Zilver, blauw en goud Ch 02

Jake en Molly leren elkaar kennen.…

🕑 15 minuten minuten Liefdesverhalen verhalen

'Wat doe je dan?' Vroeg Jake terwijl ze liepen. Het was een mooie nazomeravond. De temperatuur was iets gedaald en de luchtvochtigheid was laag. Een lichte bries waaide door Molly's haar.

"Me?" Vroeg Molly. 'Ik ben eh, ik ben verpleegster.' Het lukte haar niet te zeggen dat het een keuze was die haar familie niet had gesteund. Het leek niet eerlijk om hem dat op te leggen toen ze elkaar nog maar net hadden ontmoet. 'Geen grapje?' Vroeg Jake. 'Op een spreekkamer of in het ziekenhuis?' 'Het ziekenhuis', zei ze.

'Ik ben van plan over een paar dagen te beginnen. Ik heb iedereen ontmoet en ze lijken erg aardig, maar het is altijd raar als je een nieuwe baan begint en niet veel mensen kent en…' zuchtte ze. 'Sorry, ik wil niet zo doorgaan.' 'Het geeft niet,' verzekerde hij haar. Hij besefte amper dat hij het deed en wreef geruststellend over haar schouder.

Molly verborg een zucht bij aanraking. 'Ik vind dat geweldig,' vervolgde hij. 'Ik denk niet dat ik het ooit als dokter of verpleegster kan redden.

Er is veel toewijding voor nodig. Je moet trots op jezelf zijn.' "Bedankt." Molly had het warm van binnen en meer kon ze hem niet omhelzen. Dat waren de woorden die ze van haar ouders had willen horen en ze betwijfelde of ze dat ooit zou doen. Ze liepen een tijdje in stilte. Jake dacht na over zijn eigen reactie op het aanraken van Molly.

Het voelde heel natuurlijk aan, als een reflex toen hij haar schouder aanraakte. Hij wilde haar hand pakken, maar wist niet zeker of hij dat moest doen. Het was verwarrend. Hij was op de rebound; hij zou geen andere vrouwen in een andere hoedanigheid dan vrienden moeten overwegen, al was het alleen maar voor hen.

Maar Molly… iets over haar drong tot hem door. Molly was kleurrijk, dacht hij. Dat was zijn allereerste indruk geweest toen ze door de deur van het kantoor snelde.

Het was niet zo dat haar kleren botsten of dat ze opzichtige kleuren of patronen droeg. Tijdens het avondeten had ze een paar donkerpaarse broeken gedragen, Maddy zou ze 'pruimen' hebben genoemd, hij wist zeker dat hij een blouse met een kleine print had, en die mooie ketting. Ik kan wel wat kleur gebruiken, dacht hij spijtig. Chelsea, herinnerde hij zich, had zich gewoonlijk gekleed in donkere, neutrale kleuren. Ze was zelfs een beetje begonnen met het opknappen van zijn appartement, met veel van wat hij als 'verdomde plekken' beschouwde.

Tan kussens gooien. Beige kleedjes. Niets vreselijks, maar aan de andere kant niets bijzonders. Hij besefte dat zijn appartement op een Ikea-display begon te lijken; aantrekkelijk maar verstoken van persoonlijkheid. Molly daarentegen was als een wandelende regenboog.

Sinds Chelsea was vertrokken, had hij al het andere laten vervagen terwijl hij zich concentreerde op zijn gevoelens van verraad. Misschien had Cam gelijk. Misschien moest hij het loslaten en de dingen weer helderder maken.

'Als je het niet erg vindt dat ik het vraag,' zei Molly, 'heb je dan iets?' Jake keek haar wezenloos aan, nog steeds gehuld in zijn eigen gedachten. "Wat ik?" hij vroeg. "Sorry?" Molly kon niet anders dan lachen om de verwarring op zijn gezicht.

'Ik wilde niet nieuwsgierig zijn. Het leek gewoon alsof er iets in je opkwam toen we bij Cameron waren. Ook al praat ik vrij snel, ik ben een goede luisteraar, als je er ooit over wilt praten.' "Bedankt." Nog een paar stappen en toen uit het niets merkte Jake dat hij haar alles vertelde over het uiteenvallen. Hij vertelde haar dat Chelsea niet lang nadat ze bij elkaar waren ingetrokken, begon weg te trekken, en dat hij de stress van de verandering had verdragen.

