Ritme en de blauwe lijn Ch 03

Ryan en Brody halen sushi.…

🕑 13 minuten minuten Liefdesverhalen verhalen

'Hallo, lieverd. Hoe gaat het? Ik heb me zorgen gemaakt om je. Misschien moet je naar huis komen terwijl je geneest.' 'Het gaat goed, mam.

Echt, het gaat goed. Ik beloof het.' Ryan staarde naar het plafond. 'De verzekering dekt het.

Ik kan deze week van de krukken afkomen, en ze zullen me een week of zo zacht gips geven.' 'Ik heb je gisteravond gebeld, maar je nam niet op. Alles goed met je?' "Het ging goed. Ik was gisteravond bij de band. Ik hoorde mijn telefoon niet en toen ik de berichten controleerde, was het te laat om terug te bellen." Mentaal zuchtte Ryan; ze wist dat ze minstens twee berichten had achtergelaten om haar moeder te vertellen waar ze zou zijn.

'Oké, lieverd, zolang je in orde bent. Heb je plezier gehad?' "Ja, we hebben veel bereikt." Ryan had een hekel aan de manier waarop haar ouders de band afwezen als een hobby, als iets om de tijd te doden. Ze hadden geen idee, dacht ze, hoe hard zij en de anderen werkten.

'In feite,' vervolgde Ryan, 'zou ik je later bellen. Lara heeft hard gewerkt en dat heeft zijn vruchten afgeworpen. Over een paar maanden gaan we headliner zijn in de Club van 9:30.' "Welke dag zal dat zijn?" "Ik zal het bij Lara moeten controleren, maar ik zal het je laten weten," zei Ryan.

Ze zette zich schrap tegen wat er waarschijnlijk zou komen en vroeg zich af waarom ze de moeite had genomen te hopen dat het anders zou zijn. 'Ik weet het niet, schat.' Vroeg haar moeder. 'JT speelt misschien die avond, vooral als het een weekend is. Ik ben nooit zeker van zijn schema, en je weet hoe je vader naar de uitwedstrijden wil gaan.

Toch zal iemand het waarschijnlijk opnemen, toch? ons later, thuis. Het zal zoveel rustiger zijn. ' "Mam, dit betekent echt veel voor me." Ryan dwong haar stem om gelijk te zijn. "We hebben nieuw materiaal waarvan ik denk dat het goed zal overkomen, en zoals ik al zei, heeft Lara als een gek geprobeerd om ons deze boeking te bezorgen." 'Ik weet zeker dat ze dat heeft gedaan, Ryan.

Je weet echter hoeveel het voor JT betekent om ons daar te hebben, en hoe je vader ervan geniet.' 'Het zal in december zijn,' zei Ryan met opeengeklemde tanden. "Het seizoen van JT is voorbij." Waarom? dacht ze woedend. Waarom overtreft sport altijd iets anders? 'Nu, Ryan, je weet hoe je vader en ik denken over die plaatsen waar je speelt.

We voelen ons daar niet op ons gemak.' Ryan zuchtte. 'Mam, je zou bij vrienden van me kunnen zitten die je kent. Niemand zou je een ongemakkelijk gevoel geven.' 'Ryan,' zei haar moeder met een stem die zowel rustgevend als afstandelijk was, 'we zouden willen dat we naar alles konden gaan wat jij en de jongens doen, maar dat is gewoon niet mogelijk.' "Rechtsaf." Ryan liet haar hoofd zakken.

Ze was boos maar moe en wilde niet meer praten. 'Kijk, mam, ik moet gaan. Ik spreek je morgen wel.' Ze wachtte nauwelijks tot haar moeder afscheid nam en klikte toen de telefoon dicht. Waarom doe ik dit mezelf aan, vroeg ze zich af terwijl ze op de krukken stond te rusten.

Ze staarde naar de muur alsof het antwoord in de eierschaalverf zou verschijnen. Het was zinloos en ze wist het. Hadden jaren van hetzelfde haar niets geleerd? Had ze de afgelopen drieëntwintig jaar niet geleerd wat het antwoord zou zijn? Ze staarde naar de telefoon in haar hand. Blijkbaar niet.

'Je zou komen als ik een lul had en een stomme bal sloeg.' Ze staarde naar de telefoon. Toen ze een geluid achter zich hoorde, schrok ze op en draaide zich om en zag dat Brody een lach onderdrukte. Ryan gapte; ze was vergeten dat Brody er was. Het raakte haar dat hij niet alleen het gesprek had gehoord, maar ook haar laatste opmerking.

