Ritme en de blauwe lijn Ch 37

Hecklers, verliezen en playoff-baarden.…

🕑 14 minuten minuten Liefdesverhalen verhalen

Ryan dronk de frisdrank die ze aan de bar had besteld. Ze waren in Hartford, Connecticut. Ze voelde de plankenkoorts opkomen, maar negeerde het.

Toen ze eenmaal door de eerste paar shows waren gekomen, was haar angst veel afgenomen, ook al was die niet helemaal verdwenen. Er kwamen ook berichten over de tour. Oude en nieuwe fans postten op de Facebook-pagina van de band, wat een soort gratis publiciteit was toen mensen eerdere shows bekeken en opkomende shows opmerkten. Ze waren allemaal verrast en opgewonden om te zien dat er ook links naar enkele van hun uitvoeringen op de pagina verschenen. De meeste geüploade video's hadden geen geluids- of videokwaliteit, maar een paar waren kristalhelder qua geluid en focus.

Hun manager, Jocelyn, werkte er hard aan om ze wat aandacht te trekken. Ryan had geen idee wat er zou gebeuren, maar genoot van de rit. "Hé, Ryan, gaat het?" Lara gleed naast haar op de kruk.

Ze raakte de rand van de bar aan en trok een gezicht. 'Ew,' zei ze zachtjes. 'Als mijn moeder hier was, zou ze naar deze plek gaan met bleekmiddel.

En dan een vlammenwerper.' Ryan probeerde een lach te onderdrukken. 'Geen grapje. Dus waar was je?' 'Ik ben naar buiten gestapt om Trout te bellen.' "Hoe gaat het met hem?" "Hij is goed." Lara glimlachte. 'Hij heeft aan onze website gewerkt. Ik vind het jammer dat het een beetje verloren is gegaan in de shuffle met andere dingen, maar hij heeft nu de tijd.' 'Dat is geweldig.

Zeg hem dat we het op prijs stellen.' 'Ik zal het doen. Hoe gaat het met Brody?' 'Goed. Ik heb hem al een paar dagen niet gesproken. Sinds de Scranton-show, denk ik. Ik denk dat hij vanavond speelt, ik zal het moeten controleren.' "Alles ok?" Lara vraagt.

"Ja tuurlijk." Ryan was verbaasd. "Waarom?" "Ik weet het niet. Jullie waren aan het praten en allemaal bijna elke dag, maar het lijkt alsof het eraf is gevallen. Je hebt niets gezegd, maar ik wilde gewoon zeker weten dat er niets aan de hand was. '' Ja, alles is in orde.

'Ryan knipperde met zijn ogen.' Wacht, denk je dat er iets mis is omdat we niet elke dag praten? '' Nee, nee. Ik vroeg het me gewoon af. '' Nou, ik bedoel, het is prima. I denk. We hebben het gewoon druk gehad en hij ook.

Met de spelletjes en de shows op dezelfde avonden is het soms moeilijk om tijd te vinden om te praten. Bovendien reizen we overdag en hij oefent en "" Ryan, Ryan, ontspan. "Lara klopte haar vriendin op de schouder." Ik wilde gewoon zeker weten dat alles in orde was. Er is geen goede of verkeerde tijd om met hem te praten. Waarom bel je hem nu niet? 'Ryan keek hoe laat het was.' Hij speelt nu waarschijnlijk.

'Ze wendde zich tot Nate.' Hé, Nate, spelen de Caps vanavond af? '' Nee. Morgen. 'Hij keek op van zijn telefoon.' Ik keek net naar honkbal. De Nats zijn nu erg heet.

'' Goed om te weten. Bedankt, 'zei Ryan.' Wil je Brody nu bellen? 'Vraagt ​​Lara.' We gaan pas over een halfuur of zo door. '' Ik zal het later of morgen proberen.

