Who cares wat ik draag? Ch. 0.

Emily denkt op oudejaarsavond aan Ben.…

🕑 17 minuten minuten Liefdesverhalen verhalen

Je moet naar het feest komen. Iedereen zal er zijn, en ze missen je. 'Emily Pearson sloot haar ogen en verstevigde haar greep op de telefoon.' Ik weet het niet, Sharon. Ik ben echt niet in een feeststemming. '' Em, ik weet dat je hem mist.

Ik weet dat het moeilijk is geweest. Maar je kunt je niet voor altijd verstoppen. '' Dat ben ik niet, ik… Ik weet gewoon niet of ik er zin in heb. '' Oké, je hebt me geen keus gegeven.

'Sharon nam een ​​nee- onzin toon en Emily moest glimlachen. 'Ik ben aardig geweest, ik heb je veel tijd gegeven, maar ik moet de grens trekken. Als je om tien uur niet op het feest bent, kom ik je over me heen slepen.

'Emily grinnikte.' Jij en welk leger? '' Ik ben aan het trainen. Ik heb geen leger nodig, klein ding. '' Ik ben al langer dan jij sinds de achtste klas, Sharon. Ik betwijfel of het onlangs is veranderd.

'' Oké, oké, ik moest het proberen. 'Sharon zuchtte.' Em, serieus, kom alsjeblieft. Het is oudejaarsavond en ik vind het vreselijk om helemaal alleen aan je te denken in dat appartement. '' Oké, oké.

Je hebt me tot onderwerping gebracht. '' Ja! 'Juichte Sharon.' Ik blijf niet lang, 'waarschuwde Emily haar.' Ik kom maar een tijdje langs. '' Prima.

Super goed. Je zult het zien, Em. Uitgaan en bij mensen zijn, zal je goed doen. Ik wed dat je langer blijft dan je denkt. '' Ja, ja.

Ik weet. Ik zie je daar, oké? '' Oké. Pas op, Em. '' Bedankt, Sharon. Dag.

'Emily klapte de telefoon dicht en leunde met haar hoofd tegen de muur. Waarom had ze hiermee ingestemd? Sharon wist hoe ze erover dacht om naar feestjes te gaan, laat staan ​​feestjes die wederzijdse kennissen hadden uit haar relatie met Ben. Het is allemaal zijn schuld dat ik niet wil gaan, dacht ze.

Ze sleepte zichzelf terug naar haar kamer om iets te zoeken om aan te trekken en schreef in haar hoofd een brief aan Ben, zoals ze vaak deed. Het hielp haar haar woede te luchten, ook al zou hij het nooit weten. Beste Ben, Sharon heeft me overtuigd om naar het feest van Tsjaad en Liza te gaan. Ik wil niet, wat na al die tijd raar is, denk ik. Weet je nog hoe we graag naar feestjes gingen? Hoe hielden we vooral van nieuwjaarsfeestjes? Hier is het, een paar uur voor middernacht.

Normaal gesproken zou ik mijn haar opsteken, waarschijnlijk in een Franse twist. Of waarschijnlijker, Sharon smeken om het voor mij te doen. Dan zou ik de juiste oorbellen kiezen die bij mijn jurk passen. Niet dit jaar.

Ik kan mezelf er niet teveel om geven. Ik bedoel, ik ben hier, jij bent ergens anders, dus wat maakt het uit wat ik draag of hoe mijn haar eruit ziet? Het is allemaal jouw schuld, weet je. Ik word nog steeds zo boos op je.

Ik weet niet waarom ik nog steeds van je hou. Maar ik doe. Emily Veegde haar tranen weg en liep naar de kast. Ze had wel een mooie jurk, een die ze had gekocht om met Ben naar een bedrijfsfeestje te dragen, maar ze waren nooit weggegaan.

