17 en Heet, deel 1

Ze was zeventien; Hoe lang zou het nog 'spelen' zijn?…

🕑 25 minuten minuten Rechte seks verhalen

Voor de tweede keer in twee dagen ging de deurbel, net toen Sandy uit de douche stapte. Ze wikkelde een handdoek om haar lichaam en liep naar de intercom. De video van de voordeur was niet zo duidelijk, maar Sandy kon zien dat het Bob was.

Ze drukte op de 'praat'-knop: 'Een ogenblikje.' Sandy streek met een kam door haar natte haar terwijl ze zichzelf in de spiegel bekeek. De handdoek die ze droeg was groot genoeg om vanaf de bovenkant van haar borsten tot ongeveer halverwege de dij te bedekken. Het was ook net groot genoeg om een ​​keer om haar heen te gaan, zonder veel overlap. Ze plaatste het zo goed als ze kon en stopte het onder haar linkerarm.

Sandy had jurken die gewaagder waren, maar er was iets met een handdoek die zo heet was. Sandy hoopte dat Bob dat ook zou denken. Tot ongeveer een jaar geleden waren ze stiefzus en stiefbroer. Maar toen waren hun ouders uit elkaar gegaan en waren Bob en zijn vader naar de andere kant van de stad verhuisd. Sindsdien hadden ze elkaar nauwelijks meer gezien.

Als het iemand anders was geweest, zou Sandy waarschijnlijk niet hebben opengedaan zonder iets meer aan te trekken. Maar de relatie met Bob was bijzonder; hij was bijna als familie. Ze deed de deur open en riep uit: 'Bob, wat doe jij hier?' Familie misschien, maar hij had haar nog nooit in een handdoek gezien. Bob was geschokt door Sandy's uiterlijk. Ongetwijfeld kan een handdoek bijna elke vrouw er sexy uit laten zien, maar de mooi geproportioneerde, zeventienjarige Sandy zag er vooral zo uit.

'Ik wilde alleen maar praten. Nu we niet meer samenwonen, zien we elkaar niet veel meer.' Bob hoopte dat Sandy de uitleg zou geloven. "Jawel," antwoordde Sandy, "maar je was hier gisteren. Niet dat ik klaag, maar eh, twee dagen achter elkaar?" 'Ja, nou…' Bob concentreerde zich meer op Sandy's lichaam dan op wat ze zei.

"Maar de jongens waren gisteren bij mij en eh, ben je iets aan het doen? Ik bedoel, eh, zou het goed zijn om binnen te komen?" Sandy werd ontmaskerd. Ze droeg niets anders dan een handdoek en stond in het volle zicht van de straat en Bob staarde naar haar alsof ze die niet eens droeg. Ze drukte haar arm tegen haar linkerkant, zorgde ervoor dat de handdoek nog op zijn plaats zat, en hield de onderkant met haar hand bij elkaar. 'Ja hoor. Ik denk dat je beter binnen kunt komen.' Ze deed de deur verder open en deed een stap opzij.

Toen Bob langs haar heen stapte, gaf hij Sandy nog een keer en zei: 'Als je je nog moet aankleden, kan ik wachten.' 'Van de manier waarop je zat te staren, dacht ik eigenlijk dat je liever had dat ik zo bleef.' 'Nou ja, natuurlijk,' zei Bob terwijl hij naar de studeerkamer liep. 'Ik weet dat je het vroeger leuk vond dat ik er uitzag, maar ik wist niet zeker hoe je er nu over dacht.' 'Nou, ik zou mijn haar kunnen fixen, maar dat zou je laten wachten. En afgezien daarvan, nou, het is niet alsof we vreemden zijn, dus ik hoef me eigenlijk niet verder aan te kleden.' ' zei Sandy terwijl ze Bob volgde.

'Tenzij jij vindt dat ik dat moet doen.' Bob plofte neer in een overvolle stoel. Hij begon te antwoorden: 'Nee, uh…', maar aarzelde toen Sandy tegenover hem op de bank ging zitten. De handdoek die ze droeg bleef aan de bovenkant bij elkaar, maar spleet bij de dij toen ze ging zitten, waardoor haar heup en linkerkant zichtbaar werden. Bob herstelde zich van de afleiding en vervolgde: "… dat is niet nodig, je bent prima zoals je bent." En oh, is dat een understatement. Sandy zag waar Bobs ogen naar keken.

