Paarden in de stad Ch 05

Emma en Luke vertellen over hun verhalen.…

🕑 13 minuten minuten Liefdesverhalen verhalen

Emma had het te druk om na te denken over haar dag met Luke, hoewel ze dat wel wilde. Die kussen, dacht ze, waren bijzonder reflecterend. Ze glimlachte naar zichzelf.

wat scheelt er? Zelfs zij wist het antwoord: Luke. Het grootste deel van de dienst vloog voorbij terwijl Emma, ​​Millie en de andere twee serveersters met de menigte omgingen. Toen alles wat rustiger werd, smeekte een van de andere meisjes Millie om naar huis te gaan, en Millie ging akkoord.

'Waarom ga je nooit vroeg weg?' Vroeg Millie terwijl ze het aanrecht afveegde. "Je hebt het verdiend, dat is zeker." "Oh, op een dag zal ik dat doen." Emma geeuwde en rekte zich uit. 'Ik hoef echter nergens heen, dus het heeft geen zin.' 'Ik wed dat als Luke vrij was, je hier als een schot uit zou zijn.' Millie keek haar veelbetekenend aan. 'Als Luke vrij was, zou ik hem graag zien.' Emma hield haar stem neutraal. Millie spotte.

"'Hem graag zien.' Luister naar jezelf. Je bent verliefd op hem, of bijna, en dat is het beste wat je kunt doen? Waarom zou ik, als ik jonger was, hem voor mezelf stelen. ' 'Wat… wat doe je… ik ben niet verliefd op hem, Millie.' Emma schudde haar hoofd en negeerde de vlinders die in haar buik tuimelden. 'Ik bedoel, we zijn aan het daten, maar we zijn er al zo lang niet meer.' "Alsof dat ertoe doet." De oudere vrouw kwam gehaast. 'Ik heb je gezien sinds je tijd met hem bent gaan doorbrengen, en ik weet hoe liefde eruitziet.

Jullie hebben het allebei. Verpest het niet.' Ze kwispelde een assertieve, eeltige vinger naar Emma. 'Het is Kerstmis en je hebt een cadeau.

Bewaar het.' "Um oke." Terwijl klanten het restaurant in en uit liepen, dacht Emma na over Millie's woorden. Verliefd op Luke? Was ze? Ze herinnerde zich dat ze dacht dat ze nooit verliefd zou worden op iemand na wat er met Sam was gebeurd; dat had onder andere grote schade aangericht aan haar vertrouwen in haar eigen oordeel. Nadat ze Luke slechts twee en een halve week had gekend, was ze beslist niet verliefd op hem. Ze kon niet zijn. Trouwens, dacht ze terwijl ze een tafel afruimde, ook al had ze geen idee hoe hij zich voelde.

Maar je zou wel willen, zei een stem in haar. Ze zette de bak met borden neer en zuchtte. Ja, ze zou heel graag willen weten hoe hij zich voelde. Dat, en waar Lila was. Emma fronste haar wenkbrauwen toen ze een doek nam om wat tafels schoon te vegen.

Ze zou Lila opnieuw moeten zoeken. Ze moest haar moeder bellen en blijven bellen tot ze antwoord had. Ze zou de vrienden die ze thuis hadden gehad nog eens doornemen en kijken of Lila met een van hen contact had opgenomen, hoe kort ook. Dan, dacht ze, zou ze moeten praten met mensen die ze kenden toen ze Sam kenden. Het idee deed haar maag omslaan, maar niet zo erg als ze had verwacht.

Je kunt het aan, zei ze tegen zichzelf. Het is verleden tijd. Zelfs als je met Sam moet praten, kun je het doen. "Ik kan," zei ze toegestaan. "Ik kan dat doen." 'Zeg je iets, Emma?' 'Sorry, Millie.' Emma schudde haar hoofd.

'Ik dacht gewoon hardop na. Soms voelen dingen echter aan als je het hardop zegt.' "Oke." Millie knikte en ze draaiden zich allebei om toen de bellen boven de deur rinkelden. 'Goedenavond, dames,' riep Luke toen hij en Sol binnenkwamen. Sol mompelde iets en maakte een gebaar dat misschien een zwaai was. Luke keek naar Emma en schudde zijn hoofd terwijl hij Sol volgde naar een tafel.

Emma kon de glimlach die ontsnapte niet helpen en Millie duwde haar naar de mannen toe. 'Vooruit, neem hun bestelling op. Zeg hallo tegen je vriend, maar vergeet het eten niet.' 'Hoi,' zei Emma terwijl ze naar haar toe liep. "Hoi." Luke stond op en kuste haar op de wang.

