Tinkerbelle, de kracht van drie

Neverland is niet zonder moeilijke keuzes.…

🕑 15 minuten minuten Liefdesverhalen verhalen

Richard Ellis, kapitein Ellis, kapitein Richard Ellis. Zijn naam herkauwde in Tinks gelukkige gedachten, keer op keer in een aantal herhalingen. Ze huilde dat deze man die het leven van haar Meester had gered al onderweg was en goed op zee was. Ze genoot van het gevoel van hem diep in haar meisjesdelen en beleefde die volheid en warmte, de aanblik en de geur van hem terwijl hij haar lichaam sloeg met iets dat alleen maar een zachte kracht kan worden genoemd.

Haar gedachten verontrustten Tink, want waren haar plotselinge, intense gevoelens voor Richard Ellis oneerlijk tegenover haar meester James Hook? Hoe kon ze dit aan haar meester vertellen? Zou hij niet blij met haar zijn? Haar verlaten en haar uit zijn leven verbannen? Als dat gebeurde, hoe zou ze het dan kunnen verdragen? Om haar hoofd leeg te maken verliet Tink de hut en vloog de ochtendhemel in, hoog boven Neverland. In plaats van haar geest leeg te maken, verergerde deze vlucht haar verlangens, want aan de horizon zag Tink het driemasterprofiel van Oost-India haar achtersteven duidelijk zichtbaar toen het zonlicht uit de ramen in de vertrekken van de kapitein glinsterde. Tink dacht dat haar tranen de zee zouden vullen en ze stopte en zweefde, durfde niet dichterbij te vliegen. Als ze naar kapitein Ellis ging, zou ze dan kunnen vertrekken en terugkeren naar haar meester? Als dat gebeurde, zou ze dan kunnen overleven zonder Hook? Haar hart was verscheurd, wat ze ook zou doen, het zou een man van wie ze hield pijn doen en haar daardoor vernietigen. Een feit van vrouwen is dat haar orgasmen gevoelens oproepen die niet vervagen wanneer de vloeistoffen worden afgewassen of gedroogd op hun dijen.

Richard Ellis had niet simpelweg het product van zijn geslachtsklieren in Tink gemorst, hij vulde haar ziel op manieren die niet zomaar zouden verdampen. Zo zwevend voelde Tink zich verlamd. Als ze dichterbij vloog, zou ze capituleren, als ze terugvloog naar haar meester, zou ze meer afstand tussen haarzelf en Richard creëren. "Blije gedachten?" riep ze naar een pelikaan die langs haar heen kruiste.

"Mijn gelukkige gedachten maken me verdrietig!" Toen de zon hoger opklom tot zijn middagpositie, verdween de laatste glimp van Oost-India aan de horizon. Helaas vloog Tink terug naar de Jolly Roger, nog steeds in de haven. Hoe dichter ze bij het schip kwam, hoe sneller ze vloog, verlangend naar het comfort van de armen van Meester en het geluid van zijn stem. Boven het schip maakte Tinks hart een sprongetje bij het zien van Hook, terwijl hij bevelen naar zijn bemanning blafte.

Zijn commanderende stem bracht een vertrouwd tintelend en vochtig gevoel in haar meisjesdelen en haar tepels spitsten, hoewel het niet kil was. Ze landde op een werf, nog niet helemaal klaar om in zijn hut te zijn en zeker nog niet klaar om hem onder ogen te zien. Na verloop van tijd vloog Tink echter van haar hoge zitstok naar beneden en bleef een uur op het achterdek staan ​​voordat ze haar plaats in Hooks hut innam.

Tink zat naar het bed te kijken waar haar angsten voor anale penetratie waren weggenomen door haar Meester en waar Richard een deel van haar hart had genomen toen hij haar vagina nam. In veel opzichten is binnenkomen door een minnaar vergelijkbaar met het verliezen van je maagdelijkheid, want het is de eerste keer dat je buiten een toegewijde relatie bent. Net als maagdelijkheid is het iets dat kan gebeuren of maar één keer kan worden gegeven of ingenomen. Ze zeggen dat je nooit je eerste minnaar vergeet en evenzo vergeet je nooit je eerste 'buiten'-minnaar. Tink zat op haar bed, zowel blij als melancholiek tegelijk.

