Troost vinden in de vriend van mijn zoon

Beth rouwt nog steeds om de dood van haar recente echtgenoot en vindt troost bij de lieve vriend van haar zoon.…

🕑 10 minuten minuten MILF verhalen

Lief Dagboek. Mijn naam is Bethany Gardner en ik ben 55 jaar oud. Precies twee maanden geleden stierf mijn man James.

We zijn 25 jaar getrouwd en hoewel de ergste dagen voorbij zijn, voel ik me nog steeds leeg. Ik probeer troost te vinden in dingen die ik ooit leuk vond, zoals in mijn prachtige grote tuin zitten met een glas witte wijn, zijn favoriete boeken lezen of tijd doorbrengen met mijn zoon, maar niets werkt. Ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld. Ik voel me zo… 'Hé mevrouw Gardner', roept een bekende stem van achteren. Peter.

"Peter! Wat brengt je hier?". Hij laat zijn vriendelijke, jongensachtige glimlach zien en staat naast me, zijn ogen volgen mijn blik, die op een hommel staat die om mijn gele rozenstruik cirkelt. Ik hou van Peter. Hij is al jaren de beste vriend van mijn zoon Jack en sinds Jacks vader stierf, heeft Peter ons bijna elke dag bezocht. Hij is een geweldige jonge man.

'Ik had wat tijd over mijn handen, mevrouw Gardner. Ik weet dat Jack niet veel thuis is geweest sinds… weet je. Dus ik dacht dat ik je gezelschap zou geven.' 'Dat is heel aardig van je, Peter.' Zijn mond krult aan de ene kant op in die zoete grijns en mijn maag fladdert.

De waarheid is dat ik meer dan ooit van Peter's gezelschap geniet omdat hij op mijn lieve man lijkt toen hij twintig jaar oud was. Hij had dezelfde vriendelijke glimlach, die lieve blauwe ogen en zijn haar viel zo delicaat over zijn voorhoofd. James was ook een kwetsbare man, met een slank frame en een prachtige kaakstructuur.

Ik herinner me dat ik op de universiteit mijn vingers langs zijn kaaklijn trok, vol ontzag voor de scherpte ervan. Peter heeft dezelfde kaaklijn en ik heb elke keer dat ik hem heb gezien een kink in de kabel sinds mijn man stierf. "Ben je oke?" Vraagt ​​Peter, en ik realiseer me dat ik naar hem staarde terwijl ik helemaal in gedachten verzonken was. 'Dat ben ik. Ik… ik mis James gewoon.

Je doet me een beetje aan hem denken. "." Ja? "." Ja. ". Peter draait zich naar me toe, zijn ogen zijn nu vol verdriet. Ik heb gemerkt dat hij me met hetzelfde verdriet al een tijdje aankeek.

nu een paar dagen. 'Gaat het, lieverd?', vraag ik bezorgd om hem zo van streek te zien. 'Het is gewoon… jou zo te zien.

Het is zo vervelend. Ik wou dat ik hem terug kon brengen. Ik wou dat ik je pijn kon wegnemen. Zelfs maar voor een moment.

"." Oh Peter! "Ik hap naar adem, volledig verbaasd over zijn woorden. Ik heb altijd geweten dat Peter een gevoelige jongen was. Zijn vader en moeder hebben veel gevochten toen hij opgroeide en hij zou komen om naar breng tijd door met James en ik. Hij vertelde ons eens dat we hem een ​​thuisgevoel gaven.

"Mevrouw Gardner. Moet ik je echt aan hem herinneren? Van James? ". Ik zucht." Ja. "." Wat is het aan mij dat je aan hem doet denken? ". Ik glimlach." Oh Peter, alles.

Gewoon alles. James was de aardigste man die ik ooit had gekend. Hij wist altijd wat hij moest zeggen in momenten van duisternis en hij wist altijd wat ik nodig had voordat ik het moest vragen.

Hij begreep me. Hij hield vreselijk van me. Ik stel me voor dat je op een dag zo zou zijn met je vrouw.

"." Bedoel je dat? ", Vraagt ​​Peter hoopvol. Ik steek mijn hand naar zijn warme, roze wang." Oh Peter. Ik vind het heel verdrietig dat je het misschien niet gelooft. ".

Hij steekt zijn hand op en legt die over de mijne op zijn wang." Mevrouw Gardner. Je geeft me hoop. Je hebt me altijd hoop gegeven.