Ze hield de hoek van de handdoek stevig tussen haar benen en probeerde een praatje te maken. 'Ik heb gisteren plezier gehad… met jou, Charlie en Paul, net zoals vroeger,' zei ze. 'Bedankt dat je me hebt gevraagd om met je mee te zwemmen.' Bob dwong zichzelf omhoog te kijken, naar Sandy's gezicht. "Eh ja, nou eh, ik denk dat we je waarschijnlijk wel moeten bedanken." 'Omdat je het zwembad mocht gebruiken?' stelde Sandy voor. 'Nou, dat ook, maar eh…' 'O! Je bedoelt dat ik mijn topje uittrek.' 'Ja hoor.

Dat vonden de jongens erg leuk.' "Na afgelopen zomer was het niet zo extreem meer, maar toch had ik het niet moeten doen." zei Sandy verlegen. Daarna ontwikkelde ze een serieuzere uitdrukking en toon. 'Maar dat topje veroorzaakte gewoon zoveel problemen, uitglijden en zo…' 'Hé, excuseer je niet, ze vonden het geweldig.' Bob haalde zijn telefoon uit zijn zak en keek ernaar. "De jongens ja, maar hoe zit het met jou?" Er verscheen een kleine glimlach om Sandy's lippen.

"Ik bedoel… Ik weet dat ik het niet had moeten doen… maar jij, Charlie, vond het ook leuk dat ik mijn tieten liet zien. Vond je het leuk dat ik het gisteren deed?' 'Sorry, ik dacht dat mijn telefoon trilde.' Bob stopte de telefoon weer in zijn zak. 'Je bedoelt dat je het niet wist?' zei hij in antwoord op Sandy's vraag. 'O. ..' Sandy draaide zich naar rechts en legde haar voeten op de bank.

'Je bedoelt jouw eh… ding… me elke keer in mijn kont porren als je me van achteren vastpakte?' 'Ja, maar dat kon ik niet' 'Het helpt niet,' zei Bob terwijl hij naar de uitgestrekte blote huid keek. Sandy boog haar benen bij de knie, waardoor haar linkerkant helemaal tot aan haar ribbenkast zichtbaar werd. 'Daar gaat het weer,' zei Bob, terwijl hij de mobiele telefoon uit zijn zak. Hij hield hem omhoog en keek naar het scherm.

Niemand belt,' zei hij, terwijl hij de telefoon terug in zijn zak stopte. Bob was vergeten waar het gesprek was. Sandy moest hem eraan herinneren: 'O, dat vond ik niet zo erg.

Ik dacht dat het water de oorzaak was. Maar ik was bang dat je zou denken dat Charlie en Paul te veel aandacht aan mij besteedden.' 'Wat is er dan met jou en Charlie gebeurd? Ik herinner me dat je nogal lief tegen hem was. Wat is er gebeurd?' 'Je kent ons nog wel, jij en ik, quoten, oefenen, nietwaar?' zei ze terwijl ze met haar vingers in de lucht wiebelde. 'En hoe kan ik dat ooit zijn vergeten?' erkende Bob met een kruisende glimlach.

zijn lippen. "Nou, tegen de tijd dat Charlie terugkwam van de reis die hij maakte, waren jij en je vader al verhuisd, en nou, ik was niet zo geïnteresseerd meer in hem. Hij kwam een ​​paar keer langs, maar ik weet zeker dat hij kon zien dat de dingen veranderd waren.' 'Ja, het leek wel alsof je gisteren van zijn aandacht genoot, althans dat zeiden je harde tepels.' Ik had niet geweten dat ze hard waren,' wierp Sandy tegen, 'als je ze niet had aangeraakt.' 'Wacht eens even… Ik was voorzichtig met waar ik mijn handen neerlegde. Jij was degene die bleef kronkelen totdat ik het niet kon laten ze aan te raken.' 'Je verbeeldt je dingen.

Ik probeerde gewoon weg te komen,' protesteerde Sandy. 'Ik denk dat je daarom zo worstelde toen ik ze eindelijk aanraakte. Jij deed hetzelfde met Charlie en Paul.' Bob grijnsde van oor tot oor, hij wist dat Sandy wist dat hij het wist. 'Geef het maar toe. Je pronkt graag met je blote tieten.

En je wilde dat we ze aanraakten.' Sandy trok langzaam haar knieën op naar haar borst. Bob kon eigenlijk niets zien, maar ze was ook niet erg bescheiden. 'Ik was aan het spelen,' zei Sandy, net boven een fluisterde ze. Toen voegde ze er iets luider aan toe: 'Ik zei toch dat ik gisteren plezier had.' 'Ja, ik denk dat we dat allemaal hebben gedaan. Ik hou van de manier waarop je speelt.

