Als zondaars sterven

Nog een zaak voor Jim Barlowe, en voor jou om op te lossen. Wie heeft het gedaan?.…

🕑 24 minuten minuten Rechte seks verhalen

Er is een klein klooster aan de rand van onze stad, ingeklemd tussen een overwoekerde speeltuin en een garage die tien jaar geleden werd gesloten, toen monteurs plotseling moesten stoppen met het gebruik van een sleutel en moesten leren omgaan met een computer. We parkeren op de oprit voor de garage. Lucy rijdt. Ik heb het haar gevraagd, ook al heeft ze geen rijbewijs, want mijn hoofd doet pijn en mijn handen blijven trillen. Ze lijkt een beetje bezorgd, en dat irriteert me.

Waardoor ik me een klootzak voel, wat me nog meer kwaad maakt. Er hangt een ouderwetse deurbel aan het ijzeren hek in de hoge bakstenen muur rondom het klooster. En er is overal graffiti op de muur, de meest opvallende is er een die zegt: Bekeer je! aan de rechterkant van de poort, en een die Dykes aan de linkerkant zegt.

Het geluid scheurt als een spoorzoeker door mijn hersenen als ik aanbel. Een vrouw verschijnt achter het hek, gekleed in een zwart gewaad en een witte kap die haar gezicht omsluit. "Ja?" zegt ze en tuurt ons aan met kleine, achterdochtige ogen. "We zijn hier voor de…" zeg ik, maar ik kan mezelf er net van weerhouden de zin af te maken. Dode non, wilde ik zeggen.

'We moesten naar zuster Agatha vragen,' zegt Lucy met haar liefste stem. De vrouw doet het hek open en laat ons binnen, terwijl ze Lucy boos aankijkt, en dan pas valt me ​​op wat Lucy aan heeft. Ze draagt ​​een wit topje dat onder haar borsten in een knoop is vastgemaakt en een korte spijkerrok die er gescheurd en gescheurd uitziet. Ze ziet er geweldig uit, maar zo misplaatst als een gevechtstank in een madeliefjesveld.

Of ik zou moeten zeggen een madeliefjebloem in een veld met gevechtstanks. Lucy kennende weet ik echter zeker dat haar kledingkeuze opzettelijk is, dus zeg ik niets. We volgen de non door een reusachtige deur met koperen panelen erop, een schip in met een half dozijn houten banken aan weerszijden van het gangpad. Ongeveer zes meter van het altaar aan het andere eind van de kamer ligt een zwarte bult op de vloer, ongeveer zo groot als een mens.

'De abdis, dat is zuster Agatha, komt zo bij je,' zegt de non en verdwijnt. Ik kijk omhoog naar het kruisbeeld aan de muur verderop en laat mijn hand een lijn trekken van mijn voorhoofd naar mijn borst, en dan van de ene schouder naar de andere. Ziezo, James, denk ik. Je gaat nog steeds naar de hel, maar misschien geven ze je in ieder geval een glas whisky als je daar aankomt.

We lopen naar de bult, en het is inderdaad een mens. Een vrouw die ons met dode ogen aanstaart als we dichterbij komen, en gekleed in dezelfde outfit als de non die ons binnenliet. onder haar linker oksel.

Er ligt een plas bloed op de houten vloer onder en om haar heen, en een dunne streep bloed uit haar mondhoek langs haar wang. De kleur ervan is bijna zwart in vergelijking met haar lippenstift, die rond haar lippen is uitgesmeerd. Haar gewaad is iets omhoog getrokken en haar blote benen zijn zichtbaar tot en boven haar knieën.

Ze draagt ​​felrode schoenen met enkelbandjes en hakken van 15 cm. Of meer. Maar de hak van haar rechterschoen ontbreekt.

Ik kijk om me heen en zie het op de grond, een paar meter verderop, bij het altaar. "Ze is lekker," zegt Lucy. Ik ga tenminste niet alleen naar de hel, denk ik. Maar ze heeft gelijk.

