Ik ben onderweg

Liefde kent niets van tijd of ruimte.…

🕑 16 minuten minuten Liefdesverhalen verhalen

Beste Derek, ik ben niet gestopt met aan je te denken sinds je wegging. Ik haat het om van je gescheiden te zijn. De tijd die we samen doorbrachten was euforisch en zonder jou te zijn lijkt nu heel gewoon.

Je bent de aardigste, meest genereuze, meest geweldige persoon die ik in mijn hele leven heb ontmoet en hoewel het me pijn deed om je te zien gaan, ben ik elke dag dankbaar dat je in mijn leven bent gekomen. Ik heb nooit in het lot geloofd, maar ik kan het niet helpen dat het meer dan een gelukkig toeval was dat je die dag stopte. Het was hartje zomer toen Derek toevallig Lyndsey tegenkwam die in de middle of nowhere aan het liften was. Hij was naar huis gereden na een weekend dat hij zijn vrienden in het buitenland had bezocht, en zag de wanhopig uitziende vrouw met uitgestoken duim bijna niet terwijl hij over de landelijke weg rende. Hoewel hij gewoonlijk niet iemand was die lifters meenam, had hij zelf al bijna een uur geen auto gezien en de hitte moet ondraaglijk voor haar zijn geweest.

In een fractie van een seconde sprong hij op de rem en stopte ongeveer honderd meter voorbij waar ze had gestaan. Hij bekeek haar in zijn zijspiegel terwijl ze zich naar de auto haastte; haar gezicht zou mooi zijn geweest als het niet geteisterd was door uitputting en verslagenheid. Er waren geen steden in de buurt, dus ze moet uren in de brandende zon hebben gelopen.

Toen ze de auto naderde, zette Derek de airco harder en zette de 'Summer Jams'-mixtape die hij aan het schallen was uit. Ze leunde tegen het passagiersraampje, lokken van haar lange blonde haar plakten aan haar bezwete voorhoofd, en probeerde te glimlachen, hoewel het duidelijk was dat alle vreugde uit haar was weggevloeid. 'Ga je naar Gainesville?' zij vroeg. Ze waren nog ver van Gainesville verwijderd, maar hij zou dit arme meisje naar Mexico hebben gereden als ze het op zo'n meelijwekkende toon had gevraagd.

"Natuurlijk, spring erin." Het enige wat ze bij zich had was een kleine rugzak die ze op de rommelige achterbank van zijn auto gooide. Ze slaakte een zucht van opluchting toen ze naast Derek neerplofte en werd opgeslokt door wat koele lucht. Terwijl ze een paar minuten zwijgend verder reden, voelde hij sterk dat hij haar op haar gemak wilde stellen. Helaas was Derek zich er maar al te goed van bewust dat het voor een aantrekkelijke jonge vrouw niet altijd veilig was om mee te liften met een vreemde man, en hij wilde niet dat ze zijn motieven om te stoppen in twijfel trok.

Ze bevond zich duidelijk in een benarde situatie en hij was zich er terdege van bewust dat hij niets wilde zeggen waardoor ze zich ongemakkelijk zou voelen, en hij aarzelde zelfs om naar haar te kijken uit angst dat ze zou denken dat hij naar haar lonkte of haar objectiveerde. De sfeer en Derek werden met de seconde gespannener. Zij was het die uiteindelijk de stilte verbrak.

'Heb je iets te drinken? Ik ben uitgedroogd.' 'Ik durf te wedden,' zei hij terwijl hij naar de fles water reikte die hij in de zijkant van de deur bewaarde. 'Hoe lang ben je buiten geweest in die hitte?' "Ik weet het niet, misschien twee uur?" Ze nam een ​​grote, broodnodige slok en bood Derek de fles terug. "Je kunt het afmaken; je bent waarschijnlijk uitgedroogd." Ze bedankte hem en nam nog een grotere slok, en de stilte begon weer in te sluipen.

