Horses in the City Ch 04

Emma vertelt Luke haar verhaal.…

🕑 12 minuten minuten Liefdesverhalen verhalen

De volgende dag arriveerde Luke vroeg bij de stal en begon hij de paarden op te spannen. Hij had het zo vaak gedaan dat hij zijn gedachten kon laten afdwalen, en ze dwaalden af ​​naar Emma. Wat zou ze zeggen, vroeg hij zich af. Wat zou hij haar over zichzelf vertellen? Hij was afgeleid sinds hij had voorgesteld om te praten, en hij had niet goed geslapen.

Schrijven was een nutteloze oefening geweest. Niets daarvan was geholpen door het telefoontje dat hij had gepleegd. Zoals hij ongeveer elke maand deed, had hij naar huis gebeld. Zijn moeder had geantwoord, maar zodra ze iemand anders de kamer had horen binnenkomen, had ze opgehangen. Er viel niets aan te doen, hield hij zichzelf voor.

Concentreer je op Emma. Hij had net de paarden aan de haak gekregen toen hij Emma over het trottoir naar hem toe zag lopen. "Hoi." Ze ontmoette zijn ogen, keek weg en keek toen weer op. "Hallo." Zijn stem was zacht. "Je bent vroeg." "Ben ik?" Ze keek op haar horloge.

'Ik denk van wel. Ik woon iets verderop in de straat, dus het duurt niet lang.' "Echt waar? Waar woon je?" Ze gebaarde achter haar. 'Ongeveer vier blokken zo.' "Geen grapje." Luke schudde zijn hoofd en grinnikte. 'Ik moet je huis elke dag passeren.' "Je doet." Ze glimlachte verlegen naar hem.

"Ik kijk naar de paarden die voorbijgaan, het is mijn favoriete deel van de dag." "Nou kom op." Luke stak zijn hand uit en dwong een grijns. 'Nu kun je kijken vanuit het rijtuig. Het is een heel ander perspectief.' Emma pakte zijn hand en klom in het rijtuig.

Ze zat ineengedoken in haar jas, koud ondanks een hoed, handschoenen en sjaal. "Hier." Luke reikte naar achteren en pakte een deken. 'Ik bewaar er een paar bij.' Hij knipoogde. "Nooit weten wat mensen nodig hebben." Emma lachte en legde de deken over haar benen.

'Je lijkt erg voorbereid.' Hij haalde zijn schouders op en klapte met de teugels om de paarden te starten. "Nooit pijn." Emma beet op haar lip; er zat hem iets dwars. De glimlach en de knipoog waren oprecht, maar er zat iets onder.

Ze wist hoe dat voelde. Doen alsof je glimlachte als je wilde huilen; de woede onderdrukken; doen alsof je de kerstsfeer had terwijl je dat niet deed. 'Mag ik vragen wat er aan de hand is?' Ze legde aarzelend een hand op zijn arm. "Niet veel." Luke haalde zijn schouders op en glimlachte toen naar haar.

'Ik ben een vreselijke gastheer. Ik zou je over alle bezienswaardigheden en historische gebouwen moeten vertellen.' 'Het is oké. Ik praat liever over jou.' Ze haalde diep adem. 'Of voor jou. Dat was het hele punt van uit de kast komen, toch?' "Ja dat klopt." Luke sloeg een arm om haar schouders, trok haar tegen zich aan en liet een kus op haar voorhoofd vallen.

'Dus. Waar ging dat gisteren allemaal over?' Emma zuchtte. "Je wilt het echt weten?" "Ja, ik wil." "Oke." Ze sloot haar ogen.

'Mijn zus, Lila, en ik kwamen hier ongeveer drie jaar geleden. We zongen samen. Ik deed de muziek en schreef de teksten, en we dachten dat we iets hadden.' 'Ik wed dat je dat deed.' Luke kneep haar samen. 'Toen ontmoetten we Sam.

Sam Hollings. We speelden in deze kleine club en hij was gewoon.' Emma voelde zichzelf b en veegde aan haar ogen. "Ik denk dat ik gewoon te dom was. Hij was knap en glad en ik geloofde alles wat hij zei. Hij vertelde het me.

