Ritme en de blauwe lijn Ch 13

Ryan vertelt eindelijk iemand over Brody.…

🕑 9 minuten minuten Liefdesverhalen verhalen

Een week later was Ryan op de UMD-campus. Ze liep naar het standbeeld van de diamantrugschildpad, symbool van de schoolteams, en wreef over zijn kop. De week was hectisch geweest, inclusief een spannend diner met haar ouders, en het voelde alsof het de eerste keer in dagen was dat ze zelfs diep adem had kunnen halen. "Dus, laten we eens kijken." Ze klopte opnieuw op de kop van de moerasschildpad. "In de afgelopen week heb ik een recordaantal meldingen op het werk ingediend, heb ik zowel telefonisch als persoonlijk ruzie gemaakt met mijn ouders, heb ik ruzie gemaakt met onze gitarist en heb ik een vriendje opgepikt.

Een hockeyspelend vriendje." Zij schudde haar hoofd. "Het voelt niet helemaal echt." Toen ze geen antwoord kreeg, haalde ze haar schouders op, leunde tegen de voet van het standbeeld en wachtte op Evan. Het was pas een week geleden, maar tot nu toe had Brody niets gedaan van de dingen die ze misschien had verwacht van iemand die geobsedeerd is door sport. Hij had gebeld toen hij zei dat hij dat zou doen, en had berichten achtergelaten die haar aan het lachen maakten als ze niet bij de telefoon kon komen.

Hij vroeg naar de voortgang van de band, en hoewel hij zei dat hij wilde dat ze naar een wedstrijd kwam, had hij haar er niet op aangedrongen. Ryan besefte dat ze haar vooroordelen moest opgeven. Lara had gelijk gehad, in ieder geval tot nu toe.

Brody behandelde hockey als zijn baan, en dat was het ook. Net als ieder ander met een baan, sprak hij er soms over en liet het bij anderen los. Ze moest hem het voordeel van de twijfel geven. 'Het moet een opzet zijn. Het zou niet zo gemakkelijk moeten zijn.' Ryan staarde naar de moerasschildpad, maar hij bleef onbewogen.

"Hé, Ryan!" Evan rende naar haar toe en omhelsde haar. "Hoi." Ryan stak zijn hand uit en streek door zijn haar. 'Je hebt een knipbeurt nodig.' "Ja ik weet het." Hij grijnsde. 'Sorry dat ik zo laat ben, ik heb huiswerk gemaakt.' 'Ze laten de basketballers huiswerk maken?' Plaagde Ryan.

Evan legde een hand op zijn borst en deed een struikelende stap achteruit. "Oh, ik ben gekwetst! Hoe kon mijn eigen zus zoiets zeggen?" Toen grijnsde hij. "Kom op, is dat het beste wat je hebt?" Ze lachte. 'Sorry, lange week.

Ik zal erover nadenken en iets beters bedenken.' Toen zag ze het boek in zijn hand. 'En wat? Draag je dat om indruk op de meisjes te maken?' "Oh." Evan keek naar beneden, alsof hij was vergeten dat hij iets bij zich had. 'Oh, nou.

Hier. Zeg niets tegen papa, oké?' Ryan glimlachte verbaasd naar hem en pakte het leerboek dat hij voorhield. "'Inleiding tot architectonische principes?' Wauw, Ev.

" Ze bladerde door en floot zachtjes. 'Het is allemaal Grieks voor mij. Wauw.' Ze gaf het terug.

'Ik wist niet dat je in architectuur geïnteresseerd was.' 'Nou, ik weet nog niet zeker hoe geïnteresseerd ik ben, maar het klonk goed toen ik cursussen volgde. En herinner je je mijn vriend, Reza? Zijn vader is architect en ik heb er een beetje met hem over gesproken.' Evan haalde beschaamd zijn schouders op. "Ik weet het niet, het lukt misschien niet." 'Waarom wil je niet dat ik het papa vertel?' Evan snoof.

"Maak je een grapje? Denk je dat hij wil dat ik iets neem dat op moeilijk lijkt? Hij wil dat ik veilige cursussen volg om mijn GPA te behouden, zodat ik geen academische proeftijd krijg of zoiets. Natuurlijk denkt hij dat ik het zal declareren voor de ontwerp. Hij vertelde me zelfs, waarom zou je de moeite nemen om een ​​majoor te verklaren als ik weet dat ik het niet ga afmaken. ' Ryan zweeg, leunde tegen het standbeeld en bestudeerde haar broer.