We horen de gigantische deur achter ons open en dicht gaan, en plotseling buigt Lucy zich om haar middel om het lijk van dichterbij te inspecteren, haar perfecte kont in de lucht stekend. Een andere non, zestig, misschien zeventig jaar oud, loopt snel naar ons toe, en ik weet zeker dat ik haar betrap op het lonken naar Lucy's achterste en het slipje dat nu goed zichtbaar voor haar moet zijn, maar een fractie van een seconde later kijkt ze me aan . "Meneer Barlowe?" ze zegt. "Ja," zeg ik. "En dit is mijn assistente, Lucy R…".

'Jou heb je toch niet nodig,' zegt ze terwijl ze me onderbreekt en Lucy's uitgestoken hand volledig negeert. "Is dat zo?" Ik zeg. "En hoe zit het met deze dode persoon hier?". "We regelen het zelf", zegt ze. "Is de politie onderweg?".

"Ik wilde ze net bellen.". "Je hebt niet…??" zeg ik, maar ik word onderbroken door de pretentieuze blik in haar ogen. "Luister," zeg ik langzaam. 'Bel de politie.

We zullen hier op ze wachten. En als ze hier aankomen, stel ik voor dat je zoveel mogelijk met hen en met ons samenwerkt.' Mijn hoofdpijn is inmiddels een kakofonie van kloppende pijn, en dat laat ik merken. Haar blik verandert van pretentieus in ronduit haatdragend. "Zoals u wenst, meneer," sist ze en marcheert weg. "Daar, daar," zegt Lucy en houdt mijn hand vast.

Een paar minuten later is ze terug, vergezeld van een jonge non die ons nooit aankijkt maar naar de grond blijft staren terwijl ze nerveus een witte zakdoek in haar handen kronkelt. 'De politie is onderweg', zegt zuster Agatha. "Kom alsjeblieft met me mee. Dit is zuster Claudine, ze zal hier blijven en de… plaats delict bewaken." 'Ik denk dat het het beste is als we hier op de politie wachten,' zeg ik. "Onzin", reageert ze.

'We moeten ergens anders heen zodat we kunnen praten. Ik wil heel graag meewerken, meneer Barlowe.' We volgen haar door een deur achter het altaar en een smalle trap op. De abdis is ondanks haar leeftijd duidelijk een sterke vrouw en heeft, in tegenstelling tot mij, geen enkel probleem met het beklimmen van de steile trappen. Boven aan de trap is een deur die leidt naar een kantoor met een groot glas-in-loodraam op het oosten. Voor het raam staat een massief eiken bureau met daarachter een stoel die meer op een troon lijkt dan iets anders.

Er staat ook een eenvoudige houten stoel voor het bureau en een hoge eikenhouten kast aan de muur tegenover het raam. Precies in het midden van de kamer staat een houten kruis waarvan de voet aan de vloer is genageld, ongeveer twee meter hoog. En aan elk uiteinde van de dwarsbalk, in plaats van misschien een afbeelding van oude spikes uit de Romeinse tijd, zijn moderne beugels met metalen ringen eraan bevestigd. Het geheel is een griezelig gezicht, maar past op de een of andere manier in deze kamer.

Agatha gaat op de troonachtige stoel zitten. "Ja, meneer Barlowe. Ik wil heel graag meewerken", zegt ze nog een keer, terwijl ze haar handen vouwt op het bureaublad, tussen een oude, zilveren vulpen aan haar linkerhand en een versierde zilveren doos die op haar als presse-papier lijkt te dienen. rechts van haar, met daaronder een aantal netjes geopende brieven. "Wat kan ik voor jou doen?" ze zegt.

'Het is mijn taak om uit te zoeken wie dat meisje heeft vermoord,' zeg ik. "En jij kan…". "Oh, ik weet wie het gedaan heeft," zegt ze. "Je doet?". "Ja, natuurlijk.

Ik heb wel gezegd dat we het zelf aankunnen, meneer Barlowe." "Waarom belde je ons dan?". "Ik deed het niet. Ik weet niet wie het wel deed, moet ik toegeven.

Maar het was een vergissing. En mijn excuses.". "En weet je wie de moordenaar is?". "Ja natuurlijk.".

"Wie?". "Zuster Claudine. Het is eigenlijk heel duidelijk.". "Maar…".

