Brieven van Rose

Twee geliefden zijn gescheiden, en twee anderen zijn samengetrokken.…

🕑 17 minuten minuten Rechte seks verhalen

John Henry Bartlett III ging op zijn kooi liggen en sloot zijn ogen, uitgeput na weer een lange dag op zee. Het was weer een stressvolle dag geweest, waardoor hij zich opnieuw afvroeg waarom hij bij de marine was gekomen. Het antwoord was simpel: zijn familie-erfenis. Vader en grootvader voor hem, samen met tientallen ooms en neven… mannen in zijn familie werden verondersteld marinemannen te zijn. Hij had het niet eens in twijfel getrokken; de keuze was al voor hem gemaakt voordat hij werd geboren en hij stapte in zijn rol als een paar afgedragen schoenen.

De meeste dagen genoot hij ervan: de kameraadschap, de uitdaging en het resulterende gevoel van voldoening. Maar er waren andere dagen, zoals vandaag, waarop hij eentonigheid kreeg en hij zich niet meer kon herinneren wat hij wilde of waar hij heen ging. Op eindeloze winterdagen als deze wilde hij gewoon slapen, zichzelf verliezen in zijn dromen en de wereld vergeten. John was net aan het afdrijven toen de woorden "Mail Call!" klonk in zijn oor en schudde hem even wakker. Slechts kort.

Hij heeft nooit post ontvangen. Met uitzondering van regelmatig e-mailcontact met zijn naaste familie, correspondeerde hij met niemand in de "buitenwereld". Hij viel weer in slaap en voelde zijn hele lichaam ontspannen en zijn geest loslaten toen hij plotseling hoorde dat zijn naam werd geroepen en er een envelop op zijn borst viel. Zijn ogen vlogen open van verbazing.

Hij wreef de slaap uit hen, pakte de brief op en bekeek hem. "John Bartlett" werd in een nette, zorgvuldige hand gedrukt, samen met de naam van het schip en het FPO-nummer. Nieuwsgierigheid kreeg de overhand en hij sneed snel de brief open met zijn wijsvinger. Het was geschreven met een blauwe balpen, in een mooie, nonchalante cursieve hand.

Met groeiende belangstelling las hij de brief: "Mijn lieve Bart, ik hoop dat deze brief je goed vindt. Ik kan je niet vertellen hoeveel ik ernaar verlang je stem te horen, je glimlach te zien, in je ogen te kijken, mijn vingers door je haar te halen . Ik zou er alles voor over hebben om een ​​paar minuten alleen met je door te brengen, zodat ik je kan laten zien hoeveel ik van je verlang. Ik zou je lippen kussen: zoete, poetskusjes terwijl we elkaar in de ogen kijken. Dan zou ik mijn lippen langer op de jouwe laten rusten terwijl ik mijn lichaam tegen de jouwe drukte.

Je houdt ervan als ik mijn borsten tegen je strijk; mijn tepels verharden zelfs van dat lichte contact en je vingers worden er oncontroleerbaar naar toe getrokken. Terwijl je mijn borsten met je handen kneedt, deel ik je lippen met de mijne en verken ik met mijn tong, zoekend, strelend, verstrengeld in je mond. Daar kunnen we natuurlijk niet stoppen. Onze liefde bedrijven is wereldschokkend. Je stuwde me langzaam en diep in terwijl mijn heupen omhoog gingen om je te ontmoeten, totdat we samen een hoogtepunt bereiken in een enorme golf van onvoorstelbare gelukzaligheid.

Oh, wat wil ik dat met jou! Elke dag verlang ik een beetje meer naar het moment waarop we oog in oog zullen staan. Voor altijd de jouwe, Rose. 'John stokte toen hij de brief las. Voor de zekerheid controleerde hij het adres op de envelop nogmaals.

Ja, het was zeker aan hem geadresseerd. Zelfs de naam in de aanhef, Bart, hoewel niet de naam hij ging normaal voorbij, was een bijnaam die hij reserveerde voor degenen die hij dierbaar was. Hij las de brief opnieuw. Verdomme. Wie was deze vrouw en waarom schreef ze hem alsof hij een minnaar was? Hij draaide de brief om in zijn handen, hopend op een aanwijzing voor haar identiteit, maar vond niets.

