Twin Tower-liefhebbers

Ook al waren ze slachtoffers van de omstandigheden, hun liefde zal voor altijd voortleven...…

🕑 11 minuten minuten Liefdesverhalen verhalen

Met het nummer in de wachtrij dat Brian May was geboren om te schrijven, omdat zowel hij als Freddie Mercury geboren waren om te zingen, omhelsden we elkaar. Zijn woorden, hun beklijvende stemmen en het harmonische geluid van het koor en het orkest stelden de vraag: Wie wil er voor altijd leven? We hebben elkaar hier ontmoet. We werkten samen en werden toen verliefd. Tragisch genoeg konden we nooit weggaan.

We ontmoetten elkaar voor het eerst in het trappenhuis tijdens een vals alarm. Ons bedrijf had kantoren op verschillende verdiepingen van het gebouw. We hadden genoeg medewerkers om een ​​kleine stad te vormen, wat verklaart waarom we elkaar nooit eerder hadden ontmoet.

Terwijl de meesten van ons naar beneden gingen, ging zij tegen de stroom in. Ik hield haar tegen en vroeg haar waarom. Ze zei dat als dit de laatste oefening was, we uren buiten zouden zijn.

Ze ging winkelen, dus ze had haar tas nodig. Ik werd meteen verliefd op haar vastberaden vastberadenheid, en dat een ongemak als dit haar dag niet zou verspillen. Ze zou haar kostbare tijd beter maken.

Toen ik die prachtige kont de trap op zag stuiteren, werd ik ook verliefd op haar. Een paar dagen later kreeg ik een promotie en mijn felbegeerde hoekkantoor.

Ik had uitzicht in drie richtingen, waaronder over het water en daarbuiten. Het voelde als toekomst. Een droom die uitkomt. Later die ochtend zat ik aan mijn bureau en keek uit over onze prachtige stad, maar het voelde leeg aan.

Ik voelde me leeg. Ik was alleen. Ik had niet die ene speciale persoon om dit gunstige moment mee te delen. Toen ik werd voorgesteld aan mijn nieuwe Executive Assistant, Angel, viel ik bijna flauw.

Dit was te perfect. Ik voelde meteen dat deze regeling niet kon werken. Ik wist dat ik de hele dag over haar zou dromen, elke kans die ik kreeg, en naar haar geweldige kont zou staren. Dat zou niet vliegen met onze organisatie.

Ik zou ook niet wensen dat haar grote borsten los zouden breken, van de knopen van haar dichtgeknoopte blouse. Toen ze ging zitten, met haar knieën goed tegen elkaar, vormde haar rok die sexy 'Y'. Als ik hier dagelijks aan zou worden blootgesteld, zou ik gek worden. Haar engelachtige ogen brachten me echter terug naar de aarde.

Het waren rustgevende poelen van sereniteit. Puur, dronkenschap. Ik had het gevoel dat het niet uitmaakt hoe slecht mijn dag was, als ik die ogen had om elke dag in te kijken, wist ik dat alles goed zou komen.

Na een paar dagen rond de kwestie te hebben gedanst, riep ik haar naar mijn kantoor. Ze zag mijn gezicht en mijn bezorgdheid, en liep naar me toe terwijl ik over het water stond te dromen. Ik kon de woorden niet vinden, maar zij wel. "Ik voel het ook.".