"En natuurlijk heeft ze het hele ongeluk bekend. En ze is best bereid de gevolgen van haar daden onder ogen te zien.". "Maar… Zuster Claudine? Dat is het meisje dat we zojuist bij het slachtoffer hebben achtergelaten!".

"Ja.". "Dat is… slecht," zeg ik. "We moeten meteen terug.". zegt terwijl ze me de hand schudt.'Zuster Claudine zal doen wat haar wordt opgedragen. Ze zal het slachtoffer niet, zoals jullie zeggen, besmetten.' Ik sluit mijn ogen en masseer mijn slapen met de hielen van mijn duimen.

'Ik geloof niet dat ik dat ooit heb gezegd,' zeg ik. open mijn ogen weer, het gekleurde glas in het raam flitst allemaal met een blauwe tint. "De politie is hier," zeg ik.

"Ik ga naar beneden om met ze te praten.". "Heel goed," zegt zuster Agatha, "maar uw assistent moet natuurlijk hier blijven.". "Waarom?". "Omdat ze… nou ja, omdat de zusters allemaal hun geloften hebben afgelegd, meneer Barlowe, maar sommigen van hen zijn… zwak.

En je assistent is…". "Zij is wat?". Ze schudt geërgerd haar hoofd.

"Ik sta erop," zegt ze scherp, en ik heb het gevoel dat abdis Agatha gewend is om te krijgen wat ze wil als ze erop staat. krijg het gevoel dat als abdis Agatha niet krijgt wat ze wil als ze erop staat, ze behoorlijk overstuur raakt. 'Ik vind het niet erg,' zegt Lucy. 'Het is een goed idee.'. Ik draai me om en loop naar de deur, maar dan draai ik me om: "Trouwens, gebruikt iemand anders ooit dit kantoor?".

"Natuurlijk niet", zegt ze. "Niemand komt de sacristie binnen tenzij ik hier ben!". Ik doe de deur open zoals zuster Agatha zegt: "Ik weet alles van uw methoden, meneer Barlowe.

Ik wil niet dat je mijn meisjes verontreinigt!". Als ik wegga, hoor ik Lucy: "Oef, het is hier warm, vind je ook niet?". "Jim?", Zegt Rowe terwijl ik door het gangpad naar hem toe loop. Twee politieagenten tillen het lichaam van de dode non in een lijkzak en ik zie dat haar schoenen nu weg zijn.

Een andere politieagent stopt het moordwapen voorzichtig in een plastic zak en ritst die vervolgens dicht. 'Dat is geen mes,' zeg ik tegen mezelf met mijn beste Australische accent. En dat is het niet.

Het lijkt eigenlijk meer op een briefopener, en het lemmet moet minstens twaalf centimeter lang zijn. Rowe staat naast zuster Claudine en houdt haar bovenarm vast. Ze is al geboeid, met haar handen achter haar rug.

"Goedemorgen, rechercheur.". "Wat doe jij hier?" hij zegt. "Zeg me niet dat je nu een man van het doek bent. Weet Lucy het?". 'Je bent grappig,' zeg ik.

"Jullie werken snel.". 'Deze dame hier heeft al bekend,' zegt hij. "Ik breng haar naar het bureau, en dan hoef ik alleen nog maar het papierwerk te doen." "Vind je het erg als ik haar een beetje hier houd? Ik zou haar graag een paar vragen willen stellen.". "Ik denk dat dat goed is.

Ik kan een agent buiten in een patrouillewagen laten wachten. Neem gewoon niet de hele dag de tijd. En je kunt de handboeien niet afdoen.". "Ik doe het niet," zeg ik.

"Waarom heb je haar schoenen uitgedaan?". "Wat?". "De dode non. Ze droeg schoenen. Rode hoge hakken.".

"Een non op hoge hakken?" zegt Rowe. "Ik denk dat je deze scène verwisseld hebt met iets uit je videocollectie thuis, Jim. Ze had geen schoenen aan.". Ik kijk naar Claudine, maar zij staart alleen maar naar de grond. 'Oké,' zeg ik tegen Rowe.

"Laat maar zitten.". Ik pak Claudine bij de arm en leid haar terug zoals ik gekomen ben. Ze volgt gewillig, nog steeds starend naar de vloer. Het voelt alsof ik een geslagen hond rondleid.

