Liefde is - om altijd samen te zijn

De eeuwige liefde van twee mensen…

🕑 12 minuten minuten Liefdesverhalen verhalen

Dit verhaal was een Finalist in de ASSTR Golden Clitoride Best Seasonal Story Awards Liefde is - om samen te zijn, altijd een Valentijnsdagverhaal Het telefoontje kwam in de vroege uurtjes. "Hallo, is dat mevrouw Lawrence?" "Hallo, hallo - is dat het ziekenhuis? Is dat zuster? Dit is Sally Chambers, haar dochter, hoe gaat het met mijn vader?" 'Mevrouw Chambers, we denken dat u en mevrouw Lawrence meneer Lawrence misschien willen bezoeken.' "Oh, oh…. Is papa erger?" 'Nou, de dokter denkt dat u en mevrouw Lawrence hier graag willen zijn. Als u kunt. Binnenkort.' 'Ja.

Ja… we zullen er zo snel mogelijk zijn. Dank u, zuster.' Sally haalde diep adem; ze had gevreesd voor dat telefoontje. Ze haastte zich naar haar moeder, die zich al aan het aankleden was.

"Mama, het was…" "Ja, ja schat, ik weet wie het was. Ik moet naar hem toe." Sally's ogen prikten van tranen toen ze zag hoe haar moeder haar beste jurk aantrok, een beetje poeder op haar wangen van haar oude en dierbare compact, een kwastje bleke lippenstift, een vleugje van haar vaders favoriete parfum in haar keel en polsen. 'Moeder, we moeten opschieten, zeiden ze dat we snel moesten komen.' 'Sally, ik moet er goed uitzien voor hem.

Het geeft niet. Hij zal op me wachten. Maak je geen zorgen.' Sally verwonderde zich over haar moeder. Ze wist het en haar moeder wist dat haar vader diep verdoofd was. Dat hij nooit meer wakker zou worden.

Dat hij haar nooit meer zou zien. En toch nam ze deze tijd toen de tijd nu zo kort was. Ze voelde een flits van irritatie. Waarom waren oude mensen zo koppig? Nadat ze eindelijk haar (nu vreselijk verouderde) hoed had aangepast, was haar moeder eindelijk klaar.

Sally pakte haar bij de arm, hielp haar bij het ondersteunen van haar artritische pijnlijke wandeling, leidde haar het huis uit en deed de deur achter zich op slot. Ze liet haar moeder op de passagiersstoel van haar auto zakken. Ze reed door de stille straten, verstomd alsof ze respect had voor de noodzaak van hun reis op dit donkere uur.

Vanuit haar ooghoek zag ze haar moeder aan de sluiting van haar handtas prutsen, zag de bleke envelop terwijl haar moeder zichzelf geruststelde dat hij er was. 'Moeder, ik weet niet hoe ik dit moet zeggen. Ik heb je trouwkaart ook in mijn handtas.

Dit is van jou en papa'… vroeg ik me af. goed. Ik wil jou of pa geen pijn doen…' Ze stopte, beet op haar lip toen ze zich herinnerde dat ze haar vader nooit meer pijn zou kunnen doen.

'Je bent een heel lief en attent meisje, Sally, maar je zult geen pijn doen. een van ons. Die moet je hem natuurlijk wel geven.

Hij zal zo gekwetst zijn als hij denkt dat je het je niet herinnert.' Sally was bang dat de stress en het hartzeer van haar vaders ziekte haar moeder eindelijk had gebroken. Opnieuw voelde ze een opflakkering van woede. Waarom zou haar moeder niet accepteren dat haar vader nooit meer pijn zou weten.

Dat hij alleen van de pijn gesust was door de meest diep reikende medicatie. Medicatie bedoeld om hem te verlichten van de kwelling van het hier, naar de verlichting van het hiernamaals. "Weet je, Sally, ik kan nog steeds zien hem, vandaag 60 jaar geleden nou ja 60 jaar geleden om 10 uur toch.

