar schouders trok en haar ietwat verwarde, geknoopte haar zo goed mogelijk in orde maakte. "Ben je klaar?" vroeg ze hem terwijl hij zijn hand pakte. "Zeg me niet dat het je iets kan schelen," zei Peter, "Je hebt gewoon plezier, nietwaar? Ga door, leid me waar je wilt.". "Niemand heeft me ooit zoiets wreeds verteld!" zei ze kalm.

"Wie zegt me dat je geen sekswerker bent die me voor wat snel geld naar je bordeel wil brengen?". "Hou jezelf niet voor de gek Peter," glimlachte Diana, "Het is oké. Echt waar. Kom met me mee… hier is het deze kant op.".

Hij volgde haar als door een doolhof van verwarring, hulpeloosheid en een schijn van vertrouwen. Diana leidde hem door de donkere gang en leidde Peter naar het huis waar de andere schrijvers wachtten..

Vergelijkbare verhalen