'Ryan stond op en rekte zich uit. 'Het is laat en als hij niet speelt, slaapt hij waarschijnlijk. Ik wil hem niet lastig vallen. '' Oké. Ik ben over een paar minuten terug, ik moet gewoon mijn haar opknappen en zo.

'' Je ziet er goed uit. 'Ryan glimlachte.' Bedankt, maar je weet dat ik niet verder kan zonder nog een laatste keer te kijken en mijn haar. 'Ryan lachte als Lara wegliep. Het was waar; Lara had haar routine voor de show net als Ryan en de anderen.

Ryan controleerde altijd op het laatste moment haar computer en plakte twee of drie plectrums op haar microfoon Lara stond erop zichzelf in een spiegel te controleren. Omdat zij de zangeres was, en meer vooraan dan de anderen, kon Ryan het haar niet kwalijk nemen. Ze stond op het punt om nog een cola te vragen, maar koos in plaats daarvan voor een Sprite.

Het laatste wat ze nodig had, was meer cafeïne. Het gesprek met Lara deed haar zich afvragen: was alles in orde met Brody? Voor zover Ryan wist dat het was. Ze miste het om met hem te praten, maar de afgelopen dagen waren behoorlijk hectisch geweest met al het reizen. Brody had een paar sms'jes gestuurd en zij had geantwoord, maar hij had het ook druk. Ze had niet verwacht elke dag met hem te praten.

Was het geen goed teken, dacht ze, dat ze niet de hele tijd hoefden te praten? Of betekende het dat in plaats van dat afwezigheid het hart deed groeien, het gewoon de dingen deed vervagen? "Crap," zei ze hardop. "Ik hoef hier niet over na te denken voor een show." "Denken aan wat?" Vroeg Mitch. "Ja, wat?" Nate keek op van zijn sportuitslagen.

Ryan wendde zich tot hen. "Je wilt het echt weten?" Mitch haalde zijn schouders op. 'Tuurlijk. We hebben iedereen op dezelfde pagina nodig.

Als je iets dwarszit, laat het ons dan weten of leg het opzij. Wat is er dan?' Wat maakt het uit, dacht Ryan. Het waren jongens; ze zou het naar ze gooien. 'Ik kan niet beslissen of ik Brody genoeg bel. Wat denk je? Moet ik hem elke dag bellen? Of is het oké om een ​​paar dagen tussen de gesprekken door te gaan? Ik wil hem niet gek maken, jij weet je? Maar ik heb nog nooit iets over lange afstanden gedaan.

Zit er een vast aantal dagen tussen de oproepen of wat? Wat denken jongens daarover? ' Mitch staarde haar aan en spotte toen. 'Je maakt een grapje. Vraag je me dat voor een show? En verwacht je een antwoord?' Ze lachte. 'Je zei dat je het wilde weten.' Ze had van geen van beiden een nuttig antwoord verwacht. 'Het was retorisch,' zei Nate.

"Weet je, zoals wanneer mensen vragen 'hoe gaat het met je?' We dachten niet dat je het ons echt zou vertellen. ' Ryan lachte. "Ja, nou, mijn fout. Kom op jongens.

Lara is terug; laten we ons klaarmaken. 'Nate knikte en speurde de club af.' Ja, laten we dit doen. Ik vind het vreselijk om het te zeggen, maar ik wil er eigenlijk wel een eind aan maken. 'Ryan was het ermee eens, hoewel ze niets zei toen ze hun instrumenten gingen halen.

Deze club had een ruwer gevoel dan de anderen waar ze tot nu toe waren geweest. Hoewel ze wilde dat de show een succes zou worden, zou ze blij zijn als ze klaar waren en terug in het hotel De show begon goed genoeg met "My Last Mistake", zoals gewoonlijk, het eerste nummer en ze gingen zonder pauze door naar het volgende nummer. Het publiek was beleefd, zo niet enthousiast, maar dat was beter dan actief boe-geroep, dacht ze. Twee nummers later bedacht ze zich: ze had liever boe-geroepen.

