Holden

Rechtstreeks uit persoonlijke ervaring geschreven. Dit is een one-shot.…

🕑 6 minuten minuten Liefdesverhalen verhalen

Zijn huid is zo glad. Zo zacht en warm dat het onder mijn lippen glijdt terwijl ik langs de zijkant van zijn prachtige nek naar beneden ga en hem daarbij met mijn speeksel smeer. We knuffelen op de bank in zijn krappe, schemerige slaapkamer. Posters van bands waar ik nog nooit van heb gehoord of gezien, willekeurige tekeningen, vreemde citaten sieren zijn muren.

Ik denk er echter niet zoveel aan, terwijl hij een glimlach in mijn haar ademt. Ik ben nu bij hem en dat is op dit moment het enige dat voor mij telt. Hij ligt in mijn armen, tegen mijn huid, geeft me zijn onverdeelde aandacht en dat is alles waar ik ooit op zou kunnen hopen. Hij giechelt als mijn kussen veranderen in kleine, plagerige hapjes.

'Dat is mooi' fluistert hij. "Blijf dat doen." En ik gehoorzaam altijd. Zijn geur vult mijn neus en ik adem hem zo diep in als de rook van een sigaret.

Het brandt hetzelfde goede gevoel in mij. Ik voel mijn borst op en neer gaan terwijl ik dieper inadem. Ik merk dat ik nu ook lach.

Ik ga op zijn schoot zitten en blijf aan de zachtere delen van zijn nek knabbelen. Ik heb niemand verteld waar ik vandaag zou zijn. Zijn lippen zijn niet te dik, maar verre van dun.

Ik vind ze vooral lekker als ze vochtig en heet zijn en op de mijne. Zijn wimpers zijn dik en lang en fladderen tegen mijn gezicht als we te dichtbij komen. Ze zijn momenteel gesloten, maar zijn ogen zijn een soort blauw of grijs. Ik kan het nooit vertellen. Ik b en kijk altijd weg elke keer dat we direct oogcontact maken.

Hij wint altijd de stille staarwedstrijden. Hij is mooi. Ik trek zachtjes weg van zijn nek en we staren elkaar in de ogen.

Hij maakt me nog een keer belachelijk als ik wegkijk naar mijn handen die ik zojuist in mijn schoot heb geklemd. Hij houdt ze allebei vast en fluistert mijn naam. Ik voel zijn warme adem op mijn gezicht, die steeds roder in het gezicht wordt.

De manier waarop ik kan veranderen van zelfverzekerd zijn, of niets anders dan stopverf in zijn handen, is verbazingwekkend. Zijn koffieadem, zijn vierkante voortanden, zijn sjofele gezichtshaar, zijn dikke bril. Ik wil omhoog kijken, maar ik wil hem niet in de ogen kijken. Mijn zintuigen raken overweldigd. Mijn gezicht is onmogelijk rood en mijn hart bonst zo hard dat het me verbaast dat hij het geluid niet noemt.

"Wil je iets leuks doen?" hij plaagt. Een hand nog steeds op mijn gevouwen handen, hij gebruikt de andere om een ​​plukje verdwaald haar van mijn gezicht te tillen. We zijn allemaal gemaakt om te geloven dat dit liefde is. Hij is een visie, een absolute schoonheid.

Zijn handen zijn zacht en zijn nagels perfect geknipt. Zijn vingers zijn lang en benig, maar hebben toch een zeer sierlijke elegantie. Op zijn rechter index draagt ​​hij een oude ring van een oud familielid. Een zachtere, perfecte, ongebroken huid.

Vergeleken met de zijne zijn mijn handen stom en vies, nu ik het besef. De huid rond al mijn vingernagels is gescheurd. Sommigen staan ​​zelfs op het punt te bloeden. Het is een nerveuze gewoonte van mij.

Als ik hiermee instem, is het allemaal voorbij. Dit perfecte moment dat we nu hebben, deze warme intimiteit. 'Ik weet het niet…' zeg ik. Leugenaar leugenaar.

"Ik ben gewoon een beetje moe…" Broek in brand. "… Ik denk dat ik waarschijnlijk snel naar huis moet gaan." Alsof iemand die ooit nog koopt. Zijn hand beweegt van het vasthouden van mijn hand naar het op en neer glijden over mijn broekspijp.

