Mijn Madhubala

🕑 10 minuten minuten Masturbatie verhalen

Ik zag haar dagelijks 's ochtends toen ze wakker werd uit haar bed. Ik zag haar terwijl ze zich klaarmaakte om te gaan werken. Bij het raam staan, naar haar staren terwijl ze naar het raam van haar kamer in het tegenoverliggende gebouw kwam en haar natte handdoek in de zon liet opdrogen, werd een ritueel. Maar ze keek nooit naar me op.

Sterker nog, ik had al zoveel dagen haar gezicht niet gezien; alleen haar figuur, terwijl ze haar dagelijkse taken uitvoerde. Daarna stapte ze uit, weer met gebogen hoofd en liep naar de bushalte om de bus naar haar werk te nemen. Dagenlang probeerde ik voldoende kracht te verzamelen om naar beneden te gaan en haar naar de bushalte te volgen, zodat ik haar in ieder geval een keer kon zien; maar dat zou nooit kunnen. Dat waren moeilijke tijden voor mij, jong en fris net uit de universiteit van een klein stadje; proberen te onderscheiden in de stad. Alle geuren en scènes en de mensen in de stad waren mij vreemd.

Het werk was zwaar; proberen in leven te blijven op het magere bedrag dat ik kon verdienen, was nog moeilijker. Ik ging 's middags laat naar mijn werk en kwam na middernacht terug; moe en beu; dromen over het rustige platteland waarin ik was opgegroeid; zich klaarmaken om te gaan slapen in de ruige buurt die meer straathonden leek te hebben dan mannen. En toen was er haar… ze leek me een vredesbeeld in al die chaos.

De hele omgeving die me lastig viel, leek haar niet een beetje te fladderen; ze voerde haar dagelijkse routine uit als een onaangedane robot die om haar heen gebeurde. Ik zag haar nooit binnenkomen, want telkens als ik thuiskwam, wat vrij vaak na middernacht was, waren de lichten in haar kleine kamer uit. Ik stelde me haar voor, vredig slapend als een kind. In zekere zin gaf ze me de kracht om de dagelijkse strijd aan te gaan. Maar het intrigeerde me ook… hoe kan iemand zo kalm zijn dat ze haar hoofd niet opheft, zelfs niet om naar de persoon te kijken die haar dagelijks aanstaarde… in de hoop dat ze een keer zou opkijken en haar gezicht zou laten zien.

Maar waarschijnlijk was haar blik altijd op haar tenen gericht… Tot die dag dat alle illusies werden verbrijzeld. Het was zondag. Nooit eerder had ik haar op zondag uit haar kamertje zien komen. Ik bleef ook de hele dag in mijn kamer, omdat ik nooit genoeg geld had om naar buiten te gaan en een beetje los te laten. Het enige wat ik kon doen, was rondhangen in mijn kleine kamer op de derde verdieping van een vervallen gebouw en proberen een glimp op te vangen van het raam tegenover mijn kamer… haar raam.

Op die specifieke zondag, om ongeveer 10.00 uur 's ochtends, zag ik haar het raam openen; wat vrij ongebruikelijk was. Ik rende naar de mijne om een ​​blik te werpen. Daar staarde ze naar me op; Ik herinner me die aanblik nog levendig. Ze had me op heterdaad betrapt (of waarschijnlijk met een rood gezicht) en toch stond ik daar schaamteloos en wist niet wat ik moest doen. Binnen een minuut ging het raam dicht… maar ik stond daar nog steeds gefixeerd… ze was mooi! Haar gezicht was als een baby; mooie mollige wangen en donkere ogen die te groot zijn voor het gezicht.