Hij was zo bleek en nerveus toen hij bij het altaar op me wachtte. Ik droeg natuurlijk mijn sluier, zoals een bescheiden bruid zou moeten doen, en hij kon me niet zien toen ik naar hem glimlachte. Maar zijn gezicht! De opluchting dat ik eigenlijk naar hem toe was gekomen. Met hem getrouwd zijn. Alsof ik NIET naar hem toe had kunnen komen.

Sally, je vader en ik hebben een geweldig gelukkig huwelijk gehad. Ik zou er geen dag aan veranderen. Nou, misschien de vreemde dag dat ik boos op hem moest zijn om iets totaal onbelangrijks! Maar je moet het toch doen? Je moet soms boos zijn op je man, nietwaar?' 'Je vader was altijd romantisch. En het was papa die wilde dat we vandaag, Valentijnsdag, 60 jaar geleden zouden trouwen. Elk jaar, elk jaar behalve toen hij krijgsgevangene was, en zelfs toen hij bij me thuiskwam, gaf hij me de Valentijnswensen die hij had gedaan toen hij weg was.

Gewoon kleine stukjes papier. Maar altijd iets. En sindsdien hebben we elk jaar onze eigen wensen voor elkaar gemaakt. We hebben de kaarten niet in winkels gekocht.

Ze konden niet zeggen wat we wilden zeggen.' 'Ik heb nu mijn wens bij me, weet je. Hij zal het geweldig vinden. Hij slikte altijd.' Sally slikte moeilijk. Als je dit nog meer deed, schreeuwde ze hardop, of schreeuwde ze tegen haar moeder en vertelde haar of ze wist dat haar vader bewusteloos was, in coma en stervende was. Ze voelde een koude rilling van binnen toen ze vroeg zich af hoe ze zou omgaan met haar moeder die neerkijkt op het gekrompen, verspilde lichaam van de man van wie ze had gehouden en die haar spoedig zou verlaten.Hoe zou haar moeder daarna omgaan?Ze konden parkeren op een gehandicaptenparkeerplaats recht voor de de hoofdingang van de bezoekers en terwijl Sally haar moeder uit de auto hielp, deed een portier de deuren open.

Ze draaide zich om naar de portier "Is er een rolstoel alstublieft voor mijn moeder. Ze heeft veel artritis.' 'Nee, nee, Sally. Nee, ik wil GEEN rolstoel. Ik zal naar hem toe lopen zoals ik eerder deed.

Geef me gewoon je arm, zoals mijn eigen vader deed toen hij me door het gangpad liep. Ik moet naar hem toe lopen.' Sally wilde rennen, naar haar vader toe rennen, bij hem zijn, hem niet alleen laten zijn, maar ze wist dat het zinloos was om te protesteren. Haar moeder was zo koppig als ze dat wilde. Het had meer dan een uur geduurd sinds het telefoontje.

Ze was er zeker van dat ze nu te laat waren. Ze nam de arm van haar moeder in haar eigen hand en ze liepen langzaam door de lange stille gang, namen de lift. Opnieuw de haperende wandeling.

De zijkant afdeling was zwak verlicht. De bedekte gestalte droeg nog steeds het zuurstofmasker. Ze voelde opluchting voor haar moeder; ze waren nog niet te laat geweest.

Haar moeder boog zich voorover en kuste onhandig de wang van haar man, het zuurstofmasker siste zachtjes. "Ik ben hier, Charles ' was alles wat ze zei. Twee zware, gestoffeerde stoelen voor ziekenhuisbezoekers stonden langs de muur en Sally worstelde om er een naar de zijkant van het bed te schuiven voor haar moeder. 'Het is prima, Sally.

Laat het daar bij de muur. Het zal je vader meer ruimte om hem heen geven." De twee vrouwen zaten en wachtten, een vrouw en een dochter. De vrouw kalm, beheerst, haar ogen vrij van tranen en vaak kijkend naar het gezicht van de man van wie ze hield.

De dochter, rusteloos, angstig, haar hart vol maar het verdriet in haar nog niet naar buiten. Sally wiebelde en ijsbeerde door de kamer, keek op de planken van het nachtkastje, las de verschillende 'Beterschap'-kaarten, trok de la open en ontdekte dat deze leeg was, behalve de toiletspullen van haar vader. Zijn oude scheerkwast en scheermes. Zijn favoriete merk zeep en tandpasta. Zijn tandenborstel.