Ze hoorde de nadering van haar meester en nam snel haar plaats voor hem in, naakt en geknield. 'Ah daar ben je mijn mooie bliksemschicht,' zei Hook opgewekt. ' 'En hoe gaat het met u deze mooie morgen?' "Met mij gaat het goed, meester," antwoordde Tink, maar er klonk aarzeling in haar stem en verwarring vertroebelde haar ogen. 'Ik ben je dankbaar, Tinkerbelle, dat je me hebt geholpen mijn schuld aan kapitein Ellis terug te betalen.

Ik hoop dat de ervaring niet al te moeilijk voor je was.' Tinks ogen werden scherp naar boven en naar links van haar toen ze zich Richards knappe gezicht herinnerde terwijl zijn lichaam het hare sloeg en er een glimlach op haar lippen kwam die ze snel onderdrukte. "Oh ja, mijn Meester, de ervaring was helemaal niet moeilijk, ik vond het geweldig om jou en de man die je leven redde van dienst te zijn." Tink keek naar de ramen in Hooks hut, over de achtersteven en westwaarts naar waar Ellis 'schip was weggevaren en haar ogen vulden zich met tranen. Hook zag het verdriet diep in haar en een koude angst vulde zijn buik, een angst die hij alleen associeerde met het geluid van de klok in de buik van de krokodil die zijn hand had gepakt en door de zeeën zwierf op zoek naar de rest van hem. Hook ervoer zelden angst en het verontrustte hem enorm. 'Ze houdt van hem,' dacht Hook in stilte besef bij zichzelf.

'Ben ik haar kwijtgeraakt?' Hook had al die tijd geweten dat dit een mogelijkheid was en hij deed er alles aan om hun seks uit te stellen tot de nacht voordat de India ging zeilen om de beschikbare tijd te beperken. Het is ook waarom hij erop stond om erbij te zijn terwijl ze Tink lastigvielen, zelfs toen Ellis haar vagina nam. Hoe hij zich de hitte in haar darmen herinnerde en de intensiteit van zijn sperma terwijl het hem achterliet als kanonvuur. Hook was niet gewend aan het idee onzeker te zijn over zichzelf, en toch was hij daar, onzeker over Tinks liefde voor hem.

Hij moest haar hebben en. Hook begon Tink te kussen en ze reageerde op dezelfde manier. Hoe harder hij haar kuste, hoe harder ze de kus beantwoordde, elk gedreven door angst en hartstocht totdat ze op haar rug op haar bed lag en Hook haar meisjesdelen met zijn lul sloeg, vergelijkbaar met de schutter die poeder in een kanon stopte met een ramstang . Het verschil was dat Hook's rammen wanhopig en chaotisch was, niet ritmisch en opzettelijk. Hij kon het niet helpen, want terwijl hij in haar klaarkwam, riep Hook uit: "Ik wil je bliksemschicht niet verliezen!" Daar.

Er werd gezegd… hardop. Gehoord en kon niet ongehoord worden, net zoals de scheepsbel niet ongedaan kan worden gemaakt. "James," begon Tink, "je zult me ​​niet verliezen want ik zou er niet voor kiezen om zonder jou te leven in mijn leven en mijn hart," zei Tink, haar armen naar hem uitstrekkend.

"En kapitein Ellis?", Liet Hook de naam horen. hand daar maar als een ding tussen hen in zwevend in de lucht. " 'En kapitein Ellis…' Tink aarzelde, haar stem haperde toen de achterkant van haar keel brandde en haar hart wilde breken. 'Is weg.' Tinks lieve ogen werden dichtgeknepen en de tranen stroomden eruit.