Kleine ronde neus versierd met een kleine ring… ze had een bijna rustieke charme. Ze had niet naar me gelachen, of misschien had ze een glimlach op haar gezicht; alsof ze me bespot. Ik stond nog steeds naar dat gesloten raam te staren, want ik herinner me niet hoeveel minuten, toen de deurbel mijn mijmering verbrijzelde. Ik was geïrriteerd door de gedachte dat mijn huisbaas bij mij aan de deur klopte, zoals hij altijd op zondag deed, om te controleren wat ik van zijn kamer had gemaakt en om de huur te innen. Met een grijns op mijn gezicht ging ik en opende de deur, nog meer geïrriteerd toen mijn zoete herinnering aan haar verstoord raakte.

Het was niet de huisbaas, maar een kleine jongen, die ik aan de overkant van de straat vele malen had zien staan ​​met een stuk papier in zijn hand. Hij rende weg op het moment dat hij me het papier overhandigde, voordat ik een woord kon zeggen. Op dat stuk papier stonden twee magische over.

Het duurde niet lang voordat ik begreep wie het bericht had gestuurd. Mijn nieuwsgierigheid stond op het punt om tot rust te komen. Het was een gevoel dat je krijgt als je het resultaatblad van je eindexamen krijgt. Ik kleedde me snel aan en bewoog.

Ik rende bijna naar haar deur, terwijl mijn hart nog sneller klopte, maar voordat ik klopte, aarzelde ik. Tot die dag was ze een illusie voor mij, en nu zou ze dat niet meer zijn. Was ik klaar om de ketenen te doorbreken of zou ik gelukkiger zijn haar te kennen zoals ik altijd deed, een raadsel. De deur ging open voordat ik kon kloppen en ik werd door haar ingeluid. De kamer was eenvoudig, slechts één eenpersoonsbed, één kast en een bureau met stoel; maar het was heel netjes en schoon.

Ze stond in het midden van de kamer en vroeg me te gaan zitten, maar ik stond daar met stomheid geslagen naar dat prachtige gezicht te kijken… het gezicht dat me al die dagen had vermeden; het gezicht dat ik in mijn hoofd had ontworpen en opnieuw ontworpen. Maar deze was nog mooier dan wat ik me ooit had voorgesteld. Uiteindelijk ging ik zitten, haar woorden waren bijna onmerkbaar voor mijn geest. Ze ging de keuken in en kwam terug met twee kopjes thee en ging tegenover me op de stoel zitten.

Ik nam de beker uit haar hand, vermeed haar ogen en begon de thee te laten sijpelen. Ze glimlachte naar me. "Ben je bang voor me?" zij vroeg. 'Nee, ik eet je niet op.' Uiteindelijk besloot ik mezelf onder controle te krijgen en te spreken.

'Thee is lekker,' mompelde ik en ze begon hardop te lachen. Het was een lach als die van een kind, open en ongeremd. Ik voelde me ontspannen en ik lachte ook een beetje.

We hebben lang gepraat en het was vooral ik die haar vragen beantwoordde zoals een leerling zijn leraar antwoordt. 'Je bent een dappere jongen', zei ze. Ik vroeg haar waarom.

'Je hebt het lef om naar de stad te komen en je eigen weg te vinden. Je zult slagen', zei ze. Ik vroeg haar wat ze deed en ze haalde alleen haar schouders op.

'Maakt niet uit wat ik doe, schat.' Ik raakte gefrustreerd dat ze nog geen woord over zichzelf wilde zeggen en dat was waarschijnlijk te zien op mijn gezicht. Ze stond op en kwam naast me op het bed zitten. Wat ze daarna deed, was ongelooflijk… voor een simpele ziel als ik die nog nooit zo van iemand gehouden heeft; zelfs niet zijn eigen moeder.

Ze legde haar hand in mijn haar en streelde zachtjes mijn voorhoofd. Het was net magie, haar vinger leek de magie te hebben en ik werd doorgestuurd naar een ander rijk. Mijn ogen waren gesloten toen ik op dat moment genoot en ik hoorde haar zachtjes in mijn oren fluisteren: 'Rustig maar, mijn lief… maak je los. Laat me voor je zorgen, mijn arme ziel.' Toen ik langzaam weer bij zinnen kwam, merkte ik dat haar zachte borsten van onder haar saree mijn lichaam streelden.