Wat ik bedoel is: ik weet zeker dat de jongens de manier waarop je speelt leuk vinden. Maar dat ontroerende gedoe, vond jij dat goed?' 'Ja, nou, denk ik. Het was gewoon aan het spelen… toch?' 'Eh huh, gewoon aan het spelen,' antwoordde Bob.

'Dus toen was je alleen maar aan het spelen, toen je mijn benen vastpakte.' 'Dat was een ongeluk,' zei Sandy. 'Het voelt niet zo.' 'Nou, dat was het wel.' 'Een ongeluk, toen je het Charlie en Paul ook aandeed?' 'Hebben ze het je verteld?' snauwde Sandy. 'Eh, nee.

Ik raadde het maar.' 'O, shit,' zei Sandy, 'Je denkt vast wel dat ik een soort slet ben, hè.' 'Echt niet. We waren aan het spelen, weet je nog?' herinnerde Bob zich. 'Weet je, ik vond je altijd knap, maar Jezus, jij bent ook zo knap.

Ik kan niet geloven hoe sexy je bent.' 'Denk je nog steeds dat ik sexy ben?' vroeg Sandy. Bob zakte een beetje onderuit in zijn stoel en zette zijn beide voeten op de grond. Sandy keek in zijn korte broek naar de tent.

"Ik denk dat dat een 'ja' is," zei Sandy, die haar eigen vraag beantwoordde. 'Je vindt de handdoek tenminste leuk.' 'Correctie, ik vind het leuk hoe je eruit ziet in de handdoek.' 'Wat dacht je ervan als Charlie en Paul hier ook waren.

Zou je het nog steeds leuk vinden?' 'Charlie en Paul? Jawel! Ze zouden het geweldig vinden.' 'Ja, ik kan me voorstellen dat ze dat wel zouden doen… maar je luisterde niet naar de vraag. Wat als ik de volgende keer dat je ze langsbracht zo gekleed zou zijn?' 'En…' 'O jee, Bob, je bent zo hopeloos. Ik probeer erachter te komen of het je stoort dat ik graag plaag en met je vrienden speel.' Bob had een verbaasde blik op zijn gezicht, als een hert dat gevangen zit in de koplampen. Sandy vervolgde: "Net als gisteren… ik trok mijn topje uit… ze keken recht naar mijn blote tieten… ze raakten ze zelfs aan! Vind je dat goed?" 'Ik denk het wel. We hadden allemaal gewoon lol, toch?' 'Natuurlijk, Charlie en Paul hadden plezier, en ik had ook plezier, maar hoe zit het met jou? Had jij plezier, Bob?' "Als jij plezier had, dan had ik dat ook", antwoordde hij.

"Heb je er niet last van gehad dat ze met mijn tieten speelden?" "Je vond het leuk, nietwaar?" "Nou eh… misschien een beetje." Sandy glimlachte. 'Weet je, Paul wreef zichzelf tegen mijn kont.' 'Je had toch je broek aan en hij droeg een zwembroek, toch?' "Ja, juist." Sandy werd heel stil. Haar stem was niet meer dan een fluistering. 'Charlie legde zijn hand tussen mijn benen.' 'Echt waar? Wat vond je daarvan?' 'Ik weet het niet zeker,' antwoordde Sandy. 'Nou, je zult het vast leuk gevonden hebben.

Ik kan me niet herinneren dat ik je heb horen klagen.' 'Nou, ik wil nog steeds niet dat Charlie mijn vriendje wordt, maar het was maar een spelletje.' ‘Toen vond je het leuk,’ vroeg Bob. Sandy strekte haar benen wat uit en ging achterover op de armleuning van de bank liggen. Ze legde haar handen achter haar hoofd, waardoor de handdoek loskwam, maar deed vervolgens alsof ze niet besefte dat ze vrijwel naakt was. 'Ja, dat geloof ik wel. Het was nogal spannend… Maar wat ik probeerde uit te zoeken is: wat vind je van mij, nu je weet wat ik de jongens liet doen?' Bob staarde Sandy aan.

Zelfs toen haar kont een beetje in de bank was gezakt en het achterste deel van de handdoek was weggevallen, kon hij vrijwel het grootste deel van één kontwang zien. En zelfs met de voorkant van de handdoek nog op zijn plaats, met hem opgetrokken om haar middel, waren haar dijen helemaal bloot. Bob was er vrij zeker van dat het enige dat zijn zicht op Sandy's poesje blokkeerde, haar opgeheven linkerbeen was. 'Verdomme, mijn telefoon gaat weer af.

