Verliefd op een Duitse filmster

Robert was in alle opzichten een moderne vrijgezel. Hij had onlangs het uiteenvallen van een langdurige relatie meegemaakt en bracht nu de meeste van zijn nachten door met hoppen van bars in LA, bourbon drinkend en proberend om meisjes te vinden die hij mee naar huis kon nemen, in de hoop op wat vrijblijvende seks. Achter zijn schijnbaar onvoorzichtige uiterlijk kon echter geen enkele hoeveelheid drank of one night stands de leegte van zijn recente breuk opvullen. De hele routine begon voor hem ook een gewoonte te worden.

Op een schijnbaar onopvallende vrijdagavond besloot Robert naar een oude hotelbar in Hollywood te gaan. De bar had een 'ladies drink free'-avond, wat een goede tactiek leek om zijn kansen te vergroten. Toen Robert de foyer van het hotel binnenliep, zag hij een art-deco-decor in een tijdcapsule en muren met gesigneerde foto's van acteurs en actrices die in de loop der jaren de bar hadden bezocht. Robert liep naar de bar en bestelde de gebruikelijke bourbon, terwijl hij tegen de barman schreeuwde over de onophoudelijke plof van elektronica die door de bar galmde. Robert bekeek het tafereel en zag het gebruikelijke schouwspel van jonge meisjes en toestromende jongens die zich opslokten in wat er uit de kranen stroomde als water of uit de menagerie van glazen flessen achter de bar.

Robert voelde zich een beetje ouderwets met zijn bourbon maar vond altijd dat er iets te zeggen viel over de klassiekers. Schijnbaar uit het niets zat een vrouw naast Robert en stak een sigaret op. Ze keek hem aan en zei met een typisch Duits accent: "Ik hou van een man die van een goede bourbon houdt". Robert glimlachte voor het eerst die avond en riep uit: "EINDELIJK wat erkenning voor de klassiekers!" De vrouw bestelde een martini. Robert was typisch niet-gefaseerd door de hordes meisjes die door de plaats circuleerden, maar er was iets ongewoon intrigerends aan deze vrouw.

Ze leek een jaar of 23 of 24 te zijn met donker, bruin golvend haar, doordringende blauwe ogen en een parelsnoer. Ze had het soort tijdloos klassieke schoonheid dat je zelden ziet. Robert stelde zichzelf voor en ze antwoordde: "Mijn naam is Emma…Emma Kirsch" Robert vroeg wat ze deed in de Verenigde Staten en Emma antwoordde dat ze een actrice was die wat rollen probeerde te vinden en dat ze in een opwelling naar LA verhuisde. Na slechts een paar minuten besloten Robert en Emma om het naar een rustiger restaurant te brengen.

Emma stelde een oude Italiaanse joint voor die volgens haar de beste Manicotti van de stad had. Tijdens de maaltijd was Robert helemaal gebiologeerd door deze vrouw. Hij wist niet of het wijn was die hij dronk, die naar zijn hoofd steeg, of dat ze echt iets bijzonders was.

Ze bezat een donkere sensualiteit en er was iets bijna raadselachtigs aan haar. Na de maaltijd besloten ze naar Emma's appartement te gaan. Emma beweerde dat ze geen auto had, dus gaf Robert haar een lift. Toen ze aankwamen, merkte Robert dat ze een half adres had, 32 1/2 Carver Ave, een klein appartement in de zijkant van een oud commercieel gebouw.

Emma ging haar appartement binnen, liep naar de hoek, gooide wat jazz op en ging toen naar de natte bar en maakte Robert nog een bourbon en voor haarzelf een glas rode wijn. Toen ze terugkwam, strompelde ze half in Robert's armen en giechelde terwijl ze zei: "Het spijt me, ik denk dat deze wijn me raakt!" Ze zweeg even en Robert keek haar in de ogen. Hij stal toen een lange en hartstochtelijke kus. Emma trok haar hoofd naar achteren en drukte het tegen zijn borst als een nummer van Billie Holiday dat speelde, "Stars Fell on Alabama". Ze fluisterde toen zachtjes: "Ik hou van dit lied".

Na een tijdje verdween Emma even naar haar slaapkamer en keerde terug, gekleed in een onderjurk en zei dat ze er maar mee moest stoppen, maar hij was vrij om te blijven. Toen Robert haar wulpse figuur in haar nachtjapon zag, dacht hij dat hij wel gek moest zijn om haar aanbod af te slaan. Hij liep terug naar haar slaapkamer en ze ging op haar bed zitten, keek even opzij en wreef toen langzaam met haar handen over haar dijen.

