Mortimer en Myrtle: A Love Story

Een toneelstuk in één bedrijf over de afstand tussen man en vrouw.…

🕑 8 minuten minuten Liefdesverhalen verhalen

Ik moedig je aan om je over te geven aan iets anders. Ik denk dat het je aan het lachen zal maken en misschien zal huilen. Scene: een formele woonkamer.

Mortimer zit op een bank in het midden van de kamer als Myrtle binnenkomt en naast hem op de bank gaat zitten. Ze draagt ​​een blauwe bloemenjurk en een parelketting, haar grijze haar is in een knot vastgebonden. Mortimer draagt ​​een blauw gestreept pak met een grijze das. Zijn witte haar is in het midden gescheiden en netjes gekamd.

Hij leest de krant en heeft het ene been over het andere gevouwen. Na een ogenblik wendt Mortimer zich tot Myrtle en heeft een verbijsterde uitdrukking op zijn gezicht alsof hij zich iets probeert te herinneren. Mortimer: Nou, hallo daar.

Ik heb je nog niet eerder in deze kamer gezien. (Hij vouwt zijn krant op en legt hem op zijn schoot) Myrtle: (Ze draait zich om en kijkt hem verbaasd aan) Nee, ik ben hier al geruime tijd; ik weet echter niet zeker of ik je eerder heb gezien, maar je ziet er enigszins bekend uit. Mortimer: (schudt zijn hoofd, kijkt haar verbaasd aan) Ik weet het niet. Ik heb een goed geheugen voor gezichten, maar ik kan me niet herinneren dat ik je hier heb gezien. Komt u hier vaak? Myrtle: In feite kom ik hier vaak.

Deze kamer is een van mijn favoriete plekken. Mortimer: Dit is ook een van mijn favoriete plekken. Nu ik erover nadenk, zie je er enigszins bekend uit.

Ja, ik geloof dat ik je eerder heb gezien, maar ik kan me niet herinneren wanneer en waar. Wanneer was de laatste keer dat u in deze kamer was? Myrtle: Wel, ik geloof dat ik hier vanmorgen was. Ik zat hier zelfs op deze bank. Ja, vanmorgen.

Mortimer: Dat is vreemd. Ik zat vanmorgen ook op deze bank, maar ik kan me niet herinneren je te hebben gezien. Myrtle: Ik kan me ook niet herinneren jou te hebben gezien. Er was hier niemand toen ik op deze bank zat.

Mortimer: (wrijft over zijn kin, denkt na) Ik probeer me te herinneren waar ik je eerder heb gezien. Nu zal ik er last van hebben. Ik kan er niet tegen als ik een bekend gezicht heb gezien en me niet kan herinneren waar we elkaar hebben ontmoet.

Myrtle: ik ben op dezelfde manier. Als ik een bekend gezicht zie, wil ik weten waar we elkaar misschien hebben ontmoet. Mortimer: Hoe heet je? Myrtle: Mijn naam is Myrtle. Wat is van jou? Als ik je naam hoor, zal er misschien een belletje rinkelen, om zo te zeggen.

Mortimer: Mijn naam is Mortimer Redgrave. Myrtle: Hmmm. Mortimer Redgrave, die naam klinkt heel bekend, maar ik kan niet helemaal plaatsen waar we elkaar misschien hebben gekend. Mortimer: Waar kom je vandaan, Myrtle? Misschien helpt dat ons eraan te herinneren. Ik kom uit St.

Louis. Myrtle: My, my, is dat niet volkomen buitengewoon. Ik kom ook uit St. Louis. Misschien hebben we elkaar daar ontmoet.

Mortimer: Dat is buitengewoon, volkomen buitengewoon! Maar ik kan me niet herinneren je ooit in St. Louis te hebben ontmoet. Myrtle: Nou, laat me eens kijken.