Maar om je vraag te beantwoorden, denk ik,' zei hij, terwijl hij elk woord naar voren sleepte terwijl hij het scherm van zijn telefoon bestudeerde: 'Jij bent het heetste meisje dat ik ken.' Sandy's gezicht klaarde op. 'Zelfs meer dan die universiteitsmeisjes?' Ze stond op het punt om naar de middelbare school te gaan, maar Bob had zijn eerste jaar op de universiteit al afgerond. 'Eh huh,' zei Bob, terwijl hij de telefoon op zijn schoot legde.

'Ik hoop alleen dat je nooit verandert.' 'Wat als ik jouw vrouw was,' vroeg Sandy opgewonden. 'Zou het nog steeds oké zijn om met je vrienden wat te rommelen?' 'Je bedoelt: zou ik anders over mijn vrouw denken… over mijn vrienden, bedoel ik?' 'Ja, zou je willen dat je vrouw een beetje plaagt en speelt, zoals jij met mij doet?' ‘Ik weet het niet zeker,’ antwoordde Bob. 'Nou misschien. Het zal wel aan haar moeten liggen, maar ik denk dat ik het wel leuk zou vinden als ze alleen maar aan het spelen was.' "Een beetje speels.

Zoals hoe? Ik bedoel, zoals ik gisteren deed? Zou je willen dat je vrouw op die manier voor de gek houdt, haar kleren uittrekt - of tenminste een paar ervan - en met haar tieten speelt? Zo? " 'Ja, dat vond ik leuk. Je had plezier…' 'Eh, ja, dat had ik ook, maar we hadden het over je vrouw, niet over mij,' bracht Sandy in herinnering. 'Eh, hoe speels kan jouw vrouw zijn?' 'Zoals ik al zei, het is grotendeels aan haar.' 'Kan ze de broek ook uittrekken?' vroeg Sandy.

'Als ze dat wilde. Ik denk dat het wel goed zou zijn.' 'Ja, maar zou je willen dat ze ze uitdoet?' 'Eh ja, ik denk dat dat behoorlijk geil zou zijn,' gaf Bob toe. 'En wat als er een paar…' Sandy maakte opnieuw aanhalingstekens met haar vingers. "…per ongeluk aanraken." ‘Ja, dat zou ook cool zijn,’ zei Bob.

'Ik zou je gewoon niet willen, weet je, verdomme.' "Ehhhh, we hadden het over je vrouw." "Oh ja, nou eh…" Bob was echt zenuwachtig. Zijn gezicht werd verschillende tinten rood. "…Ik zou willen dat ze net zo zou zijn als jij… ik bedoel… weet je… sexy en eh…' Bob stopte halverwege zijn zin bij het geluid van de garagedeur. 'Oh shit!' zei Sandy, terwijl ze de handdoek om zich heen sloeg en opsprong van de bank.

Moeder! Snel, de achterdeur uit. Ze kan niet weten dat je hier bent geweest.' Tegen de tijd dat Sandy's moeder uit de garage kwam, was Bob al lang verdwenen, over het hek aan de achterkant van het huis, en Sandy was zich in de badkamer aan het aankleden. 'Sandy, Ik ben thuis,' riep Judy Grafton.

'Hier mam. Ik ga weg zodra ik mijn haar heb gedroogd,' antwoordde Sandy. Mevrouw Grafton had een tas met boodschappen meegenomen en was druk bezig ze op te bergen. Terwijl ze dat deed, hoorde ze een telefoon rinkelen in de studeerkamer en ging opnemen. Ze dacht dat Sandy haar telefoon daar had laten liggen.

Ze hoorde hem overgaan, maar merkte hem uiteindelijk niet op, verborgen in de kussens van de overvolle stoel Mevrouw Grafton zag op het display dat het telefoontje afkomstig was van iemand die 'Charlie' heette. De telefoon leek echter niet op die van haar dochter. Enigszins verbaasd bladerde mevrouw Grafton door de lijst met gemiste oproepen en zag 'Charlie' ' verschillende keren tussen een lijst met voornamelijk mannelijke namen.