Ik draaide me om en zag haar bange en betraande ogen. We stonden tegenover elkaar, nu verlangend om elkaar in de armen te sluiten. We hielden elkaars hand vast en dachten aan onze eerste kus, maar verzetten ons. Dit was niet het juiste moment, of de juiste plaats. We bleven een aantal weken samenwerken en vochten elke dag tegen onze verlangens. Gedurende deze tijd ontdekte ik hoe grappig en intelligent ze was. Ze hield van haar werk en leek het geweldig te vinden om met mij samen te werken. Ik wist dat ik het met haar deed. Toen het bedrijfsleven eist dat ik naar Rome reis om een ​​van onze belangrijkste klanten te ontmoeten, stond de CEO erop dat ik mijn Executive Assistant zou nemen. Hij zei dat ik, terwijl ik daar was, alle administratieve ondersteuning nodig had die ik kon krijgen. "Doe het!" waren zijn afscheidswoorden. Ik zal haar reactie nooit vergeten. De tranen. De vreugde. De anticipatie. We verbleven bijna een week in Rome. We brachten elk wakker uur samen door. Toen we de zakelijke relatie met een van de grootste klanten van ons bedrijf konden redden, vierden Angel en ik de beroemdste attracties, waarbij we onszelf verloren in de oneindige romantiek van de Eeuwige Stad. Ik kon het niet, dus toen Angel de eerste stap zette, was er geen weg meer terug. Vanaf dat moment hield ik van haar en zwoer ik haar nooit meer te laten gaan. We bedreven de liefde in ons hotel, eerst in haar kamer, dan de mijne. Er was geen onhandigheid, geen onbekendheid. Het leek alsof we voorbestemd waren om voor altijd samen te zijn. Angel wachtte angstig op me in mijn kantoor. Het afgelopen uur had ik een ontmoeting gehad met de CEO en een paar leden van de Raad van Bestuur op de hoogste verdieping. Ze feliciteerden me met de geweldige baan in Rome. Ze wilden ook hun plannen, en de mijne, voor mijn toekomst met de organisatie bespreken. Ik bedankte hen vriendelijk en vertelde hen dat ik enorm genoot van wat ik deed en van de mensen om me heen hield. Ik vertrok met verschillende handdrukken, stemmen van vertrouwen en schouderklopjes. Toen ik zijn kantoor verliet, trok de Executive Assistant van de CEO me apart. Ik kende haar al jaren en ze was een lieve, zorgzame, welbespraakte vrouw die voor hun personeel zorgde. Ze zei gewoon dat het bedrijf een afkeer heeft van kantoorromans, maar getrouwde mensen waren meer dan welkom. Ze knipoogde toen naar me en stuurde me op weg. Wist ze het?. Hoe kon ze dat weten?. Toen ik terugkeerde naar mijn kantoor, zat Angel in mijn stoel, terwijl ze nu over het water droomde. Ze stond meteen op en vroeg naar mijn ontmoeting. Nadat ze het haar had verteld, omhelsde ze me. Ik vertelde haar toen over het andere cryptische gesprek. Ze glimlachte alleen maar. Angel boog zich toen op één knie en bood me een klein juwelendoosje aan. Ze kon de vraag amper stellen terwijl ze bijna in haar tranen stikte. Inmiddels stroomden er ook tranen over mijn gezicht toen ik antwoordde dat ik vereerd zou zijn. Ze vertelde me later dat ze onze cryptische gespreksvriend kende. Het was haar tante die haar, en op haar beurt mij, het verstandige advies had aangeboden. We waren van plan die avond laat te blijven om het werk in te halen dat we tijdens onze afwezigheid opzij hadden gezet. Toen de zon onderging en de stadslichten opkwamen, was het moeilijk om je te concentreren. De stad heeft echt nooit geslapen. Het betoverde ons met haar schoonheid, en we keken met vreugde naar de flikkerende lichten die op het water dansten. Behalve Angel en ik, was al het personeel naar huis gegaan. Toen ze mijn kantoor binnenkwam met alleen een kousenband, kousen en bijpassende bh aan, wist ik dat ze iets speciaals had gepland. Ze deed mijn deur op slot, deed het licht uit en liep naar me toe aan mijn bureau. Ze hielp me toen opstaan ​​en mijn broek uit te doen, ging toen op mijn bureau zitten en spreidde haar benen. Ik wist het toen ze mijn kantoor binnenkwam, maar het registreerde zich niet. Angel droeg geen slipje. Ze greep mijn hardheid en trok me tussen haar benen. Toen ik haar warmte binnenging en onze monden elkaar raakten, realiseerde ik me echt dat ik nu verloofd was met deze mooie, elektrische vrouw. In de daaropvolgende maanden werd onze relatie steeds sterker en werd er steeds meer over ons huwelijk gepraat. We waren zielsverwanten. Zo simpel was het. Ik kon niet geloven dat deze geweldige vrouw de rest van haar leven met mij wilde doorbrengen. Ze zei vaak dat onze harten voor eeuwig samen zouden zijn. Dat leek nog niet lang genoeg. Telkens als ik een zware dag had, of een hele goede dag, die gevierd moest worden, deed Angel hetzelfde als de avond van onze verloving. Ze liep mijn kantoor binnen, deed de deur op slot, deed het licht uit, ging op mijn bureau