Oh, God, hij vertelde me dat ik Lila niet nodig had, dat ik al het werk deed en dat ze gewoon dood was gewicht. Hij zei dat ze me tegenhield. Ik geloofde hem.

Hij had het mis, maar ik geloofde hem. 'Luke zweeg een tijdje.' En dan? 'Dankbaar dat hij geen commentaar gaf, dwong Emma zichzelf verder te gaan.' Ik deed eerst mijn best om nee te zeggen, Lila en ik waren een team . Maar hij bleef eraan en eraan.

Hij vertelde me dat ik haar niet nodig had, dat hij deze allemaal had. contacten of iets van mensen die in mij geïnteresseerd waren, als ik Lila zou dumpen. Dan zweer ik dat ik je de eerste keer dat het gebeurde niet kon vertellen, maar hij bracht me aan de drugs. 'Dat kan ik niet geloven.

Ik bedoel, ik wilde nooit iets met drugs te maken hebben. Helemaal. Lila en ik waren zoiets als de schoonste kinderen ooit op school.

En op de een of andere manier.' Ze haalde een hand door haar haar. 'Ik weet het niet. Het is gebeurd. Ik herinner me sommige dingen, maar andere niet.' "Als je iets wilt, het echt wilt, is het moeilijk om niet alles te doen om het te krijgen." Luke sloeg zijn arm om haar heen en zijn stem was laag. "Druk is moeilijk te weerstaan, vooral als het lijkt alsof de druk goed voor je is." "Ja." Emma legde haar hoofd op zijn schouder.

'En ik was zo gemakkelijk onder druk te zetten. Hij moet me de hele tijd hebben uitgelachen.' 'Heeft hij je ooit pijn gedaan?' 'Nee. Ik weet dat het lijkt alsof hij dat zou hebben gedaan, en hij heeft me drugs gegeven, maar hij heeft me nooit geslagen of zoiets.' Luke knikte maar zei niets. Beschermende instincten begonnen met het verlangen om Sams hoofd in te slaan, maar hij haalde diep adem. Ik kan nu niets meer doen, dacht hij.

'Hoe dan ook, ik denk dat de rest maar kort is, en je weet waarschijnlijk wat er gaat komen.' Emma haalde een tissue tevoorschijn en depte haar ogen en neus. 'Ik zei tegen Lila dat ik het met Sam eens was, dat hij iemand had gevonden die geïnteresseerd was, maar alleen in mij. Ik zei haar dat ik haar later zou proberen binnen te halen, maar. 'Ze haalde haar schouders op.' Lila wist dat ik het niet meende.

Ik was te gespannen en hing te veel op Sam. We waren op dit feest, een kerstfeest, toen ik het haar vertelde. Ze is weggegaan en ik heb haar sindsdien niet meer gezien. "Ik bleef een tijdje bij Sam, omdat ik hem geloofde.

Ik bleef schrijven en zingen en hij bleef maar zeggen, oh sorry, het is niet gelukt, maar ik heb een andere man met wie ik wil praten. Ik was zo een idioot." 'Nee,' zei Luke, 'hij heeft je gebruikt. Het is geen zonde om in iemand te geloven.' 'Behalve dat hij niet in mij geloofde.' Emma lachte half. "Ik was gewoon iemand om, ik weet het niet.

Zijn bed warm houden, zichzelf amuseren. Op een dag zou ik hem ontmoeten en ik was er vroeg en ik zag hem praten met dit meisje. Ik liep naar hem toe en wist het gewoon Weet je? Hij vertelde me dat het gewoon niet werkte, hij moest focussen op wat-haar-naam-ook was, en zou ik mijn spullen de volgende ochtend klaar kunnen hebben. Daarna viel ik min of meer uit elkaar.

' Emma was leeggezogen en ze waren stil terwijl het paard op straat klapte. Er was meer aan het verhaal: hoe ze een paar weken op straat was geweest en toen een meisje had gevonden dat ze via Sam had ontmoet en die zijn MO kende. Ze hielp Emma weer op de been te komen, in een afkickkliniek te komen, en later had ze Millie ontmoet en haar baan en appartement gevonden. Na een paar blokken zei Emma: 'Weet je wat een van de ergste dingen is?' "Nee wat?" "Elke soort mijlpaal, elk slecht ding, gebeurde rond Kerstmis." Ze schudde haar hoofd en veegde een paar tranen weg. 'Lila en ik hebben onze belofte gedaan om hier met Kerstmis te komen.