Ze dacht: Sandy had een nieuwe mobiele telefoon kunnen krijgen… en misschien had ze zelfs weer met Charlie gesproken… maar… Net op dat moment ging de telefoon opnieuw. Mevrouw Grafton keek naar het display. Het was weer 'Charlie'. Ze raakte een groen pictogram aan, in de hoop dat het om 'praat' was, en zei: 'Hallo?' Op het display stond dat ze verbonden was, maar ze werd opgewacht. Na enkele seconden stamelde de beller: 'Mevrouw G?' Zo noemden Sandy's vrienden haar gewoonlijk.

"Ja?" ze antwoordde. "Dit is Charlie Barret." Charlie woonde verderop. Hij was een van Bobs vrienden, en ook van Sandy, hoewel hij een paar jaar ouder was, meer op Bob leek, en nu op de universiteit zat. 'Ik kwam net van mijn werk en probeerde contact te maken met Bob. Is hij daar?' 'Ik denk het niet,' zei mevrouw Grafton.

'Ik denk dat dit zijn telefoon is. Ik heb hem net in de studeerkamer gevonden.' 'Eh, ik kan me niet voorstellen waarom het bij jou thuis zou zijn. Hoe dan ook, als je hem ziet, zou je hem dan willen vertellen dat ik gebeld heb.' 'Tuurlijk, Charlie,' zei Judy Grafton opgewekt voordat ze het gesprek beëindigde.

Oké, dacht ze. Dus Bob was in huis net voordat ik thuiskwam. Ik weet niet zeker of ik daar een probleem mee heb.

Hij heeft hier tenslotte gewoond en hij en Sandy hadden een hele goede band. Judy Grafton was echter nog steeds verbaasd. Maar waarom ging hij zo plotseling weg dat hij zijn telefoon vergat… en vlak voordat ik thuiskwam ook. Denkt hij dat hij hier niet meer welkom is? Mevrouw Grafton keek naar de telefoon in haar hand. Naast de gemiste oproepen liet de lijst ook andere recente activiteiten zien.

Ze zag dat er drie foto's waren gemaakt vlak voordat ze thuiskwam. Ze keek naar hen. Het waren foto's van Sandy, waarschijnlijk gemaakt door Bob, en het waren niet de foto's die hij had moeten maken. Aan de andere kant, dacht mevrouw Grafton, was Sandy ook niet gekleed zoals ze had moeten zijn, ook al waren zij en Bob als zus en broer geweest.

Ze stopte de telefoon in haar zak en liep terug naar de keuken. Sandy voegde zich een paar minuten later bij haar. "Hoe komt het dat je zo vroeg thuis bent?" zij vroeg. 'Ik had een vergadering aan deze kant van de stad die wat vroeg voorbij was, dus besloot ik naar huis te komen in plaats van terug naar kantoor te gaan.' Mevrouw Grafton opende de koelkastdeur.

'Ik ga een cola nemen. Wil je iets?' 'Ja, een sprite zou goed zijn,' antwoordde Sandy terwijl ze een stoel aan tafel naar achteren trok. Mevrouw Grafton sloot de koelkast en zette de drankjes op tafel.

Terwijl ze ging zitten, vroeg ze: 'Welke interessante dingen heb je vandaag gedaan?' 'Niets bijzonders. Clarissa kwam vanochtend langs, maar ze bleef maar een uurtje. Ik heb net gelezen en zo nadat ze wegging.' "Verboden te zwemmen?" vroeg haar moeder. "Gisteren wel, maar niet vandaag." Mevrouw Grafton liet de bom vallen: 'Wanneer was Bob hier?' "Bob?… Bedoel je Bob Johnson?… Eh, ik zie hem bijna niet meer, tenminste niet sinds hij en zijn vader zijn verhuisd.' Judy Grafton haalde Bobs telefoon uit haar zak en legde hem op tafel.

Sandy keek ernaar en wist dat het niet de telefoon was die hij had. eentje die haar moeder gewoonlijk bij zich had. 'Heb je eh… een nieuwe telefoon gekregen?' 'Nee,' antwoordde haar moeder. Ik denk dat het van Bob is.' 'Eh, eh…' Sandy probeerde iets te bedenken om haar moeder af te schrikken.

'Clarissa moet het hebben laten vallen… Uh, zij en Bob hebben elkaar gezien… Ja, dat is het. Het moet uit haar korte broek zijn geglipt.' 'Dus ze heeft toen de foto's van jou gemaakt?' Sandy, die niet wilde geloven dat dit gebeurde, sleepte haar woorden eruit. 'Zijn er foto's van mij… op die telefoon?' "Eh huh." antwoordde haar moeder. "Oh shit!" Zei ze en nam een ​​grote slok van haar sprite om het onvermijdelijke uit te stellen zei: ‘Het zou helpen als je me vertelde wat er aan de hand was.