We gaan de trap op naar het kantoor van zuster Agatha, en ik steek mijn hand op om op de deur te kloppen, maar dan voel ik Claudine zich een beetje terugtrekken. Ik draai me naar haar om. "Wat is er verkeerd?" zeg ik, maar ze staart alleen maar naar de vloer, stil.

"Wil je daar niet naar binnen?" Ik vraag. Ze schudt langzaam haar hoofd zonder het op te tillen. "Kunnen we ergens anders praten?".

Ze knikt. We moesten terug door de kerk, langs Rowe en de politieagenten en door de gigantische deur om naar buiten te gaan, waar we rechtsaf sloegen, door een tuin waar verschillende nonnen aan het werk waren, onkruid aan het trekken en de grond aan het bewerken waren. Sommigen van hen tilden de zoom van hun gewaad op terwijl ze door het vuil en de modder liepen, en het viel me op dat geen van hen schoenen aan had. En geen van hen leek ons ​​zelfs maar op te merken toen we ze passeerden. We zijn nu in een ander gebouw, de slaapzaal van de nonnen, en we zijn in de slaapkamer van zuster Claudine, die niet groter mag zijn dan drie bij vier meter, met overal lege stenen muren.

Zij zit op een kruk in het midden van de kamer en ik leun tegen de muur naast haar eenvoudige en duidelijk ongemakkelijke bed. Behalve een tafeltje onder een klein raampje is er verder niets. Ik kan bijna niet wachten om met het verhoor te beginnen, maar ik kan niet zonder dat Lucy erbij is. Dat is de deal.

'Ik ga mijn assistent halen,' zeg ik. "Ga nergens naartoe.". Ze neemt niet op, maar ik twijfel er niet aan dat ze zich niet eens zal bewegen als ik weg ben. Ik ga terug naar het kantoor van zuster Agatha en klop op de deur. Niemand antwoordt.

Ik klop opnieuw. "Een minuutje!" Lucy roept van achter de deur, maar een paar seconden later belt ze weer. "Kom binnen.". Ik doe de deur open en het tafereel binnen lijkt niet te zijn veranderd sinds ik wegging, behalve dat Lucy nu op de stoel voor het bureau zit. Agatha zit nog steeds op haar troon.

'Ik sta op het punt de verdachte te ondervragen,' zeg ik. "Ik zou graag willen dat je erbij bent als ik dat doe, Lucy.". 'Er zijn geen verdachten, meneer Barlowe. Ik sta het niet toe', zegt zuster Agatha.

'Ik vraag niet om je toestemming,' zeg ik. "Maak je geen zorgen," zegt Lucy tegen haar en glimlacht. "Ik zal hem in het gareel houden.". De oude vrouw lijkt daardoor getroost, hoewel niet helemaal overtuigd. Maar ze laat ons gaan.

"Wat is daar gebeurd?" vraag ik terwijl we naar de slaapzaal lopen. "Ik heb haar net een paar vragen gesteld. Ze had echter wel wat… aansporing nodig bij de moeilijkere. Ik heb ervoor gezorgd dat ze de kans kreeg om een ​​kijkje te nemen." "Wat ben je te weten gekomen?". Sommige zusters hier, zoals ze het uitdrukte, houden zich af en toe bezig met onuitsprekelijke perversiteiten.

Gisteravond liep het een beetje uit de hand en zuster Mary, dat is de dode, rende weg. Zuster Claudine volgde haar de kerk in, met haar en stak haar neer.". "Onuitsprekelijke perversiteiten?". "Ja. Ze komen 's nachts bij elkaar, en dan zijn het allemaal zwepen en touwen en alle dingen dope.".

"Leuk.". "Ja. Ik vroeg haar hoe ze het vond dat de zussen, je weet wel, zulke vrijetijdsactiviteiten hebben, en of ze er ooit iets aan probeerde te doen. En haar antwoord was eigenlijk een beetje beledigend." "Jij, beledigd? Dit moet ik horen.". "Alle hoeren," zegt Lucy, terwijl ze Agatha's stem imiteert, "zoals u, juffrouw, moeten gedisciplineerd worden." "Hoi.".

