Ritme en de blauwe lijn Ch 27

Diner met de ouders.…

🕑 15 minuten minuten Liefdesverhalen verhalen

Het was bijna twee weken later voordat Ryan een avond zonder hockey- en basketbalwedstrijden kon vinden, om nog maar te zwijgen van een tijd waarop ze geen repetitie had gepland. Toen ze met zijn auto naar Chantilly reden, was het weer grijs en vochtig, typisch voor begin februari. Brody wierp een blik op Ryan terwijl ze uit het raam staarde en friemelde en met haar voet op de vloer tikte. 'Jij bent toch niet een van die mensen die op denkbeeldige remmen trappen?' hij vroeg.

"Wat?" Ze keek hem verward aan. Hij glimlachte en schudde zijn hoofd. 'Ik probeerde gewoon te zien of je zenuwachtig was over mijn rijgedrag.' "Oh, nee. Sorry." Ze friemelde aan de pony van haar paarse sjaal. "Gewoon zenuwachtig." 'Ik zal me zo goed mogelijk gedragen, dat beloof ik.' 'Nee, dat is het niet.

Dat heb ik je al eerder verteld.' "Het komt goed." Brody kon niet begrijpen waarom ze hier zo nerveus over was. Hij kon wat algemene ongerustheid accepteren, maar Ryan was hier al dagen antsy over geweest. 'Ja, prima. Het komt wel goed. Zeg gewoon niets over de band, en het komt wel goed.' 'Ryan, kom op.

Ik begrijp dat je niet doet wat ze verwachtten, maar ze komen wel.' Ze lachte kort. 'Ja, juist. Ik ben de afgelopen vier of vijf jaar gewoon niet geduldig genoeg geweest.' 'Nou, weet je, in mijn familie, toen Eileen zei dat ze in het Peace Corps wilde gaan, ging dat voor sommigen van ons niet bepaald gemakkelijk.' 'Brody, je snapt het niet.' Ryan snoof van frustratie en gooide haar hoofd achterover tegen de stoel. 'Mijn ouders zijn niet zoals die van jou.

Ze wachten niet tot ik klaar ben met een fase. Ze denken dat ik dom ben, en dat ik mijn tijd en mijn opleiding aan het verspillen ben, niet dat ze daar veel aan hebben gedacht, een van beide." "Oke het spijt me." Hij boog zich voorover en klopte op haar been. 'Laten we het vergeten. Ik wilde je niet van streek maken.' "Het spijt me." Ze haalde diep adem.

"Begrijp me niet verkeerd. Ik zeg niet dat ik werd verwaarloosd of mishandeld of iets dergelijks. Helemaal niet. Mijn ouders zijn fatsoenlijke mensen.

Maar met het risico te klinken als een melodramatische tiener, begrijpen ze me niet. Ze hebben het nooit gedaan. Als het geen sport is, is papa niet geïnteresseerd. Mam is blij dat ze de huisvrouw uit de jaren vijftig is en gaat gewoon met hem mee.

'Brody knikte en liet het onderwerp vallen. Ze stopten op de oprit en Ryan staarde een minuut naar het huis voordat ze haar veiligheidsgordel losmaakte. Brody kwam naar haar toe om haar open te maken.

deur en ze glimlachte naar hem. 'Klaar?' vroeg hij. 'Nog een keer tot aan de bres, beste vrienden, nog een keer,' mompelde ze. Bij zijn verbaasde blik legde ze uit.

'Shakespeare, Henry V, derde bedrijf. Ik was een Engelse majoor. Kijk, het komt goed van pas.

'Hij grinnikte en pakte haar hand terwijl hij haar naar het huis leidde. Xxxx Brody voelde Ryans spanning tijdens het diner. Ze leek te wachten tot er iets ergs zou gebeuren, maar hij kon er niet achter komen wat.

Haar moeder was lief en stond erop dat hij haar Judy noemde. Haar vader, Jim, was een grote man, en het was gemakkelijk om de voetballer te zien die hij was geweest. Judy maakte spaghetti met gehaktballen en lookbrood, en na het eten, verhuisden ze naar de woonkamer voordat ze een toetje aten.