Misschien kan ik zelfs helpen. Weet je, ik ben ooit zeventien geweest.' 'Ben je dan niet boos?' 'Nog niet. Ik heb het verhaal niet gehoord. Maar misschien een beetje… omdat je tegen me probeert te liegen.' 'Over de foto's bedoel ik… Ben je er niet boos op?' vroeg Sandy.

Ik heb daar waarschijnlijk een goede verklaring voor. Ik denk dat ik wacht tot ik het verhaal heb gehoord.' 'Moeder, jij bent de beste,' straalde Sandy. 'Ik heb niet gezegd dat alles in orde was.

Ik zei alleen dat ik wilde wachten tot ik je uitleg had gehoord. Vertel me eens, wat is er aan de hand?' 'Nou…' begon Sandy langzaam, 'Gisteren… Bob en twee van zijn vrienden uit de buurt… Charlie en Paul… kwamen langs… Ze wilden Gebruik het zwembad.' 'Dus drie knappe jongens wilden in jouw zwembad zwemmen. Natuurlijk vond je dat prima.' Mevrouw Grafton vermoedde: 'En ik neem aan dat je met ze bent gaan zwemmen.' 'Eh huh,' bevestigde Sandy. 'En…' 'Nee, laat me raden.

Je droeg die witte bikini waarvan ik zei dat je die niet bij jongens mocht dragen.' 'Nee, dat kon ik niet. De sluiting is kapot.' 'Wat had je dan aan?' Sandy probeerde antwoord te geven, maar was bang voor de reactie van haar moeder. Ze deed alleen haar mond open en staarde.

'Dat deed je niet,' mevrouw Grafton. zei hij vol ongeloof. 'Zeg me alsjeblieft dat je dat groene niets niet droeg waar drie mannen bij waren.' Waar heb je het over?' vroeg Sandy. 'In hemelsnaam Sandy, ik ben niet gisteren geboren.' Haar moeder schreeuwde nu.

'Je hebt die prachtige broodjes niet laten bruinen met iets dat ik voor je heb gekocht. Ik heb de string in je la gevonden, en het piepkleine groene topje dat je erbij draagt.' 'Moeder, alsjeblieft,' smeekte Sandy. 'Ja, ik heb wel een string, maar die draag ik alleen als het zonnig is. alleen bruinen. Nee, dat had ik niet aan.' 'Wat had je dan aan?' vroeg haar moeder op een meer begrijpende toon.

Sandy aarzelde en zei toen: 'Herinner je je nog dat andere pak dat je een paar jaar geleden voor me kocht? ?' Er verscheen een heel verbaasde blik op het gezicht van haar moeder. 'Degene die ik voor je vijftiende verjaardag voor je heb gekocht? Die zwart met rode?' 'Ja, die,' bevestigde Sandy. 'Dat heb ik aangetrokken.' 'O mijn God!' riep Grafton uit. 'Die heb ik gekocht toen je net een beetje voller begon te worden.

Je had nog niet eens een 'B'-cup. Nu ben je zeker een 'C'. Hoe heb je dat in godsnaam ooit volgehouden?' "Ja, nou, ik heb hem aangetrokken omdat er veel stof in zat. Maar je hebt gelijk.

Hij was te klein. Zelfs de bovenkant van mijn bilspleet was zichtbaar." 'Dat zou ik wel raden.' "Maar het echte probleem was de bovenkant. Toen we keep-away speelden, gleed hij steeds omhoog, over mijn borsten." 'Je was keep-away aan het spelen? Jij, het enige meisje met drie jongens? Wiens idee was dat? Charlie? Paul? Bob? Wie?' "Eh…" stamelde Sandy.

'Het was mijn idee. Ik heb het voorgesteld.' 'Jouw idee? Jij… drie tienerjongens… en een topje dat niet blijft zitten? Mijn God, Sandy, waar dacht je aan?' Toen snel: 'Nee, geef daar geen antwoord op. Ik ben bang dat ik weet wat je dacht.' 'Daarom heb ik hem eraf gehaald.' Judy Graftons mond viel open. Ze was te verbijsterd voor woorden. 'O nee, niet om die reden,' spuugde Sandy uit.

