The Good Guy wint eindelijk (Hoofdstuk twee)

Hoofdstuk twee van mijn Novella viert overal goeden.…

🕑 10 minuten minuten Liefdesverhalen verhalen

Je kunt nooit meer terug Er waren amper uren verstreken sinds twee voormalige geliefden, Alexander en Carrie, elkaar vonden in de plaatselijke bibliotheek, een moment waarop de goddelijke voorzienigheid haar allegorische hoed had getipt en een kans bood om monumentaal onrecht recht te zetten. Voor Alex was Carrie tegenkomen precies wat zijn uitgehongerde, uitgeputte ziel nodig had, en hij hing aan elk woord dat haar trillende lippen achterliet terwijl ze verhaal na verhaal vertelde over relaties die net zo slecht begonnen als ze eindigden. Maar toen hij in zijn hoofd scenario's begon te formuleren van deze talloze dronken, bedriegende, half-gespannen mannen die in en uit het leven van de vrouw voor wie hij gemakkelijk iets zou hebben gegeven, heen en weer gingen, begon hij een vreemde steek te voelen. binnen.

Onverwacht begon zijn geest te zoemen, zijn hart klopte lukraak en voelde hij zich vreselijk angstig. Hij werd boos en tot zijn verbazing was het niet alleen op de mannen die de vrouw naar wie hij altijd hunkerde zo slecht behandeld hadden, maar ook op de vrouw naar wie hij altijd had verlangd. Wat voor soort vrouw geeft een man op die zo veel van haar hield dat hij leven en ledematen voor haar zou neerleggen? Wat voor soort vrouw kiest mannen die niets anders in haar leven brengen dan hartzeer en verdriet, woede en wreedheid, in plaats van een man die niets liever wilde dan haar alles geven waar ze ooit op hoopte? Naar wat voor vrouw verlang ik al die jaren? Terwijl ze kletsten bij koffie en cake, keek Alex aandachtig naar de vrouw die tegenover hem zat. Plotseling was het alsof een bliksemschicht door de tegelvloer reikte en hem omhulde in de omringende gloed, waardoor hij een openbaring kreeg die met alle andere kon wedijveren. Hij begreep het nu duidelijk.

Je kunt nooit meer terug. Het was het eerste vermoeden van duidelijkheid dat hij in jaren had gehad. Het leven was zeker wreed voor hem geweest, en hij was zeker geen fan van het lot, maar misschien deed het hem hier een plezier. Terwijl zijn ogen het oppervlak van haar verouderende, vermoeide huid sleepten, voelde hij het des te beknopter.

Hij begon voorbij de oneindige schoonheid van onbeantwoorde liefde te kijken en kon haar plotseling zien zoals ze werkelijk was. Ze was een treinwrak. Ze was een mooi, nostalgisch, gescheurd zinkend schip dat hem uitnodigde om naar beneden te gaan en met haar te verdrinken. Die eenvoudige erkenning maakte hem in vervoering en zijn hart brak wijd om zich te koesteren in de gloed van dit nieuwe inzicht.

Zijn lichaam voelde plotseling aan alsof de miljoen ankers die het naar de bodem van een oceaan van verdriet en spijt hadden gesleept, ogenblikkelijk werden losgesneden. Hij voelde zich bevrijd; hij voelde zich er zo veel wijzer van. Maar toen zijn gedachtegang zich losmaakte van deze openbaring, begon hij haar te horen klagen over hoe wanhopig was om een ​​man te vinden die haar goed zou behandelen. 'Dus, weet je, na alle vreselijke dingen die ik heb meegemaakt, ben ik gewoon klaar om een ​​aardige vent te vinden.' Een aardige gozer? EEN AARDIGE GOZER?! Hij wist dat hij boos moest zijn, en toch was hij dat niet. Het was meer een snuifje verbijstering dat door hem heen kwam toen ze deze verklaring aflegde.

"Hoe dan ook, dus stel je voor hoe geschokt ik was om je daar te zien staan? Oh mijn God, het is alsof engelen je naar mij hebben gestuurd!" Ze ratelde gewoon onophoudelijk door, en het kwam bij hem op dat ze net zo goed tegen zichzelf kon praten, want ze leek gewoonweg geen enkele vorm van feedback van haar toehoorders te zoeken. Ze had te veel medelijden met haar eigen trieste verhaal. Engelen, hè? Maar nee, het is waar. Er was een kracht die hun eigen begrip te boven ging, en die had hen die dag duidelijk op hetzelfde pad geduwd. En wat het ook was, het deed het met een reden.

