Ritme en de blauwe lijn Ch 29

Excuses en ijs.…

🕑 12 minuten minuten Liefdesverhalen verhalen

Brody leunde voorover op de bank en keek op naar de klok. Nog geen drie minuten en ze hadden een voorsprong van één doelpunt op een bezoek aan Toronto. De scheidsrechters bliezen het stuk dood en iedereen leunde achterover en haalde diep adem terwijl de uitzending naar een laatste time-out op televisie ging.

De coach pakte een whiteboard met markeringen op de baan en schetste hun volgende spel. Brody knikte en klom met zijn teamgenoten over de planken. Mark was uitgeschakeld in de verdediging en hoewel het gelijkspel in de Toronto-zone was, was de doelman van de Caps gefocust op het spel.

De puck viel en de spelers haastten zich ernaar; de puck zakte in open ijs. Brody schoot naar beneden om hem te grijpen en gooide hem over het ijs naar Mark, die hem bij de blauwe lijn ophaalde en wachtte tot er een vrij baanvak openging zodat ze het stuk konden uitvoeren. Brody wist wat er daarna zou gebeuren: de Leafs zouden proberen balbezit te krijgen en uit hun zone te komen, en binnen een minuut zouden ze hun keeper voor de extra skater trekken.

Zou hem zelfs eerder kunnen trekken als het erop leek dat het zijn vruchten af ​​zou werpen. Hij richtte zijn aandacht erop de Leafs in hun zone te houden. Een verdediger van Leafs duwde de puck bijeen en schoot hem op ijs. Beide teams snelden naar hen toe en de doelman van Toronto schaatste naar de bank.

Een andere aanvaller nam zijn plaats in toen het spel zich in de verdedigingszone van de Caps begaf. De teams streden om de puck, maar een klapschot van Toronto raakte een stick en viel uit het spel. Iedereen zoog lucht en Brody sprong over de planken, zijn dienst gedaan.

Brody keek toe terwijl de Caps het gezicht wonnen en de puck naar Baxter ging, die hem naar boven droeg en op het lege net van de Leafs schoot. Het had niet genoeg kracht erachter en het ijs was ruw, maar zijn linemate, Callahan, was daar eerder dan een van de Leafs en stuurde het naar het lege net. De kappenbank, samen met de arena, sprong op en juichte. Het doelpunt gaf energie aan de Caps, die keep-away speelden en de Leafs de laatste minuut of zo van de wedstrijd in hun eigen zone schreven, en toen de sirene klonk om het spel te beëindigen, ging er opluchting en meer gejuich door zowel spelers als fans.

Brody nam deel aan het feest, maar voelde zich moe en leeg. De coach gaf ze een snelle, gratis peptalk voordat ze ze de volgende dag aan hun schema herinnerde. Er waren meer wegwedstrijden aan de horizon, waaronder een de volgende avond in Toronto, de tweede helft van de thuis-en-thuiswedstrijd met de Leafs, de laatste keer dat de teams elkaar dit seizoen zouden ontmoeten. Hij hield zich bezig met zijn routine na de wedstrijd en bekeek de lijst met dingen die hij voor de reis zou moeten inpakken; ze vertrokken morgenochtend.

Het was een onnodige oefening die hij in zijn slaap kon meenemen voor een reis als deze. Aan de andere kant hield het zijn geest bezig. Brody, Bax en Mark gingen naar een kleine bar in D.C.

een paar blokken van Verizon Center om te ontspannen na de wedstrijd. Brody schoof op zijn stoel en bestelde een biertje en Mark en Bax volgden zijn voorbeeld. Brody luisterde terwijl zijn vrienden het spel opnieuw speelden en geen mening gaven, tenzij ze een directe vraag stelden.

Bax nam wat te drinken en keek Brody aan. "Gaat het?" "Zeker waarom?" 'Je bent niet je gebruikelijke irritante zelf. Alles in orde?' "Goed." 'Hoe gaat het met Ryan?' Brody haalde zijn schouders op.