Ten slotte schreef hij het op tot een mysterie, vouwde het op en stopte het bij zijn uitrusting voordat hij weer ging slapen. Weken gingen voorbij en John vergat de brief, tot op een vrijdag toen hem een ​​andere envelop werd overhandigd met hetzelfde blauwe handschrift.Hij was verrast toen hij zijn hart sneller klopte van verwachting toen hij zijn vinger onder de flap schoof. "Mijn liefste Bart, je bent altijd bij me, in de uren dat ik wakker ben en vooral als ik slaap. We leven in aparte werelden, maar in mijn hart zijn we nooit uit elkaar. Ik verlang ernaar je sterke armen om me heen te voelen en me tegen de koud van de buitenwereld, die me beschermt tegen gevaar.

Ik honger naar je lippen op de mijne, kust me tot ik buiten adem ben, fluisterend woorden van troost en verlangen. En, oh, dat verlangen is zo sterk! Mijn tepels verharden in afwachting van je aanraking, en ik ben heet en nat in gereedheid voor je. Ik verlang ernaar je pik in me te voelen, me te strelen, ons allebei het plezier te geven waar we zo naar verlangen.

Ik kan je bijna voelen… je hart bonst tegen het mijne, je spieren spannen zich, je lichaam heet en zwetend met de intensiteit van je passie voor mij… en mijn passie is gelijk aan die van jou. Ik wil je berijden, je harde schacht diep in mijn hete nattigheid laten glijden, ons allebei samen naar onze toppen brengen als we snakken naar adem en schreeuwen het uit van extase. De gedachte om bij jou te zijn raakt mijn ziel. Dat wil ik zo graag. zal op je wachten, mijn liefste.

Met ingehouden adem, open armen en een vol hart, zal ik op je wachten. Voor altijd van jou, Rose. 'De temperatuur van John steeg een paar graden.

Hij had momenteel geen vriendin, sterker nog, hij was nog nooit echt verliefd geweest, dus hij had moeite met de sterke emoties die uit de pen van deze mysterieuze vrouw kwamen. maar de passie achter haar woorden wekte iets in zijn hart en in zijn lul. Opnieuw zocht hij de envelop tevergeefs naar een manier om de schrijver te identificeren, maar er waren geen aanwijzingen te vinden.

Hij las het een tweede keer, een derde keer, totdat hij de douche moest nemen, waar hij zijn eigen erectie met de hand verlichtte. Deze brief werd niet zo gemakkelijk vergeten. John merkte dat hij op vreemde momenten van de dag over Rose fantaseerde.

Hij had geen idee hoe ze eruitzag zoals, maar hij ontwikkelde een beeld in zijn hoofd. Deze fantasievrouw werd elke avond het middelpunt van zijn gedachten terwijl hij ging slapen. Ze viel zijn dromen binnen en was de eerste foto in zijn hoofd toen hij elke ochtend wakker werd. Weken gingen voorbij en hij las de twee brieven elke dag opnieuw, soms meerdere keren per dag.

Als een drugsverslaafde die wanhopig op zoek was naar zijn volgende oplossing, hunkerde hij naar extra contact van Rose. Hij zocht verwoed naar een manier om zijn verlangens te stillen, maar zijn frustratie leek met de dag te groeien. In een poging zijn eigen verlangens te bevredigen, schreef John ten slotte een antwoord op Rose 'brieven.

'Mijn beste Rose, ik verlang ernaar je te zien, je aan te raken en vooral om je te proeven. Ik kan me alleen de zoetheid van je lippen voorstellen, de heerlijke smaak van je huid. Ik verlang ernaar. Mijn hele lichaam trilt in afwachting van de tijd dat ik je met mijn tong kan verkennen. Ik wil beginnen met je mond, mijn tong rond je lippen laten lopen, op het puntje van je tong zuigen voordat ik hem met de mijne streel.

Ik wil je nek kussen, je geur in je opnemen en je heerlijke smaak van je oor over je nek tot je borsten. Ik zou elke tepel apart strelen met mijn mond: ik tik erop met mijn tong, zuig er zachtjes op, aanbid ze terwijl je zacht kreunt. Maar dat is nog maar het begin van het plezier Ik zou je willen geven.

Ik wil elk deel van je likken, langs je lichaam naar je benen gaan, de zachte huid van je dijen knuffelen en kussen voordat ik de aandacht op je poesje concentreer. Ik pauzeer er net boven en laat mijn adem zachtjes je strelen huid, anticiperend op uw smaak, voordat ik mijn tong in y duik onze warme nattigheid, die het in je duwt en het dan omhoog naar je clit schuift. Je benen wikkelen zich om mijn nek en je handen reiken tot aan mijn hoofd, in een poging me nog dichterbij te trekken, maar ik verzet me. Ik weet hoe ik je moet plezieren… geef de controle gewoon aan mij over en ik beloof dat ik je zal laten komen. Ik draai mijn tong rond je clitoris en plaag je terwijl ik mijn vingers steek en naar je g-spot zoek.