Hook's eigen hart was zwaar en is in zijn maag verdraaid alsof hij geslagen is. Hook wilde niet dat Tink hem zo emotioneel zou zien en het zou zeker ongepast zijn als een bemanningslid getuige zou zijn van zijn aandoening. 'Tink, wil je me alsjeblieft een uurtje privacy geven om mijn gedachten te ordenen?' 'Ja, mijn meester,' zei Tink met trillende stem. Snel trok ze haar tuniek aan.

Ze sloeg haar armen om Hook en zei: 'Ik hou van je!' 'En jij houdt ook van hem…' zei Hook, meer als een verklaring dan als een vraag. "Ja, mijn lief, ik hou ook van hem." 'Wacht even,' zei Hook en hij nam het lange rode lint met de Chinese letters en speldde het rond haar lichaam met haar vleugels opgevouwen. 'Ga alsjeblieft ergens heen en geef me een uur en kom dan hier terug.' Tink verliet Hook en ging naar het spar-deck. "Waarom had haar Meester haar vleugels gebonden?" dacht zich af.

'Is het om te voorkomen dat ik naar Richard vlieg?' 'Om me een veilig gevoel te geven?' Uiteindelijk deed het er niet toe, want ze vertrouwde Hook volledig. Het spar-deck was niet privé genoeg en Tink liep het pad naar de stad om het graf van Bee te bezoeken. Ze zat daar bladeren en stukjes dood gras van het kleine graf te borstelen en legde er een wilde bloem overheen.

Ze sprak niet met Bee, Tink putte gewoon troost uit zijn nabijheid. De angel en de jeuk in haar tepel waren lang achter haar gebleven, maar Tink kon Bee nooit vergeten, want hij maakte geen deel uit van haar leven, van haar ervaring, net als Hook en Ellis. Tink ging gewoon zitten en verzamelde zich voor haar terugkeer naar Hook en of hij haar zou houden, haar zou ontslaan of haar tot slaaf zou maken.

Hook probeerde zich in zijn hut bezig te houden, maar zijn hoofd werd niet helder. Hij probeerde boos te zijn op Tink, maar dat lukte niet. Hij probeerde boos te zijn op Ellis, maar dat werkte ook niet, want hij hield van Ellis. Ellis was de reden dat hij nog leefde en sindsdien hadden ze vele avonden gedeeld met drinken, meesleuren en ruilen van verhalen over verschillende waarheidsgetrouwheid over veldslagen, invallen, verweerde stormen en allerlei soorten zeemanschap.

Het waren bloedbroeders. "Wat te doen, wat te doen, wat te doen!", Sloeg Hook zijn haak tegen het bureau, waarbij de scherpe punt op zijn eikenhouten bureaublad krabde. Zittend in zijn stoel met alleen zijn broek aan, vroeg Hook zich af of hij Tink zonder haar zou kunnen opgeven. Omdat zijn bollocks aangenaam leeg aanvoelden, wist Hook instinctief dat hij dat niet kon.

Altijd een man om op zijn instincten te vertrouwen, Hook's geest kwam tot het besef dat als hij Tink te stevig vasthield, hij haar inderdaad zou verliezen. Zou hij haar verliezen als hij haar weer bij Ellis zou laten zijn? Zou ze terugkeren? Konden de twee mannen haar genegenheid delen? Waren ze een driehoek? Hook dacht lang na over kracht en over driehoeken. Hook redeneerde dat het sterkste schoot in zijn zeilen, de Spinnaker, inderdaad een driehoek was. Kunnen ze alle drie bestaan ​​als een driehoek? Misschien. Denkend aan de chemie tussen hen en aan een andere chemische driehoek, vergeleek Hook zichzelf met vuur.