'Oké, denk ik. Ik heb haar al een paar dagen niet gesproken.' Bax wachtte even voordat hij antwoord gaf. 'Jullie hebben het gewoon druk, of zo?' 'Weet ik niet. Je zou het haar moeten vragen.' Mark wendde zich tot hem. "Wat is er gebeurd? Wat heb je gedaan?" Brody staarde zijn vriend aan.

'Waar heb je verdomme het idee vandaan dat ik zo'n klootzak ben als het om vrouwen gaat?' Mark en Bax wisselden een blik en toen haalde Mark zijn schouders op. 'Sorry, man. Dus wat is er gebeurd?' Brody trok lang aan zijn bier.

'Het lijkt erop dat ik te veel een jock voor haar ben. Ik sprong niet genoeg op en neer toen ze me vertelde over haar tour.' Bax knikte. "Oke dan." 'Kom op, dat kan niet alles zijn.

Wat heb je gedaan?' Mark tikte met zijn vinger op het glas. 'Gainer, als je me dat nog een keer vraagt, zal ik je been breken.' Mark en Bax wisselden nog een blik. Brody zuchtte diep. 'Jongens, kijk, ik heb hier geen zin in.

Ik wil even decomprimeren en dan naar huis gaan.' 'Waarom bel je haar niet?' Vroeg Bax. 'Ze weet hoe ze contact moet opnemen als ze dat wil.' 'Kom op, man. Laat je het zomaar gaan?' Mark leunde achterover in zijn stoel.

Brody keek hem verbaasd aan. 'Wat kan het jou schelen? Je had überhaupt nooit gedacht dat ik met haar uit moest gaan.' 'Ik was gewoon bang dat je haar pijn zou doen.' "Ontspan, dat is niet gebeurd." Brody dronk zijn glas leeg. 'Geloof me, Ryan kan zichzelf aan.

Dat heeft ze heel duidelijk gemaakt.' Bax 'lach klonk uit zijn borst. 'Kun je haar aan?' 'Heel grappig, Bax, maar het is een betwistbaar punt.' "Nee." Bax zwaaide met zijn hand. 'Deze dingen gebeuren. Je komt er wel overheen.' "Rechtsaf." Brody wenkte nog een biertje.

Later, thuis, zat Brody voor de televisie. Iemand was iets fantastisch aan het maken op het voedselkanaal, maar hij kon zich niet concentreren. Voedsel, dacht hij zuur, deed hem aan Ryan denken. Het voelde zelfs alsof alles hem aan Ryan deed denken, en het maakte hem kwaad.

Ze had het uitgemaakt met hem. Dat was prima, hij had veel break-ups meegemaakt en stond aan beide kanten ervan. Geen van die dingen had hem echter op de manier beïnvloed. Hij was verbaasd hoe teleurgesteld hij was toen ze na een paar dagen niet had gebeld of langskwam. Hij had zich nog nooit zo gevoeld na een relatiebreuk.

Met vorige vriendinnen toen het voorbij was, was het voorbij, en daar kon hij mee omgaan. Hij had niet verwacht haar te missen en hij wist niet wat hij eraan moest doen. Het leek niet eens eerlijk. Zij was degene geweest die de discussie was begonnen; volgens alle rechten zou hij nog steeds pissig op haar moeten zijn.

Het enige was dat woede niet de enige emotie was die hij voelde; het was niet eens de eerste. Het was maar goed dat ze niet had gebeld. Het werd sowieso allemaal te serieus, en dat had hij nooit bedoeld. Hij wilde niet vastgebonden worden toen hij nog hockey te spelen had. Hij wilde niet zijn zoals Bax, zijn familie wekenlang niet zien omdat ze in de ene stad waren en hij was geruild naar een andere.

Ryan had gezegd dat ze het zelf kon. Brody zag geen reden om aan haar te twijfelen. x-x-x-x Tijdens de repetitie was Ryan blij dat alles op rolletjes liep. Ze klonken goed; ze had het gevoel dat ze in geen tijden zo in elkaar waren gestoken. Misschien was Jasons afwezigheid de sleutel, dacht ze.

Ze hadden allemaal opgemerkt dat alles zonder hem veel minder stressvol was. Toch was Ryan afgeleid. Ze had zich schuldig gevoeld sinds ze op Brody was vertrokken en wist dat ze ongelijk had gehad. Ze wilde zich verontschuldigen, maar wist niet zeker of hij zou luisteren, en ze kon het hem niet kwalijk nemen als hij dat niet deed.