'Ik ben trouwens Derek.' Hij dacht dat ze misschien niet al te veel vragen wilde krijgen. Het leek niet erg waarschijnlijk dat het verhaal over hoe ze in zijn auto was beland bijzonder vrolijk was. "Lyndsey." Ze slaagde er deze keer in om te glimlachen, en het was een prachtige glimlach, het soort dat een onwillekeurige glimlach opwekt bij degenen die hem zien. Ik kan me nog de eerste keer herinneren dat je naar me glimlachte in die auto, en ik was er zo zeker van dat je iemand was die ik kon vertrouwen. En toen je begon mee te zingen met Beyonc, wist ik dat je iemand was met wie ik bevriend kon raken.

Ik heb er toen nooit veel over nagedacht, maar ik had zoveel geluk dat jij het was die me oppikte en niet een engerd. Je gaf me een veilig gevoel, en sindsdien heb je elk moment. De beste beslissing die ik ooit heb genomen, was om je niet uit mijn leven te laten verdwijnen na die autorit. 'Nou, dit ben ik,' zei ze, terwijl ze uitkeek naar het hoge flatgebouw waar haar vriendin woonde. Ze leek onwillig om uit de auto te stappen en omdat hij de afgelopen twee uur een band met haar had, zag Derek haar ook niet graag vertrekken.

'Pas goed op jezelf,' zei hij om de stille pauze op te vullen, 'en laat me je niet nog eens zien liften in de middle of nowhere, hoor je?' Ze draaide zich naar hem om met die mooie, aanstekelijke glimlach en stak haar hand uit om zijn hand vast te pakken. Ze krabbelde er iets op en opende toen de autodeur. "Als bedankje neem ik je een keer mee voor een kopje koffie." Hij keek naar beneden en zag Lyndseys nummer in de palm van zijn hand gekrabbeld, en toen hij weer opkeek was ze verdwenen, met rugzak en al. De volgende twee dagen werden besteed aan het kwellen over het al dan niet bellen van haar. Hij was verscheurd tussen zichzelf laten geloven dat ze hem haar nummer niet zou hebben gegeven als ze niet wilde dat hij het gebruikte, en zichzelf ervan overtuigen dat ze gewoon aardig was.

Dan dacht hij aan haar glimlach en kreeg hij de neiging haar weer te zien. Nadat hij eindelijk de moed had opgebouwd, wilde hij de hoorn opnemen, maar voordat hij dat kon doen, begon hij te rinkelen. Geschrokken liet hij het een paar seconden overgaan voordat hij opnam.

"Hallo?" "Hallo, Derek?" Hij kende de stem meteen, maar hoe was Lyndsey aan zijn nummer gekomen? Hij schrok van de timing, maar tegelijkertijd maakte zijn hart een sprongetje om weer met haar te praten. "Lyndsey? Hoe heb je" "Nou, het blijkt dat er drie jongens zijn die Derek Short heten in Gainesville, en het lijkt erop dat de derde keer echt de charme is." 'Ik weet zeker dat jij het eerste punt op de agenda zult zijn tijdens onze volgende wekelijkse vergadering.' Haar lach was in zijn oren zoals haar glimlach in zijn ogen was. Waar hij gespannen had gezeten, klaar om te bellen, begon hij nu ontspannen in een gesprek met een vrouw die hij al jaren had kunnen kennen.

"Is alles goed?" vroeg hij, zich er plotseling van bewust dat ze hem misschien niet zou bellen om dezelfde reden waarom hij haar belde. Ze aarzelde voordat ze antwoordde met een zweem van verlegenheid in haar stem. "Ik wist niet zeker of je zou bellen en… ik wilde je echt meenemen voor die koffie, dus ik… heb je min of meer opgespoord. Sorry, ik weet dat dat een beetje… raar is.' haar glimlach weer.'Je hebt gelijk, ik geloof je niet. Maar betekent dat dat je nog steeds koffie komt drinken?" Ze ontmoetten elkaar een uur later in een Starbucks in het centrum, en ze zagen er allebei behoorlijk onhandig uit.