Ze barstte bijna in snikken uit bij het zien van de persoonlijke spullen, die dagelijks werden gebruikt, want God wist hoeveel jaar. Ook daar lag zijn pen en een blanco vel papier. Hij moet van plan zijn geweest een briefje te schrijven voordat hij in slaap viel.

Het was een drukte van belang in de wijk toen de dagploeg het overnam en de dag dat zuster binnenkwam en haar patiënt controleerde, zijn aantekeningen las, temperatuur, pols en bloeddruk opnam terwijl de man onbeweeglijk lag. Ze maakte haar eigen aantekeningen, glimlachte en vroeg of ze iets voor ze kon krijgen, toen was ze naar haar volgende patiënt gegaan. Sally sloot haar ogen en sliep. Ze voelde dat haar hand werd vastgepakt, geknepen en besefte dat haar moeder haar wakker maakte. Haar ogen vlogen naar haar vader, maar hij lag zoals hij die uren daarvoor had gedaan.

Ze schudde zich los en stond op, het ongemak van haar rug wegtrekkend. Ze liep naar haar vader en keek naar beneden. Heel stil.

De diep uitgesneden groeven van pijn die zijn gezicht vormden. Ze keek op haar horloge. godzijdank had ze bijna twee uur geslapen, het was nu bijna tien uur. Haar moeders stem brak door in haar mijmering. ""Sally, wees een schat en haal een kopje thee voor me, wil je? Er is een automaat net buiten en dat zal het goed doen.' Ze opende haar handtas, haalde haar tas eruit en pakte de munten om de automaat te vullen.

Ze glimlachte naar haar moeder, die haar aankeek, haar ogen stralend, een liefdevolle glimlach op haar gezicht. 'Je bent een goede dochter voor ons geweest, Sally. We houden allebei heel veel van je.

Dat weet je toch?' 'Ja, mam, en ik hou ook van jullie allebei.' Ze liep van de zijafdeling, stopte munten in de automaat, drukte op de knoppen en keek toe hoe de slordige verontschuldiging van het ziekenhuis voor de thee in de plastic beker. Voorzichtig lopen, de beker in haar hand balancerend, liep ze de paar meter naar de kamer van haar vader. Ze zag de tijd op de Ward-klok.

Precies 10 uur nu. Toen ze op het punt stond zijn kamer binnen te gaan, hield haar tegen. 'De dokter komt zo, mevrouw Chambers. Misschien willen u en mevrouw Lawrence zich even opfrissen terwijl hij uw vader onderzoekt.' "Ja. Ja natuurlijk" antwoordde Sally.

Ze liep voorzichtig de kamer binnen en lette goed op om er zeker van te zijn dat ze niets van de warme drank morste. Toen keek ze naar haar moeder. Ze knipperde met haar ogen, fronste haar wenkbrauwen.

Waar was ze in hemelsnaam? Ze keek naar haar vader en schrok toen de beker uit haar hand viel. De zware stoel stond netjes aan de andere kant van het bed. Haar moeders handen grepen de ene hand van haar vader en zijn andere hand rustte op de hare. Haar lippen raakten de rug van zijn hand.

Het zuurstofmasker lag op de grond en sist nog steeds zachtjes zijn levensondersteunende lucht. Haar vaders gezicht was gladgestreken, zijn huid vele jaren jonger. Er lag een glimlach op zijn lippen. Sally rende naar haar moeder en liep langs de onderkant van het bed.

"Moeder" riep ze. Er kwam geen reactie. "Moeder moeder." Ze schudde haar moeders arm en haar gezicht kantelde naar één kant. Ook zij had een prachtige glimlach.

Een glimlach van tevreden vrede. Ze was nogal onbeweeglijk. Haar hart leek samen te trekken. Ze rende naar de deur.

'Zuster. Zuster. Kom alsjeblieft. Kom snel.' Ze legde haar handen voor haar mond, haar ogen staarden.