'Dus ik neem aan dat je het niet eens bent met dat plan?' "Ik weet het niet." Evan wreef over zijn nek. 'Het spijt me. Ik zou dit niet allemaal op je moeten dumpen voor het optreden.' 'Het is in orde. Ik heb wat tijd en de soundcheck is gedaan. Kom op.' Ze stapte bij het beeld vandaan en begon te lopen.

Evan haalde twee grote stappen in. 'Ik weet niet wat ik wil,' zei hij na een paar minuten. 'Ik bedoel, ik hou van basketballen, begrijp me niet verkeerd. Maar ik weet gewoon niet of ik het wil zoals JT voetbal wil, weet je? Of zoals jij je muziek wilt.' 'Je hebt nog tijd om te beslissen, jongen.' Ryan stak haar handen in haar zakken. 'Ik bedoel, je bent net aan je eerste semester begonnen.' "Oh, kom op, Ry." Evan lachte.

'Jij en ik weten allebei dat als ik iets anders doe dan aangeven voor het ontwerp als ik in aanmerking kom, papa een aanval zal krijgen. Hij geeft nergens anders om. De laatste keer dat ik ze zag, probeerde ik te praten over lessen en als er iets is dat verder gaat dan het negeren van een persoon, is dat wat papa deed.

' Ryan knikte, wetende dat gevoel maar al te goed. Evan ging verder: 'Het ging allemaal over sport, alles over basketbal. En zo niet, dan over JT en voetbal. Papa gedraagt ​​zich zo, dat is alleen maar vuller totdat ik spelletjes speel. Hij weet natuurlijk dat ik de lessen moet volgen, maar hij doet alsof het tijdverspilling is.

" 'Papa kan moeilijk zijn om mee te praten. Niet dat ik het meer probeer. Weet je, het spijt me nog steeds dat ik je verjaardag zo verliet.

Ik was gewoon zo boos.' "Maak je geen zorgen." Evan haalde zijn schouders op. 'Bovendien moet ik je zeggen dat ik jaloers was.' "Wat?" Ryan staarde hem aan. Hij klopte haar op de schouder en lachte.

'Ik wou dat ik zoals jij kon zijn, Ryan. Ik wou dat ik zeker wist wat ik wilde, en dat ik papa gewoon kon negeren en het toch kon doen.' 'Ik dacht dat je basketbal wilde spelen.' 'Het is leuk. Ik gewoon.

Ik weet het niet. Ik ben blij dat ik er een studiebeurs voor heb gekregen, ik zie mezelf gewoon niet in de profs spelen. Ik weet dat papa dat wil, maar ik weet het niet.' Hij haalde zijn schouders op. 'Ik wil hem niet teleurstellen.' 'Dat geeft niet.

Ik stel hem genoeg teleur voor ons allemaal.' Ryan stootte hem aan, maar hij fronste bij haar donkere humor. 'Ryan, zeg dat niet. Ik bedoel, ik weet dat het zo moet voelen, maar het klopt niet.

Het is aan papa, niet aan jou, als hij zo gaat zijn.' Ze lachte. "Bedankt, kleine broer." "Oh, word niet papperig voor mij." Evan deed alsof hij boos keek en duwde haar weg toen ze zijn arm omhelsde. 'Ik denk dat JT het voor ons allebei moet inhalen, hè?' 'Ik denk dat hij het aankan.' Ze liepen nog een tijdje in de richting van Evans slaapzaal. Daar aangekomen wachtte Ryan buiten terwijl hij zijn boek in zijn kamer liet vallen. "Oke laten we gaan." Hij liet de deur achter zich dichtgaan.

'Ik denk dat het stom zou zijn om te vragen of JT eraan komt?' Ryan schudde haar hoofd. "Ik betwijfel het. Ik heb hem al een tijdje niet gesproken, dus ik weet niet eens of hij het weet. '' Laten we van onderwerp veranderen.

