Zijn favoriete meisje

🕑 10 minuten minuten Liefdesverhalen verhalen

"Hey Coco kijk waar je loopt lief ding!" Schreeuwde Hunter terwijl zijn baas bijna bier over zijn uniform liet vallen. 'Hunter O'Neal, je weet dat mijn naam niet Coco is. Het is Cindy!' Zei Cindy, ze legde haar handen op haar heupen en draaide zich om. 'Je liet je door al die andere jongens Coco noemen.

Waarom kan ik niet? Ik werk hier elke avond in deze club met jou, en ik kan niet een beetje plezier hebben?' Vroeg Hunter opnieuw terwijl hij de bovenkant van twee biertjes gooide en ze aan het eind naar een man schoof. Cindy keek hem boos aan, "je weet verdomd goed waarom ik ze me zo liet noemen!" Een man aan de andere kant van de club stak zijn hand op en gaf Cindy een teken dat hij naar hem toe moest komen: "Ik haat die vent echt, hij is de slechtste man in de geschiedenis van mannen!" Zeide ze terwijl ze langs Hunter liep terwijl ze tegen hem aanklopte. 'Ik beloof je dat ik op een dag zal stoppen en als ik dat doe, zweer ik dat ik het ga doen.' Cindy stopte toen ze wegliep en Hunter achterliet om de bar te bemannen terwijl ze weg was, wat normaal lang duurde. Hunter liep naar een paar meisjes toe die net naar de bar waren gelopen en begonnen te praten, datgene waar hij het beste in was.

Ze bestelden vuile margarita's en hij maakte ze terwijl hij babbelde, waardoor het leek alsof het gemakkelijk was. De meisjes bedankten hem, een gaf hem zelfs haar nummer; hij glimlachte en stopte het in zijn achterzak waar er nog minstens vijf waren. Hij zuchtte in zichzelf en begon de toonbank schoon te vegen terwijl hij neuriede op het nummer dat de dj diep in gedachten aan het spelen was toen een meisje binnenkwam. Ze leek rond de drieëntwintig en zo zag iedereen eruit in de club.

Ze had kort blond haar en wat leek op zeeblauwe ogen. Ze droeg een laag uitgesneden overhemd, een bootcut-spijkerbroek en een paar oude, maar nog steeds modieuze laarzen met puntige neus. Ze leek niet op haar plaats, niet vanwege de kleren die ze droeg, maar door de manier waarop ze eruitzag. Haar ogen schreeuwden dat ze zich zorgen maakte, over wat hij geen idee had.

Hij glimlachte toen hij haar zag omdraaien en liep snel naar hem toe. 'Hallo, kan ik iets voor je halen?' Vroeg Hunter terwijl hij naar haar knipoogde en zijn lieve glimlach opzette. "Nee, ik zoek iemand die ze hier werkt.

Ze heet Cindy, ze is mijn beste vriendin van de hele wereld en ik moet echt met haar praten." Zei het meisje terwijl ze met haar vingers op de bar tikte alsof ze haast had. 'Eh, ze heeft het nu nogal druk. Hoe heet je, misschien kan ik haar zeggen dat ze je moet bellen als ze terugkomt?' "Kasey?!? Lievelingstaart, is alles in orde? Valt Hunter je lastig? Hunter, waarom heb je me niet verteld dat Kasey hier was !!" Cindy zei vlak achter hem, dat hij moest vasten zodat hij een enkel woord kon horen. 'Het gaat goed met Cindy, hij wist het niet echt. Ik moet je even spreken!' Kasey zei dat haar ogen vertelden dat ze iemand moest vertellen waar ze aan dacht.

"Oké, maar Hunter moet blijven. Ik wil niet dat hij na sluitingstijd op me af komt lopen, alleen maar omdat hij de toiletten niet wil opruimen!" Zeide ze terwijl ze zijn pols vastgreep terwijl hij probeerde weg te sluipen. Hunter zuchtte op het aanrecht en luisterde naar wat het grote probleem was.