Het zat nog steeds op de hanger, nog in de plastic zak. Ze trok het eruit en legde het op het bed. Hij vond het altijd leuk als ik rood droeg, dacht ze. De jurk was prachtig: een strapless, knielange jurk die ze had gekregen voor een liedje op een uitverkooprek. Ze herinnerde zich dat Ben lachte om haar opwinding terwijl ze probeerde uit te leggen dat ze bij het inklaren nooit zulke leuke dingen in haar maat had gevonden.

Hij was die dag zo lief geweest; hij was haar van winkel naar winkel in het winkelcentrum gevolgd, nooit klagen, en had aangeboden haar schoenen te kopen die bij de jurk pasten. Ze wilde ze niet toelaten, maar meer herinneringen stroomden terug. x-x-x-x De dag dat ze de jurk kocht "Ben, je hoeft geen schoenen voor me te kopen." Emily rolde met haar ogen naar hem, maar glimlachte. 'Je houdt niet van winkelen om mee te beginnen, en ik weet dat je een hekel hebt aan schoenen kopen. Ga spelen in de speelhal of zoiets.' 'Dat is oké.

Ik dacht dat ik wat vriendjespunten zou opbouwen.' Ben Tyler grijnsde en zijn groene ogen fonkelden van ondeugend. 'Heb je vriendjespunten nodig?' 'Het kan nooit kwaad om wat in reserve te hebben.' Hij verplaatste de jurk naar zijn andere arm. 'Kom op.

Eens kijken of je schoenen kunt vinden die net zo goedkoop zijn als de jurk.' Ze lachte en leidde hem terug naar de schoenenafdeling. Ze beet op haar wang om een ​​glimlach te verbergen en bekeek verschillende paren met nauwgezette aandacht, vanuit haar ooghoeken toekijkend hoe Bens uitdrukking met het moment meer in paniek raakte. Eindelijk, toen hij eruitzag alsof hij in het koude zweet zou uitbreken, maakte ze een einde aan de poppenkast. 'Mag ik deze in maat negen zien, alstublieft?' vroeg ze aan de verkoopmedewerker.

De vrouw knikte en nam de schoen mee naar achteren. Ben's opluchting was zichtbaar toen hij zich in een stoel liet vallen. Emily lachte terwijl ze haar zwarte pumps uitdeed. 'Je zag er bezorgd uit, kampioen.' Ze gaf hem een ​​por in zijn zij. 'Ik dacht dat je de stiksels op elke schoen ging controleren.

Ik dacht dat we hier dagen zouden zijn.' Ben trok een schijnvertoning aan. "Ik was klaar om een ​​pauze te nemen." 'Je gaat die vriendjespunten verliezen.' Emily knipoogde en draaide zich toen om om de schoenen van de verkoopmedewerker te nemen. Ze trok ze aan en stond op.

"Oh ja, ik vind deze zeker leuk." Ze liep een paar stappen heen en weer, keek naar de schoenen en probeerde te beslissen of ze zich op hun gemak voelden. De hak was dunner dan ze wilde, maar niet te hoog. Het rood zou perfect bij de jurk passen, en ze hield van de kanten look van het geweven leer en de bandjes die boven haar enkel vastgebonden waren.

Ze stopte voor een spiegel en draaide haar voet om hem vanuit een andere hoek te bekijken. 'Ben, wat denk je ervan?' 'Ik denk dat ze je benen er geweldig uit laten zien.' Hij was achter haar komen staan ​​en ze schrok op zijn stem. 'Doet me nadenken over hoe ze zich voelen als ze om me heen worden gewikkeld als ik jou in bed heb.' "Ben!" Haar stem was een geschrokken piep en ze voelde het bloed naar haar wangen stromen. "Wat?" "Doe dat niet!" "Doe wat?" Zijn stem klonk laag, zoals hij deed toen hij haar in bed wilde lokken.

'Bedenk eens hoeveel ik je wil? Wat vind ik het heerlijk als je naakt naar het bed loopt en me die sexy benen laat zien?' "Ben! Stop ermee!" Ze stikte in lachen en verlegenheid. 'Ik moet hiervoor betalen.' 'Ik houd je niet tegen.' Hij deed een stap achteruit, maar leunde weer naar voren. 'Ik wil dat je deze haalt, ga dan naar huis en pas ze bij de jurk, zodat ik kan zien hoe snel ik je kan uitkleden.' Hij beet aan haar oorlel. 'Bij nader inzien, trek gewoon de schoenen aan.

