(Pirate Era) Dagboek van Anne Breckinridge deel 3

🕑 13 minuten minuten Liefdesverhalen verhalen

Dagboek van een donkerharige schoonheid terwijl ze over de oceaan naar de Nieuwe Wereld zwerft. (Pirate Era) Dagboek van Anne Breckinridge deel 3 Deel III De dagen gingen langzaam voorbij en op een dag zoals de andere bezocht William me met hetzelfde oude brood en water, samen met zijn wellustige behoeften. Ik deed zoals voorheen en behaagde hem met mijn mond, net als zijn favoriete smaak van ontucht.

Ik bewoog mijn lippen sneller langs zijn mannelijkheid toen ik zijn gekreun onophoudelijker hoorde worden en hij lichtjes begon te hijgen, net op dat moment ging er een bel en er klonken gedempte stemmen op het dek. "Alle hens aan dek!" riepen de stemmen. William vervloekte: "Ok, schat, ik moet deze snel maken nu je hier bent." Hij was al op het randje van een climax, maar het geluid van de bel en de stemmen hadden zijn drang iets verminderd. Maar ik werd een meester in mijn vak en ik haastte me om hem plezier te geven.

Ik gebruikte beide handen om zijn lid aan te sporen en verstevigde mijn greep en versnelde tot hij luid kreunde en zijn sappen in mijn mond stroomden. Even stond hij tevreden en toen trok hij zijn broek op en haastte zich weg. Ik sloeg mijn mond van de restjes die er nog waren en begon mijn echte maaltijd van vies water en oudbakken brood te verslinden. Terwijl ik aan het eten was, hoorde ik een geweldige "boem" van boven, het gebulder van een kanon.

Mijn hart stopte bijna, de plof van het schot dat in het nabijgelegen water belandde, deed mijn ziel in zichzelf gillen. Weer een oorverdovende knal en een plof, deze keer dichterbij. Ik kon mezelf er nauwelijks toe brengen het idee te verdragen van wat dit allemaal betekende: piraten. De drukte aan dek was toch geen repetitie geweest.

Haastig rende ik naar de donkerste hoek die ik kon en zat daar te wachten. Er werd niet meer met kanonnen geschoten en toen voelde ik ons ​​schip bijna opzij slaan, en toen een crash. We werden aan boord gebracht. Mijn hart klopte zwaar toen ik het geluid hoorde van luide stemmen en voetstappen die heen en weer gingen. Ik zat daar met stomheid geslagen van angst toen ik drie figuren in de romp zag neerdalen.

Het was donker met twee lampen en een machete, de derde een musket. Ze spraken, maar ik kon hun woorden niet horen. Ze zochten in de romp heen en weer alsof ze de lading in de romp controleerden, ze waren mijn schuilplaats gepasseerd en vervolgden hun weg totdat de man met het musket met zijn kameraden sprak. 'Jones,' zei hij, 'schijn hier nog een keer met je lamp.' hij wees met zijn musket. Zijn kameraad deed wat hij beval en speurde het gebied af dat hem opgedragen was te onderzoeken.

Helaas, hoe dwaas was ik geweest, diezelfde fout die me in een pact met William had gebracht, was dezelfde fout die ik nu opnieuw had gemaakt. O dwaas meisje dat ik was, in mijn haast had ik de resten van mijn brood achtergelaten en mijn bijna lege tankwagen. "Misschien is er iemand?" zei een man met een opgeheven lantaarn. De ander sloeg met zijn zwaard in het rond en begon het gebied te bewerken dat zijn kameraden hetzelfde deden.

Mijn hart bonsde in mijn borst en toen de lichtstralen van een lantaarn over me heen vielen, was ik doodsbang. 'Nou, wat is hij hier?' zei een lange man met een zwaard en een lantaarn in zijn linkerhand. ‘Timothy, Clark, kijk eens wat ik heb gevonden tussen deze stortplaats van een schip. Zeker de enige buit die het waard is om te bewaren.' Ik huiverde van angst toen hij zijn lamp neerzette en me met één arm greep.