Dat Carrie aannam dat hij weer beschikbaar was en alleen maar blij was om bij haar te zijn, had Alex moeten irriteren, maar dat gebeurde niet. Nu hij haar ware aard begreep, hoe had ze die veronderstelling dan niet kunnen maken? Ze was een gebroken persoon en daardoor was haar perspectief voor altijd naar binnen gekeerd. Was ze gebroken toen hij van haar hield, toen ze samen plannen maakten en dromen met elkaar deelden? Hij begon te beseffen dat ze dat geweest moest zijn, en toch, de steek van het besef dat hij zoveel tijd had besteed aan zo kwetsbaar zijn voor iemand die hem alleen maar kon verwoesten, nou ja, het deed niet echt pijn als vroeger. Met dit nieuwe begrip van wat ze werkelijk was (vooral na alles wat hij had meegemaakt), deed het eigenlijk helemaal niet veel pijn.

'Ik denk gewoon dat je zo goed voor me zult zijn, Alex. Niemand heeft me ooit zo behandeld als jij, en' 'Wil je me excuseren?' Vroeg Alex, en hij stond op, legde zijn servet op zijn bord, haalde zijn portemonnee tevoorschijn en gooide genoeg geld neer om de kosten en fooi te dekken. Met geen woord liep hij weg. Hij liep naar de dubbele restaurantdeuren en terwijl hij ze open duwde, voelde hij onmiddellijk dat de warme, heldere lucht van de late lente hem dankbaar verwelkomde. Hij voelde zich goed.

Voor een keer had hij gedaan wat juist was - voor hem. Terwijl hij door het winkelcentrum met dicht opeengepakte etalages slenterde, voelde Alex zich opgewonden, zo erg zelfs dat hij bijna geneigd was mensen tegen te houden om hen te vertellen hoeveel beter het leven plotseling voelde, maar dat deed hij niet. Hij was verbijsterd. Hoe kon iemand die deel uitmaakte van een pijnlijk verleden zo onverwachts de sluier van liefdesverdriet oplichten die hem zo lang had verstikt? Hij begreep het niet, maar hij waardeerde het enorm en voor het eerst sinds lange tijd begon hij na te denken over alle dingen die hij nog moest doen in zijn leven. Iets in een raam trok zijn aandacht, en hij trok snel terug en stopte om het beter te zien.

Achter hem droeg een vrouw een grote kist met wijnglazen, en zijn abrupt stoppen verraste haar. Ze verloor haar evenwicht, viel achterover en liet de doos met glazen vallen, die overal verbrijzelde. Alex draaide zich om om te zien wat er was gebeurd en wat hij op dat moment zag, leek hem bijna mythisch. In het midden van een zee van heldere, glimmende glasstukken die tegen de warme betonnen loopbrug kabbelden zat een prachtige vrouw, lang bruin haar omlijst een engelachtig gezicht, terwijl ze voorzichtig lang en smal bleef, wanhopig om scherven te vermijden die haar blote armen zouden kunnen veroorzaken en beenletsel.

Het kwam even bij Alex op dat ze hem deed denken aan een zeemeermin die op haar eenzame rots zat, wachtend op haar matroos om haar te redden terwijl ze zachtjes haar droevige sireneslied loeide. "Oh mijn god, het spijt me zo!" schreeuwde hij terwijl hij zich haastte om haar te helpen. In korte tijd stopten andere omstanders om te helpen, en Alex bood de vrouw een hand om haar van haar grillige nieuwe troon te halen. Terwijl ze het pakte en zich o zo voorzichtig uit de overblijfselen van sprankelende puinhoop tilde, was hij onmiddellijk bedroefd toen hij zag dat haar ogen glazig waren, een zekere aanwijzing voor aanstaande tranen. "Hier, laat me je helpen, alsjeblieft!" drong hij aan en nam haar middel om haar op te tillen en te bevrijden.

'Het spijt me zo, ik had op moeten letten,' jammerde ze, en ze keek weer naar de cirkel van glas en verbrijzelde inspanning. "Twee maanden werk, weggegooid!" De tranen stroomden nu over haar wangen en zonder na te denken haalde Alex zijn zakdoek tevoorschijn en veegde ze weg. Ze keek naar hem op, geschrokken van dit intieme gebaar. 'Het spijt me, dat was verschrikkelijk voor mij. Ik had het je gewoon moeten aanbieden,' gaf hij toe terwijl hij het haar overhandigde.