Ze voelde de b bij haar tenen beginnen en razendsnel naar haar gezicht rennen. "Oh. Oh, mijn God." Ryan beet op haar lip. 'Het spijt me zo.

Ik was het vergeten. Ik wist het niet. Oh, rotzooi.' Ze liet de krukken op de grond vallen en leunde tegen de muur.

"Shit." 'Het valt mee,' hoorde ze hem grinnikend zeggen. 'Ik had altijd ruzie met mijn ouders.' Ryan keek naar de vloer, sprakeloos. Ze wilde op de bank gaan liggen en privé gekrenkt worden.

Later, als ze er zin in had, hamerde ze een vreselijk liedje op het toetsenbord om het uit haar systeem te krijgen. Daarna kon ze teruggaan naar productievere muziek. Over een paar dagen kan ze hem misschien zelfs weer aankijken. 'Kijk,' zei ze toen ze haar stem weer terugvond, 'het spijt me echt.

Bedankt voor alles, maar.' Ze duwde zichzelf van de muur en leunde voorover voor haar krukken, waarbij ze bijna viel. "Whoa, whoa." Brody greep haar om haar middel en ze pakte zijn schouders vast met een reflex. "Gaat het?" vroeg hij wanneer ze haar evenwicht had.

"Ik ben in orde. Ik ben!" protesteerde ze toen hij haar een sceptische blik wierp. 'Het is gewoon familiedrama, dat is alles. Het is een cyclus, ik ben eraan gewend.

Ik kom er wel overheen. Ik heb gewoon wat troostmaaltijd en een mooie donkere film nodig en ik zal braaf zijn.' "Wat voor soort troostmaaltijd?" Ryan bestudeerde hem, op zoek naar tekenen van een grap, maar vond er geen. Zijn goudbruine ogen waren ernstig. Of, verbeterde ze, zo serieus als Brody Lang waarschijnlijk zou krijgen. "Sushi." "Sushi?" Ryan merkte dat hij nog steeds zijn handen om haar middel had.

Ze wist niet precies wat ze daarvan dacht, ze bleef stil. "Ja, sushi." Ze schonk hem een ​​wrange grijns. 'Niemand anders in mijn familie kan er tegen, dus ik denk dat het mijn manier is om ze terug te pakken. Als ik bij mijn familie word afgevinkt, ga ik sushi halen.' "Okee." Brody knikte en deed een stap achteruit. Hij zorgde ervoor dat ze stabiel was, boog zich toen voorover en pakte haar krukken op.

"Dus, waar gaan we heen?" "Pardon? Wij?" "Waarom niet?" Brody wierp haar een luie, sexy grijns toe die haar een beetje van streek maakte. 'Je ziet eruit alsof je wat tijd zou kunnen gebruiken om af te koelen, en ik heb niet gegeten. Ik zou wel iets maken, maar ik weet al dat je hier geen echt voedsel bewaart.' "Ben je met me aan het flirten?" Vroeg Ryan terwijl ze haar krukken onder zich kreeg. 'Want als je dat bent, heb je een slecht moment gekozen. Ik ben op dit moment geen goed gezelschap.' Ze liep naar de keuken, waar ze haar tas had achtergelaten.

"Nou, als ik je op je slechtst zie, dan kan het alleen maar beter worden." Hij ging voor haar staan ​​en ving haar blik op. 'Dit is toch je ergste?' Ze spotte. 'Je hebt geluk dat het maar een telefoontje was.' Ryan keek naar de stapel gember die Brody op zijn sushirol had gestapeld.

'Daarmee ga je je sinussen vernietigen,' zei ze, gebarend naar de roze stroken. "Nee." Brody grijnsde. "Gember is niets vergeleken met de ruikende zouten die we tijdens games gebruiken." Hij nam een ​​beetje wasabi en legde die op de gember. 'Nou,' zei hij in reactie op Ryans sceptische blik, 'als je het gaat eten, kun je het net zo goed goed doen.' 'Ik houd mijn smaakpapillen liever intact.' Ryan schudde haar hoofd.

Ze pakte een broodje met haar eetstokjes, doopte het in de sojasaus en stopte het in haar mond. 'Dus, vertel me eens over je band,' zei Brody. "Ik vind dat zo gaaf.

