Zwemmen zonder floaties deel II

Obsessiviteit kan een persoon zo gemakkelijk beheersen.…

🕑 9 minuten minuten Liefdesverhalen verhalen

Link is hieronder. Er waren drie dagen verstreken sinds ze al haar woede op Tyler had geuit. En hij deed zelfs niets om het te verdienen. Hij stuurde haar zelfs een van de liefste dingen die ze in lange tijd had gelezen. Ze had niet het hart om hem terug te sms'en.

Ze wilde het, maar haar hart deed elke keer pijn als ze het probeerde. Ze wilde haar excuses aanbieden en meer over hem te weten komen. Maar haar houding verpestte het.

Ze probeerde haar problemen weg te zwemmen om haar af te leiden. Nadat ze ongeveer 15 keer over de lengte van het zwembad had gezwommen, voelden haar armen als lood en bracht haar geest haar nog steeds terug naar die nacht. Ze had niet kunnen stoppen met huilen toen ze nadacht over hoe ze zich gedroeg.

Maar ze bleef er doorheen zwemmen. Na drie uur bij het zwembad droogde ze af en trok haar gewone kleding aan. Ze verliet de sportschool en besefte dat het donker was geworden en dat de gang verlicht was met de oranje lantaarnpalen.

Ze zag de coffeeshop in de verte. Ze liep ernaartoe in de hoop dat hij er zou zijn. Maar alle lichten waren van binnen uit.

Het was dicht. 'Nee…' zei ze zachtjes tegen zichzelf. Ze haalde haar telefoon uit haar zak en keek ernaar.

11: 1 Ze ontgrendelde het en keek naar het nummer dat hij sms'te. Ze slikte een brok in haar keel terwijl de tranen weer opliepen. Ze haalde diep adem, draaide het nummer en bracht de telefoon naar haar oor. Het ging meerdere keren over voordat een mannenstem opkwam.

'Hé, je hebt Tyler bereikt, laat je naam en nummer achter en ik neem contact met je op.' Er klonk een pieptoon door het oorstuk en ze begon te spreken, met trillende stem. 'Tyler… het is Mandy. Kijk, het spijt me.

Ik had geen reden om je te behandelen zoals ik deed. Ik was gewoon… Ik was zo gefrustreerd door mannen die me zo vaak hadden verraden dat ik vergat dat er lieve kerels zoals jij ergens waren. Ik weet dat dat geen echt excuus is, en het spijt me echt.

'Ze snotterde toen de tranen over haar wangen liepen.' Ik wil je weer spreken. Ik wil je een echte kans geven, niet behandelen zoals ik een ex zou hebben behandeld. Bel me alsjeblieft terug als je dit krijgt.

'Ze hing op en zuchtte, de tranen stroomden over haar wang. Ze kon niet geloven dat ze zich zo gedroeg. Ze kende de persoon niet eens, en ze zat te huilen naast een coffeeshop. Ze kon hem niet van zich afzetten.

Ze probeerde te bedenken waarom ze zich zo gedroeg. Ze dacht dat het alleen was omdat ze een gebrek aan gezelschap met iemand voor een lange tijd, of dat het was omdat ze zich echt zo slecht voelde over hoe ze handelde. Toen dacht ze misschien dat het kwam omdat ze zich echt tot deze persoon aangetrokken voelde.

Zijn blauwe ogen, zijn korte bruine haar. Zijn lichaam was niet mager of bleek, maar hij was ook niet zo groot. Zijn hemd hing nog steeds aan zijn borst naar beneden.

Ze keek naar haar telefoon, in de hoop dat er een sms of telefoontje zou binnenkomen. Maar uiteindelijk stond ze op, veegde af de tranen van haar gezicht en liep langzaam terug naar haar kamer, klaar om te proberen wat te slapen. De volgende dag bleef ze haar telefoon elke 15 minuten controleren, maar het was nog steeds duidelijk.

Geen sms'jes of telefoontjes. Dit ging door tijdens al haar lessen. Ze probeerde hem opnieuw te bellen na haar laatste les, maar kreeg zijn voicemail. Ze hing op en wierp zich weer in bed, in een poging wat te slapen. Ze kon het huilen niet meer aan.

Haar ogen sloten zich toen ze in slaap viel. Ze liep door een donkere, deurloze gang, niet in staat te zien waar ze heen ging of wat er aan de hand was. Van een afstand scheen een licht, een wit licht. Ze liep ernaartoe en plotseling stroomde het water van achter haar binnen. Haar instinct trapte in, terwijl het water haar optilde, zwom ze hard naar het licht, de golf duwde haar sneller, het licht werd steeds helderder.

Toen ze het licht bereikte, ging er een deur open en ze werd in een witte kamer geslingerd die zo helder verlicht was dat ze er even verblind door werd. Terwijl haar ogen zich aanpasten, zag ze het water door een onzichtbare kracht in de deurpost worden tegengehouden. Ze keek de kamer rond. Het was een hoge kamer en in het midden stond een bed.

Het was echter niet leeg. Ze liep er langzaam naartoe en toen ze de zijkant naderde, zag ze Tyler daar liggen. Hij zag er zo vredig uit. Ze zat aan de rand van het bed en stak haar hand uit en raakte zijn wang aan. Het voelde warm aan.

Toen veranderden de dingen. Onder haar werd het bed koud en ging het omhoog. Ze knipperde met haar ogen en het was een brancard, met de metalen kanten om hem heen. Toen verschenen er wazige figuren om haar heen.