"Ik weet het! Maar ze vertelde me dat ze het niet zelf doet. Ik ben een oude vrouw, juffrouw, en het is alleen mijn plicht om toezicht te houden op de kastijding, om ervoor te zorgen dat het gebeurt volgens de regels die ik heb opgesteld.". "Regels, huh? Iets anders?". "Ja, één ding.

Ik zei zoiets als: Nou, het disciplineren werkt duidelijk niet, en ze zei iets interessants. Ze mompelde het eigenlijk een beetje, en ik weet zeker dat ze haar tong eraf wilde bijten nadat ze dat had gedaan." zei het. Ik deed alsof ik haar niet hoorde, maar dat deed ik wel.". "Wat zei ze?".

"Ze zei: Oh, ik heb ze onder controle. En dat kleine nest met platte bovenlijf zeker.". "Dus wie zijn zij? Wie is er nog meer bij betrokken?".

"Een zuster Elena. Ik ga haar zoeken als we klaar zijn met Claudine. Maar ik heb het gevoel dat er hier meer dan een paar nonnen zijn die het ondeugende doen.'.

'Ik dacht dat ze allemaal hun geloften hadden afgelegd,' zeg ik sarcastisch. Godzijdank.". We gaan Claudines slaapkamer binnen, en zoals ik al dacht, ze heeft niet bewogen. Lucy gaat op het bed zitten. Claudine kijkt haar aan terwijl Lucy haar benen optrekt en in Indiase stijl gaat zitten, haar gympen met beide handen vastgrijpend handen, als een kind dat naar haar favoriete tekenfilm kijkt.

'Zo, zuster Claudine.' Ik leun weer tegen de muur. 'De abdis wilde dat we u lieten weten dat ze van u verwacht dat u volledig meewerkt en doet wat we u opdragen. " Ik lieg. "Ze stond erop, eigenlijk.". Voor het eerst kijkt ze me aan, en ze is mooi.

Ze kan niet ouder zijn dan achttien of negentien, met grote, blauwe ogen en een sneeuwwitte huid. Ik kan niet lees echt haar uitdrukking. Het is angst, denk ik, maar een klein beetje. Er is ook een soort dankbare gretigheid, alsof ze zojuist de woorden heeft gehoord waar ze naar verlangde.

rss, meneer,' zegt ze. "Als ze erop stond.". "Je hebt zuster Mary vermoord?". "Ja.". "Waarom?".

"We hadden ruzie. Ze rende en ik rende achter haar aan de kerk in en stak haar neer.". "Waar ging het gevecht over?". "We hadden seks", zegt ze nuchter.

"Ze was een beetje ruw, ik probeerde haar te laten stoppen en ze werd bang en rende weg.". "En je rende achter haar aan met een mes, haalde haar in en stak haar van achteren neer?". "Ja.". "Ik begrijp het. Vertel me, Claudine, wat draag je onder je kamerjas?".

'Tuniek', zegt ze. "Wat?". "Het is geen gewaad, het is een tuniek, meneer.". 'Doe nu niet zo brutaal tegen me, Claudine,' zeg ik met een harde stem.

Ze buigt haar nek en staart weer naar de grond, maar ik zie een kleine, tevreden glimlach op haar gezicht. 'Het spijt me, meneer,' zegt ze. "Dus, wat draag je?" Ik vraag het opnieuw. 'Gewoon ondergoed,' zegt ze.

'Sta op, Claudine,' zeg ik en ze doet het. "Trek nu je tuniek uit.". Ze kijkt weer naar me op. 'Ik kan het niet,' zegt ze, draait zich halverwege om en laat me de handboeien zien. Ik loop naar haar toe en maak het touw rond haar middel los en trek het eraf.

Dan trek ik haar gewaad omhoog en over haar hoofd, maar ik laat haar haar kap aanhouden. Het zwarte gewaad hangt als een cape achter haar aan, gevangen in haar armen. Ze is naakt en op blote voeten. Haar voeten zijn vies, maar de rest van haar is smetteloos en haar poesje is kaalgeschoren. Ze is mager, zeker minder dan honderd pond, en haar tieten zijn klein, bijna onbestaande, maar met grote en keiharde lichtbruine tepels.