Hij schaamde zich al heel erg voor zo'n voorwaartse benadering. "Nee het is goed. Het laatste dat ik nodig heb, is dat mijn mascara ook loopt! '' Legde ze uit terwijl ze haar ogen depte met het zachte, schone stuk stof.

Toen het haar neus naderde, voelde ze zich genoodzaakt in te ademen. Het rook naar jeneverbes, een mannelijke, verwelkomende geur. Een geruststellende. "Ik voel me ongelooflijk vreselijk, hoe kan ik je terugbetalen?" bood hij aan, terwijl hij zich omdraaide om te zien dat een medewerker van de winkel naar buiten was gekomen en de rommel begon op te vegen.

De vrouw deed een stap achteruit, reikte over de glasscherven en begon alles te doorzoeken, in de hoop iets te vinden dat te redden viel. Er was niets. 'Oh, nou, dat kan niet. Ze waren allemaal met de hand gemaakt.

Ik ben een glasblazer. Ik was op weg naar de Eisner-galerie om ze af te zetten voor een show die ik vrijdag zou hebben. 'Ze probeerde een glimlach op te brengen, maar met stromen tranen die losbarsten en donkere sporen van mascara op haar wangen achterlieten, wist ze het. zou onoprecht lijken.

Toen Alex dit hoorde, en zijn ogen die zwarte sporen volgden naar haar trillende mond, had hij onmiddellijk het gevoel dat iemand in zijn borst had gescheurd en zijn hart eruit had getrokken, gewoon om het plat te stampen. Hij keek naar haar op, zenuwachtig haar gezicht afzoekend naar een of andere aanwijzing dat hij dit misschien wel goed zou kunnen maken.Toen ze besefte dat hij staarde, wendde ze haar hoofd van hem af, maar kon zich niet langer inhouden toen een stuiptrekking van teleurstelling uitlekte met een kreet. Dit gaf Alex een paniekerig gevoel, terwijl zijn brein in cirkels draaide in de hoop een schone, eenvoudige oplossing te vinden om het harde, zorgvuldige werk van deze vrouw te verpesten. Hij legde zijn handen tegen zijn hoofd en kneep erin, alsof dit zou helpen de enige oplossing los te maken die hij niet leek te bereiken, de oplossing die alles zou oplossen. Maar dat gebeurde niet.

Hij voelde zich verslagen. "Hoe kan ik dit oplossen?" hij drong er bij haar op aan: 'Vertel me wat ik kan doen om dit goed te maken? Ik zal alles doen.' Zelfs hij verraste zichzelf met dit laatste deel, maar toen ze opkeek van de zakdoek en een flauwe glimlach verbrak, was hij ervan overtuigd dat hij er geen spijt van zou krijgen. 'Ik ben Annie,' giechelde ze.

Het was bijna een gesnuif, de lach gedwongen te ontsnappen, maar gedwarsboomd door een verstopte neus van het huilen. Ze bood hem haar piepkleine, zwoele handje aan en terwijl hij het in de zijne nam, voelde hij tot zijn vreugde de warmte ervan. 'Alex,' gaf hij toe terwijl hij haar hand beleefd en toch zelfverzekerd kneep en schudde. Het was niet zoals hij een man de hand zou schudden, maar hij wilde haar erdoorheen laten zien dat hij een echte, sterke en goede man was, en hij besefte dat het iets was waar hij nog nooit over had nagedacht toen hij de hand schudde. Een andere vrouw.

Terwijl hij in haar ogen staarde, was hij opgetogen te zien dat ze van een hazelnootkleur in een diep, geruststellend bruin waren veranderd. Haar pupillen waren nu merkwaardig verwijd. "Ik denk dat je me leuk vindt." Hij flapte eruit en wenste meteen dat hij dat niet had gedaan. Sinds wanneer zei hij hardop wat hij dacht? Maar ze glimlachte alleen maar, keek terug naar de overblijfselen van haar harde werk terwijl de laatste stukjes werden weggevaagd, en haalde haar schouders op.

'Ik zal eerst moeten zien hoe goed je bent met een glory hole.' (wordt vervolgd)..

Vergelijkbare verhalen