Er was een dronken man met een stel vrienden die schreeuwde wat er op haar af kwam geest, alcohol had een hersen-op-mond filter verwijderd. Ze rolde met haar ogen toen ze hem hoorde schreeuwen: "Free-biirrrrrd!" Alsof niemand dat ooit had gedaan in de afgelopen veertig jaar. Ryan vroeg zich af of het hetzelfde was.

groep die naar elke bar ging, of als er een soort franchise was waar clubs of bars dat konden bestellen e Vervelende dronken klanten. Eindelijk slaagde Freebird Guy erin iets samenhangends te roepen. "Hé, schat! Jij met de microfoon! Laten we je tieten eens zien!" Lara en Ryan wisselen blikken uit en Ryan wist wat haar vriendin dacht. Ze hadden er hun aandeel in gehad toen ze de touwen hadden leren spelen op verschillende college-optredens.

In het begin was Ryan er confronterend over geweest, wat soms de beste koers was. Dit leek niet een van die keren. Lara grijpt de microfoon en glimlacht, terwijl ze met haar vinger heen en weer zwaait in de lucht. 'Sorry jongens, er zijn vanavond geen kledingstoringen. Janet Jackson is niet in huis.' Dat leverde wat gelach, gefluit en applaus op en Ryan slaakte een zucht van verlichting, maar het was nog niet helemaal voorbij.

"Hé, jij met de gitaar! Kom op, schat! Laat ons zien wat je hebt!" Ryan glimlachte en besloot zich uit te leven. 'Wil je zien wat ik heb?' Als reactie op het geschreeuw en gefluit deed ze een stap achteruit en liet ze los met een korte maar schroeiende gitaarsolo. Ze sloeg erop en haar vingers raasden over de hals van de gitaar en sloot af met een abrupt akkoord.

Er klonk meer gejuich en ze wendde zich tot Mitch en gebaarde dat hij ze in het volgende nummer moest tellen. Nate stapte daarna naar Ryan toe. 'Jezus, ik kan niet wachten tot dit voorbij is', zei hij. Ze grijnsde.

'Jaloers slaat niemand je op?' Hij spotte. 'Maak je een grapje? Ik ben buiten hun klasse en dat weten ze.' Ryan snoof en knikte toen naar Mitch. Ze was blij dat ze de spanning hadden weggenomen, maar ze wilde ook vertrekken, en de enige manier om dat te doen was door de set af te maken. x-x-x-x Brody luisterde naar Ryan en sputterde toen.

'Wat zei hij? Meen je dat?' 'Oh, ja. Hij was een klootzak.' Ze plofte op het hotelbed neer en staarde naar het plafond. Er was een groot watermerk, waarvan ze hoopte dat het niet snel zou betekenen dat het plafond zou instorten. "Wat heb je gedaan?" Vroeg Brody.

Ze vertelde het hem en moest wachten tot hij klaar was met lachen om verder te gaan. 'Het maakt eigenlijk niet zoveel uit. We hebben erger doorgemaakt toen we op de universiteit speelden. Geloof me, maar weinig mensen hebben iets met jongens voor seksistische beledigingen.' "Ik vertrouw je op je woord." 'Ja, nou ja.

Er zijn overal klootzakken zoals hij. Hij kroop toevallig uit het houtwerk de avond dat we er waren. Maar we hebben het aangepakt en de set ging redelijk goed, alles bij elkaar genomen.' Ze bedekte een geeuw. 'Hoe gaat het met jou? Nate heeft me mijn dagelijkse update niet gegeven.' "We hebben verloren." Brody zuchtte diep en ze kon zich voorstellen dat hij een hand over zijn gezicht wreef.

'We liepen gisteravond niet synchroon. Als Rizzy niet in het doel stond, zou het veel erger zijn geweest.' De Caps zaten in een hechte reeks met de Montral Canadiens voor de tweede ronde van de play-offs; ze waren gebonden aan twee wedstrijden per stuk. Montral was op de achtste plaats geëindigd en had het laatste zaad van de play-offs niet gehaald, maar ze hadden de eerst geplaatste Pittsburgh Penguins al uitgeschakeld. De Capitals waren niet van plan hun tegenstander te onderschatten.