Ze had alleen aangedrongen op de allerkleinste restaurants en bleef maar zeggen dat hij 'de rol moest aankleden' als hij wilde slagen. Hoe ze hem de hele tijd Jacob was gaan noemen, in plaats van Jake, alsof zelfs zijn naam te informeel was. Aanvankelijk had hij het niet erg gevonden, maar na een tijdje voelde hij zich als de butler.

Dan kwam hij thuis en zag ze dat ze op hem wachtte om hem vaarwel te zeggen. 'Maar het was zo raar.' Hij schudde zijn hoofd. Molly luisterde aandachtig naar alles, zei niets en wachtte tot hij alles eruit zou halen. 'Tussendoor zou ze zeggen dat ze erover dacht om te trouwen. Het zou anders zijn, ze hield van me en alle problemen zouden verdwijnen.

Plots besluit ze dat het niet gaat werken. En ze vertrekt. Gewoon zo." Jake haalde diep adem en was stomverbaasd dat hij alles had uitgestort. God, ze moet denken dat ik een complete idioot ben.

Hij was bijna buiten adem van alles gezegd te hebben en het duurde een minuut voordat hij zich kon oriënteren. Toen hij Molly durfde aan te kijken, merkte hij dat ze hem met een vleugje verdriet, maar zonder medelijden, in haar blauwe ogen aanstaarde. Dat was goed, hij had geen medelijden nodig. Het was hem gelukt een eindeloze bron in zichzelf te vinden.

Cam had gelijk. Het was vervelend. "Het spijt me heel erg." Hij lachte kort en streek met een hand door zijn haar. 'Ik bedoelde niet… ik was niet van plan dat allemaal te zeggen.

Je had me niet nodig om je dat allemaal op te leggen. Het spijt me echt.' 'Het geeft niet,' zei ze. 'Je moest het zeggen, en ik vond het niet erg om te luisteren.' Hij merkte dat elke nervositeit haar leek te hebben verlaten. Ze was kalm en haar woorden tuimelden niet over elkaar heen. "Oke dan." Ze gingen verder met lopen.

'Hopelijk zal ik de volgende keer dat ik je zie een betere indruk maken. Eerlijk gezegd geef ik meestal geen mooie meiden met zo'n snikverhaal een compliment.' Molly bed toen hij haar mooi noemde. 'Je hebt een goede indruk gemaakt', verzekerde ze hem terwijl hij haar naar de deur van haar flatgebouw bracht. "Ik deed?" Hij grijnsde. 'Nou, dat is een idioot.' Molly lachte.

"Blij om te helpen." Ze sprong een minuut op haar voeten, stak toen impulsief haar hand uit en kuste zijn wang. 'Bedankt voor de wandeling, Jake. Ik waardeer het.' "Heel graag gedaan." Een deel van zijn hersenen zat vast en herhaalde Hey, ze kuste me in een lus. Hij probeerde er langs te werken.

'Stop altijd op kantoor. Cam en ik zijn altijd op zoek naar een excuus om uit te stellen.' 'Ja, dat klinkt als Cam,' beaamde Molly. Jake glimlachte en keek toe terwijl ze naar binnen ging.

De dingen leken een beetje helderder toen hij terugliep naar zijn huis. x-x-x-x Molly kwam regelmatig langs bij het kantoor van Cam en Jake op weg van of naar het werk, afhankelijk van de dienst. Als ze 's ochtends begon, bracht ze ze vaak koffie. 'S Avonds gaven ze de gunst terug. Tot haar grote opluchting stopte ze met praten alsof ze een deadline had om een ​​bepaald aantal woorden te gebruiken.

Ze worstelde al jaren met die eigenaardigheid, maar haar zenuwen leken de overhand te krijgen. Het zou makkelijker zijn geweest om niet meer met elkaar te praten, had ze wanhopig gedacht. Ze had nog steeds haar momenten, maar minder voor Cam en Jake toen ze elkaar leerden kennen. Het was een meevaller dat ik Cam tegen het lijf liep.