zitten en we bedreven de liefde. Op een dag vroeg ik haar of ze iets anders wilde proberen, een andere positie of een ander deel van de kamer. Ze zei nee. Angel wilde dat ik me haar zou herinneren, zo op mijn bureau, elke keer dat ik daar zat. Ik was misschien bezig met een stapel juridische documenten of contracten, en toen dat beeld van ons die de liefde bedrijven verscheen, herinnerde ik me dat ze met al haar liefde op me wachtte. Deze visie motiveerde me om gefocust te blijven, snel klaar te zijn en thuis te komen in ons nu gedeelde bed. Angel zei ook dat ze, toen ze kwam, graag naar het water en dansende lichtjes keek. Ze zei dat de golf van die sensaties haar een onoverwinnelijk gevoel gaf. Om het geschreeuw om ons heen en de sirenes beneden te dempen, zette ik het volume van mijn telefoon hoger en begon het nummer. Ik legde mijn telefoon op mijn bureau, het bureau waar ik zo hard voor gewerkt had, in het hoekkantoor waar ik altijd van had gedroomd. Op hetzelfde bureau hadden mijn leven, mijn engel en ik de liefde bedreven. We zaten vast. Er waren zoveel plaatsen waar we heen wilden, maar waar we nu nooit konden komen. We konden elkaar niet aankijken, wetende dat die blik onze laatste zou kunnen zijn. Toen begon het iconische melancholische geluid van Queen's lied. Ik sloot mijn ogen en zag mijn bruid, aan de arm van haar trotse vader, door het gangpad naar mij toe. Ze was voortreffelijk. Ze was engelachtig. Ze was van mij. Ik zag ons toen in de verloskamer, tegelijkertijd lachend en huilend bij het eerste geschreeuw van ons pasgeboren kind. We zagen allebei het glanzende object naderen in de helderblauwe lucht. Een andere kwam deze kant op. Toen bracht de luide explosie van het andere gebouw me terug naar dit gruwelijke moment. Mijn betraande verloofde keek me aan terwijl ze haar rok optilde, haar slipje liet zakken en toen op mijn bureau ging zitten. "Een laatste keer?" stelde ze voor. Haar trillende handen reikten naar mijn riem. Ze maakte het los en toen mijn broek, en liet ze allebei op mijn voeten vallen. Terwijl ze haar benen spreidde, trok ik mijn boxer naar beneden en liet ze ook vallen. Ze pakte mijn hand en trok me naar zich toe, nodigde me uit om binnen te komen. Ik probeerde met al mijn macht om mijn engel nog een laatste keer te plezieren. Terwijl ik langzaam mijn liefde binnenging, opnieuw de warmte van haar lichaam voelend, vocht ik tegen mijn tranen. Ik wilde haar vertellen dat ik van haar hield, maar ik kon niet praten. Zij ook niet. Ik duwde de rest van mezelf naar binnen en hield mijn lichaam tegen het hare. Ik zou het comfort van haar binnenkant van haar dijen en het kussen van haar borsten missen. Ze sloeg haar armen om mijn nek en we drukten zachtjes onze lippen op elkaar. Ik sloot mijn ogen weer en ik zag onze kinderen in onze tuin spelen, rennen en lachen en waterballonnen naar elkaar gooien. Ik zag onze hond met haar staart kwispelen en hoorde haar blaffen van alle opwinding. Toen voelden we het gerommel van de zuidelijke toren instorten. Angel begon toen te snikken. Haar borst trilde van verdriet en de tranen stroomden over haar wangen. In een poging haar te kalmeren, legde ik mijn wang tegen de hare en fluisterde in haar oor. Ze sloeg haar benen om me heen en zei dat ze me nooit zou laten gaan. De dikke rook buiten bleef om ons heen opstijgen en we verwachtten hetzelfde lot als de toren die ooit naast de onze stond. Het zou niet lang meer duren. Ook dit voelde als toekomst, maar het was nu een nachtmerrie. We hielden elkaar vast, nu allebei stilletjes snikkend, voelend dat ons einde nabij was. Ik bleef de liefde bedrijven met mijn aanstaande bruid, mijn zielsverwant, mijn enige. Ik sloot opnieuw mijn ogen en deze keer zag ik ons ​​ouder en grijs, zittend in onze woonkamer op kerstochtend, kijkend naar de blije gezichten van onze kleinkinderen terwijl ze hun cadeautjes openden. Tranen stroomden nu ongecontroleerd over mijn gezicht terwijl ik mijn heupen bleef bewegen. Angel's ademhaling vertelde me dat ze bijna op een betere plek was. Na een paar ogenblikken verwijderde ze haar gezicht van het mijne en duwde me zachtjes terug. Ze legde haar hand op mijn borst en de mijne op de hare, en zei dat ze wilde dat we onze harten als één zouden voelen kloppen. Binnenkort zou het voor de laatste keer zijn. Ze trok me weer dicht tegen me aan en kneep steviger in mijn lichaam. We voelden allebei een kalmte over ons lichaam spoelen. Angel leerde me dat wat er ook gebeurde in leven en dood, onze liefde onoverwinnelijk was. Ik zag de acceptatie in haar ogen, en kuste toen mijn liefde vaarwel. Op die zonnige ochtend in september stortte ons leven in elkaar en verbond onze zielen met liefde, voor altijd….

Vergelijkbare verhalen