Wat is er eigenlijk nieuw bij jou? 'Vroeg Evan terwijl ze teruggingen naar de sportschool, waar de band zou spelen als onderdeel van het thuiskomstfeest.' Nou. oké, ik zal het je vertellen, maar als je lacht, ga ik je slaan. 'Evan trok een wenkbrauw op.' Wat, heb je geprobeerd een bank te beroven of zo? '' O, grappig. Nee. Ik ga met iemand uit.

'' Echt? Nou, dat is cool. Ik bedoel, niet dat ik eraan moet denken dat mijn zus met iemand uitgaat, maar oké. Wie is het? Iemand die ik ken? 'Evan grijnsde.' Is het een muzikant met dreadlocks en tatoeages die papa een hartaanval zal bezorgen? 'Ryan lachte.' Nee, geen muzikanten.

Hij heeft misschien een tatoeage, denk ik; Ik heb niet gevraagd. Hoe dan ook, geloof het of niet, een hockeyspeler. Brody Lang. Van de hoofdsteden. 'Evan stopte en staarde haar aan.' Serieus? '' Ja.

'Ze sloeg op zijn arm.' Waarom zou ik zoiets verzinnen? ' Ik bedoel, geez, als ik je broer niet was, zou je waarschijnlijk nooit met me praten. 'Hij lachte terwijl hij weer een zwaai ontweken.' Slimme reet. 'Maar ze glimlachte en legde uit hoe ze elkaar hadden ontmoet. mama en papa verteld? '' Nee.

Echt niet, nog niet. 'Ryan schudde haar hoofd.' Het is nog maar een week geleden, nog maar net, en ik weet niet zeker hoe het zal gaan. Bovendien kan ik Brody niet aan papa onderwerpen. Niet zo snel.

Kun je het je voorstellen? 'Evan knikte.' Oh, ja. Slimme zet. 'Ze praatten wat meer, en toen draaide Ryan zich om toen ze hoorde dat iemand Evan's naam riep. Een meisje met lang zwart haar en Indiase trekken kwam naar hem toe, haar glimlach breed en haar donkere ogen helder.

Ryan keek naar haar broer en beet een glimlach terug bij de tevreden uitdrukking op zijn gezicht. 'Hé, Amira.' Hij boog zich voorover om haar op de wang te kussen. Ryan verborg haar grijns onder haar hand; Evan was vergeten dat ze er zelfs was. Ze keek toe terwijl hij omhelsde het meisje en nam toen haar rugzak, die eruitzag alsof hij zou barsten.

'Dus, Evan, wie is dit?' Amira knikte naar Ryan, die moest lachen toen Evan felrood in zijn gezicht werd. 'Ik ben Ryan Bancroft, Evans zus. 'Ze stak een hand uit.' Aangenaam kennis te maken. '' Hallo, ik ben Amira Patel. '' Amira zit bij mijn economieklas.

'Evan schraapte zijn keel.' En we zijn uit voor een nu een paar weken. '' Echt? Dat is geweldig. 'Ryan glunderde.' Als je gênante geheimen wilt weten, Amira, geef ik je mijn e-mail.

'Amira lachte.' Bedankt. '' Wil je dat ik naar je show kom of niet? ' Ryan wierp een halfslachtige blik toe en wendde zich toen tot Amira. 'Weet je nog, ik heb je over de band van Ryan verteld?' 'Tuurlijk.' Amira knikte. 'Ik verheug me erop je te zien optreden.' 'Geweldig.' Ryan keek op haar horloge.

'Nou, ik denk dat ik maar beter kan gaan als ik wil dat dit op tijd komt. Bel me daarna als je wilt, Evan. '' Oké. 'Hij grijnsde.' Als je nieuwe vriendje niet jaloers zal zijn. 'Ryan keek naar Amira.' Hij vindt hem zo grappig.

'Terwijl de andere vrouw grinnikte, draaide Ryan zich om. tegen haar broer. 'Hij is vanavond in Buffalo, doofus.

Kom je nou of niet? 'Evan grinnikte en omhelsde haar een eenarmige.' Ja, we komen eraan. Breek een been en zo. En Ryan? '' Ja? 'Evan deed een stap achteruit en sloeg een arm om Amira heen.' Zeg het niet tegen papa, oké? Over de cursussen en. dingen? 'Ryan knikte.' Je begrijpt het. Tot ziens."..

Vergelijkbare verhalen