Ze had zonder aarzelen de baan in het ziekenhuis aangenomen, maar toen de realiteit om naar een stad te verhuizen waar ze niemand kende, was ze ongerust. Zij en Cam waren goede, maar niet hechte vrienden geweest op de middelbare school. Ze konden het nu beter met elkaar vinden, dacht ze. Ze was van mening dat mensen op bepaalde momenten in het leven gewoon niet zouden passen, of niet helemaal zouden passen. Geef ze wat tijd en wat kruiden, en dat kan veranderen.

Hoeveel tijd zou Jake nodig hebben om over zijn scheiding heen te komen? Die gedachte kwam bij haar op met een verontrustende frequentie. Misschien moet ik er met Maddy over praten, dacht ze. Ze werden snelle vrienden, tot grote vreugde van Molly. Maddy was een kleine, roodharige voetzoeker met dansende blauwe ogen en een gevoel voor humor. Molly vond dat ze goed bij Cameron paste, die langer en rustiger was, hoewel hij het kattenkwaad in zijn ogen niet helemaal kon verbergen.

Wat zou ze Maddy echter vertellen? Maddy, ik ben verliefd op Cam's beste vriend. Help me hier. Molly glimlachte wrang tegen zichzelf.

Dat zou zeker direct zijn. Sinds dat eerste diner bij Cam en Maddy's waren zij en Jake op hun eigen manier vrienden geworden. Ze gingen af ​​en toe uit eten, als ze rond die tijd een dienst had en stopte bij het kantoor. Hij had nooit iets ondernomen of iets gedaan wat Molly kon interpreteren als meer dan vriendschap, hoe ze ook probeerde.

Je bent gewoon bang, vermaande ze zichzelf. Je moet gewoon het risico nemen, dacht ze terwijl ze naar haar werk liep. Je hebt een kans gemaakt op je carrière en dat is gelukt.

Ja, antwoordde ze, maar dat was anders. Als een anonieme toelatingscommissie je afwijst, is het niet helemaal hetzelfde als de man die je leuk vindt je afwijzen. Ze liep met die gedachten in cirkels, nipte van haar koffie op weg naar het ziekenhuis, schudde vervolgens haar hoofd en probeerde zich te concentreren.

Ze deed haar dag goed en probeerde de dingen zo goed mogelijk uit te leggen, gezien de onzekerheid van haar schema. Na haar dienst ging ze naar Cam en Maddy's voor de sieradendemonstratie die Maddy had voorgesteld. Dat zou leuk zijn, besloot ze.

Ze had veel verschillende gekleurde kralen en verschillende kettingen opgehaald om ze op te doen. Er zou genoeg moeten zijn om mee te spelen en ze keek er naar uit om Maddy's vrienden te ontmoeten. Ze concentreerde zich op haar werk en de avond en wist haar gevoelens voor Jake naar de achtergrond te krijgen. Dat, merkte ze grimmig op, werd een gewoonte. x-x-x-x "Cam, ben je vrij voor een balspel op zaterdag?" Jake stond in de deuropening van Cam's kantoor.

'Een klant had kaartjes die hij niet kon gebruiken en gaf ze aan mij. Kardinalen en Phillies zouden leuk moeten zijn. '' Sorry. 'Cam zag er gepijnigd uit, hij hield van honkbal en ging elke kans die hij kreeg naar wedstrijden.' We moeten dit weekend naar Maddy's ouders gaan.

Ik zal genoegen moeten nemen met het kijken op tv. '' Geen probleem. 'Jake haalde zijn schouders op.' Ik kan zelf gaan en het extra kaartje aan de kassa achterlaten, denk ik.

Of zoek iemand die er een nodig heeft. '' Niet gescalpeerd, 'waarschuwde Cam.' We zijn advocaten, weet je. Het ziet er niet goed uit als je wordt betrapt op illegale kaartverkoop. 'Jake lachte.' Geen zorgen.

Ik weet niet eens waar de stoelen zitten. Ik zou niet weten wat ik moest opladen. 'Hij keek op naar de klok toen het uursignaal klonk.' Vier al? 'Hij fluisterde zachtjes.' De tijd vliegt voorbij als je begraven wordt in bewegingen. '' Natuurlijk wel, ' Cam stemde toe. Hij stond op en rekte zich uit.