Hij sloeg me tegen een ton en hield me daar vast. Hij kleedde me uit met zijn ogen. Hij bewoog zijn hand over mijn borsten en kneep erin terwijl hij zijn lichaam dichter naar het mijne duwde.

"Ben je niet een mooi ding?" hij grinnikte terwijl hij zijn zwaard in de schede stak en een vrije hand gebruikte om mijn jurk te voelen. "Ik krijg haar na jou Jones hoor je. Het is te lang geleden dat we in Tortuga zijn geweest', zei de andere man met de machete. Mijn verkrachter had me nu over een ton gebogen en mijn jurk tot bijna over mijn hoofd bewogen en ik voelde zijn ellendige handen me vingeren en mijn lichaam strelen met kwaadaardigheid.

"Ik zal je een zeemonster-meisje laten zien." zei hij met een zieke grap. Op dat moment was er een ander geluid dan dat van zijn gegrinnik en mijn gekwelde gekreun. Een "klik-klik" van de actie van een musket werd gehoord, samen met een stem van de derde man.

"Oké Jones, je hebt genoeg plezier gehad, je kent de regels. De kapitein krijgt de eerste keuze o geen prijs." Mijn kwelgeest hield op met strelen en deinsde langzaam achteruit. "Oh kom op Timothy, je weet dat ik het allemaal voor de grap deed." zei hij berouwvol en probeerde oprecht te klinken. "Kom dan," zei de man met het musket, "breng haar aan dek en breng haar naar de cap'in." Ik werd opgenomen aan dek waar mijn ogen werden doorboord door de kracht van het licht, ik moest mijn ogen afschermen en mijn ogen dichtknijpen toen ik aan dek ging.

Het was dagen en weken geleden dat ik in direct zonlicht was en de effecten waren bijna verblindend. Eenmaal aan dek zag ik twee groepen mannen, de ene gewapend en de andere groep bij elkaar, de matrozen van de Alexandra. De matrozen, allemaal ontwapend, waren onder de indruk toen ze me uit hun romp zagen komen, meer zelfs dan de piraten die het dek bestormden.

Ik zag William's gezicht bleek en stil toen ik aan boord van het piratenschip werd gebracht. Ik werd geleid door de groep die me het eerst had gevonden, maar ik werd begroet met gejoel en aanrandingen toen ik de deur van een hut naderde. Ik werd naar binnen geduwd met een stevige hand op mijn billen en toen geleid door Timothy, de man met het musket, naar een grote kamer in het schip waar een mooi eiken bureau stond, bezaaid met nautische instrumenten en navigatiekaarten, een leestafel met een stoel en een echt bed met fijne zijden dekens. Achter het eiken bureau stond een lange man in mooie kleren; een donkergrijs jasje met een wit zijden overhemd met ruches, met een zwarte broek en een machete aan zijn riem. Zijn grijze hoed, die was versierd met een lange witte veer, lag op zijn eikenhouten bureau naast zijn koster.

Hij had een koel kalm gezicht met vurig rood haar en een klein rood snorretje. 'Meneer,' zei Timothy, 'we hebben een verstekeling gevonden aan boord van onze pas ontdekte prijs.' De man, duidelijk de kapitein van het schip, keek op van zijn verspreide papieren en zeekaarten met zijn donkerbruine ogen en bekeek me van top tot teen. Het was moeilijk om zijn gezicht te lezen, maar er was dezelfde glans die ik in de ogen van andere mannen had opgevangen toen ze naar me keken.

