17 en Heet, deel 2

Vond hij het echt goed hoe ze met deze vrienden 'speelde'?…

🕑 24 minuten minuten Rechte seks verhalen

Sandy stond in het zonlicht van de open deuropening en droeg iets wat niets anders leek dan het witte overhemd van een zeer versleten man. Er waren nog maar twee knopen over, één bij de onderkant van haar borsten, de andere bij haar navel. Omdat haar tepels door de dunne stof probeerden te prikken, was het duidelijk dat ze geen beha droeg. De zoom van het shirt zat hoog op haar dijen, misschien vijf centimeter onder de plek waar haar benen bij elkaar kwamen. Een lichte bries speelde met de zoom, waardoor een dun wit slipje zichtbaar werd.

Eerder die ochtend ging Sandy's telefoon, zoals verwacht, rond tien uur 's ochtends. De nummerherkenning had 'Charlie' gezegd, maar het was in werkelijkheid Bob, die belde vanaf Charlies telefoon. 'Sandy,' zei hij, 'Charlie vertelde me dat je mijn telefoon had.' 'O ja, hallo Bob. Moeder heeft het in de studeerkamer gevonden.' 'Ja, dat zei Charlie ook.' Bob was Sandy's stiefbroer geweest voordat hun ouders scheidden. Hij had net zijn eerste jaar op de universiteit afgerond.

'Ik hoop dat je geen problemen hebt gehad.' 'Nee, moeder is echt heel cool. Ze vindt je heel leuk, weet je. Ze vindt het prima als je langskomt als je aan deze kant van de stad bent. Ik ook.' Bob woonde nu met zijn vader aan de andere kant van de stad. 'Nou, ik ben nu bij Charlie thuis en ik moet mijn telefoon pakken.' 'Kom dan maar langs.

Breng Charlie en Paul mee. We kunnen weer gaan zwemmen, tenminste, als je wilt.' 'Ja, zeker. Ik weet dat ze dat graag zouden willen.

Ze praten nog steeds over laatst.' 'En jij? Zou jij dat ook leuk vinden?' vroeg Sandy. Bob kon het niet helpen dat hij zich herinnerde hoe heet de zeventienjarige Sandy was geworden. 'Eh, ja, zeker.

Is het dan goed met je moeder?' "Geen probleem. Ik heb haar laatst verteld dat ik met jullie ben gaan zwemmen.' 'Eh… hoeveel heb je haar verteld?' had Bob gevraagd. 'Nou, niet alles natuurlijk, maar ze vindt het leuk dat jullie hier zijn.' 'Ga je…' 'Mijn top weer uittrekken?' Sandy maakte de vraag af. Na een korte pauze zei Sandy: 'Misschien.

Wil je dat ik dat doe?' 'Nou, ik denk dat dat aan jou is, maar uh… ik zou het zeker goed vinden als je dat wilde.' Sandy plaagde: 'Dan misschien. We zullen zien. Hoe laat?" "En nu? Paul is onderweg. Het duurt maar een paar minuten voordat we er zijn.

Werkt dat?' 'Ja, oké.' Charlie woonde aan de overkant. 'Wanneer je hier ook komt.' Toen ze het gesprek beëindigde, rende Sandy naar de kleerkast van haar moeder. Ze wist wat ze wilde dragen.

Ze had haar moeder het zien dragen. Het moet in haar kast liggen. Het was een oud overhemd van haar vader. Ze zocht door de hangende spullen tot ze het vond en droeg het vervolgens naar haar kamer, behalve haar slipje, en hield het overhemd omhoog, terwijl ze bedacht wat ze erbij moest dragen. Haar moeder droeg normaal gesproken een spijkerbroek en over het algemeen een beha.

Je kon altijd over de beha vertellen - dat was te zien aan de dunne plekken in het shirt. Sandy was nog aan het nadenken toen de deurbel ging. Ze was hier zeker snel, dacht ze.

Sandy liep naar de intercom en bekeek de video van de voordeur. Ja, zij waren het, bevestigde ze. 'Ik wacht nog even,' zei ze in de intercom, in een poging zichzelf nog een paar seconden te gunnen.