Ik pomp geduldig mijn vingers in je terwijl ik met mijn tong aan je clitoris werk, en je snikken van genot zorgen ervoor dat je ervan geniet. Ik vergroot de diepte van mijn vingerstoten en verdubbel de snelheid van mijn tong terwijl hij heen en weer beweegt over je clitoris. Je schreeuwt het uit als ik je eindelijk tot een orgasme breng. Je rechterbeen trilt, je spieren trekken samen, je schreeuwt mijn naam en grijpt verwoed de lakens met je vuisten voordat je op bed gaat liggen met een glimlach op je mooie gezicht.

Dat is alles wat ik nodig had, mijn liefste. Gewoon om je tevreden te stellen. Ik zou mezelf graag elk plezier ontzeggen om je te zien klaarkomen met zo'n exquise extase. Ik kijk uit naar die dag. Het is geen fantasie, het is een vurige wens.

Voor altijd van jou, Bart "John sloot deze antwoordbrief met de twee van Rose, veilig tussen zijn persoonlijke bezittingen. Af en toe haalde hij alle drie de brieven tevoorschijn, las en herlas, soms werkte hij zichzelf op tot een erectie die hij zou verlichten in de douche naar beelden van Rose, die achter hem stond en hem met haar handen weghaalde, helemaal glad en ingezeept van het vallende water. Elke keer dat hij de woorden 'Mail Call' hoorde, stopte Johns hart bijna, maar hij was elke keer teleurgesteld. … tot op een regenachtige zaterdag een andere envelop in zijn hand werd gestoken.

De aanblik van zijn naam in die blauwe inkt deed zijn hart stijgen. Met trillende vingers scheurde hij in de envelop. "Mijn beste Bart, Het is een koude, donkere nacht, vredig en mooi.

Ik zit in een fauteuil bij mijn slaapkamerraam en kijk naar de sneeuw die op de nabijgelegen heuvels valt, en ik moet aan je denken en wensen dat je hier was. Op deze rustige momenten zou ik het heerlijk vinden als je bij me in de buurt bent, me vasthoudt, tegen me fluistert, met mijn haar speelt. Ik kan praktisch je hand op mijn wang voelen, me zachtjes strelen, me zachtjes kussen.

Dit is hoe ik je wil… op alle mogelijke manieren: het gekke gelach van je grappige kant, de zachte warmte van je romantische kant, de wilde verlatenheid van je gepassioneerde kant, de bedachtzame contemplatie van je intellectuele kant, de vredige rust van je lieve kant. Ik wil het allemaal. Zou je me niet alles willen geven? Voor altijd de jouwe, Rose.

'John schudde de brief opnieuw. En nog een keer. En nog een keer.

De intensiteit van zijn emoties maakte hem tegelijkertijd opwindend en bang. Hij wist niet wat hij moest denken, maar hij schreef een antwoord op de brief en sloot hem af. ze allebei weg. De brieven van Rose bleven binnenkomen, om de paar weken. Ze gaven allemaal aanwijzingen over haar persoonlijkheid, en John was geïntrigeerd door de vrouw over wie hij leerde.

Hij kon dit gevoel niet van zich afschudden, hoe gek het ook leek, dat hij verliefd werd op dit meisje. Hoe kon dat? Hoe kon hij zich zo intens voelen voor iemand die hij nog nooit had ontmoet? Haar brieven bevatten nooit een afzender, nooit een idee waarom ze werden aangesproken Elke keer dat hij er een ontving, schreef John een antwoord. Hij bewaarde al deze brieven, samengebonden in een bundel. Samen schilderden ze een hartverscheurend portret van door sterren gekruiste minnaars, gescheiden afstand en vreemde omstandigheden die beperkten hun relatie tot gedeelde woorden a en de uitwisseling van schriftelijke scenario's. John had met Kerstmis verlof.