Door haar lichaamstaal waren haar bedoelingen duidelijk. Dit was een intens sensuele vrouw en zonder aarzelen ging Robert naast haar zitten en begon haar te kussen. Hij bewoog zijn tong rond haar mond en onderzocht die terwijl hij zijn hand op haar dijbeen legde. Hij bewoog langzaam zijn handen over haar nachtjapon en tussen haar benen, waarbij hij zijn vingers lichtjes over haar schaamlippen trok.

Emma pakte toen haar nachtjapon en trok hem over haar hoofd, waardoor haar ronde, wulpse borsten zichtbaar werden. Emma keek hem in de ogen en zei met een verhitte passie: "Ik wil jou". Ze ging bovenop Robert zitten, schrijlings op hem en begon zich toen op Roberts kloppende pik te laten zakken. Ze ging kreunend rechtop zitten en kromde haar rug, terwijl ze trots haar volledige borst naar voren duwde, haar tepels zichtbaar rechtop gaan staan.

Emma begon toen haar heupen naar voren en naar achteren te zwaaien op Robert's pik, en bewoog in een intense maling. Al snel bewoog ze op en neer, Robert intens berijdend met heen en weer stuiterende borsten. Emma wreef met haar handen op en neer over Roberts borst. Robert legde zijn handen op Emma's achterste en trok hem naar binnen en naar buiten, helemaal in de ban van het idee dat zijn penis in haar begraven zou worden en in en uit haar diepste, warme holtes zou vallen.

Dit was de meest intense seks die hij ooit had gehad. Robert trok zichzelf omhoog naar Emma's borsten en begon zijn tong in cirkels rond haar tepels te bewegen. Emma trok Roberts hoofd stevig tegen haar borst.

Emma bleef Robert rijden en begon steeds luider te kreunen. Ze ging op hem liggen met haar hele lichaam tegen hem aan gedrukt. Robert legde zijn handen op Emma's kont en masseerde het terwijl hij het steeds sneller op en neer voelde gaan.

Emma's strakheid lokte Robert's pik om alles in haar los te laten. In wat leek op uren van ongebreidelde seks, slaakte Emma eindelijk een laatste lange kreun en Robert bereikte een climax, waarbij al zijn vocht in haar haar vrijkwam. Emma, ​​verlangend om gevuld te worden met zijn mannelijkheid. Na een paar ogenblikken in Robert's armen te hebben gelegen, kwam Emma dichterbij en zei: "Dank je, ik heb zo lang op je gewacht". Robert was een beetje verbaasd over haar verklaring, maar realiseerde zich toen dat hij vroeg in de ochtend moest werken.

Robert zei: "Ik moet gaan, maar kan ik je morgen zien?" Emma reageerde niet maar gaf hem nog een laatste knuffel. Hij voelde een ongewone rilling door zijn lichaam gaan, gevolgd door een onverklaarbare droefheid. De volgende ochtend na het werk besloot hij langs haar appartement te gaan omdat hij vergat haar nummer te vragen. Toen hij bij de ingang van haar halve adres kwam, kon hij haar deur niet vinden.

Het enige wat hij zag was een muur, opgevuld met cement. Helemaal in de war, ging hij terug naar de hotelbar waar hij de avond ervoor was en liep naar de barman en vroeg of hij iets wist over het meisje in parels dat gisteravond de martini bestelde. De barman zei dat hij van niets wist, maar toen kwam er een oudere man in de hoek binnen en vroeg of Robert haar naam kende. Rober antwoordde, ja, het was Emma… Emma Kirsch geloof ik". De oude man werd bleek en zei: "Oh nee, je moet je vergissen… het moet een andere Emma Kirsch zijn".

De oude man leidde Robert naar een gesigneerde zwart-witfoto aan de muur. Het was Emma! Zonder twijfel was het de charmante vrouw met wie hij de avond ervoor de liefde had bedreven. De oude man zei toen: "Emma Kirsch was een actrice van de vrouw die stierf in de ".

Nadat haar man was overleden, raakte ze in een diepe depressie en ging ze altijd naar deze bar en bestelde een Martini. Bovendien stond ze op de lijst van Hollywood-actrices die op de zwarte lijst stonden omdat ze politiek uitgesproken waren. Het lijkt erop dat het leven in 1957 was geworden te veel voor haar en ze maakte een einde aan haar leven.Sommigen zeggen dat het was om verbannen te worden vanwege haar ideeën, maar het was duidelijk dat ze er echt naar verlangde om herenigd te worden met haar overleden echtgenoot. De oude man keek toen op naar Robert, zette zijn bril recht en zei: "Weet je, zoon.

Je lijkt sprekend op haar man".

Vergelijkbare verhalen