Ik ben muzikaal totaal niet geneigd. Ik kon niet eens de driehoek spelen. '' Wat wil je weten? '' Hoe zit het met de naam? Het lijkt een goede plek om te beginnen. '' Nou, we dachten aan Fugitive Vampires, maar dat klonk gewoon te pretentieus.

'Ze keek hem bezorgd aan terwijl hij hoestte.' Gaat het? Wil je wat water? Ik zei toch dat het teveel gember was. 'Hij nam het water en nam na diep ademhalen een slokje voorzichtig.' Bedankt, 'zei hij.' Sorry, dat had ik niet verwacht. Je ziet er niet uit als het type Fugitive Vampires. '' Oh nee? 'Ryan trok een wenkbrauw op.' Je hebt me nooit gezien tijdens mijn Goth-fase. '' Je hebt nooit een Goth-fase gehad.

'' Wil je wedden? ' tikte op haar oorlellen. 'Daar kwamen de piercings vandaan. Ik liet mijn haar met rust, maar ik deed de zwarte kleren, de zwarte nagellak. Het duurde ongeveer een maand. Te veel moeite om vol te houden.

'' Goede beslissing. 'Brody begon weer een sushirol te laden.' Hoe dan ook, je leidt me af. Jullie moeten een naam hebben. 'Ze glimlachte.' Denkbeeldige Grace.

'Hij zweeg even en knikte toen.' Ik vind het leuk. '' Bedankt. Ik ook.

Lara, onze zangeres, ze heeft iets met muziek uit de jaren tachtig. Je weet het misschien niet, maar het is van 'Melt with You' Engels. '' Oh, hé, ik ken dat liedje. 'Brody grijnsde.' Van de Taco Bell-commercial. 'Ryan lachte.' Dat is het.

'Ze schudde haar hoofd. 'Het kostte veel tijd om daar een besluit over te nemen. Toen we net begonnen op de universiteit, kwam Lara bijna elke dag met een nieuwe. '' Wat waren de anderen? '' Oh, God, ik kan het me nauwelijks herinneren.

Ik probeerde ze niet in mijn hoofd te laten steken. Pink Pandas was er een, denk ik; ze was net naar de dierentuin geweest voor een of andere borstkankergebeurtenis en probeerde ze te combineren. 'Ze glimlachte bij de herinnering.' Ik hoefde daar niet eens een mening over te geven. De jongens vielen bijna om toen ze het hoorden. '' Ik denk dat ik het kan begrijpen.

Dat is. best slecht. 'Brody at nog wat sushi.' Hoelang ben je er al mee bezig? 'Ryan lachte.' Voor altijd? Nee, niet helemaal. Lara en ik zijn al vrienden sinds de middelbare school, en toen we een muziekproject deden voor een klas, ontdekten we dat we goed samenwerkten.

Dus we zijn ermee doorgegaan. We wilden echter in een band spelen, niet alleen wij tweeën. Op een dag hadden we het erover in onze psychoklas op de universiteit, en Nate, onze bassist, hoorde ons praten. Hoe dan ook, hij zei dat hij geïnteresseerd was.

Het ging daar een beetje vandaan. '' Hoeveel van jullie zijn er in de band? 'Brody nam een ​​sake. Ryan leunde achterover.' Vijf. We hebben een drummer, Mitch; hij was Nate's kamergenoot op de universiteit.

Onze eerste gitarist was een vriend van Nate, maar die man ging naar de middelbare school en sindsdien hebben we geen vaste gehad. Maar gitaristen zijn een dubbeltje in een dozijn. 'Hij staarde haar aan.' Echt? '' Nee. 'Ze schudde haar hoofd en glimlachte.' Niet echt. Maar er zijn er veel en de meesten denken dat ze de volgende Jimmy Page of Jimi Hendrix zijn.

Jason is oké. '' Kunnen jullie allemaal met elkaar opschieten? Ik bedoel, het is een teaminspanning, toch? '' Meestal. 'Ryan nam nog een sushirol.

'Het is niet altijd gemakkelijk. Jason werkt er nog steeds aan om erbij te horen.' Brody knikte, maar zei niets meer, want hij wilde de dingen licht houden terwijl ze aten. Ryan leek veel meer ontspannen te zijn dan toen ze vertrokken. Hij was niet van plan Ryan mee uit te vragen, vooral niet na dat telefoontje.