Ik heb haar weggejaagd op een kerstfeest. Sam heeft me met Kerstmis gedumpt.' "Het is moeilijk als die dingen gebeuren tijdens de vakantie." Luke knikte instemmend. 'Sindsdien heb ik geen notitie of woord meer kunnen schrijven of zingen. Soms wel.

Ik voel me zo leeg.' Emma voelde zich beter als ze het hem vertelde, hoewel haar maag in de knoop zat. Dat had ze aan niemand verteld. 'Soms,' zei Luke na een tijdje, 'als ik een tijdje niet schrijf, voel ik me zo. Leeg en bang dat ik misschien niet meer heb om over te schrijven.' 'Maar kom je er voorbij?' "Ja tot nu toe." Luke zuchtte terwijl ze wat verder reden. Hij leidde de paarden om de hoek, wachtend op tijd.

Het was zijn beurt om te praten, ook al was hij nog bezig met het verwerken van wat Emma hem had verteld. 'Luke, je hoeft niets te zeggen.' Emma klopte op zijn arm en hij vroeg zich af of ze zijn gedachten had gelezen. 'Het was zo goed van je om naar dat alles te luisteren en… nou, je hoeft niets te zeggen wat je niet wilt.' "Nee, dat doe ik." Hij keek op haar neer.

'Dat was de afspraak, weet je nog?' "Luke, echt" "Nee, nee." Hij schudde zijn hoofd en grijnsde even. 'Ik kan niet meer op mijn woord terugkomen, vooral nu. Wat zou de kerstman ervan denken?' Ze lachte, een geluid dat hem doorwarmde en dat hij weer wilde horen. "Ik kan niet zeggen dat de mijne zo dramatisch is, maar." Hij haalde zijn schouders op. 'Ik wilde schrijver worden.

Mijn vader wilde dat ik boer werd. Ik besloot dat ik moest volgen wat ik wilde, dus ging ik weg en ze hebben het me nooit vergeven.' "Oh." Ze kneep in zijn arm. "Het spijt me zeer." "Niet jouw fout." Hij zwaaide met de teugels. 'Ik bel af en toe, maar ik kom nergens.

Ik denk dat mijn moeder met me zou praten, maar haar loyaliteit is verscheurd, dus ze doet het niet.' Hij spotte. 'Het is eigenlijk belachelijk, aangezien mijn jongere broer helemaal voor de boerderij gaat. Het zit in zijn bloed; verdorie, het zit in zijn DNA. En begrijp me niet verkeerd, ik vind het ook geweldig, maar dat is het niet.' Hij zocht naar de woorden. 'Het is niet de juiste keuze voor mij.

Schrijven wel.' 'Dus hier zijn we dan, wij tweeën, alleen met Kerstmis,' merkte Emma op. "Ik vermoed." Hij wierp haar een vragende blik toe. 'Wat is er met Lila gebeurd?' "Ik weet het niet." Emma schudde haar hoofd. "Onze vader stierf ongeveer twee jaar voordat we naar de stad kwamen, en onze moeder hertrouwde ongeveer een jaar daarna.

We gaven niet om haar man en het was wederzijds, maar we probeerden met elkaar om te gaan. Omwille van haar, weet je 'Toen zijn ze verhuisd. Florida.

Ik heb een keer gebeld, een bericht achtergelaten. Ze hebben nooit teruggebeld.' 'Dus je weet niet waar ze is?' Luke was verrast. 'Ze hebben nooit gebeld om te zeggen dat ze was komen opdagen?' 'Misschien is ze niet naar hen toe gegaan.' Emma voelde haar keel dichtknijpen en dwong de woorden eruit.

'Zoals ik al zei, we konden het niet met elkaar vinden. Maar ze heeft me nooit gebeld, of zoiets. We hadden een neef, maar we waren niet dichtbij, dus ik denk niet dat ze daar ook heen zou zijn gegaan.

zag een paar mensen die we allebei kenden, maar ze hadden niets van haar gehoord. ' Haar stem viel weg tot een gefluister. "Ik mis haar zo erg." 'Ik weet zeker dat ze jou ook mist.' Luke wreef over haar schouder. Emma knikte maar zei niets. Ze miste haar zus.