Er zijn een paar roze plekken op haar borst, buik en dijen. Ongetwijfeld littekens van het zweepslagen. Terwijl ik weer tegen de muur ga staan, kijk ik naar Lucy. Ze bijt op haar lip en haalt diep adem, schijnbaar niet in staat haar ogen van het meisje af te houden.

"Geen ondergoed," zeg ik. "Je hebt tegen me gelogen.". "Het spijt me mijnheer.". "De abdis zal niet blij zijn.". "Het spijt me zeer, meneer.".

"Vertel me meer over je relatie met zuster Mary. Hoe vaak heb je deze ruige seks gehad?". "Wij, uhm… de hele tijd.". "Hier in jouw kamer of in de hare?".

"In de, uhm… Nee, in mijn kamer.". "Weet je het niet zeker?". "Ja, dat weet ik zeker.

Sorry, meneer.". "Hou je alleen van meisjes, zuster Claudine?". "Ja.".

"Je bent nog nooit met een man geweest?". "Nee meneer.". "Heb je liever dat ik nu naakt ben, zuster Claudine, of Lucy hier?". Ze heft haar hoofd op en kijkt naar Lucy en dan naar mij. De gretigheid in haar ogen is nu duidelijk en ze trilt bijna van verwachting.

‘U, meneer,’ zegt ze. Ik schop mijn schoenen uit en trek mijn kleren uit. Ze kijkt me aan zoals ik, en ik denk dat ik een korte, jammerende zucht over haar lippen hoor ontsnappen terwijl ik mijn boxershort uittrek.

Ik loop naar haar toe en zonder een woord te zeggen stop ik mijn pik tussen haar dijen. Ik stop het niet in haar, maar schuif het naar binnen waar ik haar gladde schaamlippen tegen de bovenkant van de schacht kan voelen. Ik moet een beetje door de knieën buigen om het te doen. Ik pak haar bij de heupen en trek haar langzaam heen en weer over mijn pik.

Ze heeft haar ogen gesloten en ademt door haar neus met korte, snelle trekjes. Ik beweeg mijn handen naar haar kont, laat de toppen van mijn vingers in haar bil glijden, en dan trek ik haar naar me toe totdat haar klit tegen de wortel van mijn pik wordt gedrukt. Ik houd haar zo, nauwelijks tegen haar aan schurend. 'Vertel me er meer over,' zeg ik. "In detail.

Waren jullie met z'n tweeën?". "Ja.". "Je had haar vastgebonden en je hebt haar gegeseld? Of was het andersom?". "Nee, meneer. Ze heeft het mij aangedaan.".

"Opgespannen, met uitgestrekte armen?". "Ja meneer.". "Maar toen wilde je dat ze stopte?". "Ja meneer.".

"Dan wat?". "We hebben gevochten. Ze is weggelopen.". Ik trek me van haar terug en mijn pik glinstert van haar sap. Dan duw ik terug, maar deze keer gebruik ik mijn hand om het naar boven en in haar kutje te leiden.

'Nee, alsjeblieft,' zegt ze. "Wil je dat ik stop?" Ik vraag. "Nee," fluistert ze. Ik neuk haar heel langzaam, duw mijn pik hard helemaal naar binnen en trek hem elke keer bijna helemaal uit haar.

Ik laat mijn handen over haar rug glijden en ik voel de littekens daar. Sommige zijn oud maar sommige zijn nieuw, nog klam van het bloed. Ze krimpt ineen als mijn vingertoppen die raken, maar haar gekreun is meer plezier dan pijn. "Hoe zit het met de seks?" Ik zeg. "Heb je ooit haar poesje gelikt?".

"Ja meneer.". "Vond ze dat leuk?". "Ja meneer.".

"Wie heb je dat nog meer aangedaan?". Ze antwoordt niet. Ik ga net iets sneller. 'Geef antwoord, Claudine,' zeg ik. "Wie heb je dat nog meer aangedaan?".

Ze antwoordt nog steeds niet, en dus voer ik de snelheid nog meer op. "Wie anders, Claudine?". "Iedereen, meneer.". "Iedereen?".