Het lied eindigde en ze staarde in gedachten verzonken naar de grond. Ze zag haar vrienden niet naar elkaar kijken, en daarna naar haar. 'Ryan.

Hé, Ryan.' Lara wacht op een reactie en kijkt dan naar de jongens. Mitch sloeg zijn cimbalen en Ryan sprong. "Wel verdomme?" 'Ryan, je bent niet allemaal hier,' zei Mitch.

"Gaat het? We kunnen een pauze nemen of afslaan, wat dan ook." 'Eh, ja. Tuurlijk. Ik kan wel een pauze gebruiken.' "Oké, jongens gaan." Lara maakte een beweging om Nate en Mitch de kamer uit te jagen. 'Ga ergens heen en kom straks terug.' "Ja, mam." Nate grijnsde terwijl hij zijn bas neerzette. 'Hé, Ryan, als het jongensproblemen zijn, onthoud dan dat je naakt met bier opdaagt.

Als het echt serieus is, neem dan ook pizza mee.' "Jullie zijn zo behulpzaam." Ryan schudde haar hoofd en lachte toen de jongens weggingen, en wendde zich dan tot Lara terwijl ze haar gitaar op de standaard leunde. "Hoe gaat het?" 'Mitch heeft gelijk, jullie zijn niet allemaal hier. Wat is er aan de hand?' 'Het gaat goed. Het spijt me; ik ben gewoon een beetje moe, en je weet hoe het met me gaat.

Ik denk aan de tour.' 'Ja, dat snap ik. Ryan, je bent niet alleen afgeleid. Je speelde met ongeveer evenveel emotie als een robot. Of durf ik te zeggen, Jason?' Ryan staarde haar vriendin aan.

"God, ik moet echt zuigen." 'Ik weet dat je iets dwarszit, en dat heeft waarschijnlijk met Brody te maken.' "Hoe zou je dat weten?" "Alsjeblieft, ik ben je beste vriend." Lara spotte en ging dan zitten. "Ik meen het. Je bent in een pissige bui geweest sinds hij je ouders ontmoette en als ik nog een boos metalnummer hoor, zet ik je iPod uit met een hamer.

Je hebt hem nog niet genoemd op allemaal de afgelopen dagen. Dus vertel me wat het is. Ben je uit elkaar gegaan? ' Ryan liet zich in een stoel vallen; Lara kon nieuwsgierig zijn, maar dit was oprechte bezorgdheid en verdiende een antwoord. 'Ik weet niet zeker of we uit elkaar zijn gegaan, maar we hadden ruzie.

Nou, dat deed ik.' "Wat is er gebeurd?" Ryan legde hun argument uit. 'Ik weet het, ik had het mis. Ik was gewoon zo boos, en hij was daar en ik nam het op hem af.

Ik ging te ver.' 'Dus ga je excuses aanbieden. Hij zal luisteren.' 'Dat zou ik moeten doen, of hij nu luistert of niet. Dat ben ik hem veel verschuldigd.' 'Wat je ook doet, doe het snel. We hebben je terug nodig.' Nate en Mitch kwamen terug met eten, tot groot plezier van Ryan en Lara. Ryan merkte op dat Nate nooit zonder eten terugkeerde, niet dat ze klaagde.

Na een tussendoortje en een korte discussie, namen ze nog een paar liedjes door voordat ze ermee ophielden. Op de rit naar huis wachtte Ryan; ze wist dat Lara niets zou kunnen zeggen. Het duurde niet lang. 'Weet je, ik wed dat dit niet zo erg is als je denkt.' "Hmmm?" 'Het is gewoon een misverstand, en jullie hebben tijd gehad om af te koelen. Het komt wel goed.' "Waarschijnlijk." 'Brody is een coole kerel; hij lijkt niet het type dat wrok koestert.' "Klopt." 'Dus het komt allemaal goed.' Ryan haalde zijn schouders op.