Ze was haastig klaar met aankleden en liep snel naar de deur. Ze gooide de deur wijd open en bood de jongens een onbelemmerd zicht op zichzelf. Bob en zijn vrienden wisten dat Sandy een beetje een opschepper was, maar niemand had verwacht wat ze zagen.

Ze wisten inmiddels dat Sandy niet boos op hen zou worden omdat ze ernaar keken. Sterker nog, ze vermoedden zelfs dat ze het wel leuk vond, en dat bleek ook zo te zijn. Blote benen, helemaal tot aan de hemeldeur, af en toe een glimp van een slipje in bikinistijl en tepels die uitsteken onder een haveloos shirt.

Sandy was hun levende, natte droom en ze waren blij dat ze waren uitgenodigd om met haar te gaan zwemmen. 'Ga je zwemmen in je korte broek?' vroeg Sandy terwijl ze hen naar binnen gebaarde: 'Of moet je je eerst omkleden?' 'Nee, alleen wat we dragen,' zei Bob terwijl ze Sandy door het huis volgden. 'Ik heb een klein probleempje,' zei Sandy over haar schouder terwijl ze de parade leidde. "Het is onmogelijk dat ik hetzelfde pak kan dragen dat ik laatst droeg.

Het is niet groot genoeg en het topje glijdt steeds uit." Bij haar aankondiging klonk er een collectief, maar bijna onhoorbaar gekreun van de drie achter haar. Sandy vervolgde: 'Mijn andere pak is kapot.' Ze vermeed de vermelding van het alleen-bruiningspak. 'Dus ik zal precies moeten dragen wat ik draag.

Vind je dat niet erg, hè?' De jongens dachten zoiets als: Gaan we het erg vinden? … echt nu… Nou, ze zou een beha en een slipje kunnen dragen… dat zou wel netjes zijn… maar dat oude shirt ziet er ook best goed uit… en als het nat is… was Charlie de eerste die zijn goedkeuring uitte. 'Natuurlijk vinden wij dat niet erg. Je draagt ​​wat je wilt.' Sandy leidde hen via de achterdeur naar de trap aan het ondiepe gedeelte van het zwembad. De jongens trokken hun t-shirts en slippers uit voordat ze haar naar binnen volgden. Toen ze zich bij haar voegden, zat Sandy al op de bodem in zestig centimeter water, met haar kin nauwelijks boven het wateroppervlak.

Aanvankelijk had niemand iets te zeggen, zeker niets belangrijks. De jongens waren er zeker van dat Sandy's shirt bijna doorzichtig zou zijn als het nat was, maar ze was niet meer opgestaan ​​sinds ze gingen zitten. Ze wachtten geduldig.

Charlie en Paul hadden zich tegenover Sandy opgesteld en probeerden wanhopig onder water te zien wat ze konden. Bob zat vrijwel naast haar, en hoewel hij regelmatig stiekem naar Sandy keek, deed hij alsof hij niet geïnteresseerd was. Sandy bracht eindelijk een onderwerp ter sprake dat voor hen allemaal van groot belang was.

'Weet je,' zei ze, 'we zouden eigenlijk een spelletje moeten spelen. Heeft iemand suggesties?' Paul stemde toe: 'We zouden keep-away kunnen spelen.' Sandy keek naar Paul. 'Je zoekt gewoon een excuus om mijn borsten weer in handen te krijgen,' zei ze.

'Dat is niet eerlijk. We hadden gewoon lol en dat weet je,' wierp Paul tegen. 'Hij heeft gelijk,' voegde Charlie eraan toe. "Keep-away is gewoon een leuk spel, vooral in een zwembad. Als we met z'n drieën waren, zouden we het nog steeds willen spelen." Bob bood haar een uitweg aan.

'Als je bang bent dat er te veel aanrakingen zijn, kun je aan de kant gaan zitten en kijken.' Sandy beet op haar lip. "Nee, ik denk dat ik liever speel. Ik weet dat niemand expres iets zal doen." Ze knipoogde naar Bob. 'Bovendien heb ik vandaag een shirt aan.' "Geweldig!" zei Paulus.