Hoewel een ongecontroleerde brand aan boord van een schip een dodelijk en angstaanjagend iets is, kan geen enkel schip worden gebouwd of gebruikt zonder vuur. Vuur zelf is een chemische driehoek, een reactie tussen brandstof, warmte en zuurstof. Hun driehoek zou gebaseerd kunnen zijn op liefde, passie en vertrouwen. Hook hield ongetwijfeld van Tink. Hij hield ook van Richard Ellis en wist dat de schuld van zijn leven realistisch gezien niet kon worden betaald door een enkele nacht in het poesje van de vrouw van wie hij hield.

Dat was voor niemand echt eerlijk. Nadat hij een beslissing had genomen, trok Hook een overhemd aan en was hij bezig aan zijn kaartentafel tot Tink arriveerde. Toen hij haar op zijn drempel hoorde aankomen, kleedde Hook zich snel uit en knielde op haar plaats. "Mijn meester!" Riep Tink toen hij de hut binnenkwam.

Geschokt rende ze naar hem toe en knielde met hem, terwijl ze hem vasthield en kuste! "Waarom ben je zo?", Vroeg Tink volkomen verward. 'Mijn prachtige bliksemschicht,' begon Hook. 'Ik hou van jou en ik k en vertrouw erop dat je van mij houdt.

Ik k en vertrouw er ook op dat je van mijn broer, Richard Ellis, houdt.' 'Mijn vertrouwen in jou geeft me de kracht om erop te vertrouwen dat je me nooit lang zult verlaten, zelfs niet als je bij hem bent geweest.' Je bent tenslotte vanmorgen gaan vliegen en je bent bij mij teruggekeerd. "Als je verdrietig bent omdat je hem kwijt bent, dan ben je bij mij geen volle vrouw en lijden we allebei." Als je huilt, proef ik zout. 'Hook stond op en zei:' Kom alsjeblieft met me mee naar de kaartentafel, bliksemschicht. 'Het paar hield trillende handen vast terwijl ze de korte spanwijdte van twee meter naar de tafel liepen.' Hook rolde een kaart uit. die hij eerder had voorbereid.

"Dit is ons standpunt", zei Hook. 'En dit is waar dit schip over twee weken zal zijn,' zei hij, terwijl hij een vastberaden navigatiepad liet zien. 'Tussen en dan zijn we langs deze koers,' liet Hook haar zien. 'Deze koers zal je naar Oost-India leiden,' zei Hook terwijl Tink diep ademde en haar hart een sprongetje maakte. 'Pas op voor dit stukje zee, want het is de Sargassozee en een gevaarlijke plaats voor zeelieden.' "We noemen het de Bermudadriehoek", en het is een plaats waar veel matrozen zijn omgekomen en niemand van ons weet hoe of waarom.

"Tink was bang voor de lange reis met weinig rustplaatsen, en toch kon angst haar er niet van weerhouden Richard's armen of zijn bed. 'Ik zal voorzichtig zijn, mijn Meester, en… ik zal spoedig naar u terugkeren…' Haak maakte het rode lint los en legde het terug in een la onder zijn bed. mijn lieve bliksemschicht, "zei Hook en voor het eerst zag ze tranen in zijn ogen. Ze kuste die tranen weg en ze hielden elkaar heel lang vast voordat ze in zijn bed vielen waar ze de liefde bedreven met een intensiteit die de twee van hen trilden.

Hook's hamerde op de hare alsof ze voor altijd gescheiden zouden zijn en ze ontving hem met dezelfde intensiteit. Ze vielen daarna allebei in een diepe slaap en bedreven 's ochtends opnieuw de liefde. Daarna kleedde Hook zich snel aan en kuste haar.

'Ik kan het niet verdragen je naar hem toe te zien vliegen,' zei Hook, 'dus ik zal hier afscheid nemen.' Kom gauw terug, mijn liefste. '' Ik zal het doen, 'zei Tink, een deel van haar hart deed pijn en een deel ervan opgewonden.' Tot dan, mijn geliefde James. 'De route van Neverland naar Londen en terug was goed naar Tink, maar deze route bracht haar verder dan ooit tevoren, want Londen was slechts een korte rustpauze onderweg. Van daar naar Neverland was een eenvoudige formule, een snufje pixie dust, een gelukkige gedachte en vanaf daar was het de eerste ster aan de rechterkant en rechtdoor tot de ochtend. De volgende etappe, Zuid en West over de driehoek was veel ontmoedigender.