Emma bed, half van de kus en half van Millie's gekakel van over de vloer. 'Stop dat maar,' bromde Sol. "Ik wil kusjes, ik ga naar de film. Ik wil koffie, heel veel koffie." 'Let maar niet op hem,' zei Luke terwijl hij ging zitten. 'Hij is gewoon overweldigd door de kerstsfeer.' 'Ik ben joods,' herinnerde Sol hem eraan.

'En wat? Het kan nog steeds een persoon overweldigen. Wat denk je dat er met de Grinch is gebeurd?' Emma probeerde niet te lachen, maar het was moeilijk. 'Wat, eh, wat zou je willen, Sol?' 'Gehaktbrood. En aardappelpuree.' Hij kneep zijn blik samen.

"Met extra zout." "Jij hebt het." Ze beet op haar lip en wendde zich tot Luke. "Wat wil je hebben?" Jij, helemaal voor mezelf, dacht hij, maar hij bedwong zichzelf voordat hij het hardop zei. "Gehaktbrood klinkt goed." 'Goed. Het duurt maar een paar minuten.' Ze knikte en ging weg.

Luke staarde haar na tot Sol op zijn schouder sloeg. "Wat?" 'Stop met staren. Jullie kinderen vandaag. Geen manieren.' "Oh, klop maar af." Luke rolde zijn schouders.

'Ik wed dat je naar veel mooie vrouwen hebt gestaard.' 'Ik staarde er een aan en trouwde toen met haar. Pas op, jochie. Je gaat hetzelfde pad af, ik kan het zien. 'Hij wierp Luke een scherpe blik toe.' Sol, het is niet zo lang geleden.

En ik denk niet dat naar iemand kijken een huwelijkscontract betekent. 'Luke ontkende het reflexmatig, maar het idee om bij Emma te zijn was… leuk. Iemand om voor te zorgen, iemand om mee te praten, iemand om kerst mee te delen.

Luke zuchtte. De vakantie verandert me meestal niet in zo'n sap, dacht hij. Misschien is Sol iets van plan.

Emma bracht hun eten en hij kon het niet helpen om naar haar te glimlachen. Ze was in de laatste tijd uit haar schulp gekomen. bij hem tenminste een paar weken. Haar ogen waren helderder, ze was minder verlegen en ze glimlachte meer.

Ze had niet voor hem gezongen, ook al had hij het een of twee keer gevraagd. van hem kon niet wachten om haar te horen zingen. Zijn roman kwam eraan, het gemakkelijkste en beste wat hij had geschreven, hij wist het zeker.

Het verhaal van een vrouw die graag zong en haar reflecties over hoe haar zang haar leven, en vice versa. Hij werkte er elk vrij moment aan, tot het punt dat hij een blokfluit meenam in het rijtuig, zodat hij geen enkel idee zou missen dat zou kunnen helpen. ' Luke, heb je iets nodig? 'Hij knipperde met zijn ogen en besefte dat hij had zitten staren. 'Nee, sorry, ik… heb gewoon even uit elkaar gezeten.' Sol zou gelijk moeten hebben, dacht Luke.

Ik hou van haar. "Oke." Hij pakte haar hand toen ze zich omdraaide om weg te gaan. 'Ik zal je na je dienst naar huis brengen, oké?' 'Tuurlijk, maar het zal laat zijn.' Ze was verbaasd. 'Moet je niet aan je boek gaan werken?' Hij haalde zijn schouders op.

"Het kan even wachten." 'Als je het zeker weet.' Emma glimlachte toen hij knikte. 'Dat zou ik leuk vinden, bedankt.' Sol snoof toen ze wegliep. "Luister naar jou." "Wat nu?" Luke keek Sol geërgerd aan. 'Ik wed dat Hemingway het schrijven voor een meisje niet heeft uitgesteld.

Je bent een verloren zaak, zoon. Ik kan het net zo goed toegeven.' 'Misschien wel als hij Emma had ontmoet.' Luke hief zijn koffiekopje in een toast. x-x-x-x "Het was heel lief van je om met me naar huis te lopen." Emma kneep in Luke's arm toen ze haar gebouw naderden. 'Je kunt me bedanken.' Hij hoestte en veinsde een huivering. 'Ik bedoel, het is zo koud buiten.