'Ik bedoel… ik heb hem afgedaan omdat hij niet wilde blijven zitten.' 'Met drie jongens hier?' 'Nou, het is niet zo dat ze totaal vreemden zijn. Ik bedoel, ik ken Paul het grootste deel van mijn leven, Bob al een aantal jaren, en zelfs Charlie sinds vorig jaar.' 'Ja, maar dat maakt het nog niet goed,' wierp Sandy's moeder tegen. 'Nou, het is niet zo dat ze ze niet al hadden gezien. Zelfs voordat ik het topje uittrok. Sterker nog, ze hebben ze allemaal goed bekeken, elke keer als mijn topje losgleed.

Daarom heb ik het uitgetrokken. Het maakte eigenlijk geen enkel verschil. Ze hadden ze al gezien.' Sandy was niet van plan haar moeder te vertellen dat ze vorig jaar, toen ze nog maar zestien was, met diezelfde jongens was geweest, topless. 'Ja, nou ja, wat dan ook,' zei mevrouw Grafton gelaten. laat ze kijken.

Handelden ze alsof ze je eh… tieten leuk vonden, kunnen we ze wel noemen?' 'Ik denk het wel. Ik bedoel, Charlie en Paul hebben dat zeker gedaan.' Sandy werd nog geanimeerder. Haar gezicht lichtte op toen ze zei: 'Ze bleven proberen ze aan te raken… elke keer dat ik de bal had.' 'Je speelde nog steeds 'wegblijven'. ? Bob en zijn twee vrienden? En jij topless?' 'Eh, ja…' Sandy beet op haar lip. 'Eh… daarom heb ik hem uitgedaan… zodat we konden blijven spelen.' 'Ja, ik denk dat je aan het spelen was, ' merkte haar moeder met enig begrip op.

'Vond je het leuk om aangeraakt te worden?' 'Ik eh… denk het wel. Dat moet ik wel doen, nietwaar?' vroeg Sandy. 'Ja, maar… op jouw leeftijd… nou, ik denk dat je het wel leuk zou kunnen vinden,' antwoordde haar moeder. 'Ik denk niet dat ik dat kan doen.' Ik vond het echt leuk totdat ik… oh, denk ik, waarschijnlijk negentien. Maar ja, het is oké.

Je wordt gewoon iets sneller volwassen dan ik." "Ik bedoel, het is niet alsof ze echt met mijn tieten aan het spelen waren… Ze hebben ze per ongeluk een beetje aangeraakt.' 'Per ongeluk?' vroeg haar moeder. 'Eh, wie heeft de ongelukken veroorzaakt, jij of zij?' 'Nou ja, misschien een beetje van beide. Ik bedoel, het water maakte mijn tepels zo hard, het was best wel fijn als ze er tegenaan wreven.' 'Sandy,' hield haar moeder voor, 'het was niet het water dat ze hard maakte. Het was omdat je opgewonden, opgewonden… opgewonden was.' 'Ja, ik denk dat ik er een was.

Is dat erg?' 'Nee, niet echt, het betekent gewoon dat je van seks houdt, dat is alles, niet ongebruikelijk, nee, niet slecht. Ik wou dat je ouder was… maar dan ben je zeventien, en ik heb zeker liever dat je het leuk vindt, dan dat je er bang voor bent. Je hebt het broekje toch niet uitgedaan?' 'Charlie probeerde ze van me af te krijgen, maar nee moeder, ik zorgde ervoor dat ze bleven zitten.

We hebben gewoon een beetje gespeeld, dat is alles,' zei Sandy. 'Maar ik begrijp nog steeds niet wanneer Bob de foto's van mij heeft gemaakt. Ik bedoel, hij was er altijd, net als de anderen.' 'O ja, en ik durf te wedden dat hij wenste dat jullie alleen waren,' zei haar moeder. 'Daarover gesproken, jij en hij waren de laatste tijd veel alleen. zomer.

Oh shit, vertel het me niet…' 'Nee moeder, er is niets gebeurd… nou ja, in ieder geval niet zoals je denkt.' Sandy wist dat ze het een beetje aan het uitrekken was, maar ze was niet van plan het aan haar moeder te vertellen. over de oefensessies die zij en Bob hadden gehad vlak voordat hij en zijn vader verhuisden. 'Ik denk dat ik dat wel kan geloven, want je leek tenslotte vrij eerlijk over wat er gisteren was gebeurd.',,Maar voor zover ik weet waren er geen foto's van gisteren.'' Geen foto's? Hoe wist je het dan? Wie heeft het je verteld?' 'Dat heb je zojuist gedaan,' antwoordde Sandy's moeder. Sandy sloeg een kastijdende toon aan. 'Je hebt me voor de gek gehouden.