'Dan pak jij de bal, Sandy. Ik ben vergeten waar je hem bewaart.' 'Waarschijnlijk verhaal. Je wilt gewoon zien hoe ik eruit zie als mijn shirt nat is,' snauwde Sandy. Charlie hielp de situatie niet met zijn opmerking.

'O ja. Je zag er verdomd goed uit in dat shirt toen het droog was. Nat is echt dodelijk.' Sandy zoog een paar seconden op het topje van haar vinger terwijl ze eerst naar Charlie keek, toen naar Paul en toen weer naar Charlie. 'Ja, ik denk dat je gelijk hebt,' zei ze terwijl ze zich naar Bob draaide en knipoogde. 'Ik kan er net zo goed aan wennen.' Ze stond op en keek Charlie en Paul aan.

Nat en er druipend water van, plakte Sandy's shirt aan de contouren van haar borsten alsof het erop geschilderd was. Het shirt was zo dun dat het zelfs de kleur van haar huid aannam. Nadat ze ze een paar seconden hadden laten kijken, vroeg Sandy plagend: 'Nou… Mag ik de bal nu pakken? Of wil je nog even kijken?' 'Mijn god, je bent mooi,' zei Charlie. "Ja, ik ook… ik bedoel, ik denk het ook. Maar ja, pak de bal," voegde Paul eraan toe.

Sandy draaide zich om en ging de trap op, wetende dat er drie paar ogen op haar achterwerk waren gericht. Omdat het shirt nat was, was het zicht vanaf de achterkant bijna net zo goed als vanaf de voorkant. Toegegeven, ze had wel een slipje aan, maar ook dat was zo dun dat je de sproeten op haar kont bijna kon onderscheiden.

Nadat Sandy buiten gehoorsafstand was, zei Bob tegen Paul en Charlie: 'Hé jongens, kom op. Doe eens rustig aan.' 'Wat maakt het uit, Bob. Je weet dat ze het leuk vindt,' kaatste Charlie terug. 'Ja, maar ze zit verdomd nog op de middelbare school,' betoogde Bob. 'Nou, we zijn niet van plan haar te negeren.

Ik bedoel, ze is zo knap! Dat denk jij vast ook, Bob,' smeekte Paul om instemming. Bob probeerde rationeel te klinken: 'Natuurlijk, maar dat verandert niets aan het feit dat we nog steeds haar vrienden zijn.' "Misschien wel, maar ik zou haar neuken," snauwde Paul. 'Dat is behoorlijk ruw, Paul,' zei Charlie.

'Ik bedoel, alsof je haar het grootste deel van je leven kent.' ‘Kijk jongens,’ zei Bob. 'Ik weet dat ze knap is, en ik weet dat ze van onze aandacht houdt, maar alsjeblieft… laten we het rustig aan doen. Zorg ervoor dat ze zich bij ons op haar gemak voelt.' Op dat moment kwam Sandy terug met de bal.

Ze stond bovenaan de trap, haar shirt nog steeds erg nat, en hield de bal naast haar, waardoor de jongens een verleidelijke blik kregen. Haar lange benen accentueerden mooi het pakje dat in het natte shirt te zien was. Sandy liep langzaam de trap af, alsof ze een grote trap afdaalde. Toen haar voeten de bodem bereikten, deed ze een paar stappen naar het midden van het zwembad, legde de bal achter zich, hield hem met beide handen vast en riep: 'Ik heb de bal! Wie gaat hem van mij afpakken? ?" Ze sprongen allemaal op en stormden op haar af.

Drie paar handen omhelsden haar en probeerden de bal los te krijgen. Charlie en Paul probeerden van voren op Sandy af te komen, maar van achteren pakte Bob haar handen vast en dwong haar de bal los te laten. Toen de bal loskwam, viel Sandy achterover tegen Bob aan, waardoor hij zijn evenwicht verloor en op zijn kont viel terwijl Sandy bovenop hem zat. Terwijl Charlie en Paul vochten om de losse bal, kwamen Bob's handen van achteren en legden Sandy's borsten door het shirt. Ze sloot haar handen bovenop die van Bob en hield ze daar een paar seconden voordat ze zich omdraaide om hem overeind te helpen.