Judy haalde koffie voor iedereen en Brody bedankte haar terwijl hij de zijne nam en wat room toevoegde. 'Dus, ik heb gehoord dat je Evan hebt ontmoet,' zei Judy terwijl ze aan haar koffie nipte. "Ja heb ik gedaan. Hij is een lange man, 'zei Brody, glimlachend van Ryans ouders.' Als hij half zo goed is in basketbal als Ryan in haar muziek, moet hij wel iets zijn om naar te kijken. 'Hij voelde zich genoodzaakt iets complimenten over Ryan te zeggen. tijdens het avondeten draaide om haar broers, en hij merkte dat haar ouders niet veel tegen hun dochter hadden gezegd sinds ze waren aangekomen. Ze had ook niet veel tegen hen gezegd; het was raar. Toen hij Ryan had meegenomen om zijn familie te ontmoeten Hoe chaotisch het ook was tijdens de vakantie, iedereen had gepraat, soms met elkaar, soms voorbij. Niemand was genegeerd. 'Evan is de beste bewaker die in twintig jaar uit zijn middelbare school is gekomen.' Jim sloeg zijn hand op de tafel voor nadruk. 'Het enige probleem is dat de NBA hem op school laat blijven. Hij zou nu in de profs kunnen spelen. '' Oh, lieverd, je weet dat het goed komt met hem. 'Judy klopte op de hand van haar man.' College kan helpen, 'zei Brody.' Ik bedoel, ik zou mijn jaar op de universiteit voor wat dan ook. Het was een geweldige tijd om vrienden te maken en van de coaches te leren in een veel minder stressvolle omgeving. 'Hij wist niet wat hij nog meer zou zeggen om Ryan bij het gesprek te betrekken.' Maar je bent toch opgeroepen? Voordat je afstudeerde? 'Drong Jim aan.' Eh, ja, dat deed ik. Maar ik had het afgemaakt als ik dat jaar niet was opgeroepen en het volgende jaar opnieuw had geprobeerd. 'Brody voelde zich een beetje ongemakkelijk bij de vragen, maar zag geen reden om niet eerlijk te zijn.' Zie je wel. 'Jim gebaarde tegen zijn vrouw. 'Het behalen van diploma's is overschat.' 'Nu, Jim, je weet dat sommige kinderen wachten tot na de universiteit om prof te worden,' waarschuwde Judy. 'Het doet geen pijn.' 'Ik moet het ermee eens zijn,' Brody zei. 'College kan een grote hulp zijn. Ik ken veel jongens die hun diploma hebben gehaald. Een van mijn teamgenoten was geschiedenisstudent. 'Jim gromde in zijn koffie en de stilte viel over de groep. Het duurde niet lang voordat Judy iets zei.' Dus, Brody, hoe ben je gekomen om hockey te spelen? '' Goede vraag, 'zei Jim. 'Ik had gedacht dat je in Michigan State zou gaan voetballen. Ze zijn daar een grote trekpleister.' 'Dat zijn ze inderdaad. Mijn jongere broer is naar de staat Michigan gegaan.' Brody wist het niet; hij had nooit willen voetballen, zelfs niet toen hij klein was. Toen hij eenmaal een hockeystick in zijn hand had gehad, hadden andere sporten geen aantrekkingskracht. Jim dacht duidelijk dat voetbal de enige sport was die ertoe deed. 'Ik denk dat voetbal gewoon niet mijn ding was. Ik speelde honkbal toen ik opgroeide, maar hockey was wat me riep.' Jim knikte maar zei niets. Brody voelde dat Ryan meer gespannen raakte en hij raakte haar niet eens aan. Hij probeerde het gesprek te veranderen en keek Jim aan. 'Ryan heeft me verteld dat je naar de Universiteit van Maryland bent geweest.' "Ik deed." Jim knikte. "Had me een voetbalbeurs. Ik speelde left tackle, en ik was verdomd goed. Ze zetten me in als starter toen ik nog een eerstejaarsstudent was, en ik ging naar de NFL, dat zei iedereen. Ik kwam zo dichtbij." Jim stak een hand op met zijn duim en wijsvinger die elkaar bijna raakten. "Ik had drie teams die in mij geïnteresseerd waren. Toen ging een toneelstuk slecht, een man viel bovenop me en brak mijn knie." 