Dat is niet eerlijk, moeder…' Toen ze besefte wat dit zou kunnen betekenen: 'Wacht even… welke foto's staan ​​er dan op die telefoon?' Mevrouw Grafton schoof de telefoon naar haar dochter toe. Sandy keek eerst alleen maar erop uit, bang voor wat ze zou kunnen vinden. Maar uiteindelijk pakte ze het op, raakte een reeks iconen aan en vond de foto's van zichzelf.

De blik op Sandy's gezicht was er één van volslagen afgrijzen. "O mijn God!" ze zei. 'Dus dat deed hij met zijn telefoon… en ik bijna naakt…' Mevrouw Grafton wachtte rustig terwijl Sandy de foto's bestudeerde.

"Weet je hoe je ze moet verwijderen?" "Ik denk het wel." Maar toen verraste Sandy haar moeder, en misschien ook zichzelf: 'Moet ik dat wel doen?' 'Nee, maar ik dacht dat je dat wel zou willen. Je weet niet wat hij met ze van plan is, ze misschien zijn school rond te leiden…' 'Bob zou dat niet doen.' Sandy protesteerde. 'Misschien een paar goede vrienden, maar niet overal op school. Dat zou hij niet doen.' ‘Dat weet je niet,’ wierp haar moeder tegen. 'Jongens houden ervan om op te scheppen, weet je.

Misschien zet hij ze zelfs wel op internet.' 'Het is onmogelijk dat hij ooit zoiets zou doen,' wierp Sandy tegen. 'Hij vindt me te leuk om iets te doen dat me op die manier pijn zou doen.' 'Echt waar? Hij liet zijn vrienden uh… met je spelen.' 'Daar hebben we over gesproken. Hij liet dat alleen maar gebeuren omdat ik lol had. Hij zou nooit toestaan ​​dat er echt iets zou gebeuren.

Hij houdt te veel van mij.' 'Liefde? Is dat waar het allemaal om draait?' vroeg Sandy's moeder. 'Echt waar? De foto's beginnen nu enigszins logisch te worden.' 'Moeder, misschien is hij wel verhuisd, maar ik weet zeker dat hij nog steeds van mij houdt… en ik van hem.' 'Dus dat is jouw excuus om praktisch naakt te zijn terwijl hij foto's van je maakt.' 'Maar moeder, ik wist niet dat hij foto's maakte.' Sandy, die wist dat haar moeder op het punt stond te gaan schreeuwen, bedekte haar beide oren met haar handen. 'Misschien niet,' zei Sandy's moeder zachtjes. Toen ging ik kalm verder: ‘Maar ik vermoed, op basis van het zien van die foto’s, dat als ik niet thuis was gekomen binnen nog eens twee of drie minuten, de handdoek op de grond zou hebben gelegen.

Dat zou zeker niet het geval zijn geweest. ergens in de buurt van je lichaam geweest." Sandy had het gevoel dat ze, ondanks de terechte woede van haar moeder, eigenlijk heel begripvol was. ‘Ik denk niet dat er iets zou zijn gebeurd. Hij respecteert mij tenslotte en wij weten wel beter.' 'En jij denkt dat je zou zijn gestopt, zelfs als ik niet naar huis was gekomen toen ik dat deed?' vroeg mevrouw Grafton, met een stem die veel bezorgdheid en terughoudendheid uitstraalde., Ik denk het wel. Bob is altijd heel begripvol geweest.' 'Maar je lijkt er niet zo bezorgd over te zijn dat hij je praktisch naakt ziet en zelfs foto's maakt.' 'Dat is niet waar, ik wist niet dat hij foto's maakte.' 'Dat deed je niet.

moet. De foto's zelf maken vrij duidelijk wat je dacht.' 'Maar moeder…' 'Sandy, kijk me aan. Kun je niet zeggen dat ik niet boos ben? Ik wil gewoon wat het beste voor je is.' 'Maar…' 'Nee, zeg niets. Luister gewoon naar mij. Wat als ik vertelde dat het goed was? Wat dan?' 'Nou,' zei Sandy met stralende ogen, 'Misschien moet ik erover nadenken, maar niet voor lang.' 'Dus, weet je dat? Ben je echt verliefd op hem, of heb je gewoon een hotpants?" "Eh… Zou het goed zijn als het allebei is?"..

Vergelijkbare verhalen