Refrein

Langzame brander…

🕑 8 minuten minuten Liefdesverhalen verhalen

Ik zie haar elke vrijdag. Zittend op de eerste rij, haar schouders recht, haar muziek voor zich, kijkend naar de dirigent zonder concessie, haar focus volledig. Vooravond. Haar kastanjebruine haar zat in een elegante draai over haar schouder, de sterke, zoete lijn van haar kaken en het geluid dat ze maakt… het zou verdomd je hart doen smelten om haar zoete, pure sopraan door de kamer te horen weerklinken. De meeste amateurs zoals ik kijken naar haar met ontzag en bewondering, degenen in het koor die professioneler zijn kijken haar met afgunst aan.

Toch zingt ze, pakt ze in en vertrekt ze, lief glimlachend naar mensen die ze passeert. We hebben lang geleden geleerd haar niet te complimenteren, ondanks het feit dat de b die haar wangen kleurt oneindig veel schattiger is dan elke andere uitdrukking die ik ooit heb gezien. Vandaag is de repetitie stil, de zware sneeuwval van de nacht heeft iedereen bang gemaakt om thuis te blijven, maar ze neemt haar gebruikelijke positie op de eerste rij in, ze is vanavond duidelijk te horen tussen de andere twee sopranen die de repetitie hebben gehaald. Aan het einde pakt ze zich weer snel op en baant ze zich een weg de sneeuw in, met haar antracietkleurige jas om de inkeping van haar middel en de ronding van haar borst terwijl ze haar boeken in haar ene hand en haar tas in de andere vasthoudt.

Als we naar huis rijden is het donker, de wegen zijn wat vrijgemaakt, maar de sneeuw blijft vallen en vernietigt het werk dat door de sneeuwploegen is gedaan. Daar zie ik haar, sjokkend door de enkeldiepe sneeuw in het donker, haar kraag omgeslagen en haar knieën opgetild. Ik draai mijn raampje naar beneden en kruip naast haar.

'Eve, stap in! Ik zal je naar huis brengen.' Ze kijkt mijn kant op en lacht haar lieve glimlach voordat ze haar hoofd schudt. "Het gaat goed met mij." Haar kreet is gespannen. 'Serieus, stap in de auto of ik stop en gooi je erin,' roep ik, in de hoop dat de humoristische toon van mijn stem niet verloren gaat in de nacht. Ze lacht en schudt haar hoofd voordat ze dichter bij de auto komt. "Goed!".

'Bedankt, Will.' Ze zucht en gaat zitten, trekt de deur dicht en doet haar veiligheidsgordel om. 'Ik woon eigenlijk maar net in de volgende straat. Het zou me minder dan vijf minuten hebben gekost.' Haar kristalblauwe ogen kijken me doordringend aan, maar ik glimlach en probeer niet te laten zien dat haar blik me, zoals altijd, volledig in haar aandacht houdt.

"Nou, dit duurt de helft van de tijd en je zult niet bevroren of vochtig zijn." Ze trekt haar linkerwenkbrauw op en kijkt naar zichzelf. "Ik ben al beide dingen." Haar gelach is een belletje en ik voel mijn hart klemmen. "Laten we gaan." Ik probeer me niet te laten afleiden door haar gelach en algemene gelaatsuitdrukking terwijl ik heel langzaam de ingang van de volgende straat in loop.

'Het is degene aan het einde met de veranda,' mompelt ze, terwijl ze haar hoed een beetje recht trekt en haar sjaal strakker trekt. 'Zou je niet willen komen voor een kop koffie of zoiets? Gezien het weer is het waarschijnlijk stom om het te vragen.' Ze schudt haar hoofd tegen zichzelf. Mijn aarzeling is meer te wijten aan verrassing dan aan iets anders.

Ik kijk haar aandachtig toe terwijl ze zich klaarmaakt om uit mijn auto te stappen terwijl ik aanrijd waar ik denk dat de rand van het trottoir is. 'Ik zou trouwens heel graag willen wonen, ik woon alleen om de hoek', antwoord ik misschien te enthousiast. Het lijkt erop dat mijn geest deze kans niet voorbij wil laten gaan om alleen te zijn met deze vrouw over wie ik al zo lang heb gefantaseerd.

Ze pauzeert even, haar hand op de deur en draait zich om om te glimlachen. "Kom op dan." Ik volg haar, sla mijn autodeur dicht en volg haar door een smal hek naar de helderblauwe voordeur van haar rijtjeshuis in Victoriaanse stijl. Haar handen trillen in hun handschoenen terwijl ze de sleutel in het slot steekt en vervolgens de deur opent.

Als we naar binnen stappen, worden we onmiddellijk overspoeld. "Kom binnen en doe de deur dicht." Ze lijkt buiten adem door de kou, haar handen laten haar muziek en sleutels op een rustieke houten bijzettafel vallen en ze neemt haastig haar vochtige buitenlagen over, hangt ze aan een ouderwetse kapstok en laat haar laarzen bij de deur achter. "Doe alsof je thuis bent." Ze glimlacht over haar schouder naar me terwijl ze zachtjes door de gang naar de keuken loopt. 'Denk je dat je de houtkachel kunt starten? Alles wat je nodig hebt, moet er zijn,' roept ze terug naar me, naar de kamer aan de linkerkant wijzend. Ik voel mijn aantrekkingskracht tot haar snel en hard in mijn borst.