Toen Derek haar zag, wist hij niet of hij haar de hand moest schudden of haar moest omhelzen., of kuste haar op de wang, en koos er dus voor om met zijn voeten te schuifelen en te knikken ter bevestiging van haar aanwezigheid. Ook Lyndsey leek nerveus om hem weer te zien, struikelend over haar woorden en struikelend over haar stoel. Helaas, net als met hun auto trip, de onhandigheid verdween snel en ze brachten nog twee uur door in elkaars gezelschap, wat niet genoeg voelde. Toen ze opstonden om te vertrekken, omhelsde ze hem en zei zachtjes in zijn oor: "Bel me de volgende keer." Ik zal. Vertrouw me.' Ik wist gewoon dat ik bij je in de buurt wilde zijn.

Ik wist dat ik toen voor je begon te vallen, en ik begon te begrijpen dat je alles was wat ik wilde en nodig had in mijn leven. Dit alles werd bevestigd op de eerste nacht die we samen doorbrachten Hoewel ik mezelf steeds voorhield dat alleen dwazen binnenstormen, was dat de nacht dat ik verliefd op je werd, de nacht dat ik wist dat jij de persoon was met wie ik elke nacht wilde doorbrengen. Je was zo'n heer, en ik zag wat een mooie ziel heb je. Het was de perfecte zomeravond toen Derek en Lyndsey hand in hand door de straten van de stad liepen, badend in het maanlicht en genoten van de warme, zachte bries.

Ze hadden besloten om naar huis te lopen in plaats van een taxi te nemen, omdat ze hun tijd samen graag wilden verlengen na hun vaste twee uur. Er was nu geen ongemakkelijkheid meer, alleen het geleidelijke besef dat ze voor elkaar bestemd waren. Soms praatten ze over zichzelf, over de wereld, en soms genoten ze van de idyllische stilte tussen hen. Ze slenterden in de vage richting van huis, het kon ze niet echt schelen of ze daar ooit zouden komen, zo leek het.

De stad was stil, vredig, alleen voor hen. 'Jullie zijn deze kant op,' zei Derek toen ze bij een kruising aankwamen, 'ik zal jullie naar je deur brengen.' Het was een hele omweg voor hem om dat te doen, maar hij wist dat het de extra tien minuten waard zou zijn om haar hand vast te houden. Lyndsey keek hem aan met iets van verdriet in haar ogen.

Ze stopte en draaide zich naar hem om, terwijl ze zijn andere hand in de hare nam. Hij hield toen van haar, hoewel hij te bang was om het toe te geven, hoe kon hij van een vrouw houden die hij amper een week kende? En toch deed hij dat, en als haar appartement ook maar duizend kilometer verderop was, zouden ze te vroeg afscheid nemen. 'Het is nog vroeg,' zei ze, haar vingers verstrengeld met de zijne, 'we kunnen… een tijdje bij jou thuis blijven.' Met de lage zomerzon achter haar leek ze te gloeien en terwijl de stad om hen heen wegsmolt, streek hij met zijn vingers door haar haar en bracht haar lippen naar de zijne. Hij had niet geweten dat hij haar ging kussen tot het moment dat hun lippen elkaar raakten, een ongebruikelijke spontaniteit die steeds gewoner zou worden als hij bij haar in de buurt was. "Sorry, ik heb niet… ik heb niet…" Hij aarzelde, verrast door zijn impulsieve gedrag, en probeerde haar hand los te maken van de zijne, maar ze greep hem steviger vast.

"Verontschuldig je niet. Kom op.' Ze trok aan zijn arm en trok hem in de richting van zijn appartement. Ze deelden een fles rode wijn en lieten de uren voorbijgaan terwijl ze praatten en kusten en lachten en steeds dieper verliefd op elkaar werden. Rond middernacht verbrak Lyndsey met tegenzin hun onuitgesproken afspraak om niet te erkennen hoe laat het begon te worden. laat je wat slapen." "Ja," antwoordde Derek, proberend zijn teleurstelling te maskeren, "ik zal een taxi voor je bellen." Hij wilde niets liever dan haar vragen om te blijven, al was het maar om haar zelfs maar vijf keer meer minuten, maar hij miste de moed.

Het zou ongepast zijn, zei hij tegen zichzelf, om voor te stellen dat ze zo vroeg in hun relatie de nacht zou doorbrengen, en toch begon de overweldigende liefde die hij voor haar voelde zijn gevoel voor fatsoen te verminderen. ' Of…' begon ze, terwijl haar wangen een schattige tint rood kleurden. 'Ik zou kunnen blijven… als dat geen impo zou zijn' 'Ja, blijf,' antwoordde Derek gretiger dan hij van plan was geweest, hoewel gretig dan hij echt voelde.

