Keuzes: deel 1

Dan probeert zijn diepe liefde te bekennen, en wordt ervoor geslagen.…

🕑 8 minuten minuten Liefdesverhalen verhalen

Mijn broer Zan kreeg altijd wat hij wilde in het leven. De meeste uitgaande mensen doen dat. Hij is de leadzanger van onze succesvolle universiteitsband, maakt grappige grappen, heeft een positieve kijk op alles. Om nog maar te zwijgen van zijn stijl; vintage shirts, meerdere polsbandjes om elke pols (geschenken van bewonderende fans), gescheurde spijkerbroek.

Ik ben niet bepaald jaloers op hem, want waar hij ontbreekt, pak ik zeker de speling op. Ik slaag gemakkelijk in een 'Grade A'-gemiddelde, een vaste baan bij de plaatselijke bibliotheek en rook ongeveer drie keer per dag. Zan en ik zijn close, mogelijk vanwege het feit dat we een 'identieke' tweeling zijn en waarschijnlijk die band hebben waar wetenschappers enthousiast over zijn. We hangen samen af, ik ga naar zijn shows en hij spreekt voor me als hij weet dat ik het niet kan.

We zijn zo opgegroeid en nooit veranderd. Behalve toen ik hem vertelde over dit meisje in het bijzonder waar ik verliefd op was. Miranda is letterlijk het buurmeisje, en we zijn met ons drieën samen opgegroeid. Ze gaat naar een andere universiteit, maar het weerhoudt ons er nog steeds niet van om de meeste avonden gewoon thuis te chillen.

Ze is het meest perfecte wezen dat ik ooit heb gezien, en in de loop der jaren ben ik van haar gaan houden met een passie waarvan ik altijd vreesde dat die haar en mijn broer bekend zou maken en belachelijk zou maken. De intense hitte die mijn lichaam overspoelt wanneer ik haar zie, de automatische manier waarop ik elk woord aan haar vasthoud, waarbij ik de meeste keren vergeet te antwoorden omdat ik het te druk had met alleen maar luisteren naar het geluid van haar kalmerende stem. Mijn hart deed constant pijn van het verlangen om haar onderlip met mijn tong te strelen voordat ik haar diep kuste, verlangend om haar gekreun diep in haar te horen weerklinken terwijl ze tegen me aan bewoog… Ik had jaren van deze marteling doorstaan ​​en voelde de diepe behoefte want deze godin groeit uit tot het monster dat ik dacht dat het nu was.

Het gevoel was nu overweldigend, mijn adem wordt elke keer als ze de kamer binnenkomt meegenomen en ik moet mezelf in bedwang houden door lichtjes haar nek te strelen terwijl haar rug naar me toe is gekeerd. Haar parfum blijft altijd in ons huis hangen, gezien het feit dat ze er altijd was, en zelfs de geringste geur deed mijn broek pijnlijk strak worden. Ik kon dit gevoel niet meer aan. "… Hoor me Dan?… gaat het goed?… ook voor mij… oneerlijk…" Ik had bij mezelf gedacht dat ik haar vandaag… vandaag zou laten weten hoe ik al die jaren gevoeld. Ik kon er niet meer tegen.

Ik had geworsteld met het traditionele beeld van mezelf die haar een of ander cadeau bracht… chocolade in een hartvormige doos met misschien een enorm boeket rozen? Maar ik ken Miranda goed, en weet dat ze een hekel heeft aan dat soort 'papperige' handelingen, wat prima voor mij was, want ik ben te zelfbewust om zoiets in de eerste plaats te doen. De dag zelf leek niet te willen dat ik naar buiten kwam, wat ik als een verdomd teken had moeten beschouwen. Hoge briesjes gebruikten speerregen om te prikken en me te laten doordrenken terwijl ik voor haar deur stond. Het hielp niet dat ik mezelf er pas een uur later toe kon brengen om aan te kloppen, dus ik was doornat toen ze de deur opendeed, gekleed in een wit vest en een zwarte spijkerbroek.

Mijn bril begon te beslaan tijdens het wachten, dus ik had hem afgezet en was ermee aan het friemelen, waarbij ik het water regelmatig met de zoom van mijn overhemd verwijderde. Toen Miranda de deur opendeed, propte ik ze haastig op mijn gezicht. Ik begreep haar gezichtsreactie niet.

Haar gezicht werd gevoed en haar handen beefden. "Wat doe je hier?" Er was iets mis. Iets schreeuwde naar me om gewoon te zeggen wat ik moest zeggen voor die deur en weg te gaan, om niet eens op een antwoord te wachten, om gewoon mijn gevoelens van mijn borst te krijgen.

Ik deed tenminste mijn mond open, maar er kwam niets uit. Ik probeerde ELKE woorden te forceren, en het enige wat ik kon doen was het kleinste gegrom. Miranda schudde zichzelf, greep me bij de kraag van het overhemd en sleepte me naar binnen. Ik vormde een kleine plas water in haar gang, en toen ik mijn bril weer afnam in een andere vergeefse poging om het water schoon te vegen, voelde ik haar van me af bewegen.

Ze kwam een ​​paar minuten later terug en duwde een handdoek in mijn handen. Ik gebruikte het om mezelf zo goed mogelijk te drogen, mijn haar ruw te drogen en het overeind te laten staan. Ik hoorde beweging vanuit de woonkamer, en de laatste stem op aarde die ik had willen horen zweefde door de deuropening. "Gaat het, Miranda?" Zan stond nu in de deuropening.