Ze was heel dicht bij me gekomen, heel dichtbij voor mijn comfort inderdaad. Maar haar vingers betoverden me nog steeds en ze bleef kalmerende woorden tegen me zeggen. En langzaam begon ik te genieten van het gevoel… een ongewone warmte kroop in mijn lichaam, bijna als malaria-koortsaanvallen, en het kwam uit mijn lendenen.

Mijn penis was keihard en ik was verbaasd over hoe dit kon gebeuren. Ze voelde mijn verwarring en streelde mijn hoofd terwijl ik die charme levend hield. Haar hand kroop in mijn broek en ze pakte mijn penis vast. Dit klopte niet, nee, mijn gedachten bleven maar herhalen, maar ik was te verlamd door de sterke emoties die ze in mij had opgeroepen… emoties zo sterk… ze werden maar één keer in het leven gevoeld door een man. Ik besloot mijn strijd op te geven en legde mijn hoofd achter me op de muur.

Ze had haar vingers om mijn penis en ze streelde me zachtjes. Mijn hartslag klopte en mijn geest raakte in de war, verlangen en angst trokken me uit elkaar. Maar ze stopte niet. Ze legde haar hoofd op mijn borst en maakte mijn broek los.

Ze streelde nu met beide handen over mijn pik, haar borsten drukten hard op mijn borst. Ze kuste me niet maar herhaalde keer op keer dezelfde woorden: 'Laat mijn lief, laat me voor je zorgen.' Opeens was mijn geest te moe om erover na te denken en gaf ik mezelf bijna schaamteloos aan haar. Mijn handen en benen werden slap toen ze me nog harder streelde. Toen het kwam, was het als een bliksemschicht en het schudde me alsof de donder een strohut schudde. Ik kwam als de buien die de donder volgen, het gevoel dat mijn laatste energie wegvaagde terwijl ik slap op het bed lag.

Ze had me nog niet verlaten en we lagen daar op haar bed. Langzaam toen mijn geest weer bij zinnen kwam, voelde ik een ongebruikelijke verzoening. Ik had opeens vrede met de wereld alsof de opgekropte woede, vermoeidheid in mijn ziel naar buiten was gekomen in de vorm van mijn sappen. Ze stond naar me te glimlachen terwijl ik mezelf opruimde. Ik staarde haar aan omdat ze niet wist wat ze moest zeggen.

Ik had niets te zeggen, maar ze had. 'Dit geeft je rust mijn liefste… dit zal je sterker maken.' Ik maakte me klaar om te gaan en vroeg haar of we elkaar weer konden ontmoeten. 'Als het lot dat beslist, zullen we dat doen.

Maar ik bid dat we dat niet doen. Denk aan mij, mijn lieve jongen, en vergeet niet om lief te hebben en terug lief te hebben.' Ik begreep niet veel van wat ze zei, maar ik volgde haar bestelling op en ging terug naar mijn huis. De volgende ochtend ging het raam niet open.

Dagenlang hield ik mijn post 's ochtends, maar hij ging niet open. Op de dag dat het gebeurde, stond daar een andere dame. Ik informeerde achteraf naar haar en kwam erachter dat ze een prostituee was die werkte in de nabijgelegen rosse buurt van Mumbai. De eigenaar van het gebouw had haar gevraagd te vertrekken toen hij dit ontdekte.

Prostituees mochten geen normaal leven leiden met normale mensen zoals ik. Wat een ironie was dat. Dit gebeurde in de zijstraten van Mumbai in de tijd dat het jonge India net ontdekte wat vrijheid was, toen elk jong Indisch hart werd geregeerd door de Bollywood-actrice Madhubala. Ik had haar ontmoet… mijn Madhubala….

Vergelijkbare verhalen