Ze straalde even voordat ze hem in een hartstochtelijke kus trok. "Jij kunt mijn bed nemen, en ik neem de bank." Hij stond op om een ​​deken te halen, zenuwachtig omdat hij plotseling een gast had en omdat ze zo onvoorbereid was. Lyndsey liet zijn hand nooit los en lachte terwijl ze naast hem stond en nogmaals zachtjes zijn lippen kuste.

'Nee', was alles wat ze zei terwijl ze hem leidde Ik ben die avond voor de tweede keer bij de hand, dit keer naar zijn slaapkamer. Daar aangekomen begon ze hem langzaam uit te kleden, terwijl ze met haar hand over zijn torso streek terwijl ze zijn shirt over zijn hoofd tilde. Opeens werd hij verteerd door zijn verlangen naar haar en gaf hij zich over aan wat hij later zou beschouwen als de meest erotische en sensuele ontmoeting van zijn leven. Hij kuste haar nek, begon ook haar kleren uit te trekken en liet zijn handen haar zachte rondingen verkennen.

Hun lichamen bewogen perfect synchroon tegen elkaar, elk reagerend op de subtiele aanrakingen van de ander. Spoedig merkten ze dat ze naakt waren, op de meest intieme manier aan elkaar ontbloot, in de ban van de nieuwheid van hun liefde. Waar fysieke nabijheid Derek in het verleden veel angst had bezorgd, voelde het samenzijn met Lyndsey net zo natuurlijk als ademen, en hij wist meteen dat er iets speciaals, iets spectaculairs aan hun verbintenis was. Ze deelden die nacht in voorheen onbekende extase, en terwijl hij haar in zijn armen hield, wist hij zeker dat geen enkel gevoel nog zou kunnen vergelijken. De weken die we samen hebben gehad waren onbeschrijfelijk geweldig.

Ik wilde elke seconde bij je zijn, de liefde bedrijven, of je hand vasthouden, of gewoon in je ogen kijken. Je zorgde ervoor dat ik me mooi voelde, van binnen en van buiten, en je gaf me de kracht om te stoppen met ineenkrimpen om de persoon te worden die ik wil zijn. Ik wil die persoon zijn met jou aan mijn zijde, tot het einde der tijden. Onze tijd samen was veel te kort. Het brak mijn hart toen je me vertelde dat je wegging.

Ik was boos, niet op jou maar op de timing van de hele zaak. Ik wilde zo graag alles laten vallen en met je meegaan, maar je had gelijk om me te laten blijven. Bedankt dat je sterk bent, voor ons allebei.

'Ik wil dat je het doet, geloof me, maar je kunt haar niet alleen laten als ze zo is.' Derek had soms een hekel aan zijn eigen morele kompas, vooral als het volgen ervan betekende dat er een heel land tussen hem en Lyndsey moest komen te staan. Helaas, hij wist dat ze meer nodig was in Gainesville, althans voorlopig, en zijn pijn op korte termijn zou het op de lange termijn waard zijn. Tranen vulden haar ogen, maar ze wist dat hij gelijk had. 'Ik kom zo snel als ik kan, dat beloof ik.' Ze sloeg haar armen om hem heen en begroef haar hoofd in zijn borst terwijl hij door haar haar streelde.

Het leek hem zo oneerlijk, zo onrechtvaardig, dat ze bijna zodra ze elkaar hadden gevonden, gescheiden zouden zijn, en hij kon niet weten of het een week, een maand of een jaar zou duren voordat hij haar weer zou vasthouden. Zijn vlucht naar Oregon zou de volgende dag zijn; hij kon niet uitstellen. Ze brachten die nacht samen door, zoals ze sinds de eerste bijna elke nacht hadden gedaan. Ze lagen in bed, zijn lichaam omhulde het hare, met haar hoofd tegen zijn blote borst gedrukt om te luisteren naar zijn hartslag.