Sandy knipoogde naar Bob en wierp een blik op de voorkant van zijn korte broek. Suggestief likte ze haar lippen en draaide zich naar de andere twee. ‘Tijd, alstublieft,’ zei ze. "Als we keep-away blijven spelen, moet ik iets anders aantrekken.

De knopen die mijn shirt bij elkaar houden, gaan het niet redden." Ze draaide zich om naar de trap. 'Doe hem maar af,' zei Charlie. 'Ja, het is niet zo dat we je nog niet eerder topless hebben gezien,' voegde Paul eraan toe. Sandy aarzelde onderaan de trap en leek het voorstel in overweging te nemen.

'Nee,' zei ze, 'geen goed idee,' en zette haar voet op de eerste trede. Maar voordat ze de tweede stap kon zetten, smeekte Paul: "Kom op Sandy. We willen je tieten nog een keer zien. Alsjeblieft… Het komt wel goed met ons." Sandy was gestopt en had haar hoofd gebogen terwijl Paul zijn pleidooi hield.

Nu draaide ze zich om en keek eerst naar Charlie. "Ik denk niet dat het iets zou schaden." Ze keek naar Paulus. 'Beloof je dat je je zult gedragen?' Hij knikte. Ze draaide zich om naar Bob. 'En jij, Bob, wat denk jij ervan?' 'Eh, ik denk dat het wel goed komt,' zei Bob vrijblijvend.

Toen hij zich herinnerde wat hij de dag ervoor had gezegd, voegde hij eraan toe: 'Als je dat wilt, bedoel ik.' Sandy bleef daar een paar seconden staan, schijnbaar diep in gedachten verzonken. Ze nam de tijd om eerst naar Paul te kijken, dan naar Charlie en ten slotte naar Bob. Terwijl ze nog steeds naar Bob keek, maakte ze langzaam de twee resterende knopen los. De natte doek plakte aan haar lichaam en bleef op zijn plaats totdat ze hem met haar handen vastpakte en uit elkaar spreidde, terwijl ze aankondigde: 'Ta daaa!' Er klonk een collectieve zucht toen haar borsten loskwamen. Sandy vermeed oogcontact terwijl ze het natte kledingstuk van haar schouders trok en het langs haar armen liet glijden.

Nadat ze het volledig van haar lichaam had gescheiden, gooide ze het op het zwembaddek. Sandy draaide zich om naar het zwembad en de drie jongens. Ze staarden aandachtig, hun mond viel open. 'Wat,' zei ze, 'het zijn dezelfde borsten die je twee dagen geleden zag.' Toen besefte ze dat ze niet naar haar blote borsten staarden, maar naar haar slipje.

'Oeps, vergeten hoe dun deze zijn,' zei Sandy met dezelfde nonchalance alsof ze zojuist een zoutvaatje had omgegooid. Nu het shirt weg was en haar slipje nat was, leek het alsof ze niets droeg. Haar schaamlippen waren glad geschoren en het dunne, natte materiaal van haar slipje creëerde een galerij van liplezers. Het kleine strookje haar net boven haar clitoris was ook duidelijk te zien. Ondanks haar bijna naaktheid gedroeg Sandy zich alsof het voor haar een alledaagse gebeurtenis was om zo bloot te staan ​​in het gezelschap van drie jongens van middelbare leeftijd.

Ze had gemakkelijk in het water kunnen hurken, of een andere poging kunnen doen om zichzelf te bedekken, bijvoorbeeld met haar handen, maar dat deed ze niet. Het was alsof ze misschien wel van de situatie genoot. 'Misschien moeten we het wild naar dieper water verplaatsen, in ieder geval tot aan mijn middel,' berispte ze. "Ik bedoel, kom op jongens… Jullie hebben al eerder slipjes gezien. Wat is het probleem?" Sandy draaide zich om en waadde naar het diepere water.