"Hoe dan ook, ik denk dat het zal gebeuren." 'Wanneer ben je zo pessimistisch geworden?' Lara kijkt op en geeft Ryan een duwtje. 'Ogen naar voren. Ik niet.

Ik krijg gewoon niet mijn hoop.' 'Je bent zo frustrerend om mee te praten, weet je dat?' Lara schudde haar hoofd. 'Je hoort nerveus te zijn en het me te vertellen, en dan eten we ijs. Weet je, zoals vrouwen dat horen te doen.' 'Als ik dat deed, wat zou je dan met Trout doen?' Ryan lachte om Lara's frons.

"Rustig maar, ik ga met hem praten. Ik ga zodra we terug zijn; ik ben er vrij zeker van dat hij vanavond geen wedstrijd heeft. Daarna kun je het ijs halen.

er is heel veel muntchocolade. " Eenmaal in het appartement zette ze haar gitaar en keyboards erin. Uit angst dat ze van gedachten zou veranderen, deed ze haar jas niet eens uit voordat ze naar Brody's ging. Om zichzelf bezig te houden in de lift, controleerde ze de planning van het team via haar telefoon en was zowel opgelucht als ongerust toen ze merkte dat de nacht helder was. Ze klopte op de deur en speelde met het uiteinde van haar paarse sjaal terwijl ze wachtte.

Toen Brody de deur opendeed, werd haar mond droog. "Hoi." Brody stond in de deuropening. "Hoi." Ryan schraapte haar keel.

"Ik, eh, is dit een slechte tijd?" 'Nee, het is oké. Kom binnen.' "Bedankt." Ryan stond in zijn woonkamer en speelde weer met het uiteinde van haar sjaal. Ze wist wat ze wilde zeggen, maar ze kon niet beginnen. Brody verbrak de ongemakkelijke stilte.

"Dus, wat is er aan de hand?" Ze keek hem aan, verontrust door zijn neutrale uitdrukking. 'Het spijt me, het spijt me. Ik had het vorige week helemaal mis en ik had nooit, nou ja, een heleboel dingen moeten zeggen. Ik was van streek over mijn ouders en andere dingen en ik nam het op je af.

Ik had het niet moeten doen. t hebben. Ik weet dat ik een humeur heb, maar dat is geen excuus.

' Ze haalde diep adem en ging door. 'Ik had me eerder moeten verontschuldigen. Het spijt me dus.' Ryan draaide de sjaal om haar handen.

Brody zweeg even en knikte toen. "Oke." Ryan was zowel opgelucht als onzeker. Ze had niet verder nagedacht over haar verontschuldiging en had dus geen idee wat ze nu moest zeggen. Ze tastte naar woorden.

'Oké, goed. Ik zoals ik al zei, het spijt me dat het zo lang heeft geduurd.' Ze weigerde weg te kijken en slaagde erin te glimlachen. 'Dus dat is het.

Ik wilde gewoon langskomen en… hoe dan ook.' Ze deed een stap achteruit naar de deur. Toen hij niets deed om haar tegen te houden, mompelde ze gedag en vertrok. In de lift probeerde ze het zware gevoel van teleurstelling te negeren dat over haar neerdaalde. Lara wacht op haar als ze de deur binnenkomt.

"Dus hoe is het gegaan?" Ryan haalde zijn schouders op. 'Het ging. Ik heb mijn excuses aangeboden.' "En?" "En hij zei oké.

Toen ging ik weg. 'Ryan hing haar jasje aan de rugleuning van een stoel.' Dat is ongeveer alles wat er is. 'Lara staarde haar aan.' Dat is alles? Heeft hij niets anders gezegd? '' Hij zei me dat ik binnen mocht komen.

'' Ryan, wat '' Lara, het is klaar, oké? 'Ryan haalde diep adem; ze had niet zo scherp willen klinken.' Kijk, Verontschuldigde ik me en hij accepteerde het. Nu, wat dacht je van dat ijsje? "Lara keek alsof ze iets wilde zeggen, maar schudde in plaats daarvan haar hoofd en ging de keuken in. Ryan drukte haar vingers tegen haar ogen; ze wist niet zeker of er genoeg ijs voor was. ..

Vergelijkbare verhalen