Hij staarde even naar mijn formulier en sprak toen. 'Ik ben Kapitein Peter Anthrop,' zei hij terwijl hij rechtop stond, 'en wie ben jij misschien?' "Ik…ik…" Ik huiverde bijna van angst "mijn naam is Anne Breckenridge, juffrouw Anne Breckenridge." De kapitein knikte naar zijn volgeling en de met musket bewapende Timothy vertrok. De goedgeklede piraat stapte voor zijn eikenhouten bureau uit en leunde ertegenaan, kruiste zijn armen en sprak met strenge stem. 'En hoe, juffrouw Breckenridge, bent u op een van mijn schepen terechtgekomen? Want het schip waarop u zojuist werd gevonden, is nu terecht van mij en mijn bemanningen zijn met recht van verovering. Ik duld geen verstekelingen.' "Ik… ik" stamelde ik "Ik bood de kapitein van de Alexandria-ponden aan om me naar de Nieuwe Wereld te brengen, maar hij weigerde en dus verstopte ik me.

Ik wilde niet verkeerd doen, ik had geprobeerd dingen te doen terecht, maar hij weigerde." Ik stond daar onhandig in mijn groene jurk die nu behoorlijk bevuild was van de lange reis, mijn donkere haar onverzorgd. 'Dus je hebt van deze man gestolen? Hij had het volste recht om je dienst te weigeren.' zei hij minachtend: "Maar het maakt niet uit, verstekelingen zullen snel worden afgehandeld op dit schip, ook al was de kapitein van de Alexandria traag om recht te doen." "Oh alstublieft meneer!" smeekte ik "Genade, in godsnaam. Ik bedoelde het niet kwaad, ik wenste alleen een beter leven." "We wensen allemaal een beter leven.

Trouwens, ik heb plichten jegens mijn bemanning, ze moeten gelukkig worden gemaakt en je zult voldoende entertainment bieden. Het is al een tijdje geleden dat we voor het laatst in de haven van Tortuga waren.' Hij grijnsde somber. 'In godsnaam nee!' kreunde ik hulpeloos toen ik een stap dichter naar hem toe deed.

'De mannen moeten blij gemaakt worden, het is de minste ik kan doen voor mijn bemanning; aangezien ze hielpen… een mooi vaartuig te verwerven. Of zijn de gevangeniscellen misschien iets voor u?' 'Ik zal u alles betalen wat ik heb. Zet me maar af bij de dichtstbijzijnde haven.' smeekte ik. 'Uw paar ponden zijn niets, ik weet zeker wat voor rijkdom u ooit heeft gehad door mijn mannen.' zei hij bijna voor de grap. zal alles doen als je me maar redt van die ellendelingen of van de gevangeniscellen.' 'Iets?' zei hij terwijl hij me grijnsde en me langzaam van boven naar beneden bekeek.

'Aye' citeerde ik terwijl ik een stap dichterbij kwam en legde mijn handen licht op zijn sterke lichaam. "Ik ben er zeker van dat ik mijn kost kan verdienen." citeerde ik. Hij maakte zijn armen los en bleef zwijgend staan, voordat hij sprak, ging ik langzaam op mijn knieën en bewoog mijn handen over de lengte van zijn lichaam. Zijn lippen bleven gesloten terwijl hij op me neerkeek.

Ik bewoog mijn handen rond de groeiende bobbel in deze broek. Hij wiebelde een beetje zonder een woord te zeggen, toen maakte ik zijn zwaardriem los en zijn zwaard viel met een plof op de houten planken Ik liet zijn zwarte broek naar beneden glijden en onthulde zijn groeiende lid. Het had net zo goed een machete kunnen zijn, het was groot in omtrek en breedte.

Zoveel groter dan die van William, de eerste man die ik kende. Ik staarde er bijna een moment in verbazing en ontzag naar voordat ik mijn kalmte hervond. Ik moest dit doen om mezelf te redden van de beuken van de bemanning van deze man. Ik wist wat mannen wilden en ik wist hoe ik het ze moest geven.

Ik zou mijn listen gebruiken om mijn eigen doel te bereiken, en dat doel op dit moment was overleven. Zijn schacht was groot en zijn hoofd was enorm in vergelijking met William's eigen orgel. Ik had zo'n mammoet van een beest niet verwacht, maar ik betastte zijn grote balzak een beetje en nam zijn grote schacht in één hand en streelde hem zachtjes. Hij was nu bijna volgroeid, terwijl hij een beetje kreunde werd hij harder en langer.