Vanaf de achterkant was het uitzicht ook spectaculair. Het 'grote probleem' was dat het dunne slipje niet veel verborgen bleef als het droog was, maar als het nat was, leek het alsof ze niet eens bestonden. Als Sandy een string had gedragen, had haar kont er niet beter uit kunnen zien. 'Kom op, laten we spelen,' zei ze vanuit het midden van het zwembad.

'Oké, maar jij eerst,' zei Paul terwijl hij haar de bal toegooide. Sandy duwde de bal onder water en ging erop zitten. Het gaf haar net genoeg extra hoogte zodat ze in het diepere water kon zitten en toch haar hoofd boven het wateroppervlak kon houden. ‘Ik ben er klaar voor, kom maar,’ zei ze. De drie jongens liepen allemaal tegelijk naar haar toe.

"Hou op! Houd vol!" schreeuwde Sandy. Ze waren nog ruim drie meter verwijderd en bleven staan ​​toen ze haar smeekte. 'Eh, dit is niet eerlijk, jullie alle drie tegelijk,' zei Sandy.

'Ik denk dat ik een beter idee heb.' 'Als je er niet tegen kunt,' zei Paul, 'doe dan wat Bob voorstelde, kijk maar.' 'Ja, dit kan maar beter goed zijn,' voegde Charlie eraan toe. 'Hé jongens,' zei Bob, 'geef haar een kans. Het is misschien beter dan je denkt.' Sandy zat nog steeds op de bal, haar tieten bedekt door het water. Ze keek naar beneden en kneep een paar keer in haar tepels.

Ze hield nog steeds haar tepels vast, keek op en zei: 'Misschien is het beter. Wil je erover horen?' Drie hoofden knikten tegelijk. Ze liet haar tepels los.

'Luister dan goed. Het is nogal ingewikkeld. Maar het zou wel leuk moeten zijn,' zei ze.

'De persoon met de bal is het,' begon ze uit te leggen. "De eerste persoon, behalve hem, die nog geen beurt heeft gehad, krijgt zestig seconden om te proberen de bal weg te pakken. De andere twee kijken toe. Begrijp je het tot nu toe?" Sandy kreeg drie verbaasde blikken, maar uiteindelijk knikten ze allemaal. Sandy vervolgde: 'Aan het einde van de zestig seconden is de persoon met de bal de nieuwe bal, of nog steeds, en de volgende persoon in de rij komt aan de beurt.' "Hoe weten we wie de volgende is?" vroeg Paulus.

'We gaan op leeftijd. Paul, jij bent de oudste, dus jij bent de eerste, dan Bob, Charlie en ten slotte ik,' antwoordde Sandy. "Maar als je het die ronde al bent geweest, krijg je pas de volgende ronde een beurt." 'Zestig seconden? Wie is de timer?' vroeg Charlie. "Duh… Gebruik je hoofd Charlie," strafte Bob. 'De klok aan de achterkant van het huis heeft een secondewijzer.

Iedereen die kijkt, kan het doen, ook jij.' Charlie trapte achteruit: 'Ja, ja, ik begrijp het, laten we dan maar spelen.' "Wacht even." Sandy stond op. "Nog een punt." Haar slipje was misschien nog steeds verborgen door het water, maar haar blote borsten trokken meteen de aandacht. "Het lijken mij twee punten", grapte Paul, "en ook mooie punten." Sandy keek naar haar borsten. 'Het lijkt erop dat het koude water ze nogal hard maakt.' 'Dat doet het koude water toch niet,' grapte Charlie terwijl Sandy elke tepel vastpakte. "Oh shit! Ik geloof dit niet!" Nog steeds naar beneden kijkend, rolde Sandy haar tepels tussen haar duimen en wijsvingers.

Monden gingen open en tongen hingen uit terwijl de jongens verlangend staarden. Bob herinnerde zich dat hij gisteren tegen Sandy had gezegd dat het oké was dat ze 'speelde', maar hij dacht dat dit misschien te ver ging. Sandy liet haar handen langs haar zij vallen en keek op.

"Zoals Paul zei: er zijn in de eerste plaats twee punten: je kunt niets doen wat iemand pijn kan doen, maar ten tweede: iemand afleiden, de ander aan iets anders laten denken dan de bal, dat is oké." 'Betekent dat…' begon Charlie. 'Ik dacht dat jij degene was die graag verder wilde gaan,' onderbrak Sandy. ‘Speel gewoon het spel. Je komt er snel genoeg achter.' Ze ging weer op de bal zitten.