Mensen gekleed in lichtblauwe kleding. De cijfers werden elke seconde duidelijker, toen hoorde ze stemmen spreken. 'Wat hebben we?' Ze kon geen van de stemmen herkennen. 'Een man, een mid-vriend vond hem bewusteloos in zijn bed.' Er verscheen een ademhalingsapparaat dat zijn neus en mond bedekte. 'Zorg dat hij aangesloten is.' Draden verschenen vanuit het niets en hechtten zich aan zijn huid, zijn hemd verdween uit zijn lichaam.

'Pulse?' "35 BPM" Ze keek snel om zich heen. 'Nee… dit kan niet waar zijn.' Ze knipperde weer met haar ogen en merkte dat artsen zijn lichaam hadden omsingeld en dat ziekenhuisgordijnen hem omringden. Haar lichaam kon door de gordijnen heen faseren.

Ze keek naar buiten en zag een mannetje aandachtig naar de gordijnen staren, zijn lichaam trilde. Een man in een lange witte jas kwam naar hem toe. 'Meneer, hoe heeft u hem gevonden?' De jonge man sprak.

'Ik weet het niet, man, ik heb hem daar net gevonden.' Zijn stem trilde als een aardbeving. 'Ik wilde vragen of hij iets te eten wilde halen, maar hij werd niet wakker…' De dokter schreef aantekeningen. 'Heeft hij medicijnen ingenomen?' Hij schudde zijn hoofd.

'Nee… maar er ontbrak een bosje van mijn hydrocodon…' Een luide toon weerklonk van achter het gordijn. Ze ging terug naar zijn lichaam. De doktoren werkten woedend.

'Geef me een defib!' Aan de andere kant van het gordijn verscheen een kar en hij nam twee peddels in handen. 'Geef me 150.' Er klonk een hoog piepend geluid uit de machine. "Doorzichtig!" Hij drukte de peddels tegen zijn lichaam en boog zijn rug, maar ging weer naar beneden, de toon weergalmde nog steeds. 'Nogmaals. Helder!' Hetzelfde resultaat.

Ze liep naar het lichaam en vond een briefje op zijn borst, iets dat er nog niet eerder was geweest. In wankel handschrift stond: "Niet elke man is uit voor seks. Maar als je wordt behandeld alsof jij een van hen bent, denk je dat het waar is, en voel je je een van hen.

En zo zal ik niet zijn. ' Terwijl ze dit las, werkten de dokters om haar heen. Tenslotte. hij hoorde iemand zeggen: "Dat is het.

Ik noem het. Tijd van overlijden, 225" Ze ging weer rechtop in haar bed zitten, haar lichaam bedekt met zweet en zwaar ademend. Ze zat in een gekrulde houding, met haar knieën haar hoofd omhoog. Ze had geen tranen meer om te vergieten.

Vijf dagen lang had ze zichzelf in elkaar geslagen en ze voelde zich zo stom. Ze wilde dat het gewoon ophield. Om je niet meer zo te voelen, en niet meer zoveel om je geven. Het was weer nacht. Waarom ga ik altijd 's nachts uit, dacht ze bij zichzelf.

Ze ging naar buiten en zag iemand anders naar haar toe lopen. Ze kon moeilijk zien wie het was. 'Mandy?' Vanuit die richting klonk een stem.

Ze liep naar hem toe en gaf geen enkel antwoord. Ze keken elkaar aan toen ze dichterbij kwamen. Ze stopte.

'Ik heb geprobeerd je te pakken te krijgen.' "Ik weet." 'Nou, waarom antwoordde je niet?' Hij keek haar aan met een blik die zei: 'Meen je dat?' Ze zuchtte en liet haar hoofd hangen. 'Heb je in ieder geval naar de voicemail geluisterd?' 'Ja,' zijn hand reikte naar haar kin en keek haar de zijne aan. 'Maar ik wil het persoonlijk horen.' Ze keek naar hem op en zag zijn glanzende ogen de duisternis doorboren. Haar karakter veranderde in brij en ze begon te stotteren. 'Het spijt me.' "Voor?" hij vroeg.

Ze zuchtte. 'Om je te behandelen alsof je een slecht persoon was, ook al had je niets verkeerds gedaan.' Tranen vormden zich terwijl ze zich een weg baant door de zin. "En?" 'En ik zou jou ook heel graag beter willen leren kennen. Het is gewoon te lang geleden dat ik iemand mij heb laten kennen.' 'Annnnnd?' Ze keek naar hem op. "En wat?" Zijn gezicht glimlachte.

'Niets. Ik zie gewoon wat je nog meer toegeeft.' Zij schudde haar hoofd. 'Je bent een echte slimme ezel.' Hij hield zijn armen voor haar open en ze liep naar hem toe, zijn handen om haar heen geslagen, haar handen op zijn borst terwijl ze elkaar omhelsden. Ze zuchtte, eindelijk blij dat ze de schuld van haar schuld kwijt was.

Ze voelde zijn hart door zijn borst kloppen terwijl ze ook haar armen om hem heen sloeg. 'Betekent dit dat je van gedachten bent veranderd over die datum?' 'Ja,' zei ze haastig. Hij lachte zachtjes. "Waar en wanneer?" Ze trok zich van zijn borst weg en wees naar de coffeeshop. "Daar nu." Hij glimlachte vrolijk toen ze naar het winkeltje liepen.

Deel 3 komt binnenkort..

Vergelijkbare verhalen