"Ja, meneer. Bijna… bijna iedereen.". "Zuster Elena ook?". "Ja meneer.".

"En abdis Agatha?". Geen antwoord, en nu neuk ik haar hard. 'Moet de abdis je het haar aandoen?' Ik zeg. "Nee meneer!" schreeuwt ze het uit, en dan trilt haar hele lichaam terwijl haar orgasme door haar heen scheurt. Ik vertraag wanneer ik haar orgasme voel afnemen en ik stop en trek voorzichtig terug wanneer het voorbij is.

Ik trok mijn kleren weer aan. Mijn pik klopt nog steeds, protesteert en smeekt om meer terwijl ik hem op zijn plaats in mijn broek duw. Terwijl ik mijn shirt over mijn hoofd trek, wordt er op de deur geklopt. Ik zeg tegen Claudine dat ze moet gaan zitten voordat ik opendoe. De non buiten is waarschijnlijk begin dertig, maar dat is moeilijk te zeggen.

Haar gezicht heeft delicate, zachte trekken en ze is misschien maar een paar centimeter groter dan Claudine. Ik doe de deur maar zo ver open dat ze niet naar binnen kan kijken. 'Ik ben zus Elena,' zegt ze. "Mag ik u alstublieft spreken?". Ik overweeg haar te vragen even te wachten, maar na Claudine's getuigenis zie ik het nut niet echt in.

'Natuurlijk,' zeg ik, en laat haar binnen. Ze kijkt naar Claudine en wendt dan snel haar blik af, alsof de aanblik van het naakte meisje haar stoort. 'Niet zolang ze hier is,' zegt ze. 'Kunt u buiten wachten, zuster Claudine?' Ik zeg.

Ze staat op en loopt door de open deur, nog steeds naakt en nog steeds starend naar de vloer, maar Helena volgt haar en kleedt haar aan, terwijl ze de kamerjas zachtjes over haar hoofd trekt. Dan komt ze de kamer weer binnen en sluit de deur achter zich. "Bent u degene die ons heeft gebeld?" Ik vraag. Ze fronst een beetje.

‘Nee, meneer,’ zegt ze. "Heel goed," zeg ik. "We zullen horen wat je te zeggen hebt, maar een onderzoek is hier niet echt nodig, toch? Zuster Claudine heeft zuster Mary vermoord en ik zal haar binnenkort naar het politiebureau brengen." "Maar dat kan niet", zegt ze.

"Ze deed het niet.". "Is dat zo?" zeg ik. "Hoe weet je dat?".

"Omdat ik dat deed.". Ze vertelt me ​​haar kant van het verhaal. Hoe ze hier in de kamer was met Mary en Claudine, hoe ze Claudine hadden vastgebonden en hoe Mary met de zweep naar het jonge meisje sloeg.

Hoe ze praktisch de controle verloor en Elena haar probeerde tegen te houden. Ze vochten, Mary rende, Elena rende achter haar aan. Ik vraag haar waarom Claudine erover zou liegen. Ze zegt dat de abdis haar waarschijnlijk heeft opgedragen, en Claudine doet altijd wat de abdis zegt. Ik vraag waarom de abdis Claudine zou zeggen dat te doen, en ze zegt gewoon "Omdat ze dat kan." Ik zeg haar dat ik haar niet geloof.

Ik vertel haar dat zuster Claudine zal worden veroordeeld voor de moord en dat ik niets kan doen. Dat ik mijn reputatie niet op het spel zet voor zo'n verhaal, terwijl er al een arrestatie is verricht, met een bekentenis waar de abdis het zelf mee eens is. Ik merk dat wat ik zeg haar bijna in tranen brengt. 'Als uw assistente ons misschien een paar minuten alleen kan laten,' zegt ze langzaam. "Dan… dan kan ik je misschien… overtuigen om het te proberen.

Op de een of andere manier.". "Hoezo?" vraag ik. "Ik zou… ik zou kunnen…" Maar ze kan de woorden niet uitspreken. "Weet je," zeg ik terwijl ik naast Lucy op het bed ga zitten.

"Ik denk dat je dat misschien wel zou kunnen. Maar mijn assistent blijft. Ik weet zeker dat ze het niet erg zal vinden.". Ze kijkt heen en weer tussen Lucy en mij.