'Kom op Paul, jij bent de eerste. Iemand begint te timen zodra hij bij mij is.' Paul dook de laatste paar meter halsoverkop in een poging Sandy van de bal te slaan. Terwijl ze de bal stevig vasthield, duwde ze een paar meter achteruit, net toen Paul haar bereikte. Om te voorkomen dat hij haar uit balans zou brengen, sputterde Paul op zijn knieën voor Sandy naar de oppervlakte. Met nog veertig seconden te gaan, zei Paul: 'Denk eraan, jij hebt de regels opgesteld.' Sandy wist zeker dat ze wist wat er ging gebeuren, maar Bob had haar verteld dat Sandy, zolang het maar aan het spelen was, niet zeker wist hoe het zou zijn om de hand van iemand anders in zich te hebben haar slipje, maar ze dacht niet dat het zo erg zou zijn dat het zelfs leuk zou zijn.

Hoe dan ook, Sandy zou de bal niet verliezen en ze was niet van plan die kans op te geven toen Paul's handen contact maakten met de bal Terwijl ze voor haar slipje zat, hield Sandy haar adem in, wachtend op het onvermijdelijke, maar toen, net toen Charlie de vijftien seconden-markering riep, schoten Pauls handen omhoog en sloten zich om haar borsten. Zijn aanraking was zacht. Terwijl zijn vingers de hopen vlees streelden, raakten zijn handpalmen haar tepels. Terwijl Charlie 'tijd' noemde, pakte Sandy Pauls handen vast en haalde ze voorzichtig van haar borsten.

'Ik weet niet zeker wie werd afgeleid', zei ze. "Ik heb de bal nog. Maar bedankt, ik denk dat ik het leuk vond." Terwijl Paul terugliep om naast Charlie aan het ondiepe gedeelte van het zwembad te gaan zitten, waadde Bob naar Sandy toe. 'Wees voorbereid om de bal te verliezen,' zei hij terwijl hij naar haar toe kwam. 'Dat dacht ik al,' antwoordde Sandy, 'maar je lijkt vastberadener dan ik had verwacht.' Op dat moment riep Charlie: 'Zestig seconden.' Bob dook onder en probeerde de bal los te wrikken uit Sandy's handen, maar haar handen waren slechts een deel van haar greep.

Ze hield hem ook op zijn plaats met haar gewicht. Bob kwam met lege handen naar de oppervlakte. "Paul leek meer geïnteresseerd in het spelen met mijn borsten dan in het spelen van de bal," zei Sandy. 'Vertel me waarom je het zo graag wilt.' 'Omdat ik niet wil dat Charlie dezelfde kans krijgt.' 'Vijftien seconden,' riep Charlie.

Bob nam Sandy's hoofd in zijn handen en drukte zijn lippen tegen de hare. Haar lippen gingen uiteen en zijn tong schoot tussen haar tanden. Ze begon achterover te vallen en strekte haar handen uit om zichzelf op te vangen. Toen ze dat deed, sloeg Bob haar van de bal en griste hem weg, net zoals Charlie 'tijd' noemde. Sandy keerde terug naar de oppervlakte, spuugde wat zwembadwater uit, hapte naar adem en zei: 'Oef! Dat was het waard om de bal te verliezen.

Voorkom dat Paul en Charlie hem krijgen. Ik wil een nieuwe wedstrijd.' 'Je zus kussen, hè,' zei Charlie tegen Bob terwijl hij naar hem toe waadde. 'Ik wist dat je niet de heilige was die je voorgaf.' 'Bemoei je met je eigen zaken, engerd,' vuurde Bob af. 'Ze is toch niet mijn zus!' 'Zestig seconden,' riep Paul terwijl Sandy naast hem ging zitten. Toen de strijd om de bal tussen Bob en Charlie begon, wendde Paul zich tot Sandy: 'Charlie is eigenlijk jaloers.