'Ik heb de hele dag in die verdomde stoel gezeten en geprobeerd e-mails te beantwoorden en contact met mensen op te nemen. Ik had beter op de deur kunnen kloppen. '' Denk je dat Molly zal stoppen? ', Vroeg Jake. Als ze' s ochtends langs was gekomen, miste hij haar omdat ze naar het gerechtsgebouw was gegaan om een ​​aantal van de oneindige zaken op te lossen.

papierwerk. "Ik weet het niet. Ze stopte vanmorgen niet, moet vroeg zijn begonnen. 'Cam kneep zijn ogen naar Jake toe.' Waarom? '' Ik dacht dat ze misschien wel naar de wedstrijd wilde, 'zei Jake behoedzaam.' Vind je dat goed? 'Cam ging weer zitten en tikte met een pen op zijn bureau.' Hangt ervan af.

'Jake trok vragend een wenkbrauw op.' Ik denk dat ze je echt leuk vindt, Jake. Als je haar niet zo leuk vindt, moet je haar dat laten weten. '' O.

'Jake wist niet goed wat ze moest zeggen. Hij hield veel van Molly. Hij wist ook dat hij moeite deed om de dingen licht te houden, om haar een beetje weg te houden. Het was bijna twee maanden geleden dat Chelsea was vertrokken, en hoewel de pijn minder werd, wist Jake nog steeds niet precies hoe hij zich voelde.

Hij hield zichzelf voor dat hij de dingen van Molly langzaam beschermde en alles platonisch hield. Het klonk logisch. "Ik weet het niet." Het was de beurt aan Cam om hem vragend aan te kijken.

Jake zuchtte. 'Ik mag haar wel, ik weet het. Ik weet alleen niet of ik er iets aan moet doen.

Ik ben niet dom genoeg om te negeren dat ik onlangs een slechte relatie met een lange relatie heb gehad. Dat heeft me waarschijnlijk in de war gebracht omhoog. ' 'Je was altijd in de war,' zei Cam behulpzaam. "Bedankt." Jake glimlachte wrang en werd toen weer serieus.

'Ik meen het, Cam. Ik weet zeker dat mijn perspectief scheef is. Molly is geweldig, dat weet ik.

Ze is lief en grappig en ik zou haar niet graag pijn doen.' Cam zweeg even. 'Gekwetst is altijd een risico. Misschien moet je haar het laten nemen als ze dat wil.' Jake wilde net antwoorden toen Molly, net als de eerste keer dat hij haar had gezien, door de deur naar binnen stormde. Ze droeg haar borstvoedingsdoek, maar ze waren net zo kleurrijk als al het andere dat ze droeg. Haar broek was effen blauw, maar op haar top zaten sterren en teddyberen.

Ze droeg ook haar TARDIS-portemonnee, zoals Jake er nu aan dacht. Hij bleef er wantrouwend over, zeker dat als hij erin reikte, hij zonder vingers naar buiten zou komen. "Hallo jongens." Molly glimlachte beiden. 'Hé, Molly.' Jake zag dat ze ondanks de glimlach moe was.

Ze verborg het goed, maar hij zag de lichte donkere kringen onder haar ogen en de manier waarop ze niet zoveel praatte. Zelfs haar glimlach leek een beetje zwakker, die een beetje aan hem trok. 'Lange dienst?' Vroeg Jake en ze knikte en wreef met een hand over haar ogen.

Ze ziet er schattig uit, dacht Jake. Met haar teddybeertop en haar haar in een paardenstaart vastgehouden door een zilveren scrunchie, zag ze eruit alsof ze klaar was om zich op te krullen met een deken en in slaap te vallen. Wat zou het fijn zijn, peinsde Jake, als ze naast hem zat.

Die gedachte bracht hem te kort en hij was dankbaar dat Cam het gesprek voortzette. 'Weet je zeker dat je zin hebt in sieraden?' Vroeg Cam haar. 'Ik weet zeker dat Maddy het zou begrijpen.