Eén blik uit die ogen, die vreemde ogen, en ik word zo nerveus en angstig dat ik er niet meer tegen kan om hier te zijn. Wat onschuldig omhelzen was, is veranderd in iets dat schijnbaar gevaarlijk is. De toon van de kamer is anders nu ik erover nadenk.

Het is niet langer krap, het is onontkoombaar. Hoe ben ik hier weer beland? "Misschien kun je vandaag wat langer blijven?", stelt hij voor terwijl hij me van zijn schoot laat opstaan ​​op de plek op de bank naast hem. Hij gaat rechtop zitten en maakt zijn lippen snel nat terwijl hij praat. Hij laat het alleen lijken alsof hij niet probeert me in dingen vast te houden. Maar ik ben machteloos om weerstand te bieden.

Butt-vast in die spreekwoordelijke telefoondraad. "Alstublieft?" zegt hij, terwijl hij mijn kin omhoog houdt, zodat ik nu gedwongen ben in die ogen te kijken. Mijn hart gaat sneller tekeer, mijn gezicht en oren branden. Ik weet niet waarom hij me zo laat voelen.

Ik kus zijn neus als reactie en accepteer de uitnodiging. Ik wil het helemaal niet, maar ik doe het wel. Wat er daarna gebeurt, is dat hij opstaat van de bank om dat kleine dingetje uit zijn slaapkamerla te halen. Een rilling loopt over mijn rug als hij zich omdraait en voor ik het weet hebben we weer een staarwedstrijd. Ik doe mijn best om niet weg te kijken als hij naar me toe komt.

Dit is mijn laatste kans om stand te houden voordat ik weet dat ik bezwijk voor verlangen. Ik probeer deze staarwedstrijd te winnen, maar ik verlies als zijn wimpers tegen mijn wangen beginnen te fladderen. Ik heb al verloren als ik zijn sierlijke handen mijn zijden voel masseren.

Ik bons van lust terwijl zijn vinger me over mijn spijkerbroek wrijft. We overtuigen onszelf alleen maar dat dit is hoe liefde voelt. Ik weet niet waar mijn gedachten zijn als ik een half uur later zijn kamer uitstap - misschien heb ik hem op dezelfde plek achtergelaten waar ik mijn spijkerbroek gooide en vergat hem op te halen. Ik voel me licht in mijn hoofd en een beetje misselijk, maar ik laat hem hier niets van zien.

Maar hij is zo mooi, leunend tegen zijn deurpost met zijn warrige haar, zijn kleine grijns, zijn perfecte handen, sterke armen en brede schouders. Zijn geur, nog steeds zwevend uit alle richtingen en, oh God, die ogen kan ik nog steeds niet bepalen de kleur van het kijken naar mij. "Volgende week zelfde tijd?" vraagt ​​hij, terwijl hij zijn armen strekt en een stukje van zijn buik blootlegt, terwijl een vleugje van zijn donkere haar erdoorheen gluurt. Dit is het deel waar ik elke week nee tegen moet zeggen. Dit is mijn kans om mijn vuisten te ballen en hem niets meer te vertellen.

Ik moet zeggen dat ik het beu ben om gebruikt te worden, dat hij alleen aandacht aan me besteedt als hij iets wil en me de rest van de tijd negeert. Ik wil gewoon bij hem zijn en niet door hem worden gebruikt. Rond deze tijd moet ik zeggen dat ik weiger mezelf dit aan te blijven doen.

Hij staat daar gewoon, blootsvoets en wacht op mijn antwoord. Hij en zijn oude bandoverhemden en gescheurde spijkerbroeken. Die geur en die ogen.

Ik kan niet meer zeggen wat ik wil. Hij knippert elke vijf seconden. Stoer.

Samengesteld. Onder controle. Ik sla hartslagen over. De schijnwerpers zijn op mij gericht, maar ik ben mijn ingestudeerde regels vergeten. 'Zeker', zeg ik.

Ik glimlach zelfs naar hem ter geruststelling. We zijn er allemaal van overtuigd dat dit is hoe liefde echt voelt..

Vergelijkbare verhalen