Hij heeft echt iets met je te maken.' 'Nou, je bent niet bepaald de andere kant op gerend,' merkte Sandy op. "Hé, kijk, ik ben de domme jock van het stel - weet je, voor mij moet ik een blonde domkop met grote tieten zijn. Begrijp me echter niet verkeerd, ik vind je echt schattig.

Je bent sexy en Ik zou ook willen dat ik een vriendin had zoals jij. Het is niet moeilijk te bedenken waarom Bob zo gek op je is.' Paul keek op naar de klok. "Dertig seconden." 'Gek op mij? Ik dacht niet dat hij me zelfs maar had opgemerkt, totdat jullie hier een paar dagen geleden kwamen.' 'Kijk, Bob kan elk meisje krijgen dat hij wil, maar binnen een jaar dat hij studeerde, denk ik niet dat hij ooit een relatie heeft gehad,' zei Paul. Sandy keek hem verbaasd aan. vervolgde Paulus.

'Ik denk dat hij iedereen met jou vergelijkt. Die andere meisjes voldoen gewoon niet.' Paul kondigde aan: 'Vijftien seconden.' 'Maar hij…' begon Sandy. "…is het nooit bij jou opgekomen?" vermoedde Paulus. 'Hij beschouwt jou nog steeds als zijn zus.

Dat betekent echter niet dat hij daar geen verandering in zou willen brengen.' Paul riep: 'Tijd!' Bob had zich aan de bal vastgeklampt. Toen Paul opstond om te proberen het op zijn beurt af te pakken, zei hij: 'Bob begrijpt dat het bij jou en mij maar een spelletje is. Hij weet dat ik begrijp wat 'nee' betekent.

Hij is niet zo zeker van Charlie.' Het zitten bood op zijn minst een gedeeltelijke dekking voor Sandy's blote borsten, en het zitten, zelfs in zestig centimeter water, had ervoor gezorgd dat haar doorzichtige slipje vrijwel vergeten was. Toen Charlie echter dichterbij kwam, stond Sandy op, waardoor haar borsten zichtbaar werden en opnieuw de aandacht werd gevestigd op haar vrijwel onbestaande slipje. Tot nu toe had Sandy zich prima vermaakt met de blikken en obscene opmerkingen die haar uitkleedgedrag had veroorzaakt. Maar gezien wat Paul haar zojuist had verteld, voelde ze zich niet helemaal op haar gemak met de blikken die ze van Charlie kreeg.

'Zeg de tijd, Charlie,' beval ze met luide stem en voegde eraan toe: 'Ik ga even naar binnen. Wil iemand iets?' Terwijl ze de trap opliep, keek ze achterom om te zien of Charlie naar haar keek. Hij was blij en zij was blij dat ze deze keer voor haar badkamerpauze had gekozen.

Ze was blij dat ze niet alleen zou zijn met Charlie, zelfs niet voor een paar minuten. Bob, Paul en Charlie keken al bijna een uur topless naar Sandy. Ze wisten heel goed dat ze niets anders droeg dan een heel dun slipje, en dat dat slipje bijna transparant was geworden toen het doorweekt was met het zwembadwater. Toch pauzeerden ze tijdens hun gesprek om naar Sandy te kijken terwijl ze de achterkant van het huis verliet en naar hen toe liep. Er was iets bijzonder sexy aan Sandy's gebrek aan bezorgdheid over haar eigen bescheidenheid.

Ze toonde zich weinig zorgen over haar bijna naaktheid of het effect dat dit had op haar mannelijke metgezellen. Alle ogen keken toe terwijl ze het zwembad inging en naar Bob en zijn vrienden waadde. 'Bob heeft nog steeds de bal,' gromde Charlie, 'dus het is Sandy's beurt om te proberen de bal van hem af te pakken.' Sandy was natuurlijk nog steeds topless, maar terwijl ze naast de jongens in het ondiepe gedeelte van het zwembad stond, liet ze ook haar natte en bijna transparante slipje zien. Bob keek naar het natte slipje en stelde toen voor: 'We kunnen naar het diepere water gaan als je wilt.' 'Als je denkt dat we dat moeten doen,' antwoordde Sandy.