Terwijl hij zijn bezittingen pakte, pakte hij instinctief de bundel brieven, nu vrij dik na bijna een jaar van correspondentie, wetende dat hij de komende weken de behoefte zou voelen om ze verschillende keren door te lezen, alleen om zijn verlangens te stillen. Hij schudde zijn hoofd naar zichzelf en glimlachte wrang om deze verslaving aan een vrouw die hij nog nooit had gezien. Er was iets aan haar dat duidelijk werd uit haar woorden.

Ze was slim, sexy, grappig, lief, romantisch en gewoon onweerstaanbaar voor hem. De familie van John reisde elk jaar op kerstavond naar het huis van zijn grootouders. Het was een traditie waar ze allemaal van genoten, en John keek er altijd naar uit om tijd door te brengen met zijn uitgebreide familie, vooral zijn grootvader. John was vernoemd naar zijn grootvader, en ze hadden altijd een speciale relatie gehad. Maar dit jaar was John afgeleid, niet in staat zich te concentreren op de gebruikelijke kerstfestiviteiten.

Zijn humeur ontging zijn grootvader niet, en de twee gingen uiteindelijk bij de kerstboom zitten, voor het raam, terwijl ze keken hoe de sneeuw viel terwijl ze praatten. 'Wat zit je dwars, mijn jongen? Je bent jezelf vandaag niet', vroeg de oudste John Bartlett aan zijn oudste kleinkind. John aarzelde.

Moest hij zijn grootvader vertellen wat er aan de hand was? Langzaam uitte hij voor het eerst zijn gevoelens hardop: 'Nou, pap… sinds ongeveer tien maanden krijg ik deze brieven van een meisje. En ik ben een beetje verliefd op haar.' Pop trok een wenkbrauw op, maar John veegde dat idee snel weg. 'Nee, pap, ze is niet als een vriendin of zo.

Ik weet niet eens van wie de brieven afkomstig zijn. Ze zijn aan mij gericht en er zijn geen andere John Bartletts aan boord, maar de brieven zijn niet echt van mij. ken dit meisje niet.

" Pops ogen twinkelden. 'Dat is een heel romantisch mysterie. Mag ik een kijkje nemen?' John haalde zijn schouders op en haalde het pakje brieven tevoorschijn. Hij bladerde er snel doorheen en vond de derde letter… een van de minst seksueel expliciete maar meest romantische voorbeelden.

Hij keek naar het gezicht van zijn grootvader terwijl hij de brief las, en was verrast om te zien dat de oude man helemaal bleek werd toen hij het einde bereikte. 'Wat is er, pap?' 'Ik… ik weet wie dit is,' stamelde hij. John werd koud. Hoe kon zijn grootvader Rose kennen? Pop stond langzaam op en schuifelde door de kamer. Hij opende een la, haalde er een krantenknipsel uit en bracht het terug naar John.

Het was het overlijdensbericht, gedateerd januari van datzelfde jaar. Met een trillende vinger wees Pop naar een van de overlijdensberichten: Rose Marie Johnson, 85 jaar oud, stierf aan complicaties die verband hielden met de ziekte van Alzheimer. John was in de war.

Nooit in al zijn fantasie was Rose een 85-jarige vrouw geweest. En hoe had ze al deze brieven kunnen schrijven als ze in januari was overleden? John had de eerste brief pas in februari ontvangen. Hij wierp zijn grootvader een vragende blik toe. De oude man haalde diep adem en vertelde John een verhaal.

"Rose Johnson was mijn eerste liefde. Een mooie vrouw. Bruin haar, prachtige ogen zo donker dat je haar leerlingen niet kon zien. We gingen uit op de middelbare school en ze betekende alles voor me.

Toen ging ik bij de marine, haar familie verhuisde weg en we verloren het contact. Ik was radeloos. Ik heb jarenlang geprobeerd haar te vinden, maar tegen de tijd dat ik dat deed was ze met iemand anders getrouwd.

Ik hield nooit op van haar te houden. Ze verhuisde uiteindelijk met haar familie naar de volgende stad, en ik kon haar het grootste deel van ons leven in de gaten houden. Als de omstandigheden het ooit hadden toegestaan, zou ik voor altijd bij haar zijn geweest. Maar we waren allebei gelukkig getrouwd en we kregen nooit die tweede kans samen.

Het was gewoon niet voorbestemd." John keek zijn grootvader aandachtig aan. Hij had nog nooit verhalen gehoord over een andere vrouw dan zijn grootmoeder. Het was fascinerend om te bedenken dat deze man die hij zo goed kende een leven had dat hij niet wist. Er ging een schaduw over Pops gezicht terwijl hij verder ging. 'Ze stierf in januari.