Er was een vlaag van wit en de zuster was daar. 'Wacht alstublieft buiten mevrouw Chambers.' Sally strompelde de kamer uit. Ergens rinkelde een bel.

Een dokter rende haastig de kamer binnen. Een verpleegster met een karretje noodhulpmiddelen volgde. Er was de stille urgentie van geluid uit de kamer van haar vader. Een gedempte professionele intensiteit van activiteit.

Een verpleegster pakte haar bij de arm. 'Kom met me mee. Kom zitten. Laat ze maar naar je vader kijken.' Sally liet zich naar een rustruimte leiden.

Zij zat. Versuft. Niet begrijpen. Hoe had haar moeder die zware stoel verplaatst? Ze was hoogstens 3 minuten weggeweest. Ze was slechts enkele meters verwijderd.

Haar moeder had de stoel onmogelijk kunnen verplaatsen. Ze had moeite met lopen. Hoe? Hoe? De dokter verscheen met een plechtig gezicht en ging naast haar zitten. 'Het spijt me zo. Ik moet je zeggen dat we je moeder of je vader niet hebben kunnen redden.

We hebben ons best gedaan voor je moeder, maar we hadden haar verloren. Het spijt me heel erg.' Sally keek hem verdoofd aan. 'Vandaag waren ze jarig.

Ze zijn al 60 jaar getrouwd, weet je. Ze zijn getrouwd op Valentijnsdag. Vandaag.' De dokter herhaalde: "Het spijt me heel, heel erg.

Het was snel, heel plotseling. Ze voelde geen pijn en je vader was natuurlijk zwaar verdoofd.' De zuster kwam de kamer binnen en gaf Sally haar moeders handtas. 'We vonden dat je vader en moeder deze papieren vasthielden.

Je zult ze willen houden.' Sally keek naar beneden. Ze fronste haar wenkbrauwen, geschokt toen ze haar eigen verjaardagskaart zag. Maar het zat toch zeker in haar eigen handtas die ze naast haar moeder had laten liggen toen ze voor de thee werd gestuurd? De handtas die nog steeds in die kamer. Maar wat waren die andere papieren? Ze vouwde de eerste open. In het handschrift van haar vader las ze, verrassend stevig en stoutmoedig, 'Mijn Valentijnswens - aan mijn mooie bruid.

We hebben al meer dan 60 jaar lief. De tijd is nu gekomen om te stoppen met huilen. Kom, mijn liefste, en pak mijn hand en laten we dit gekwelde land verlaten.

Loop met me mee over deze lijn. Loop met mij mee naar een toekomstige tijd Waar voor al Onze morgens U ooit de Mijne zult zijn. Ik hou van je, mijn liefste Valentijn.' Een snik werd gesmoord in haar pijnlijke keel toen ze het tweede stuk papier opende.

'Mijn Valentijnswens aan mijn knappe echtgenoot. Mijn liefste Man, mijn Liefde, mijn Alles Ik heb lang gewacht om je oproep te horen. Ik zal, in liefde, je hand vasthouden. We zullen gehoor geven aan Gods bevel. Ik ben niet bang.

Ik heb je Hart Eindelijk weet ik dat we nooit uit elkaar gaan. Mijn belofte, mijn belofte, je zult altijd de mijne zijn. En ik hou ook van jou, mijn Valentijn." Tranen liepen ongecontroleerd over Sally's pijnlijke gezicht.

Ze opende haar eigen kaart, degene die ze ze niet had kunnen geven. Binnenin stond, naar haar eigen wensen voor hun verjaardag, in de hand van haar vader geschreven "Sally, bedankt voor je lieve wensen voor ons allebei. Je lieve oude vader." Daaronder, in de hand van haar moeder "Sally, schat. We houden zoveel van je. Alsjeblieft, treur niet.

We hebben elkaar. We zijn nu gelukkig. Mam." Ze kon het niet langer inhouden. Haar schouders gingen omhoog.

Haar lichaam was verscheurd door haar verdriet. Een paar meter verderop, naast elkaar op brancards, lagen twee koellichamen..

Vergelijkbare verhalen