Haar net zo verward als mijn eigen, koperen highlights die opvallen in zijn blonde haar. Zijn mond viel open en in mijn achterhoofd lachte ik bij het zien van ons, alsof een persoon volledig geschokt was door het beeld van zichzelf in een spiegel. Zan herstelde zich echter eerst en glimlachte zijn gemakkelijke glimlach. 'Ey, Dandyman.

Ik dacht dat je vandaag aan het werk zou zijn.' Ik wist niet zeker of zijn verklaring een antwoord vereiste, dus ik deed geen poging om er een te geven. Hij liep naar me toe en stopte achter Miranda, dichterbij dan ik had gewild. 'Maar je bent op tijd, Danster,' knipoogde hij. Ik had zin om hem te slaan, de woede stroomde door me heen. Het was zo'n belangrijke dag voor mij, en hier was deze klootzak die het allemaal belachelijk maakte.

Ik was jaloers op de manier waarop hij zo dicht bij haar kon staan, en ook op zijn volledige vermogen om niet gestrest te raken en dingen te overdenken zoals ik constant leek te doen. Hij vervolgde terwijl ik mijn handen tot vuisten balde en mijn tanden op elkaar knarste om te voorkomen dat ik hem overspoelde met een vloek van vloeken in het bijzijn van Miranda: 'Ik laat Miranda gewoon weten hoe ik me voor haar voel sinds ik een kind was. " De beste manier waarop ik de sensatie voor iemand zou kunnen beschrijven, zou zijn om het te vergelijken met hoe een ballon moet aanvoelen nadat hij is gepoft. Mijn woede was verdwenen en er was een doffe pijn in mijn maag.

Alle spanning had mijn lichaam verlaten. Ik schakelde een interne schakelaar in mijn hoofd om en zette mijn lichaam op de automatische piloot, terwijl ik me terugtrok in de donkere holtes van mezelf om te schreeuwen en onzichtbare muren te slaan. 'Wauw, dat is zo geweldig! Dat moet een schok voor je zijn geweest, Miranda, afkomstig van een manhoer als hij.' Mijn stem klonk iets sneller dan normaal, en de woorden klopten een beetje door elkaar, maar het lukte me toch om nonchalant te handelen door met mijn duim in Zans richting te bewegen. 'Dus hoe…' Zan beweegt oneindig veel sneller dan ik. Hij had zich zachtjes langs Miranda geduwd om me bij de kraag te grijpen, me tot een eind choquerend en me met geweld tegen de deur gedrukt.

'Nep,' siste hij tegen me. 'Je bent nep. Wat is er met je gebeurd…?' Mijn broer kent me beter dan wie dan ook.

Eerlijk gezegd was het nooit bij me opgekomen dat hij er zo snel achter zou komen, of er überhaupt achter zou komen. En het besef verlichtte zijn blauwgrijze ogen toen hij me losliet. Mijn lichaam voelde zwak aan, en het kostte me alles om mezelf op zijn plaats te houden op die deur voordat ik omviel.

De helft van mijn geest wilde dat hij niet sprak, en de andere helft smeekte hem dit pijnlijke geheim naar buiten te laten komen. Mijn tweelingbroer Zan was weer mijn strottenhoofd geworden. 'Miranda… Dan houdt ook van jou.' Haar ogen waren al wijd open van Zans plotselinge aanval, en nu vormde haar mond een perfecte 'o'.

Ze glimlachte plotseling, maar haar ogen waren zwarte poelen van mysterie. Ik kan nooit zeggen wat ze soms denkt. "Liefde? Liefde zoals… 'zuster' liefde of 'vriend' liefde of… 'Haar glimlach stierf weg. Tranen begonnen over mijn ogen te rollen en ik probeerde zwaar te ademen om mezelf te kalmeren. "… maakte me ongerust…" Mijn hoofd was gevuld met gedachten aan de automatische onderwerping van Miranda aan Zan, me afvragend hoe ik in godsnaam over haar heen zou komen, hoe zou ik blijven leven wetende dat mijn broer degene zou zijn om de dingen te doen waarvan ik alleen maar had gedroomd, als hij haar beter of slechter zou behandelen dan mijn eigen ingebeelde zorg.

Maar toen keek ik naar hem, de man wiens gezicht ik deelde. Waarom was het leven zo oneerlijk? Miranda was het enige meisje dat ik ooit echt voelde alsof ik het nodig had, en opnieuw komt Zan naar binnen en neemt haar gemakkelijk, gekscherend op. Zan krijgt altijd wat hij wil in het leven… "Dan, stop alsjeblieft." Ik houd me vast aan Zans overhemdkraag, en hij is nu degene die tegen een muur wordt gedrukt. Hij vecht niet terug, kijkt alleen in mijn ogen, wachtend. Miranda probeert zichzelf tussen ons in te duwen, en ze huilt.

Ik wankel terug, zwakte neemt me weer over. Ik veeg mijn gezicht af met de natte handdoek en haal diep adem. Hoewel ik zin heb om Zans gezicht tot pulp te beuken, wil ik Miranda nooit pijn doen. 'Sorry,' mompel ik.

Miranda staat nu tussen Zan en mij, met hijgende borstkas. Ze heeft een paar seconden nodig om zichzelf te componeren en begint: 'Ik denk niet dat je naar me luisterde, Dan. Ik zei dat dit ook erg moeilijk voor me is, omdat ik niet weet hoe ik je naar beneden. "..

Vergelijkbare verhalen