Hoe lang woon je al in Blue Hill, Maine? Mortimer: (Mortimer staat op en begint voor Myrtle heen en weer te ijsberen) Nou, laat me eens kijken. Ik ben in het voorjaar van 199 naar Blue Hill verhuisd. Ja, dat is het. Ik ben hierheen verhuisd in het voorjaar van 199 Myrtle: (vouwt haar handen in opwinding) Dat deed je! My, my, is dat niet buitengewoon? Ook ik ben in het voorjaar van 199 vanuit St. Louis naar Blue Hill verhuisd.

Mortimer: (kijkt verbijsterd) Dat deed je. Dat is buitengewoon. Ik kan niet geloven dat we elkaar vandaag nog niet hebben ontmoet. Ik moet zeggen dat dat heel merkwaardig en fascinerend is. Myrtle: Dat lijkt vreemd.

We zijn allebei in het voorjaar van 199 hierheen verhuisd vanuit St. Louis. Ook ik kan niet geloven dat we elkaar niet hebben ontmoet.

Maar je ziet er zo bekend uit. Het is inderdaad buitengewoon verbijsterend en buitengewoon dat we ons niet kunnen herinneren elkaar te hebben ontmoet. Mortimer: Ja, daar ben ik het mee eens. Het is volkomen verbijsterend en buitengewoon dat we ons niet kunnen herinneren dat we elkaar hebben ontmoet. Ik denk echter dat als we blijven proberen, we ons zullen herinneren waar we elkaar hebben ontmoet.

(Mortimer en Myrtle kijken elkaar aan, proberen het zich niet te herinneren, kijken verbaasd) Myrtle: Wil je wat thee? Mortimer: (Overweegt haar aanbod, knikkend) Ja, ik denk dat ik dat zou doen. Ik zou een kopje thee kunnen gaan drinken. Myrtle: Wat voor soort wil je? Mortimer: Engels ontbijt, alstublieft. Dat is mijn favoriet. Myrtle: (Handen in elkaar grijpend, zich verbaasd gedragen) My, my, English Breakfast, dat is ook mijn favoriet.

Is dat niet volkomen buitengewoon Mortimer: Ja, ja, dat is volkomen buitengewoon. We komen allebei uit St. Louis.

We zijn allebei in 199 naar Blue Hill verhuisd. We beschouwen English Breakfast allebei als onze favoriete thee. Dat is buitengewoon buitengewoon.

Myrtle: Ja, dat is het zeker. Nu ga ik de thee halen. Het duurt niet lang.

Mortimer: (Als ze de woonkamer verlaat, gaat hij naar een klein beeldje op een boekenplank, raakt het aan en pakt dan een foto) Hmmm, de vrouw op de foto lijkt een beetje op Myrtle, wat nieuwsgierig. (Hij draait zich om en kijkt de kamer rond, gaat naar de bank, loopt erachter, laat zijn vingers over de rug glijden.) Mortimer: Dit is zo'n mooie kamer, zo gezellig. Wat vind ik het leuk om hier elke dag te komen.

(Na nog een paar minuten komt Myrtle terug met een dienblad en twee kopjes thee) Myrtle: Nou, hier is de thee. Hou je van citroen? Je ziet eruit als een man die graag citroen in zijn thee wil. Mortimer: Ik ben trouwens dol op citroen in mijn thee.

(Hij pakt zijn kopje, knijpt in het schijfje citroen en neemt een slok. Myrtle zet het blad op tafel en pakt haar kopje thee. Ze staan ​​op en besluiten dan allebei tegelijk op de bank te gaan zitten. Ze nemen allebei een slokje van hun thee) Mortimer: Ahhhhhhh. (Myrtle slokjes) Myrtle: Ahhhhhhh.

(Ze drinken allebei een slokje van hun thee, kijken elkaar dan de kamer rond) Mortimer: Mmmmm, leuk. Myrtle: Ja, leuk. Myrtle: (plaatst de kop en schotel op haar knie) Nou, hoe is de thee? Mortimer: Prima, dank je. Hoe is je thee? Myrtle: De mijne is ook goed, dank je. Ik hou van Engels ontbijt.

Mortimer: ik ook. Het is levendig. Myrtle: (Kijkend naar Mortimer, glimlachend, knikkend) Ja, dat denk ik ook.