Ik zou je graag in die schoenen zien.' Emily maakte een gewurgd geluid in haar keel en duwde hem weg. Ben lachte en stak zijn handen omhoog in overgave. 'Ga,' beval ze, maar niet zonder een glimlach. 'Verlaat de jurk en ga naar de speelhal of zoiets.

Ik zal je vinden.' "Oh nee." Ben grijnsde. 'Ik wacht bij de deur. We gaan regelrecht naar huis.' Emily schudde haar hoofd en joeg hem weg. Ze pakte de schoenen op, betaalde ze en ontmoette Ben bij de deur.

'Zullen we wat te eten gaan halen?' Emily veinsde nonchalance. "Oh, ik denk het niet." Ben staarde haar aan. "Goed geprobeerd." Hij bracht haar naar de auto en klapte de kofferbak open.

Emily legde de jurk plat neer en zette de schoenendoos in de hoek, en glimlachte toen Ben de deur voor haar openhield. 'Ik meende wat ik zei over de schoenen.' Hij knipoogde naar haar terwijl ze ging zitten. Emily schudde haar hoofd, maar een tinteling van verlangen begon in het midden van haar lichaam en reisde weg. Ze vond het heerlijk als Ben haar zo plaagde. Voordat ze hem ontmoette, had ze altijd gedacht dat seks, liefde en romantiek serieus moesten zijn.

Haar ouders waren goede mensen, maar niet demonstratief in termen van genegenheid. Haar vorige vriendjes hadden ook de neiging gehad om vastberaden en somber te zijn, en ze wist niet zeker waarom ze zich tot hen aangetrokken voelde, nu ze Ben had. Ben was zoiets niet. Hij was spontaan en grappig, en hoewel ze er aanvankelijk door geschrokken was, had Emily ontdekt dat ze haar eigen spontane kant had en Ben was meer dan blij haar te helpen die te verkennen. Terug in het appartement nam Emily de jurk mee naar de slaapkamer en hing hem aan de achterkant van de deur.

De telefoon ging en Ben belde om te zeggen dat hij het zou krijgen. Ze hoorde hem antwoorden en begon te kletsen; het gesprek ging over honkbal. Moet zijn vader zijn, dacht ze. De schoenendoos lag op het bed en ze staarde ernaar en beet op haar lip. Na een tijdje leek Ben klaar te zijn met praten.

Emily hoorde niets, maar hij was niet teruggekomen naar de slaapkamer. Ze haalde diep adem. 'Ben? Kun je even hier komen?' 'Tuurlijk, schat,' riep hij. "Wacht even." Een bal van zenuwen vormde zich in Emily's maag en ze negeerde het.

Ze wachtte op wat een eeuwigheid leek, totdat ze hoorde dat Ben de deurknop vastgreep. 'Wat is er, zw', staarde Ben haar aan. "Wauw." 'Weet je…' Emily schraapte haar keel.

'Vind je de schoenen toch niet mooi?' Ze stond voor hem met de rode schoenen die ze net had gekocht, en weinig anders. Ze had zich niet dapper genoeg gevoeld om alleen de schoenen te dragen; ze had een wit kanten slipje en een bijpassende beha toegevoegd. Aan Bens uitdrukking te zien, leek het hem niet erg te zijn.

"Ik hou van de schoenen." Zijn ogen gingen langs haar lichaam, over haar borsten, langs haar heupen en naar de rode schoenen, en gingen toen niet sneller terug dan ze eerder hadden bewogen. Emily dacht dat ze moest gaan zitten, ze voelde zich zo wankel. Ben had nog nooit zo naar haar gekeken. Hij zag er hongerig en… serieus uit. 'Heb je dit voor mij gedaan?' Hij deed een stap naar voren, zijn ogen strak op de hare gericht, en streek met de vingers van een hand langs haar arm.