Ik keek naar hem op en staarde in zijn ogen voordat ik mijn koele lippen naar zijn oversized hoofd en schacht bewoog. Ik nam zijn hoofd in me op en proefde zijn mannelijkheid, zout en zoet, terwijl ik een beetje van zijn schacht innam en er langzaam aan zoog. Ik voelde zijn lid in mijn mond lichtjes kloppen. Hij was zo groot dat ik bij mijn eerste poging niet tot halverwege zijn schacht kon komen.

Ik gebruikte beide handen om zijn schacht vast te houden terwijl ik met mijn mond op zijn hoofd werkte en meer van zijn schacht innam met elke bob van mijn hoofd. Hij begon luider te kreunen van plezier en sloot af en toe zijn ogen om van het moment te genieten. Ik probeerde meer van zijn schacht in te nemen en deed dat, waarbij ik erin slaagde bijna driekwart ervan in mijn kwijlende mond te krijgen. Ik zo ver naar beneden als ik kon en bracht mijn mond naar zijn hoofd en deed hem er even af.

Ik kuste zijn hoofd en bewoog mijn tong eromheen en in zijn spleet tot zijn verbazing en verrukking. Ik nam meer van zijn schacht in deze keer mijn mond en bewoog mijn hoofd methodisch heen en weer op zijn grote orgel, mijn lippen strakker om hem heen sluitend en mijn beweging versnellend. Ik ging helemaal naar beneden op zijn schacht en kon het nauwelijks in mijn keel passen, ik voelde zijn hoofd in mijn keel en voelde hem diep in me kloppen. Hij was te opgewonden en het was te lang geleden dat hij met een vrouw was geweest.

Hij was degene die nu huiverde, niet van angst maar van extase, hij zette zich schrap met beide handen op zijn bureau terwijl ik mijn bewegingen versnelde. Heen en weer, steeds weer, steeds weer; hij zuigt nu strakker en sneller en sneller totdat ik zijn gekreun hoor toenemen en zijn ademhaling overgaat in hijgen. Toen ik zijn schacht vol in mijn mond had, piekte hij en ik voelde zijn warme zaad in mijn keel schieten en mijn kleine mond vullen die al gevuld was met zijn harde lid. Het overrompelde me bijna, zo groot was de hoeveelheid die hij in mijn mond en op zo'n diepte gooide. Ik trok me terug naar zijn hoofd en zoog hard in korte halen.

Ik wilde klaarkomen, het leek alsof hij mijn mond volledig vulde, maar ik wist dat ik mijn waarde moest bewijzen en dus bleef ik standvastig bij zijn hoofd en slikte elke druppel van zijn warme sappen totdat zijn spurt wegebde. Ik stopte even om mijn kalmte te hervinden en ging toen terug voor een lange laatste slag van zo ver als ik kon op zijn schacht naar zijn hoofd en zoog harder dan ooit. Ik hoorde hem kreunen en zag hem het bureau stevig vastgrijpen en voelde een laatste straal van zijn zaad mijn mond vullen.

Ik slikte en bleef nog een moment aan zijn hoofd gefixeerd voordat ik me terugtrok en me terugtrok. Hij stond daar een moment dolgelukkig. Ik stond langzaam op en stond daar ongemakkelijk. Hij slaakte een diepe zucht, pakte zijn bretels op en maakte zijn zwaardriem vast.

"Wel juffrouw Breckenridge," zei hij. "Ik denk dat ik, gezien de omstandigheden, best medelijden met uw situatie zou moeten hebben. Ik zal mijn mannen u naar uw kamer laten brengen, ik moedig u aan om vanavond met mijn officieren aan tafel te komen eten." Hij grijnsde…… Er zal meer zijn om klaar te komen..

Vergelijkbare verhalen