Levendig. Dat is het. Levendig.

(Mortimer en Myrtle zitten stijf op de bank en nippend aan hun thee. Beiden kruisen hun benen terwijl ze hun kopjes naar hun lippen brengen en kijken elkaar dan de kamer rond. Beiden blijven aan hun thee nippen en kijken elkaar aan.

en drinken hun thee op. Pauzerend zet ze haar kopje op het blad) Myrtle: Laat me je kopje nemen. (Mortimer geeft haar zijn beker) Mortimer: Dank je.

Die thee viel echt goed. (Na een moment wendt Myrtle zich tot Mortimer) Myrtle: Ik probeer me nog steeds te herinneren waar we elkaar hebben ontmoet. Laat me je nu iets vragen en ik hoop dat je het niet te persoonlijk vindt.

Mortimer: Ga je gang. Ik denk niet dat het te persoonlijk is. Myrtle: Ben je getrouwd? Mortimer: Ja, ik ben getrouwd met een geweldige vrouw, een mooie vrouw.

Ben je getrouwd? Myrtle: Ja, ik ben gelukkig getrouwd met een geweldige man en we hebben twee geweldige kinderen. Mortimer: Wat leuk. Wat zijn de namen van uw kinderen? Myrtle: We hebben een lief klein meisje genaamd Eunice en een knappe jongen genaamd Eugene. Mortimer: Hoe buitengewoon. Ik heb ook twee kinderen.

En wat volkomen buitengewoon is, is dat ik een lieftallig meisje heb genaamd Eunice en een knappe jonge jongen genaamd Eugene. (Myrtle's mond staat wijd open en ze klemt beide handen tegen haar hart) Myrtle: Is dat niet helemaal buitengewoon. Stel je voor dat.

We hebben allebei kinderen die Eunice en Eugene heten. (Mortimer schudt ongelovig zijn hoofd. Hij krabt zijn hoofd, verbaasd, denkend) Mortimer: Zou je het erg vinden als ik zou vragen waar je woont? Myrtle: Oh natuurlijk niet. Ik zou het helemaal niet erg vinden om je te vertellen waar ik woon.

Mortimer: Misschien helpt dat ons eraan te herinneren waar we elkaar misschien hebben ontmoet. Myrtle: Ja, dat is een uitstekend idee. Ik woon op Parker Point Road 199 in Blue Hill. Mortimer: Echt waar? 199 Parker Point Road.

Waarom dat zo buitengewoon is. Myrtle: Dat is zo. Waarom? Mortimer: Ik woon ook op Parker Point Road 199 in Blue Hill. (Myrtle's ogen worden groot van opwinding) Myrtle: Dat doe je, my, my. Dat is buitengewoon buitengewoon.

We wonen allebei in hetzelfde huis. En we hebben allebei kinderen die Eunice en Eugene heten. Mortimer: Ja. Dat is buitengewoon. Misschien komt u mij daarom bekend voor.

Myrtle: Ja. Het is mogelijk dat we elkaar in dit huis hebben ontmoet. Het kan zelfs in deze kamer zijn geweest. Ik geloof dat we elkaar daar misschien hebben ontmoet.

Is dat niet buitengewoon? Mortimer: Misschien heb je gelijk. Ja, ik denk dat het in deze kamer is waar we elkaar misschien hebben ontmoet. Myrtle: (opgewonden, verbaasd) Nu herken ik je. Ik geloof dat we met elkaar getrouwd zijn. Mortimer: Dat is het.

Daarom zie je er zo bekend uit. Ik denk dat je gelijk hebt. We zijn met elkaar getrouwd. Hoe buitengewoon! Myrtle: Ja, dit is buitengewoon buitengewoon.

Mortimer: Ja, volkomen (Myrtle pakt Mortimer's hand. Mortimer pakt Myrtle's hand en ze staan ​​allebei op en omhelzen elkaar) GORDIJN OF LICHT UIT..

Vergelijkbare verhalen