Dan loopt ze naar me toe en zakt voor me neer op haar knieën. Ze doet mijn broek open en trekt mijn pik door de vlieg in mijn boxer. Hij is slap geworden sinds Claudine, maar op het moment dat Elena hem aanraakt, veert hij weer in volle glorie. Ze zet haar mond erover en zuigt me af. Niet vakkundig, maar snel genoeg met opwinding en enthousiasme.

Lucy kijkt aandachtig naar haar terwijl ze zichzelf aanraakt. Ik zeg tegen Elena dat ze me moet berijden. Ze staat op, tilt haar badjas op en gaat schrijlings op me op het bed zitten. Ze pakt mijn pik met haar rechterhand en begeleidt hem naar binnen.

"Je draagt ​​geen ondergoed ?" vraag ik terwijl ze me neukt. "Nee, meneer," zegt ze tussen haar hijgen en kreunen door. "En geen schoenen?". "Nee, meneer.". "Waarom draag je geen schoenen, Elena?" grijp haar heupen om haar te laten weten dat ik wil dat ze sneller gaat.

Dat doet ze, en ze sluit haar ogen terwijl haar gegrom en gekreun luider worden. "Ik kan niet," zegt ze. "Waarom niet?".

"Hoeren," zegt ze, snel en zwaar ademhalend. "Hoeren mogen geen schoenen dragen.". "Ben je een hoer, Elena?". "Ja," zegt ze.

"Ja, meneer. Ik ben een hoer. Een verdomde hoer.".

"Wie kan de schoenen dragen, Elena? Wie mag de rode schoenen dragen?". "De dominus," zegt ze. "Alleen de dominus.".

"Als ze alle hoeren straft?". "Ja, meneer.". "Claudine is ook een hoer." "Ja!".

"Maar vind je het niet leuk als ze Claudine pijn doet?". "Nee!" Ze staat op het punt klaar te komen. Ik laat mijn handen onder haar gewaad en langs haar slanke lichaam glijden, naar waar ik kan grijpen haar borsten en kneed ze.

Toen liet ik ze los en legde mijn handen op haar rug, op en neer strelend. Ze heeft littekens net als die van Claudine, maar geen nieuwe. 'Vindt de dominus het leuk als ze jullie allemaal mag straffen? ?" vraag ik. "Ze moet het nog steeds… doen…". "Allemaal verdomde hoeren?".

"Ja, siraaaaahhh…!". Haar orgasme is intens, en als het voorbij is ze zakt bijna over me heen. Ik kom niet klaar, maar daarvoor heb ik al mijn wilskracht en zelfbeheersing nodig. 'Ik ben nog niet klaar,' zeg ik tegen haar en duw haar van me af. 'Ruk me af.

Laat me klaarkomen.". Dus gaat ze weer op haar knieën zitten, grijpt mijn pik in haar rechterhand en trekt me zo snel mogelijk af, wat snel is. Ik kom klaar en het eerste schot raakt haar recht op haar lippen voordat ze haar gezicht wegdraait.

Als ik klaar ben pak ik haar gezicht en kus haar, terwijl ik mijn eigen sperma van haar lippen lik. Als ik dat doe, hoor ik de zachte geluiden van Lucy's orgasme naast me, terwijl ze klaarkomt in die prachtige, stil, ingetogen zoals ze doet. Buiten de kamer aait zuster Elena zuster Claudine over de wang. "Alles komt nu goed", zegt ze.

Lucy en ik lopen achter haar aan naar Agatha's kantoor, met Claudine tussen ons in. Onderweg belt Lucy Rowe aan de telefoon. 'Hé, ik ben het', zegt ze, en dan vertelt ze hem wat we hebben en dat hij terug moet komen.

'Geweldig', zegt ze aan het einde en hangt op. Agatha is iets aan het schrijven op een stuk papier als we binnenlopen. Ze kijkt ons aan en legt snel de pen neer precies waar hij eerder was. Ze grijnst als ze Claudine in handboeien ziet.

"Heel goed," zegt ze, en mijn hoofdpijn is terug..

Vergelijkbare verhalen