'Het spijt me dat te horen.' Jim haalde zijn schouders op. 'Het gebeurt. Ik ben er overheen gekomen. Ik moest de school verlaten omdat ik mijn studiebeurs kwijt was, maar ik kreeg een baan in de bouw, werkte me op tot voorman. Goed, eerlijk werk. Je hebt geen vel papier nodig als je bent bereid om hard te werken. "Nu, JT, onze oudste jongen, hij is zelfs beter dan ik. Hij heeft vorig seizoen het schoolrecord voor tackles gevestigd en hij gaat dit jaar in de draft. Als hij de eerste ronde niet gaat, eet ik mijn hoed op. '' Je draagt ​​geen hoed, schat, 'zei Judy. Haar glimlach en blik op Brody vertelden hem dat ze de uitwisseling al zo vaak hadden gehad. "Stijlfiguur, lieverd." Ze praatten nog wat, terwijl Jim de verschillende successen vertelde die JT en Evan hadden behaald met hun atletiek. Niets over Ryan, Brody kon het niet helpen, maar merkte op. Toen het acht uur duurde 'klok, zei Judy:' Ik weet het, Jim, waarom laat je Brody de trofeeën van de kinderen niet zien? Ryan, kun je me een handje helpen met de afwas, schat? 'Brody glimlachte snel naar Ryan voordat hij opstond om haar vader de kamer uit te volgen. Xxxx' Nou, Ryan, hij lijkt me heel aardig. 'Judy knikte tevreden terwijl ze spoelde de borden af ​​en gaf ze aan Ryan om ze in de vaatwasser te doen. 'Bedankt, mam. Dat denk ik ook. '' Hoelang zijn jullie al aan het daten? 'Ryan telde tot tien om te kalmeren; ze was de hele nacht zenuwachtig geweest, maar haar moeder vroeg niets onredelijks. Toch.' Ik ontmoette elkaar. hem in oktober, denk ik, maar we begonnen pas te daten vlak voor Thanksgiving. Ik denk dat het nu ongeveer drie maanden is. '' Waarom zei je niets? Of hem eerder naar ons toe brengen? 'Waarschuwde Judy.' Ik weet het niet. Gewoon wachten op het juiste moment. Hij had roadtrips en jullie gingen naar de wedstrijden van JT. 'Ryan haalde zijn schouders op.' Het was moeilijk om een ​​tijd te coördineren. '' Oh, nou, ik denk dat je gelijk hebt. 'Judy stopte de overgebleven gehaktballen en saus erin. de koelkast en verhuisde toen om de pasta te halen. 'Dus, is het serieus? Kom op, je kunt het me vertellen. '' Denk ik. We hebben er niet over gepraat. 'Ryan was voorzichtig. Omdat ze het zelf niet zeker wist, wilde ze haar moeder niet de verkeerde indruk geven.' Ik bedoel, omdat hij zo lief lijkt. Hij is beleefd en zeker knap. '' Dat is waar, maar het is pas drie maanden geleden, mam, zoals ik al zei. '' Hij voelt zich als een blijvertje voor me, lieverd. 'Judy keek haar veelbetekenend aan.' Ik weet het. veel meisjes wachten tegenwoordig om te trouwen, maar ik denk niet dat het altijd een goed idee is om te wachten. Dan ben je ouder als je kinderen hebt, als je kinderen hebt. 'Ze maakte een piepend geluid.' Ik zou liever vroeger dan later grootmoeder willen worden. 'Ryan voelde zich in de val gelokt. 'Ja, ik weet het, mam. Toch denk ik niet dat we zo serieus zijn.' 'Misschien nog niet,' zei Judy. 