Ik geloof alles wat je zegt. 'Hij glimlacht.' Ik ben blij te weten dat ik je aan je man herinner. Ik wou dat ik hem voor je terug kon halen, zelfs voor een tijdje, gewoon om weer geluk in je ogen te zien. Je bent zo lief - je verdient het niet verdrietig te zijn. ".

Zonder waarschuwing stapt Peter naar voren en slaat zijn armen om mijn middel en trekt me in hem. Eerst verstijf ik, mijn handen omhoog tegen zijn borst terwijl hij rust zijn kin op mijn hoofd. Maar plotseling smelt ik, mijn armen glijden langs zijn schouders en grijpen elkaar aan de achterkant.

Ik leg mijn wang tegen zijn sleutelbeen en zucht. Zijn lichaam is warm en zacht. We blijven zo gedurende een paar minuten, zijn grip wordt langzaam strakker naarmate de seconden verstrijken. Zijn vriendelijkheid doet mijn ogen goed opkomen en ik ruik terwijl een traan langs de zijkant van mijn gezicht rolt, druppelend onder de voorkant van zijn t-shirt. Hij neemt een stap achteruit, me bij de taille vast houdend op armlengte.

Zijn gezicht is bezorgd. "Mevrouw Gardner? Wat is er gebeurd? "." Ik heb hem nodig, Peter. Ik heb mijn James nodig. "De tranen stromen nu vrijelijk." Heyy, shh. Het geeft niet.

'Zegt hij met een rustgevende stem.' Het komt wel goed. ' Zijn handen klemmen zich strakker om mijn middel en wreven met zijn duimen over beide kanten van mijn jurk in een poging me te troosten. En het werkt. 'Peter, je lijkt zo veel op hem.

Ik vind het heerlijk dat je zo vaak op bezoek komt als je doet, maar eerlijk gezegd kan mijn hart het niet aan. Elke keer als ik je zie, herinner ik me James en voel ik me zo eenzaam dat ik kan niet ademen. ".

'Wil je dat ik niet meer kom?'. 'Ik wil nooit dat je stopt met komen. Je brengt me troost. Ik voel me gewoon… zo leeg omdat ik weet dat je weggaat en ik alleen ben', snik ik.

Peter leunt voorover en kust mijn voorhoofd. Ik sluit mijn ogen en haal diep adem. 'Mevrouw Gardner, wat als u weer bij hem zou kunnen zijn? Met James…'.

Ik doe mijn ogen open en mijn hart fladdert bij het zien van deze knappe man die me met zoveel zorg in zijn blik aanstaart. "Hoe?". Peter lacht en leunt langzaam weer naar binnen, alsof hij er zeker van is dat ik geen bezwaar maak. Als onze neuzen elkaar nauwelijks raken en hij zijn hoofd kantelt, sluit ik mijn ogen en zucht terwijl hij zachtjes mijn lippen scheidt met de zachtheid van zichzelf en me kust.

Ik snak stilletjes naar adem en zucht terwijl zijn handen van mijn middel naar mijn heupen bewegen en hij trekt me dichterbij, waarbij hij onze slanke lichamen in elkaar grijpt. We kussen een hele minuut in trance voordat hij zijn hoofd achterover leunt en me in de ogen kijkt. 'Mevrouw Gardner, ik zal er alles aan doen om u van deze pijn te verlossen.' 'God, Peter, je lijkt zo veel op hem. Ik herinner me dat we elkaar op de universiteit ontmoetten. Ik klopte op zijn deur in de slaapzalen en hij opende hem.

Hij had geen overhemd aan en ik herinner me dat ik dacht: wauw, wat een mooie man Hij had zo'n gracieus lichaamsbouw, net als dat van jou. ' Ik leg mijn hand op zijn borst en beweeg hem langzaam naar beneden om op zijn buik te landen. Peter pakt zijn T-shirt aan de onderkant vast, tilt het over zijn hoofd en gooit het in één vloeiende beweging op het gras, waardoor een slank lichaamsbouw wordt onthuld dat erg identiek is aan dat in mijn geheugen van James. Ik til mijn hand weer op en leg hem op zijn warme, blote borst.

Hij glimlacht naar mij en ik glimlach terug, en ik leun naar binnen om mijn lippen op zijn wang te leggen. 'Voel je je nu minder eenzaam, mevrouw Gardner?' hij vraagt. 'Bijna,' fluister ik tegen zijn wang. 'Laten we blijven proberen.' Ik trek zachtjes mijn vingers langs de voorkant van zijn lichaam, waardoor zijn rug rechtop komt te staan ​​en pak zijn riem vast. 'Wilt u dat ik mijn spijkerbroek uit doe, mevrouw Gardner?'.