'Ik weet niet waar Sophie is! Ik heb de politie gebeld en ze zijn op zoek naar haar, maar verder heb ik geen idee waar ze is!' Cindy hapte naar adem terwijl ze haar mond bedekte, Kasey zag eruit alsof ze elk moment in tranen uit kon barsten. "Oh lieverd! Oké, maak je nu geen zorgen, laten we denken dat dit gooide. Waar zou ik…" Cindy werd afgesneden door de telefoon van Kasey die rinkelde, ze pakte het op en begon snel te praten met wie er allemaal op zat, wat klinkt als de politie. Cindy trok Hunter van de toonbank en een paar stappen verder, "nu luister je naar mij en luister je aandachtig. Je gaat Kasey rijden naar waar ze heen moet, je gaat ervoor zorgen dat ze thuiskomt, en jij voor Je kunt me verdomd maar beter geen enkele vraag stellen waardoor ze aan het huilen is.

Begrijp je me? " Hunter slikte en knikte, toen Cindy boos werd, heiligde ze hem en maakte ze hem bang als altijd gek! Ze liepen langzaam terug toen Kasey haar telefoontje beëindigde. 'Ze hebben Sophie gevonden dat ze op school is! Gelukkig is deze stad niet te groot!' Zei Kasey glimlachend van opluchting. 'Kasey, Hunter gaat met je mee. Begin niet eens met me in discussie te gaan, lieverd, je weet dat het niemand van ons ergens zal brengen!' Zei Cindy terwijl ze haar handen op haar heupen legde en met een van haar vingers wenkte dat Hunter over het aanrecht moest springen en aan de slag moest.

Hunter zuchtte en zorgde ervoor dat hij zijn sleutels, telefoon en portemonnee bij zich had voordat hij Kasey de deur uit leidde naar zijn auto. Ze reden een tijdje door, de enige woorden die werden gedeeld, waren aanwijzingen en Kasey die hem vroeg of hij sneller kon rijden. Eindelijk kwamen ze een hoek om, terwijl ze eromheen liepen, zag je een leuke school met een speeltuin ervoor.

"Daar zijn ze!" Kasey schreeuwde naar de plek waar het trottoir dat naar de speeltuin leidt, samenkomt met het normale trottoir. Hunter stopte de auto en Kasey sprong naar buiten en rende naar het kleine meisje met varkensstaarten, waarvan Hunter vermoedde dat het Sophie was. Kasey viel op haar knieën en omhelsde het meisje. Woorden zeggen als 'je maakte me doodsbang!' en 'je hebt zoveel problemen, meisje!' 'Mevrouw, ik moet met u praten,' zei de officier terwijl Hunter naar voren kwam.

"Oh, ja! Natuurlijk, uhm, Sophie, uh." Kasey zweeg, niet zeker wat hij moest zeggen, of Hunter kwam tussenbeide. 'Ik heb het Kasey; ga jij maar met de officier praten.' Hij zei dat hij een dankjewel-glimlach van Kasey opleverde; Hunter hurkte neer en keek naar Sophie die naar hem glimlachte. "Hallo daar, mijn naam is Hunter," zei hij glimlachend terug naar haar. 'Mijn naam is Sophie,' zei ze terwijl ze haar handen achter haar rug vasthield en heen en weer draaide. "Nou, Sophie heb je ooit eerder de klimrekken gedaan? Je ziet eruit als het type meisje dat geweldig zou zijn in de klimrekken!" Hij zei dat ze zijn hand uitstak zodat ze het kon pakken, maar na een paar seconden nadenken nam ze het giechelend aan.

Hunter hielp Sophie op de klimrekken, hij hield haar benen voor haar vast totdat ze hem vertelde dat ze het allemaal zelf kon doen, dus liet hij los en ze liep naar het einde van de klimrek en terug. Hunter hielp haar naar beneden en gaf haar een high five om haar te vertellen dat ze de beste was bij de klimrekken en begon haar te kietelen. Sophie lachte en smeekte hem om te stoppen; Toen hij het eindelijk deed, liet ze hem de klimrekken doen. Hunter vertelde haar dat hij te oud was, maar ze noemde hem een ​​bange kat waardoor hij wilde bewijzen dat ze ongelijk had. Sophie 'hield' zijn benen vast terwijl hij de klimrekken deed.

Toen Hunter zag dat het gesprek tussen de officier en Kasey begon te stoppen, vertelde hij Sophie dat hij werd berecht en dat het tijd was om terug te gaan. Ze geeuwde en pakte zijn hand terwijl ze terugliepen om terug te keren naar Kasey op het moment dat de auto van de officier vertrok. 'Sophie Anne! Als je dit moment in deze auto stapt, heb je zoveel problemen dat ik het niet eens onder woorden kan brengen!' Kasey opende de achterdeur van Hunters. Sophie liet Hunter's hand los en stapte in de auto. Kasey wendde zich tot Hunter en probeerde te kalmeren om met hem te praten.