Kippenvel verscheen in de nasleep van zijn aanraking. 'Nou, jij…' Ze schraapte haar keel. 'Je zei wel dat je me in de schoenen wilde zien.' "Dat deed ik." Hij kwam dichterbij en ze voelde haar lichaam gespannen van verwachting.

'En, mag ik zeggen, je ziet er fantastisch uit.' Emily lachte nerveus. 'Het spijt me dat het niet alleen de schoenen zijn, maar…' 'Dat ben ik niet. Ik hou van het beetje mysterie.' Ben glimlachte en trok zijn overhemd uit. Hij trok haar naar zich toe en ze was dankbaar voor zijn armen om haar middel en de hitte van zijn lichaam tegen het hare.

'Dank je, lieverd. Je ziet er prachtig uit.' "Ik was zenuwachtig." "Ik weet." Hij lachte en ze voelde de rest van de spanning haar lichaam verlaten. Hij trok zich terug om haar aan te kijken en streek haar zwarte haar uit haar gezicht.

'Je hoeft voor mij niet zenuwachtig te zijn, dat weet je. Nooit.' 'Ik weet het. Ik bedoel het niet.' Ze keek hem in de ogen. 'Maar je vindt het leuk, toch?' 'Ik ga je laten zien hoeveel.' Emily glimlachte terwijl hij zijn lippen op de hare drukte. Ze sloeg haar armen om zijn nek en hield zich vast terwijl hij haar tegen zich aan drukte en ze zich tegen hem aan liet smelten.

'Dit is echt niet nodig,' mompelde Ben tegen haar lippen. Ze stond op het punt te vragen wat hij bedoelde toen ze voelde dat hij het bandje van haar beha losmaakte. Hij trok haar armen naar beneden en schoof het kledingstuk uit, goedkeurend grommend toen haar borsten tegen zijn borst drukten. Emily hapte naar adem en hij stak zijn tong tussen haar lippen, proefde en plaagde en drong er bij haar op aan hetzelfde te doen.

Ze beantwoordde zijn bewegingen met de hare en hield zijn schouders stevig vast. Hij moedigde haar aan met zijn handen, kneedde de spieren in haar rug en zijn handen vielen naar beneden totdat ze haar kont tot een kom vormden en haar heupen tegen de zijne sleepten. Emily haalde diep adem terwijl ze een minuut lang haar hoofd liet zakken en hem hard door zijn spijkerbroek voelde terwijl hij zich tegen haar aan wreef.

'Ik vind dat je deze maar uit moet doen.' Emily liet haar handen op de tailleband van zijn spijkerbroek vallen en trok aan de knoop. "Je hebt zo gelijk." Ben kneep in haar heupen en liet zijn hoofd achterover vallen. Emily liet natte, hete kusjes op zijn borst vallen en hij siste diep adem. Nog steeds een beetje zenuwachtig, tastten haar handen even aan de rits, maar ze haalde diep adem en liet hem naar beneden glijden.

Ze lachte toen Ben zachtjes vloekte en zijn broek en ondergoed zelf naar beneden schoof en opzij schopte. 'Geduld', plaagde ze. 'Niet als je die schoenen en dat ondergoed draagt.' Ben's ogen gleden weer over haar heen en hoewel ze op haar lip beet, was ze niet meer zoals vroeger.

'En je hebt het ondergoed niet nodig.' "Oh!" Piepte Emily toen Ben het witte slipje naar beneden rukte en op zijn knieën ging om het over haar schoenen uit te schuiven. "God, Em, je bent zo mooi." Hij drukte een kus op haar buik terwijl hij haar kuiten streelde en ze vocht om rechtop te blijven. Hij leek het probleem aan te voelen, stond op en leidde haar naar het bed. Hij hield zijn lippen op de hare en mompelde vertedering, hij leidde haar om te gaan zitten en achterover te leunen.