Zij en de anderen zouden het helemaal niet erg vinden.' "Nee, dank u wel." Molly liet zich in een van hun stoelen vallen. 'Het was hectisch, maar ik ben beter sinds ik weg ben. Bovendien zal het leuk zijn om wat mensen te zien. Ik heb het gevoel dat ik alleen maar werk, naar huis ga, bevroren diners eet en weer aan het werk ga.' 'Ik ken die dagen,' beaamde Cam.

'Absoluut,' zei Jake en kon zich weer concentreren. 'Ik denk dat je zojuist mijn hele laatste jaar rechtenstudie hebt beschreven. Behalve dat we afwisselend pizza en subs hadden.' Molly grinnikte. 'Het is een wonder dat je überhaupt bent afgestudeerd, met zo'n dieet.' Ze zuchtte en stond op.

'Nou, ik kan maar beter gaan. Ik moet de kralen gaan halen en zo voor vanavond. Tot ziens.' 'Molly, wacht,' zei Jake. Hij negeerde de blik die Cam hem gaf en liep naar de deur.

'Ik loop een beetje met je mee, oké?' "Zeker." Wat is dit? vroeg ze zich af, en ze weigerde te hopen dat Jake haar mee uit zou vragen. Je bent zielig, dacht ze. Je zou het hem zelf kunnen vragen.

Vrouwenbib en zo. Ze stapten naar buiten en liepen naar Molly's gebouw. 'Ben je zaterdag druk?' Molly's hart klopte een beetje, maar ze hield haar stem vast. 'Nee, de planningsgoden glimlachten en gaven me zaterdag en zondag vrij. Ik zal het moeten betalen met tonnen dubbele diensten, dat weet ik zeker, maar ik zal het nemen als ik kan.

'' Houd je van honkbal? ', Vroeg hij. Molly knikte.' Ik heb kaartjes voor het spel. op zaterdagmiddag. Wil je met me meegaan? 'Molly wilde zeggen:' Zou dit een afspraakje zijn? 'In plaats daarvan zei ze:' Dat zou leuk zijn.

Ik ben al tijden niet meer naar een honkbalwedstrijd geweest. '' Geweldig. 'Jake was opgeluchter dan hij had verwacht.' De wedstrijd is om één uur, misschien kunnen we voor of na de lunch lunchen? '' Natuurlijk. 'Molly's hart was neergedaald, maar nu fladderde haar maag.

Stop ermee! beval ze zichzelf. Het is maar een spelletje, geen date. 'Het moet eten worden,' zei ze en ze voelde dat de woorden zich opstapelden om eruit te komen. ' Ik weet niet zeker hoe laat ik op vrijdag zal zijn, omdat ik vaak zonder opzegtermijn extra uren werk, zodat ik vrij laat kan slapen om het goed te maken en… 'Ze zuchtte en liet haar vallen hoofd.

'Molly.' Jake legde een hand op haar arm. Ze keek naar hem op en hij verdwaalde even in haar diepblauwe ogen. 'Ik wilde je niet zenuwachtig maken. Diner op zaterdag zou goed zijn.

Ik weet dat je hard werkt en dat je uren veranderen. Maak je geen zorgen, we zullen het omzeilen. '' Bedankt. 'Deze keer gaf ze toe dat ze hem wilde knuffelen.

Hij begreep zo goed haar werk en schema. Haar familie had het nog nooit geprobeerd. Haar moeder zou doorgaan. voor dagen dat Molly vanwege haar dienst een evenement moest bedelen.

Ze had geen idee van Molly's baan of het idee dat er een tekort aan verpleegsters was. Molly's ziekenhuis had meer geluk dan de meeste, maar had toch geen volledige aanvulling Jake, besefte ze, was nog nooit van streek geweest toen ze op het laatste moment het diner moest annuleren vanwege een noodgeval. Ze omhelsde hem er steviger om. Toen Molly's armen om hem heen gingen, bracht Jake instinctief zijn eigen armen omhoog en sloeg ze om haar heen en hij vroeg zich af waarom het hem zo lang had geduurd.

Nou, als ik had geweten hoe goed ze zich zou voelen, dan had ik dat gedaan, dacht hij. Hij had het gevoel dat de dingen een wending hadden genomen en merkte dat hij niet zo bezorgd was als hij dacht dat hij zou zijn..

Vergelijkbare verhalen