'Het spijt me, Brody. Dat bedoel ik niet, iedereen' Ze schudde haar hoofd. 'Sorry, laat maar.

Alles wat ik zeg, wordt een totaal cliché, en ik weet dat dat het laatste is dat je wilt horen.' 'Ik weet het niet. Ik hoor liever een cliché van jou dan van wie dan ook.' Ze lachte. 'Bedankt, denk ik. Ik wilde net zeggen dat iedereen een slechte nacht heeft, maar ik weet dat je dat niet wilt horen.' 'Nee. Het is waar, maar nee.

We hadden ze moeten hebben.' 'Je krijgt ze de volgende keer wel, buckaroo.' "Wel verdomme?" "Sorry." Ryan giechelde. 'Dat is wat mijn oom Pete zou zeggen als mijn broers een wedstrijd verloren of als ik met mijn muziek bezig was.' 'Herinner me eraan om nooit met je oom Pete over sport te praten.' "Zal ik doen." Ze zweeg even. 'Oké, ik moet een beetje sappig worden.

Ik mis je. Ik raakte eraan gewend dat ik je gemakkelijk kon zien. Misschien vergeet ik wel hoe je eruitziet.' 'Oh, je bent grappig. Maar als je het meent, waarom proberen we dit dan niet op Skype of zoiets?' 'Daar had ik niet aan gedacht.' Ryan ging rechtop zitten en pakte haar computer. 'Wacht even, laat me dit opzetten.

Ik bel je zo, oké?' "Zeker." Ryan verbrak het gesprek en opende het programma op haar computer. Ze kon niet geloven dat ze hier zo naar uitkeek en dat ze er niet eerder aan had gedacht. Brody nam op bij het eerste belsignaal.

"Hé, rockster." "Wat is dat voor ding op je gezicht?" Ryan staarde hem geschokt aan. "Wat?" Hij streelde zijn zandkleurige baard. "Vind je het niet mooi?" 'Ik weet het niet.

Ik heb je nog nooit met een baard gezien.' Ze bekeek de foto, lachend terwijl hij in profiel poseerde. Ze wist dat spelers een playoff-baard kregen, maar had er niet aan gedacht dat Brody er een had. 'Ik denk dat het zal lukken. Hoe lang zul je het bewaren?' 'Zo lang als nodig en zo lang mogelijk. Ik houd deze baby de hele play-offs.' "En daarna?" Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen.

'Ik dacht dat ik je zou laten beslissen.' "Ah, nee. Maak een foto voor het nageslacht, dan kun je er vanaf komen." 'Kom op, lieverd, geef het een kans. Misschien vind je het leuk.' Hij gluurde naar haar en maakte haar weer aan het lachen.

'Ik zie je liever met een dan helemaal niet.' Ryan zuchtte. "Ik mis je." "Ja, ik ken het gevoel." Hij glimlachte weemoedig naar haar. 'Ik kan niet wachten tot je terug bent.' 'Het zal fijn zijn om te stoppen met reizen,' gaf ze toe. 'En ik heb nooit geweten hoeveel ik dikke muren op prijs stelde, totdat we op deze, eh, plaatsen gingen logeren.' Hij lachte.

"In wat voor soort plaats ben je vanavond?" 'Ik weet het niet. Zoiets als het Sea Angel Hotel, dat hilarisch is omdat ik niet denk dat er een meer is, laat staan ​​een zee, binnen honderd kilometer hier vandaan. Kijk naar het decor.' Ryan schoof haar stoel naar achteren en draaide de computer om, zodat hij het vervaagde behang en het felle zeegezicht op nummer op de muur kon zien. "Christus, stop!" Brody bedekte zijn ogen. 'Het is in mijn netvlies gebrand!' Ryan gooide haar hoofd achterover en lachte.