Ik snuit mijn neus tegen zijn wang. "Alstublieft…". Ik sluit mijn ogen en luister aandachtig naar het geluid van het metaal dat uit zijn gesp klinkt terwijl hij het moeiteloos afdoet. Ik hoor de kleine dreun terwijl hij het op zijn T-shirt op de grond gooit, waardoor een stapel ontstaat.

Ik doe mijn ogen weer open en mijn ogen zakken naar de voorkant van zijn spijkerbroek waar een merkbare bult is. 'Je geniet hiervan.' 'Ja,' fluistert hij. "Ik wil dat je gelukkig bent.". 'O Peter,' hijg ik, terwijl ik zijn handen voel, een keer op mijn heupen, nu zowel op mijn buik als op mijn borsten. Hij knijpt ze zachtjes in en mijn ogen fladderen onwillekeurig.

'Voelt het lekker?'. 'Het voelt heel fijn, Peter. Je bent zo zachtaardig.' Hij knijpt ze nog een keer, een beetje harder deze keer, waardoor een tinteling uit de kuil van mijn buik naar beneden tussen mijn benen loopt.

"Oh…". "Wat is er gebeurd?". 'Niets, ik… het voelt gewoon goed, Peter.' Hij kreunt zachtjes en blijft mijn borsten in een heerlijk ritme over mijn kleren masseren, terwijl mijn ogen slaperig openen en sluiten in een verlangend genot. "Oh Peter… je bent hier zo goed in, schat. Je bent zo vrijgevig." Hij kreunt weer, zijn kneden bouwt onder druk op.

De tintelingen tussen mijn benen worden sterker en ik voel daar een nattigheid. Ik heb me in jaren niet zo gevoeld. 'Peter, stop,' hijg ik. Hij stopt onmiddellijk.

"Heb ik iets verkeerd gedaan?" vraagt ​​hij, zijn handen nog steeds op mijn borsten. 'Nee', zeg ik. 'Ik denk dat we misschien te ver gaan.' 'Ik wil u alleen maar gelukkig maken, mevrouw Gardner.'.

Zijn handen verlaten mijn borsten. 'Ik weet het, lieverd, maar jij bent James niet. Je bent de vriend van mijn zoon en ik…'. Ik snak naar een plotseling aangenaam gevoel tussen mijn benen en kijk naar beneden om Peter's hand onder mijn jurk te zien, terwijl ik door mijn ondergoed in mijn natheid prik.

'U geniet hiervan, mevrouw Gardner. Als u wilt dat ik stop, zal ik stoppen. Als u wilt dat ik vertrek, ga ik weg.

Maar denk er alstublieft over na. U bent zo eenzaam geweest en ik ben hier. En ik geef om je.

Ik wil je gewoon vriendelijkheid tonen. " Hij houdt zijn ogen op de mijne gericht terwijl zijn hand in mijn ondergoed glijdt en op mijn clit terechtkomt. Ik snak naar adem en kijk hem geschokt aan.

'Wilt u dat ik ophoud? Wilt u weer eenzaam zijn, mevrouw Gardner. Of wilt u gelukkig zijn? Het is uw keuze. Ik ben hier.' Mijn hoofd tolt van het gevoel dat zijn warme vingers tegen mijn klit rusten, bedekt met mijn natheid. Ik kan hem nu meteen laten vertrekken. Ik zou hem moeten laten vertrekken, maar waarom wil ik niet? Waarom voelt het zo goed om door hem aangeraakt te worden? Is het omdat hij op James lijkt? Of is het omdat ik al bijna tien jaar niet zo ben aangeraakt ?.

'Zeg me dat ik moet stoppen', zegt Peter, terwijl zijn vingers langzaam over mijn clit wrijven in een langzame, zachte, cirkelvormige beweging. 'O,' hijg ik, niet in staat om te praten. 'Zeg me dat ik moet stoppen', herhaalt hij en begint sneller te wrijven. "J-J-James… Ohh… zo goed.".

Peter glimlacht en slaat zijn arm om mijn middel terwijl hij mijn clit met zijn andere hand bewerkt en me vakkundig vingert. Een aangenaam gevoel begint zich diep in de maagholte op te bouwen en neemt in intensiteit toe naarmate de seconden verstrijken. WORDT VERVOLGD..

Vergelijkbare verhalen