Ze huiverde toen hij kusjes over haar buik trok en schreeuwde toen hij zijn tong tussen haar benen kronkelde. Ze greep de dekens vast terwijl hij haar verslond. Zijn tong gleed door de gladde plooien van haar geslacht en maakte haar gek. Hij kuste, knabbelde en zoog, vond de gevoelige kern en wreef er met zijn tong overheen. Ze schreeuwde het uit toen haar eerste orgasme haar trof en beefde terwijl hij haar bleef plezieren.

Toen ze weer kon nadenken, bukte ze haar handen op zijn armen. 'Ben, alsjeblieft. Alsjeblieft.' "Alsjeblieft wat?" Hij legde nog meer kusjes op haar dijen en werkte zich toen omhoog. Emily voelde de spanning in zijn lichaam; hij plaagde haar, maar hij wilde haar ook. 'Alsjeblieft, bedrijf de liefde met me.

Ik wil je in mij.' "Ik dacht dat je het nooit zou vragen." Hij stond op en duwde haar terug op het bed zodat hij zich over haar kon uitstrekken. Emily hield van dat gevoel, de warmte en de kracht van zijn lichaam bovenop het hare. Ze sloeg haar benen om zijn middel en hij knipoogde naar haar voordat hij naar binnen reed. "Oh, God, Em. Je voelt je zo ongelooflijk." Emily kon niets zeggen toen ze zich aan hem vasthield en haar heupen optilde om de zijne te ontmoeten terwijl hij in haar bewoog.

Ze opende haar ogen en zag hem naar haar staren, zijn groene ogen gericht op haar gezicht. Hij boog zich voorover en kuste haar, hard, en ze paste elke stoot van zijn heupen en tong aan die van haar. Een van zijn handen bewoog langs haar zij en langs haar been, haar dij hoger en dieper duwend.

Emily liet haar hoofd achterover vallen terwijl er weer een orgasme door haar lichaam raasde. Toen ze weer bij zichzelf kwam, zag ze dat Ben zijn ogen had gesloten, een teken dat hij dichtbij was en probeerde de dingen lang te laten duren. Zijn stoten waren korter en harder en ze schreeuwde het uit toen ze weer klaarkwam.

"Ben." Ze hapte naar adem en omkaderde zijn gezicht met haar handen. 'Ben, laat los.' Ze kuste hem. Hij sloeg zijn armen om haar heen en hield haar stevig tegen zich aan terwijl hij bewoog.

Ze kneep haar benen strak om zijn middel en kwam weer klaar. Het duwde hem over de rand en hij kneep haar tegen zich aan terwijl hij toegaf en zijn bevrijding door hen beiden heen liet stromen. Hij rustte een paar ogenblikken op haar, rolde toen op zijn zij en nam haar mee. 'Je zou die schoenen de hele tijd moeten dragen,' zei hij tegen haar, en ze lachten allebei.

"Misschien voor speciale gelegenheden." Ze sloot haar ogen en streek met een vinger langs zijn arm; hij zuchtte en trok haar naar zich toe. 'Ik hou van je, Em. Zo veel.' "Ik hou ook van je." x-x-x-x Nou, hij houdt niet meer van je. Emily vloog de tranen weg die begonnen te vallen. Het was belachelijk, hekelde ze zichzelf, om de gedachten aan Ben haar zo te laten beïnvloeden.

Hij is tenslotte degene die was vertrokken. Geen waarschuwing, gewoon weg. Uit haar leven. En hier ben je dan, herinneringen herbeleven die je er alleen maar aan herinneren hoeveel pijn het allemaal doet.

Ze zette wat muziek aan, in de hoop dat het geluid de gedachten in haar hoofd zou overstemmen. Ze koos voor iets luidruchtigs, zonder woorden, omdat ze niets wilde dat haar aan de tijden met Ben herinnerde. De telefoon ging toen ze zich klaarmaakte om te douchen. Ze vermoedde dat Sharon had gebeld om haar te controleren en was opgelucht toen ze "Delacourt N" op het scherm zag.