Ik moet opwarmen, denk ik. Misschien wat warme chocolademelk? Je wilt toch niet dat ik ziek word?' 'Nee. Ik…' Emma haalde diep adem. 'Het is niet veel, maar je kunt naar boven komen.' Emma deed de deur open en stapte naar binnen, ongerust over wat Luke zou denken.

Ze had niet veel met het appartement gedaan. De vorige bewoner had een bank en bed en de piano achtergelaten. Emma had een tafel en andere noodzakelijke meubels gevonden, maar de ruimte was nog kaal aan de muur. "Het is leuk." Luke keek om zich heen.

"Gewoon, maar leuk." "Nee, dat is het niet." Emma schudde haar hoofd. 'Ik heb hier niets anders gedaan dan verstoppen.' "Speel jij piano?" 'Nee, ik…' Emma wist niet wat ze moest zeggen. Wat kon ze hem vertellen? Dat ze er bang voor was? Dat het haar leek te beschimpen met alles wat ze vroeger kon? "Nee, ik heb al heel lang niet meer gespeeld." "Nou, dat zal je doen." Emma wenste dat ze zijn vertrouwen had. 'Misschien.

Maar ik zou iets moeten doen… ik heb zelfs nooit een foto opgehangen.' 'Ik weet zeker dat je iets zult vinden.' Luke legde een hand op haar rug en wreef zachtjes. 'Ik zou kunnen helpen. Ik weet niet veel van kunst of zoiets, maar ik kan wel helpen. Ik heb deze nette zwartfluwelen Elvis die je kunt lenen. Hij is gekleed als kerstman, dus het is zelfs goed voor de feestdagen.' Emma lachte.

'Ik wed dat je dat wel hebt.' Ze werd stil en keek om zich heen. 'Ik vind het hier niet leuk. Ik vind me hier niet leuk.' Luke omhelsde haar en kuste haar voorhoofd. "Kom op, laten we die warme chocolademelk nemen." Ze gingen met hun mokken op de bank zitten nadat Luke wat kerstmuziek op de radio had gevonden.

Hij sloeg een arm om haar heen en trok haar tegen zich aan. "Zie je, het is nu niet zo erg." "Het is beter met jou hier." Emma sloot haar ogen en legde haar hoofd op zijn borst. 'Ik ben zo eenzaam geweest, en het is mijn eigen schuld.' "Je hebt het moeilijk gehad." Luke wreef met zijn wang over haar zachte bruine haar.

"Ik kan het begrijpen." 'Ik denk… voor Sam was het allemaal een spelletje.' Emma nam een ​​slokje van haar drankje en staarde nergens naar. 'Hoe lang hij me lang kon strikken, en ik denk dat hij misschien dacht dat hij geluk met mij zou hebben, dat hij een deal zou sluiten en wat geld zou verdienen. Ik was niet goed in het spel.' Zij schudde haar hoofd. 'Games zijn tijdverspilling. Ik denk in ieder geval.' Emma lachte kort.

'Ik probeerde het op zijn manier te spelen, probeerde de regels te leren. Hij vertelde me altijd dat ik' de bal liet vallen '. Of ik zong niet het juiste nummer, of mijn stem was niet goed, of ik was niet agressief genoeg. Ik verloor vriend na vriend, na Lila, terwijl ik probeerde de dingen op zijn manier te doen.

De dag dat ik hem vond bij dat andere meisje, Ik zag eindelijk hoe de toekomst eruit zag met Sam. Er was er geen. Dus ik weet dat het goed was dat ik eruit kwam, maar… 'Ze slikte. "Maar het is moeilijk." "Ik weet." Luke verschoof op de bank en trok haar dichterbij, voorzichtig om hun drankjes niet te morsen.

'Toen ik hier kwam, hoe gelukkig ik ook was om hier te zijn, had ik dagen waarop ik behoorlijk verbitterd was over hoe het met mijn gezin was gegaan. Ik zou een beetje depressief worden op dagen als Kerstmis of verjaardagen.' 'Ik vind het vreselijk dat ze niet met je willen praten.' Emma wreef over zijn arm. "Ik ken mijn moeder en ik kan het niet zo goed met elkaar vinden, maar ze heeft nooit geprobeerd me tegen te houden, of me er schuldig over te laten voelen." "Dat is goed." Luke zweeg en veranderde van onderwerp. 'Je hebt kerstversieringen nodig.' Emma zuchtte.