Een van de mooiste vrouwen die deze wereld ooit heeft gekend.' Hij zuchtte en staarde uit het raam. John was nog steeds in de war. "Ummm… Pop… dat is een mooi verhaal, maar hoe verhoudt dat zich tot deze brieven?" Pop tuurde naar het overlijdensbericht en wees naar beneden. John las de namen van Rose's overlevende familieleden… inclusief haar kleindochter, Rose Marie Johnson.

Het begrip stroomde door John heen en een dringende nood overviel hem. 'Pap… je zei dat ze in de volgende stad woonde? Heb je het adres?' 'Het adres van Rose's dochter staat onderaan het overlijdensbericht vermeld als locatie voor het versturen van bloemen.' John pakte het overlijdensbericht en zijn bundel brieven en sprong in zijn jeep. Hij stopte snel bij een bloemist, die zich net klaarmaakte om 's avonds te sluiten, kocht een boeket rode rozen en rende naar het adres dat onderaan het overlijdensbericht vermeld staat. Het huis was helemaal verlicht met kerst en het aantal auto's dat buiten geparkeerd stond, suggereerde dat er een feest aan de gang was. John rende naar de voordeur, haalde diep adem en belde aan.

Het werd beantwoord door een aantrekkelijke vrouw van middelbare leeftijd. 'Ik zoek Rose Johnson?' Zei John met een glimlach. De vrouw glimlachte terug.

'Dat is mijn dochter, schat. Ik zal haar voor je halen.' John hield de langste twee minuten van zijn leven zijn adem in op de veranda, voordat een mooi meisje met lang bruin haar en donkere ogen voor hem stapte. Zijn adem stokte en zijn hart begon in zijn borst te bonzen.

Hij overhandigde haar de rozen toen een verrassing op haar gezicht verscheen. Toen overhandigde hij haar het pakje brieven. 'Ik ben John Henry Bartlett III', begon hij. 'Bart.' Een f sprong naar haar wang en ze greep de deuropening voor steun.

'Je hebt misschien wel verhalen gehoord over mijn grootvader, John Bartlett, senior, van wie ik geloof dat hij ooit verliefd was op je grootmoeder.' "Oh, mijn God…" zei ze. 'Zijn dit mijn brieven?' John knikte. Rose at nog dieper, wat John dacht dat ze er nog mooier uitzag. "Mijn grootmoeder praatte de hele tijd over hem toen de ziekte van Alzheimer begon.

Ze vertelde ons de meest ongelooflijke verhalen. Ik merkte dat ik over hem fantaseerde… daarom schreef ik de brieven. Ik dacht niet dat ze een echte persoon… ik schaam me zo.

" 'Ik heb zijn naam… ik dien op hetzelfde schip als hij… wat zijn de kansen?' Vroeg John glimlachend. 'Schaam je alsjeblieft niet. Ik vond het heerlijk om je brieven te lezen. Ik heb je teruggeschreven.

Ze zitten allemaal in dat pakket. Tijdens het lezen over je en het schrijven naar je, werd ik verliefd op je. Ik weet dat dat een vreselijk oneerlijke positie is om je in te plaatsen… je kent me helemaal niet, maar ik zou dat graag willen oplossen als je geïnteresseerd bent. " Rose staarde met grote ogen naar deze knappe man voor haar deur, maar ze schaamde zich nog steeds en wist niet wat ze moest zeggen. 'Lees ze.

Lees ze allemaal en beslis dan of je de volgende stap wilt zetten. Mijn gsm-nummer staat bij de rozen. 'John pakte haar hand en kuste de achterkant voordat hij de trap weer afliep.' Ik hoop iets van je te horen. 'Rose stond verstijfd in de deuropening en keek hoe hij wegreed.

ze trok zich langzaam terug in de studeerkamer om het pakje brieven in privacy te lezen. Ze lieten haar allemaal glimlachen en wekten gevoelens in haar hart op die ze niet kon verklaren. Zijn woorden maakten haar wakker en zijn overduidelijke genegenheid raakte haar.

klaar was, werd ze overmand door een verlangen naar deze man die ze niet eens kende, en overweldigd door de behoefte om alles over hem te weten te komen. Ze pakte het boeket rozen op en snoof hun geur diep in haar ziel. stak haar hand tussen de bloemen, pakte Barts telefoonnummer op en draaide…..

Vergelijkbare verhalen