Brody wist dat veel mensen er de voorkeur aan gaven alleen te zijn als ze boos waren; hij was een uitstekend voorbeeld. Ryan had er echter meer gekwetst en verdrietiger uitgezien dan boos. Brody wist dat hij niet de meest opmerkzame man was, maar hij had haar gelaatsuitdrukking gezien en kon niet zomaar weggaan. En jij denkt dat ze schattig is, zei hij tegen zichzelf.

Nou ja, misschien niet bepaald "schattig". Ze was ongetwijfeld aantrekkelijk, maar had een klein randje waardoor schattig een te zacht woord leek. 'Dus,' zei Ryan, 'ben ik aan de beurt. Hoe is het om hockey te spelen voor de kost?' Brody moest grijnzen.

"Het is fantastisch. Ik ben er helemaal weg van. Ik denk niet dat ik ooit iets anders wilde doen, en dus om naar de NHL te gaan.

Soms kan ik het nog steeds niet geloven." 'Je ouders moeten trots zijn.' "Ik hoop het." Hij knikte. "Ze hebben veel voor me gedaan, me meegenomen naar trainingen, betalen voor apparatuur, alles wat ik nodig had. Ze kunnen niet naar veel wedstrijden komen die ze op het platteland van Michigan spelen en ik heb jongere broers en zussen, maar ze kijken. Ze waren echt ondersteunend. Dat kan wel.

zonder die ondersteuning kom ik niet op dit niveau, althans niet meestal. " "Dat is geweldig." Ryans toon was neutraal en ze staarde langs hem heen. Brody vroeg zich af of hij iets verkeerds had gezegd, maar wist niet wat.

"Sorry." Ryan glimlachte half bedroefd naar hem. 'Ik zei toch dat ik vanavond niet het beste gezelschap was.' "Dat is goed." Ze aten een tijdje in stilte, en toen vroeg Brody: 'Dus, naar welke film kijken we?' "We weer?" Ryan nipte terwille van haar. 'Ik weet niet zeker of ik je nog heb uitgenodigd.' 'Ik weet niet zeker of je er al klaar voor bent om met rust gelaten te worden,' zei Brody.

'Bovendien hou ik van films.' 'Je weet niet wat voor films ik leuk vind,' merkte Ryan op. "Laat me denken." Brody maakte een show door haar te bestuderen. 'Nou, eens kijken. Je zei toch een donkere film, nietwaar? Ik denk iets met Schwarzenegger en heel veel explosies. Of misschien zoiets als 28 dagen later, dat was behoorlijk donker.' "Denk je?" Ryan legde haar kin in haar hand.

Haar ogen glinsterden. 'Ben je bereid een gokje te wagen? Wat als ik van surreële, Lars von Trier-achtige dingen hou?' Brody trok een wenkbrauw op. 'Vraag je me om een ​​film te zien?' 'Je hebt geen idee wie Von Trier is, hè?' 'Nee, maar het maakt niet uit. De vraag staat nog steeds.' Ryan leunde achterover en tikte met haar vingers op de tafel.

'Zeker, waarom niet? Denk je dat je het aankan?' "Ooooh, een uitdaging." Brody sperde zijn ogen groot. "Ik kan nu niet terugdeinzen. Weet je wat: als ik de film absoluut niet kan uitstaan ​​en wegga, neem ik je een keer mee uit sushi.

Als ik de hele zaak doormaak, moet je met me spelen een van je liedjes. " 'Hé, wacht,' zei Ryan geschrokken. 'Ik kan me niet herinneren dat ik een weddenschap heb aangeboden.' "Kip?" "Nee!" "Dan wat?" Vroeg Brody. Hij kon er niets aan doen; het was leuk om te zien dat ze een beetje door elkaar werd geschud. 'Waarom kan ik niet wedden dat ik je eruit haal?' antwoordde ze.

"Zo werkt het niet." Brody schudde zijn hoofd. "als ik een gok moet wagen, jij ook." Hij grijnsde. "Als je het niet leuk vindt om voor mensen te spelen, zou dat je optreden volgende maand interessant moeten maken." "Ik ben prima in het bijzijn van mensen." Ryan knikte. "Goed, je hebt een weddenschap." "Stoer." Brody stak haar hand uit en kneep in haar hand, waardoor ze allebei verrast waren. Om zijn ongemak te verbergen, stond hij op en schonk haar een sluwe glimlach.

"Nu, hoe zit het met die film?"..

Vergelijkbare verhalen