'Dingen kunnen snel gebeuren. En ik weet het, ik weet het, je wilt je muziek maken en zo, maar je moet redelijk zijn. Er zijn niet veel mensen die slagen in dat vak. Je kunt altijd gewoon voor jezelf blijven spelen, als hobby. " "Rechtsaf." Ryan vroeg zich af hoe vreselijk het zou zijn als ze weg zou gaan en Brody's auto zou aansluiten om naar huis te gaan. Of, omdat ze niet wist hoe ze iets moest bedraden, kon ze misschien zijn sleutels uit zijn jasje halen. Haar vader zou hem naar huis brengen. De stem van haar moeder trok haar uit haar ontsnappingsfantasie. 'Oh, kijk, ze zijn terug. Laten we een toetje halen.' Judy haalde een cheesecake uit de koelkast en legde plakjes op dessertborden en zette ze rond de tafel. Ryan volgde met vorken en servetten, nog steeds nadenkend over ontsnappingsplannen. Toen kwam haar vader binnen en gebaarde Brody dat hij moest gaan zitten. Hij deed het, en accepteerde het toen Judy nog een kop koffie aanbood. Ryan zat naast hem, haar eetlust verdwenen, en prikte in haar cheesecake. 'Dus Ryan heeft het me nog niet verteld, maar hoe hebben jullie elkaar ontmoet?' Judy ging zitten en pakte haar koffie. Brody vertelde hoe hij bij Mark op bezoek was geweest en Ryan had ontmoet toen hij wegging en ze haar boodschappen in de gang had laten vallen. 'Oh, is dat niet lief? Net zoals je in een boek zou lezen.' Judy straalde. Brody glimlachte en nipte aan zijn koffie. 'Ik probeerde alleen maar behulpzaam te zijn. Op een avond haalden we elkaar weer in en gingen uit eten. Sushi.' Judy trok haar neus op en Jim rolde met zijn ogen. "Ik kon het spul nooit verdragen. Wie eet bij zijn volle verstand rauwe vis? 'Vroeg hij.' Het is niet voor iedereen weggelegd, 'erkende Brody,' maar toch probeer ik graag nieuwe dingen uit. 'Ryan sprak.' Brody kookt. Hij is ook goed. Je moet zijn enchiladas proberen, mam. '' Alleen als ze niet te pikant zijn. Ik ben gewoon nooit iemand geweest voor pittig eten. Jim ook niet, of wel, schat? '' Dat is oké, er is genoeg te proberen. 'Brody nam een ​​hap cheesecake.' Dit is geweldig, Judy. '' Dank je. Het beste wat ik in een doos kan krijgen, 'zei ze met een glimlach.' Hoe dan ook, 'ging Brody verder,' ik moest haar overtuigen, weet je, om met me uit te gaan. Het kostte veel werk, maar ze gaf toe. 'Hij wierp een blik op Ryan, die hem een ​​halve glimlach schonk en aan haar koffie nipte.' Ryan was altijd koppig, 'zei Judy.' Meer dan alle jongens. Ik heb altijd gezegd dat ze dat van Jim's kant van de familie kreeg. 'Jim gromde een vrijblijvend antwoord terwijl hij zijn toetje at. Brody wendde zich tot Ryan.' Hé, heb je ze over de tour verteld? '' Tour? ' 'Wat bedoel je, een tour?' Ryan legde haar vork neer en leunde achterover. 'De band die we hebben opgehaald voor een tour. Het begint in april. '' Is dit zoals toen je er eerder was? 'Vroeg Judy.' Dat heb ik nooit begrepen. '' Nee, dit is anders. 'Ryan schraapte haar keel.' De tour wordt gesponsord, en we zijn gevraagd om erbij te komen. We worden betaald. Dit zal niet meer zijn zoals vroeger, toen we de dates zelf hadden georganiseerd. 'Haar vader staarde haar aan. 'Wil je je baan opzeggen zoals je eerder deed?' Judy keek ontzet. 'O, Ryan, dat is nu een groot risico. Weet je zeker dat je dat zult doen?' 'Hoe zit het met je appartement?' wierp haar vader tegen. 'Hoe kun je je huur betalen als je niet werkt?' Ryan haalde zijn schouders op en haar stem klonk gespannen toen ze antwoordde. "We zijn nog bezig met het uitwerken van details. Ik heb veel verlof opgebouwd, en wat krediettijd, en ik kan misschien wat onbetaald verlof uitwerken. Lara en ik hebben allebei gespaard en we konden het appartement onderverhuren. Bovendien worden we betaald. " Haar knokkels werden wit rond het handvat van de koffiemok. 