'Sorry. Hier, het is oké nu.' Hij gluurde door zijn vingers en slaakte een overdreven zucht van verlichting toen hij haar op het scherm zag. 'Je had me moeten waarschuwen. Dat is verschrikkelijk.

Hoe ga je slapen als je weet dat het er is?' 'Het licht zal uit zijn, dus ik hoef het niet te zien.' 'Ik denk dat ik overdag een blinddoek zou dragen.' Hij pauzeerde. 'Weet je, dat zou je kunnen proberen als je terugkomt. Ik zou er zijn om ervoor te zorgen dat je nergens tegenaan botste.' 'Jezus, je bent verschrikkelijk. Een eenrichtingsgeest.

En nee.' 'Wil je me niet al mijn fantasieën laten uitleven?' 'Misschien, maar niet degene waarbij ik geblinddoekt moet zijn.' 'Hmmm. Daar zal ik aan werken.' Hij onderdrukte een geeuw. 'Het spijt me, Ryan. Ik kan maar beter gaan.' 'Oké.

Het spijt me, ik wilde je niet te laat wakker houden.' 'Nee, ik zat nogal bedraad. Ik kon niet slapen toen ik net terugkwam, ik zou toch net ergens naar hebben gekeken.' "Oke." Ze glimlachte en merkte dat ze wenste dat ze hem gedag kon kussen. 'Ga slapen.

En maak je geen zorgen over het spel, nee, laat maar. Geen clichés meer.' 'Eerlijk genoeg. En jullie zijn voorzichtig.' "We zullen, maak je geen zorgen." Ze zeiden hun goede nachten en Ryan geeuwde terwijl ze de computer uitschakelde. Ze had ook wat slaap nodig en keek verlangend naar het bed, maar eerst moest ze haar tanden poetsen.

Gewapend met een sportschoen ging ze naar de badkamer en deed het licht aan. Ze viel terug en ontspande zich toen ze niets op de vloer of het aanrecht zag scharrelen. Terwijl ze haar tanden poetste, vroeg ze zich af of ze het licht de hele nacht aan moesten houden. Ze hield niet van het idee om midden in de nacht op te staan ​​en zesvoetige kamergenoten tegen te komen. Ze liet het licht aan en ging de kamer weer in.

Lara kwam net binnen toen Ryan een van de lange T-shirts aantrok waarin ze sliep. "Hé, hoe gaat het met Trout?" Vroeg Ryan. "Goed Goed." Lara geeuwt.

'Hij zegt hallo en kijk morgen rond tien uur op de website. Ik heb ook mijn moeder gebeld, zij zegt hallo. En je spullen zijn prima.' Ryan lachte.

'Zeg haar bedankt. Ik kan niet wachten om de site te zien.' 'Ik ook. Dus, heb je met Brody gepraat?' "Ik deed het, en oh, mijn God." Ze vertelde Lara over de baard en haar vriendin maakte een goedkeurend geluid.

'Je kunt hem niet zeggen dat hij het moet afscheren. Tenminste, niet voordat je de kans hebt gehad om het zelf te ervaren.' 'Hoe' ervaar je 'een baard? En wanneer heb jij?' 'Forel had een keer een baard. Het was… leuk.' Ryan huiverde. "TMI, Lara, TMI. Ik wil hier niets meer over weten.

Gewoon nee. Nee nee nee. Ik ga naar bed." "Wuss." Lara gniffelde op weg naar de badkamer.

Ryan ging in bed liggen en sloot haar ogen, in een poging het icky gevoel van de jongens aan de bar te laten verdwijnen. Ze concentreerde zich in plaats daarvan op Brody, glimlachend bij de herinnering aan zijn baard. Jammer dat hij er niet was, dacht ze terwijl ze zich omdraaide. Misschien zou het een interessante ervaring zijn….

Vergelijkbare verhalen