"Hallo?" 'Hé, Emily. Het is Neil.' 'Hallo, Neil. Hoe gaat het met je?' Ze leunde tegen de muur, blij iets van hem te horen. "Niet slecht jij?" "Ik ben ok." 'Goed. Luister, ik hoorde dat je vanavond naar Tsjaad ging.' Emily rolde met haar ogen.

'Woord gaat snel. Heeft Sharon je gebeld?' "Nee, ik heb gewoon" "Neil." Hij zuchtte. 'Oké.

Ja, dat deed ze. Ze was bang dat je van gedachten zou veranderen en wilde dat ik belde om te controleren of je nog ging. Bovendien wilde ik je een lift aanbieden.' 'Ik zei dat ik zou gaan. Denkt iedereen echt dat ik terug zou gaan?' "Nou…" Neil aarzelde. 'Dat is het niet.

Het is gewoon… we weten allemaal dat het moeilijk voor je is dit jaar. Maar we zijn allemaal je vrienden, en we zijn er voor je. We zouden alleen willen dat je ons er af en toe mee opneemt.' 'Het spijt me, Neil.' Emily liet haar hoofd zakken. 'Het is niet mijn bedoeling… om iedereen buiten de deur te houden.

Ik weet gewoon niet hoe ik het soms moet aanpakken.' 'Ik weet dat het moeilijk moet zijn, maar jezelf isoleren helpt niet. Geloof me, ik ben er geweest.' "Ik weet." Emily haalde diep adem. 'Kijk, ik ga, en een rit zou geweldig zijn.

Haal me om half tien op? Sharon gaf me een deadline van tien uur.' 'Geen probleem. Tot dan. En ik ben blij dat je komt, Em.' "Bedankt. Dag. 'Ze zuchtte terwijl ze naar de douche liep.

Neil had gelijk, ook al wilde ze het niet toegeven. Ze had zich verstopt, ineengedoken, hoe je het ook wilde zeggen. Het was ook stom, dacht ze terwijl ze het water dichtdraaide. Alle mensen die ze met Ben had gekend, waren ook haar vrienden geweest. Zichzelf beroven van hun gezelschap en troost was gewoon een oefening in zelfkastijding.

Terwijl het water over haar heen stroomde, schreef nog een brief. Beste Ben, dus hier is het, bijna tijd voor het feest. Neil komt me ophalen; ik denk dat hij en Sharon dachten dat ik terug zou gaan.

Ik denk dat ik het ze niet kwalijk kan nemen, ik heb het gedaan eerder. Ze namen deze keer geen risico. Ik wist niet dat ik mijn gevoelens zo goed liet zien.

Ik dacht dat ik ze goed kon verbergen, maar het blijkt dat ik het allemaal heb gedragen op mijn mouw, hoe ouderwets dat ook mag zijn. Maar ik was nooit iemand voor mode, toch? Ik heb de rode jurk gevonden, degene die ik nooit voor jou heb kunnen dragen, idioot. Je ging weg voordat ik kon ld. Dit is meestal zo'n glamoureuze avond voor de meeste mensen, en ik zou het moeten dragen, maar het is niet glamoureus voor mij, niet dit jaar. Ik ga niet drinken of toast voorstellen.

Weet je nog dat we naar het feest van Neil en Jen gingen? We dronken allebei te veel en je probeerde een toast te maken, maar je kreeg de woorden er niet uit. Ik moest je zo ongeveer wegslepen, en ik was zelf half weg. Ik probeerde een toast uit te brengen, maar denk niet dat ik er vijf woorden in heb gekregen, ik lachte te hard. Ik heb gezworen dat ik de volgende dag nooit meer zo zou drinken, en dat heb ik ook nooit gedaan.

Je was niet beter af. Ik haat het om je zo te herinneren, Ben. Hoe je me aan het lachen maakte, hoe je me liet voelen. Het is niet eerlijk.

Liefs, Emily..

Vergelijkbare verhalen