Ze keek naar beneden en maakte met haar duimen een kleine aanpassing aan haar slipje. Terwijl ze naar Paul en Charlie keek, voegde ze er enigszins sarcastisch aan toe: 'Aan de andere kant is het waarschijnlijk een beetje laat om iets te verbergen.' 'Begrepen. Ik probeerde gewoon een goede vriend te zijn,' zei Bob terwijl hij een paar stappen verder deed en op de bal ging zitten. 'Geef ons wat ruimte jongens. Iemand belt de tijd.' Paul en Charlie krabbelden weg in de tegenovergestelde richting.

Paul keek op de klok toen Sandy Bob bereikte. ‘Zestig seconden,’ riep hij. Sandy bleef een paar meter voor Bob staan, met haar natte slipje op ooghoogte van hem.

Ze zette haar handen op haar heupen. "Je denkt toch niet dat je die bal gaat houden?" vroeg ze plagend. Bob probeerde naar boven te kijken, in Sandy's ogen, maar kon niet voorbij de aanblik van haar blote borsten komen. Hij bestudeerde een paar seconden haar perfecte bollen en liet zijn blik langzaam naar beneden glijden, langs haar navelring, en over haar gladde buik naar het stukje nat slipje dat steeds dichter bij zijn gezicht kwam toen Sandy naar hem toe kwam. 'Nee, ik denk niet dat ik hem zal houden,' antwoordde Bob, 'maar ik ga ervoor zorgen dat ik ervan geniet om hem kwijt te raken.' Paul riep de dertigste seconde terwijl Sandy schrijlings op Bobs benen ging zitten en abrupt op zijn schoot ging zitten, haar blote tieten, centimeters van Bobs gezicht verwijderd. Ze drukte haar slipje tegen de bobbel in Bobs korte broek en fluisterde: 'Lik mijn tepels.' Bobs tong schoot naar buiten en maakte contact met een van hen. Ze kronkelde op zijn schoot en drukte haar met panty bedekte kutje tegen de harde plek in zijn korte broek. Ze griste de tepel weg van zijn tong, pakte vervolgens de achterkant van zijn hoofd en trok zijn hebzuchtige mond naar de andere. "Heilige shit!" riep Charlie uit, terwijl hij het tafereel nog geen drie meter verderop bekeek. 'Dat is zo heet!' 'Vijftien seconden,' riep Paul. Vervolgens fluisterde hij tegen Charlie: 'Ik denk dat Bob gewoon al die onzin is vergeten waarover hij tegen ons heeft gepredikt.' 'Ga weg met je vrienden,' fluisterde Sandy tegen Bob, 'ik zal wel wat lunch voor ons klaarmaken.' Bob liet de bal los en kneep in Sandy's kont. 'Je weet dat we het einde ervan nooit zullen horen.' Sandy bracht haar mond naar Bobs oor. "Het maakt mij niet uit", zei ze. "Zul jij?" "Ik denk het niet," antwoordde Bob. Sandy gooide hem omver in het water en pakte de bal op, net toen Paul tijd riep. 'Ik heb gewonnen,' kondigde ze aan, terwijl ze de bal boven haar hoofd hield. 'Je hebt misschien de bal,' zei Charlie, 'maar het leek erop dat Bob de echte winnaar was.' 'Ja, ik denk dat Charlie dat afleidingsgedoe nu begrijpt,' grapte Paul. "Ik ben de volgende." Bob stond weer op de been. 'Hé jongens, het spijt me echt,' zei hij, 'maar we zullen moeten stoppen.' "Ben je mij aan het schijten?" Paul flapte eruit: 'En net wanneer ik aan de beurt ben?' 'Alsjeblieft, ik kan er niets aan doen,' verontschuldigde Bob zich. 'Sandy en ik hebben wat familiezaken die we moeten bespreken.' 'Maak je geen zorgen, we gaan wel,' zei Charlie. "We begrijpen het, en we weten wat familiezaken betekenen." Hij had zijn handen omhoog gehouden en aanhalingstekens gemaakt toen hij 'familiezaken' zei.

Vergelijkbare verhalen