Tink vloog hoog zoals ze durfde, hoe eerder ze Oost-India zag. Haar keuze was een riskante keuze. Hoe hoger ze vloog, hoe eerder ze ' Ik had het schip van Richard gezien, maar het was kouder op hoogte en de lucht was dunner. Als de zon achter een wolk dook en haar vleugels hier bevroor, zou ze in de zee vallen.

Tink redeneerde dat er weinig of geen zeemeerminnen in de Sargassozee waren voor als dat zo was, zouden zoveel zeelieden niet verloren zijn gegaan, want zeemeerminnen redden instinctief zeelieden in gevaar. nk zag een mast aan de horizon en hoorde het hart bonzen toen ze een lange duik maakte en hard op haar af vloog! Helaas was het schip niet de Oost-India, maar eerder een Spaanse Galion die naar het oosten ging. Tink koos ervoor om achter het schip binnen te komen om ontdekking door haar uitkijkposten in het kraaiennest te vermijden en ze landde om te rusten op een achtermast-werf. Na rust nam Tink weer de lucht in en vloog een grote cirkel naar het westen. Daar was ze! Het India! Als een kogel vloog Tink zo snel dat haar vleugels pijn deden en de nattigheid van haar vagina langs haar dijen en benen stroomde, bijna ijskoud in de zeldzame lucht op 3000 meter hoogte.

Tink vloog lager om haar benen sterk te houden en ze vloog een snelle cirkel rond het schip op zoek naar Richard. Ze vond hem op het achterdek, afgeleid door zijn blik door zijn telescoop. "Onthoud me?" Vroeg Tink zachtjes.

Richards rug rechtte zich als een laadstok en hij draaide zich met een ruk om naar haar toe. "U!" Ellis huilde terwijl hij draaide. "Jij bent het!" Ellis reikte naar haar en de twee vielen in elkaars armen als lang verloren geliefden. "Waarom ben je gekomen?" "Omdat ik je nodig heb." "Is Hook in orde?" vroeg een bezorgde Ellis.

"Oh nee, mijn meester is best oké", zei Tink, "tussen ons beseften we dat ik jou nodig heb en ik hem nodig heb." Hij heeft me nodig en hij houdt ook van de vriend die je voor hem bent. '' Hij heeft me gestuurd om een ​​tijdje bij je te zijn en dan zal ik nog een tijdje bij hem terugkomen en dan heen en weer tussen jullie. '' Dat is veel vliegen, 'merkte Ellis op.' Het is heel liefdevol, 'corrigeerde Tink en ze bracht haar lippen naar de zijne. In de hut van kapitein Ellis bedreven de twee anderhalve dag de liefde voordat ze uitrustten, en stopten ze alleen voor gedeelde voeding. Hun mond, jongen en meisje delen en armen en benen bedreven de liefde met elk corresponderend deel aan de andere kant.

Richard hield van haar, neukte haar speels, sloeg haar en sliep dicht bij haar. Tink trok zijn dikke lul in haar mond en in haar vrouwelijkheid. Tink bleef een week totdat de 'India' in de haven lag en haar lading in haar ruimen vastzat. Toen het schip was geladen voor de reis naar Neverland, maakte Tink zich klaar om vooruit te vliegen en zich te herenigen met Captain Hook.

Toen Oost-India arriveerde, zou ze van beide mannen zijn. Bij haar laatste kus met Richard, voordat ze vleugel nam, hield Tink hem stevig vast. 'In Neverland…' zei hij met een stem vol hoop en vertrouwen. 'In Neverland,' antwoordde Tink.

'Veel vliegen,' dacht ze. "Ik moet Pixie Dust inslaan, er zijn meer dan genoeg blije gedachten…"..

Vergelijkbare verhalen