Ze waren geen tweeling, maar ze hadden vaak het gevoel gehad dat ze dat wel waren. Ze maakten zinnen voor elkaar af, pikten stemmingen op zonder iets te zeggen. ze waren beste vrienden geweest. 'Ik zeg het niet graag,' zei Luke tegen haar, 'maar we moeten terug.

Je moet waarschijnlijk aan het werk en ik ook.' "Ik doe." Emma zweeg even en beet toen op haar lip. 'Zie ik je straks? Bij Millie's?' "Zeker weten." Luke draaide de paarden weer om en ze gingen terug naar hun startpunt. 'Weet je, ik ben altijd verbaasd dat de paarden niet bang zijn,' zei Emma, ​​over haar opluchting over Luke's antwoord pratend. 'De auto's razen toeterend voorbij, maar de paarden blijven maar doorrijden.

Ze moeten je vertrouwen.' "Zij doen." Luke grinnikte. 'Of ik denk dat ze dat graag doen, maar het zijn echt de oogkleppen. Ze kunnen de auto's niet zien, dus zijn ze niet bang.

'' Ik wou dat ik zo kon zijn. 'Emma zuchtte.' Soms heb ik het gevoel dat ik overal bang voor ben. 'Luke trok de paarden tot stilstand en wendde zich tot haar.

'Maar ik niet, toch? Ben je niet bang van me? 'Ze schudde haar hoofd.' Nee, dat zou ik niet kunnen zijn. '' Goed. 'Luke sloeg een kommetje voor haar gezicht en kuste haar. Ze voelt zo zacht, zo warm.

Luke liet de teugels over de zijne vallen. knie en sloeg zijn andere arm om haar heen om haar tegen zich aan te trekken. Emma reageerde met een zucht en greep zijn jasje.

Even later trok hij zich terug. 'Wow.' 'Ja.' Emma knikte en draaide toen haar vingers in haar schoot. "IK. Ik heb sindsdien nooit meer met iemand uitgegaan. Ik wist niet zeker of iemand dat zou willen als ik het ze eenmaal had verteld.

'' Doe niet zo gek. 'Luke kuste haar opnieuw, dit keer met een beetje krachtiger.' Ik wou alleen dat ik meer tijd had om je te kussen. Denk je dat Millie iemand anders je dienst zou laten doen? 'Emma giechelde.' Ik denk het niet.

Daar is ze behoorlijk streng in. '' Rats. 'Luke lachte ook en sloeg zijn armen om haar heen.' Ik blijf veel liever hier bij jou dan in de kou rond te rijden.

'' Ik ben ook graag bij jou. ' Emma kleurde nadat ze het had gezegd. God, hij zal denken dat je weer op de middelbare school zit, dacht ze. "Goed." Hij kuste haar nog een keer en verraste haar.

Haar lippen waren gescheiden en hij streek er met zijn tong overheen., waardoor ze hem steviger vastgreep en kippenvel over haar lichaam kreeg. 'Ik denk dat we meer manieren moeten vinden om samen te zijn,' zei hij, en Emma hoopte dat haar antwoord duidelijk werd in haar reactie op zijn kus. Na nog een paar minuten, Emma duwde zichzelf met enige spijt weg.

'Dat voelt geweldig, maar ik weet niet zeker of je wilt dat Sol ons dat doet.' Luke rolde met zijn ogen. 'Hij zou me waarschijnlijk vertellen hoe ik het verkeerd deed.' 'Nee Dat was je niet. '' Bedankt. 'Luke hield haar weer vast.' Je hebt gelijk, ik haat het om te gaan, maar we kunnen beter.

Ik zie je later, oké? '' Juist. 'Emma wachtte tot Luke uit het rijtuig stapte en haar hand uitstak om haar te helpen voordat ze haar voorbeeld volgde. Ze begon een stap achteruit te doen, maar hij pakte haar handen. het komt goed, hè? 'Hij wreef met zijn handen over haar armen.' Het komt wel goed. 'Emma knikte.' Goed.

'Luke kuste haar voorhoofd.' Kerstmis komt eraan en ik wil het besteden met jou. 'Haar ogen fronsten op bij de woorden….

Vergelijkbare verhalen