Ze hadden in slechts een paar weken tijd een onuitwisbare verbinding van lichaam en geest tot stand gebracht; ze wisten niet dat ze onvolledig waren, totdat ze elkaar ontdekten. Ze vertrokken vroeg naar het vliegveld, kletsend in de auto met een façade van normaliteit, terwijl ze allebei stilletjes vreesden voor het moment van afscheid waarvan ze wisten dat het zou komen. Ze wachtte met hem tot hij geen seconde langer kon blijven, niet bereid om zelfs maar de kleinste hoeveelheid tijd die ze samen zouden hebben op te geven. Hij kuste haar, proefde het zout van haar tranen op haar lippen, en ze keken elkaar even zwijgend aan voordat hij zich omdraaide en vertrok, want er was niets dat hun verdriet kon verzachten. Derek zou nog maar één keer in zijn leven naar Gainesville terugkeren, toen zijn haar grijzer en veel dunner was.

Dan stond hij op de kruising waar hij Lyndsey voor het eerst kuste en voelde hij weer een warme zomerbries op zijn gezicht. En hij zou weer helemaal verliefd op haar worden. Het is al veel te lang geleden en Gainesville is een eenzame plek geweest zonder jou. Ik ben eindelijk in staat om naar jou toe te komen, hoewel ik niet weet hoe lang dat zal duren. Weet en geloof gewoon, mijn liefste, dat ik onderweg ben.

Met meer liefde dan je kunt doorgronden, vouwde Lyndsey Derek de brief op en stopte hem terug in zijn borstzak, waar hij hem sinds de bezorging had bewaard. Hij had het een week lang elke dag gelezen, vaak meerdere keren, maar Lyndsey was nergens te bekennen en er was geen manier om contact met haar op te nemen. Hij wist niet hoe ze in Oregon geraakte, en of ze veilig was. Het enige wat hij kon doen was hopen en geloven, zoals ze hem had opgedragen, dat ze onderweg was.

De automatische deuren van het ziekenhuis gingen achter hem dicht en hij haalde diep adem. Hij was moe; hij was moe sinds hij terug was, niet in de laatste plaats vanwege de slapeloze nachten die hij doorbracht met het missen van het gevoel van Lyndsey's lichaam tegen het zijne. Hij was de witte muren en de steriele geur van het ziekenhuis beu, en hij was de regen en de schijnbaar eeuwige vochtigheid van zijn kleren beu. Terwijl hij naar huis reed, bewonderde hij de prachtige oranje en gele kleuren van de bomen, die zich klaarmaakten voor de winter.

Hij wist dat Lyndsey Oregon in de herfst ook geweldig zou vinden; hij hoopte alleen maar dat ze hier was voordat het voorbij was. 'Dat zal ze zijn,' zei hij hardop, glimlachend bij de gedachte om hun eerste Thanksgiving samen door te brengen. Hij had zich voorgesteld, in de tijd dat ze uit elkaar waren, dat ze veel van de primeurs samen zouden hebben.

Eerste kerst; eerste vakantie samen; eerste huis; eerstgeborene. Hij zag een prachtige toekomst samen voor zich en hij kon niet wachten om eraan te beginnen. 'Blijf gewoon geloven dat ze onderweg is.' Het is moeilijk om de euforie die Derek voelde nauwkeurig te beschrijven toen hij zijn oprit opreed en iemand op zijn veranda zag zitten. Daar, aan de deur van zijn ouderlijk huis, stond de vrouw van wie hij meer hield dan van wat dan ook ter wereld, net zo mooi glimlachend als op de dag dat hij haar van de kant van de weg oppikte. Hij sprong uit de auto en rende naar haar toe, nam haar in zijn armen en kuste haar lippen zoals hij al zo lang had willen doen.

Lyndsey hield hem zo stevig vast dat hij dacht dat ze hem misschien nooit zou laten gaan, wat hem goed zou zijn geweest. Eindelijk liet hij haar los en hij keek haar aan en nam haar schoonheid in zich op die hij zo had gemist. 'Je bent hier,' zei hij bijna vol ongeloof.

"Ik ben hier," zei ze, glimlachend met haar mooie glimlach..

Vergelijkbare verhalen