'Ik heb er een gekocht. Het staat daar op tafel. Ik… oh, wauw, als ik het zeg, zal ik klinken als zo'n martelaar.' "Martyrismen zijn uitstekend voer voor schrijvers, dus vertel het me maar." Luke knipoogde en ze grinnikte. 'Het kwam de afgelopen dagen bij me op dat ik Kerstmis en andere dingen die ik graag doe, heb vermeden, omdat ik het gevoel heb dat ik ze niet verdien. Hoe dom is dat?' Emma staarde naar haar mok om niet naar Luke te kijken.

'Het is niet dom, Emma. En jij ook niet.' Luke pakte hun mokken en zette ze op de grond, draaide zich toen om en sloeg zijn armen om haar heen. 'Je hebt een paar slechte dingen gedaan, maar je weet het nu en het spijt je. Je probeert het beter te maken, dat kan ik zien. Dat telt voor veel.' "Denk je?" "Ik doe." Hij kuste haar; een langzame, geruststellende aanraking van lippen op lippen.

'Je moet vooruit, dat weet je. Hoe overstuur ik ook was, ik bleef en bleef schrijven. Je zou weer moeten gaan schrijven en zingen.' 'Ik dacht… ik dacht dat ik Lila weer zou zoeken.' Ze sloot haar ogen terwijl Luke haar haar streelde.

Omdat ze zo dicht bij hem was, werd haar lichaam wakker op een manier die het in geen tijden had gedaan. 'En toen ik dat dacht, voelde ik me iets opens, als je begrijpt wat ik bedoel. Alsof ik misschien weer iets zou kunnen schrijven.' "I denk." Luke kuste haar. 'Je zou iets moeten schrijven.' Nog een kus.

"Iets." Een andere, deze keer om haar nek, en ze huiverde. "Probeer maar." In plaats van een kus, gooide hij zijn tong over de pols in haar nek en ze sprong. Emma lachte beverig. 'Ik denk niet dat ik iets zou kunnen schrijven terwijl je dat doet. Het leidt af.' Luke lachte terug, een laag gerommel dat Emma's maag deed omslaan.

"Ik bedoelde het nu niet." Hij pakte haar lippen weer op en legde zijn vrije hand op haar achterhoofd zodat ze niet weg kon komen. Emma zuchtte en deed haar lippen van elkaar. Ze voelde zich eerst aarzelend, maar toen licht in het hoofd toen Luke's tong de hare ontmoette. Vonken sprongen door haar lichaam en ze greep naar zijn schouders, ook al wist ze dat hij haar niet zou laten gaan.

'Heb je enig idee hoe goed je je voelt?' Luke schoof een hand onder haar trui en glimlachte in zichzelf toen hij haar voelde trillen. Haar huid was glad en warm, en hij wilde het meer voelen dan alleen zijn hand. Emma liet haar hoofd tegen zijn schouder zakken. Ze was ergens tussen opgewonden en doodsbang.

Luke's kussen deed haar hoofd zwommen, en zijn aanraking stuurde warmte door haar lichaam, waardoor de koude plekken die ze zo lang naar binnen had gedragen werden gewist. Ze had nooit verwacht dat ze zich zo zou voelen; had niet meer gehoopt dat iemand haar zo zou willen laten voelen. Zijn hand gleed hoger en ze beet op haar lip, niet bewegend, niet zeker wat ze moest doen. 'Emma? Emma.' Luke trok zich terug toen ze verstijfde, maar hield zijn hand op zijn plaats. 'Gaat het? Wil je dat ik stop?' 'Ik… nee, maar ik…' Ze haalde diep adem.

'Het spijt me. Het is zo lang geleden en na alles wat er met Sam is gebeurd, had ik niet gedacht dat iemand… mij ooit zou willen.' 'Emma, ​​dat is allemaal verleden tijd.' Hij streelde haar wang en hield haar toen tegen zich aan. 'En ik denk dat het vrij duidelijk is dat ik je wil.' 'Luke, ik…' 'Sst. Het is in orde.' Hij duwde haar hoofd naar beneden en streelde haar haar nog een keer.

'Alleen omdat je iets wilt, wil nog niet zeggen dat je het meteen moet nemen. Trouwens. 'Hij legde een vinger onder haar kin en bewoog zodat hij haar gezicht kon zien.' Kerstmis komt eraan. 'Emma glimlachte en legde toen haar hoofd weer neer. Kerstmis komt eraan.

Een tijd voor een nieuw begin. Ik zou er een moeten maken. .

Vergelijkbare verhalen