'We wonen in een appartement in Rio Bravo, je kunt ons daar toch naartoe brengen? Als je ons niet gewoon naar de dichtstbijzijnde bushalte brengt. De meeste mannen houden er niet van om met ons om te gaan.' Hunter glimlachte terwijl ze probeerde haar woede op Sophie te negeren. 'Ik kan jullie naar huis brengen.

Ik heb bevelen van Cindy, en ik vind Sophie echt heel leuk.' Hij knipoogde, deed Kasey's deur voor haar open en rende toen snel om de auto heen naar zijn kant van de deur. 'Hunter,' begon Sophie te praten en Hunter antwoordde met een klein grom, 'kom je weer met me spelen? Mama heeft nooit tijd om met me te spelen. Ik kom bijna nooit meer naar het park.' 'Sophie! Dat is niet waar; ik heb tijd genoeg om met je te spelen!' Zei Kasey zich zoveel mogelijk omdraaien om naar haar dochter te kijken. Hunter beet de vraag die hij wilde stellen terug in de wetenschap dat Cindy er op de een of andere manier achter zou komen als hij een vraag zou stellen, dus hield hij hem vast.

'Natuurlijk Sophie op elk moment!' Kasey sloeg op zijn arm terwijl hij de auto parkeerde. 'Waar was dat voor?' 'Omdat je ja zei,' siste ze niet hard genoeg zodat Sophie het kon horen, hoewel het joch halverwege sliep en het waarschijnlijk niet echt kon schelen. 'Wil je dat ik haar voor je draag? Ik ga een gok wagen, maar ik ben er vrij zeker van dat je niet op de eerste verdieping woont.' Zei Hunter terwijl hij omhoog keek naar het acht verdiepingen tellende gebouw. Kasey gaapte en knikte: "Je hoeft echt niet te lopen, maar ik wil liever niet omgaan met het gezeur." Hunter lachte toen hij uit de auto stapte, hij liep rond en pakte Sophie langzaam op om haar niet wakker te maken.

Hij sloeg haar armen om zijn nek en tilde haar op, haar benen wikkelden zich onmiddellijk om zijn lichaam. Kasey tikte op zijn schouder en gebaarde dat hij haar moest volgen. Ze liepen naar een lift en reden ermee naar de vijfde verdieping waar ze uitstapten en naar het appartement liepen.

Kasey deed stilletjes de deur open en leidde Hunter naar de enige slaapkamer in de kleine ruimte. Hij wachtte tot Kasey de dekens terugtrok voordat hij Sophie op het bed legde. Kasey deed haar beide schoenen uit terwijl Hunter haar roze donzige jasje uittrok. Kasey trok de dekens tot ongeveer borsthoogte en kuste haar voorhoofd. Hunter glimlachte en liep de kamer uit met Kasey vlak achter hem.

'Je hebt geen enkele vraag gesteld! Wat is er mis met je?' Ze vroeg de deur dicht te doen en naar de keuken te lopen, koffie aan het zetten. 'Cindy zei me niets te vragen.' Zei Hunter haar voorzichtig te volgen. 'O, dus spelen met Sophie, me helpen haar naar bed te brengen en ons naar huis te brengen was alleen maar zodat Cindy je niet zou vermoorden?' 'Nee, ik moest er alleen voor zorgen dat je thuiskwam.

Ik hoefde je niet te helpen of met Sophie te praten.' Hij zei dat hij plaatsnam in een van de drie stoelen aan de tafel dicht bij de keuken. 'Dus je gaat ooit uit?' 'Wat is er gebeurd met het niet stellen van vragen?' Ze vroeg hem een ​​kop koffie te brengen en ging tegenover hem zitten. 'Je bent er boos op me geworden.' Kasey zuchtte diep: 'Nee, ik ga nooit naar buiten, ik kijk naar Sophie en werk. Ik ben al ongeveer vier jaar niet meer uit geweest, heb in acht jaar geen seks gehad sinds Sophie werd geboren.

'Jagers mond viel open,' je hebt al acht jaar met niemand geslapen! 'Kasey schudde haar hoofd terwijl ze naar haar keek. koffiekopje. Hunter werd er meteen door opgewonden. "Nou, dan ziet het ernaar uit dat vanavond je geluksavond is." Hunter stond op en trok Kasey overeind, hij kuste haar..

Vergelijkbare verhalen