Haar huis ruikt naar haar, sinaasappels en kaneel met een extra vleugje van haar houtkachel. Het meubilair is rustiek en comfortabel terwijl ik om me heen kijk, kijkend naar een open haard en twee gezellig ogende banken en aan de muur versierde abstracts, een glanzende mahonie piano aan de ene kant en boekenkasten langs een muur. Tegen de tijd dat ze terugkomt met een dienblad gaat het vuur aan en voel ik me voldaan.

Ik heb al een hele tijd geen echt vuur meer aangestoken. 'Goed gedaan, meneer', plaagt ze zachtjes. Haar glimlach is deze keer vrij en er is hier iets warmer aan haar.

Ze geeft me een mok koffie en gebaart naar melk en suiker op het blad. "Ik wist niet hoe je het lekker vond.". "Dank je, Eve.". 'Noem me Evie als je wilt.

De rest doet het. "Ik zie haar wangen een beetje en ze fronst terwijl ze haar eigen koffie drinkt, alsof ze zichzelf ergens voor straft." Evie… ik vind het lekker. "Ze gaat zitten en ik ga naast haar zitten terwijl ze aan haar koffie en haar nipt. kijkt me dan weer aan.

Ze aarzelt even, alsof ze niet helemaal zeker weet wat ze nu moet doen. Ze richt haar aandacht weer op haar koffie. 'Als ik je een ongemakkelijk gevoel geef, ga ik', mompel ik zachtjes.

Ik legde mijn mok weer op het blad en hield mijn handen voor me vast. 'Nee- Oh nee, alsjeblieft niet. Ik voel me niet ongemakkelijk. 'Haar kleine, elegante vingers landen tegen mijn arm terwijl ze voorover leunt en haar eigen mok neerzet.

Ik voel een vleugje bewustzijn als haar aanraking door het katoen van mijn overhemd heen gaat.' Ik… Ik nodig niet vaak mannen bij mij thuis uit en ik heb eigenlijk geen idee waar ik over moet praten, afgezien van het weer, of hoe goed je het vuur hebt aangestoken of hoe graag ik luister naar je zingen. '' Ze lacht zachtjes om zichzelf, hoofdschuddend terwijl ze naar beneden en wegkijkt, een nerveuze glimlach om haar lippen krult. Ik ben bang om te bewegen om haar hand los te maken, haar aanraking af te schrikken en het idee weg te jagen dat ze misschien in dezelfde mate op mij let dat ik op haar let. 'Je bent verbluffend,' mompel ik terwijl ik mijn hand op de hare leg terwijl ik me omdraai om haar directer aan te kijken. Ze kijkt weer op, haar ogen vangen de mijne.

Nu hij hier is, heb ik geen idee wat te doen. Het is één ding om terloops naar hem te glimlachen en aan hem te denken als hij naar huis loopt, maar een totaal ander spel als hij zit ting op mijn bank te luisteren naar me gebabbel en nerveus te zijn. Ik voel mijn hart bonzen in mijn borst terwijl zijn grote krachtige hand de mijne op zijn arm omhult. Zijn smaragdgroene ogen vingen de mijne en lieten niet meer los. Ik luister naar hem die me verbazingwekkend noemt en voel een fik over mijn huid kruipen.

Ik vervloek mijn verlegenheid en probeer mijn hand terug te trekken, maar hij laat me niet toe. 'Ik meen het, Evie, je bent verbazingwekkend.' Zijn stem is laag. Een lok van zijn donkere haar is over zijn voorhoofd gevallen en ik wil wanhopig mijn hand uitsteken en het wegborstelen, maar in plaats daarvan leunt hij dichterbij.

'Ik heb lang gewacht om dat te zeggen.' Ik voel zijn adem zachtjes over mijn wang strijken terwijl zijn ogen de mijne in de ban houden. Ik kan mijn lichaam er niet van weerhouden om op zijn beurt dichterbij te leunen, mijn hand krult in de zijne terwijl hij hem stevig vasthoudt, zijn greep warm en zeker. 'Je ziet eruit alsof je me wilt kussen, Evie.' Ik bijt op mijn lip, voel mijn pols weer versnellen en kijk hoe mijn vrije hand mijn hand uitstrekt om dat donkere slot helemaal zelf weg te borstelen, alsof ik me losmaak van mijn controle. Ik streel zijn wang, zijn stoppelhuid voelt ruw aan terwijl mijn hand zijn kaak bekomt.

"Ik heb altijd.". Zijn lippen zijn op de mijne voordat ik weer kan ademen, zijn vrije hand omklemt de basis van mijn ruggengraat en trekt me dichter naar hem toe terwijl mijn vrije hand rondrent om de achterkant van zijn nek te vormen. Hij is zachtaardig, overtuigend, maar… vergevingsgezind in mijn nervositeit, langzaam geven en nemen, zijn lippen die de mijne uit elkaar drukken terwijl onze kus stilletjes explosief wordt, de intimiteit ervan brandt langzaam door mijn lichaam.

Ik laat mijn hand los van de zijne en trek mezelf op de bank en breng mezelf dichterbij terwijl ik onze kus even verbreek. 'Will, ga niet weg.' Zijn ogen kijken naar de mijne terwijl hij me voorzichtig terugsleept in een kus die uitblinkt in hartstocht, zijn handen grijpen me vast, trekken me tegen zich aan, slepen me over zijn dijen terwijl mijn vingers in zijn haar draaien. Ik voel de kracht in zijn armen terwijl hij me vasthoudt, zijn vingers graven in mijn huid.

Ik ben nog nooit zo geclaimd en het is… bevrijdend opwindend..

Vergelijkbare verhalen