'Ik heb Ryan zien optreden,' zei Brody. "Ik vind zij en de rest van de band geweldig. Ze werken hard en dat hoor je als ze spelen." Ryan klemde haar kaken op elkaar toen de stilte de kamer vulde. Haar ouders staarden aandachtig naar hun koffie en het was alles wat ze kon doen om niet meteen naar buiten te stormen. Brody wierp haar een vragende blik toe, maar ze schudde alleen haar hoofd. Alsof iemand haar had gepord, sprong Judy uit haar stoel. 'O, Ryan, ik was bijna vergeten dat ik een doos met spullen voor je heb. We zijn aan het schoonmaken; je weet hoe de dingen zich opstapelen in de kelder. Ik ben zo terug.' Ze waren stil terwijl ze naar een andere kamer ging en toen terugkwam met een middelgrote kartonnen doos. "RYAN" was aan één kant met zwarte stift gekrabbeld. Ryan opende de doos en haar uitdrukking werd donkerder. Ze sloot hem zonder een woord te zeggen, maar beet op haar tong in een poging kalm te blijven. 'Ik denk dat we maar beter kunnen gaan.' Ryan wierp een blik op Brody. "Ik moet morgen werken." 'Goed idee. Ik heb zelf' s ochtends oefenen. ' Ryan pakte de doos en ging hem voor naar de deur. Ze trokken hun jassen aan en Brody wendde zich tot haar ouders. 'Bedankt, Jim. Het was een geweldig diner, Judy. Ik ben heel blij dat ik jullie allebei heb ontmoet.' Hij schudde elk van hen beurtelings de hand. 'Het was ook leuk jou te ontmoeten, Brody.' Judy schonk hem een ​​stralende glimlach. 'We hopen je snel weer te zien.' 'Dag,' zei Ryan. "Dag schat." Judy gaf Ryan een korte knuffel en een kus op zijn wang. 'Ik bel over een paar dagen. Denk eraan dat het verjaardagsfeestje van je neef over een paar weken is.' "Rechtsaf." Ze liepen naar de auto terwijl Ryans ouders de deur sloten. Brody was daar verbaasd over; zijn ouders zouden op de voorste trede gaan staan ​​en ervoor zorgen dat iedereen die wegging in de auto stapte en de motor startte voordat ze weer naar binnen gingen. Ryan was stil en Brody worstelde met wat hij moest zeggen. Ryans ouders waren helemaal niet wat hij had verwacht, maar hij dacht niet dat Ryan zou willen dat hij dat zei. Ze waren tenslotte haar ouders; hij wist dat als iemand zijn ouders ondervroeg, hij defensief zou worden. Hij wachtte om te zien of Ryan nog iets zou zeggen, maar ze staarde alleen met haar armen voor zich uit het raam. 'Dus, eh, je ouders lijken aardig.' Dat was een neutrale opmerking, dacht hij. Ryan snoof spottend. Ze staarde uit het raam en haar reacties daarna waren op zijn best laconiek, en hij wist niet goed wat hij moest doen. Afgezien van de ongemakkelijke stiltes, dacht hij dat het goed was gegaan. Ze hadden hem er niet uit gegooid, dat moest toch wel ergens op rekenen? Ze reden een tijdje in stilte totdat Brody er niet meer tegen kon. "Dus, wat zit er in de doos?" "Niets." 'Je leek er een beetje van streek over, dus ik vroeg het me gewoon af.' 'Het is niets. Het is niet belangrijk.' Haar stem was scherp. "Oke oke." Hij haalde diep adem en wierp een blik op haar. 'Ryan, gaat het?' "Ja goed." Ze wilde hem niet aankijken. 'Weet je het zeker?' Ja. '' Oké. 'Brody gaf het op en zei niets meer toen ze terug reden….

Vergelijkbare verhalen