D'oh!

Dagdromen kan zo leuk zijn.…

🕑 18 minuten minuten Rechte seks verhalen

D'O! Jon zat op de bank in het park, verloren in een wereld die alleen de grenzen van zijn perifere visie omvatte. Zijn gedachten concentreerden zich op niets, alleen maar genieten van de warme zomerzon die het gras in Hyde Park zachtjes bruin kleurde. Zijn fles mineraalwater werd lauw, er kwam een ​​damp uit en de plastic container vulde zich zo dat hij een beetje opbolde. Broodjes met eimayonaise, gebakken in hun wikkel, bestemd om niet te worden gegeten, althans niet door Jon; misschien kan een ondernemende kraai of dakloze ze later uit de prullenbak bevrijden.

Hij keek op en observeerde terloops de andere bezoekers die van de Middellandse Zee genoten als de warmte die Londen onlangs had omhuld. Meestal werd het gras ingenomen door kantoormedewerkers die ofwel aten ofwel te lusteloos waren om de benodigde energie te verspillen, en ervoor kozen om gewoon te liggen en hun kleurtje bij te vullen. Het geritsel van lichtgewicht stof dat zwiepte en kreukte terwijl de onderkant een halve meter van hem vandaan zat en de bank deelde, verstoorde zijn geïsoleerde contemplatie. Jon wierp een scheve blik om te zien hoe de platinablonde van het Barbie-poptype eruitzag; best goed, dacht hij, vooral toen zijn scheve blik van haar hoofd afdwaalde naar een paar van wat leek op verbeterde borsten, waardoor het T-shirt dat ze droeg verder ging dan wat als redelijk kan worden omschreven.

Ze draaide zich om en verblindde hem met een glimlach die twee gelijkmatige rijen perfect witte tanden liet zien. "Hoi." Zei ze met een piepende stem die van Tammy Wynette had kunnen zijn. Als ze had gezegd dat haar naam Tammy of Barbie was, zou hij het zonder moeite hebben kunnen geloven, maar behalve hallo zei ze niets anders, maar beantwoordde zijn blik gestaag. "Eh, ja hallo." Als tussenpersoon was het zwak en dat wist hij. Een beetje beschaamd door de directheid van haar blik, wendde hij zijn blik af om zich op zijn bruine dekschoenen te concentreren alsof de poetsmiddel een levend ding was.

'Die verdomde hond. Kijk naar hem.' Jon wist niet zeker of ze het tegen hem had, maar keek plichtsgetrouw op. Verschillende honden renden rond, ze zagen eruit als demente, hersenloze wezens, een bundel veelkleurige vachten met veel te veel poten en koppen. "Welke is van jou?" Hij vroeg. "De smerige." Ze zagen er allemaal smerig uit voor Jon, omdat ze geen hondenmens waren.

"Het gestroomde Heinz zevenenvijftig ding." Ze wees, wat een complete verspilling was omdat er minstens vier honden in een groep zaten. Toen herinnerde Jon zich dat gestroomd een veelheid aan kleuren beschreef, zoals de vacht van een schildpadkat. Het hielp hem te vinden wat waarschijnlijk de lelijkste hond was die hij ooit had gezien, afgezien van een mopshond. "Wat is het?" vroeg hij, bang voor het antwoord. 'De man die hem aan mij verkocht, zei dat hij een kruising was.

Het leek me een hond, maar dat geeft niet.' Jon probeerde te zien of ze een grapje maakte, besloot van wel, zo beleefd lachte hij. 'Ik kan hem maar beter terugbellen voordat hij zichzelf lastigvalt.' Ze piepte met een lach in haar stem. Ze stak twee vingers in haar mond over haar gevouwen tong. Jon wachtte op het doordringende snerpen van haar fluitje, maar het kwam niet.

Ze slaagde er niet helemaal in om te blazen. "Verdomde hond komt nooit als ik hem roep." Ze gaf commentaar. Jon probeerde nu wanhopig niet te lachen. 'Wat moest dat zijn?' Hij vroeg. 'Een stil fluitje.

De man van wie ik hem kocht, zei dat hij reageert op een stil fluitje, een buiten het gehoorbereik van mensen.' Er was een bepaald soort onschuld in haar antwoord dat Jon bijna kreupel maakte. 'Blijkbaar is het ook buiten het gehoor van uw hond.' Hij kon er niets meer aan doen, hij lachte hardop. "Je bent echt blond hè?" Hij slaagde erin tussen giechels door.

Ze pruilde haar lippen en zag eruit alsof ze zou gaan mokken. "Mijn excuses." Hij verontschuldigde zich. "Ik kon het niet weerstaan." Jon stak zijn eigen vingers in zijn mond en blies op een luide fluit. Vier hondenkoppen draaiden in zijn richting.

"Hoe doe je dat?" vroeg ze terwijl haar knieën klopte in een kom hier gebaar naar de hond. 'Steek ze maar in je mond en blaas. Ik zal het je wel een keer leren.' 'Waar heb ik dat eerder gehoord? Lijn uit een film nietwaar?' Haar ogen verrieden niets en toonden alleen een onschuld die de woorden logenstraften. Er was een duidelijke dubbelzinnigheid daar, maar Jon negeerde het. Hij zag hoe de hond zijn nieuwe vrienden verliet om te draven naar de bank die ze deelden, zijn staart kwispelend van plezier en hem in een wiebelende beweging sturend door de kracht van het aanhangsel.

Hoe dichterbij de hond kwam, hoe meer duidelijk werd dat dit dier echt niet iets was dat je mooi zou kunnen noemen. De uitgesproken rimpels die een voorhoofd creëerden, bewogen op en neer in de tijd met zijn beweging. Een deel van zijn vacht stak in vreemde hoeken uit en was veel langer dan het grootste deel van de rest van zijn pels.

Twee slierten speeksel hingen aan weerszijden van zijn mond, het leek alsof hij een tennisschoen had ingeslikt en de veters moesten de rest nog in zijn keel volgen. Zijn borst stootte tegen haar knieën alsof hij haar als buffer gebruikte, zijn kin viel in haar schoot en bedekte haar rok met slijm. "Eh, leuke hond." Ze keek hem zijdelings aan om te zien of hij nog steeds aan het pissen was.

'Nee echt, ik meen het, aardige hond. Een beetje sjofel, dat geef ik je toe, maar al met al een keurig opgevoede hond.' Hij voelde een soort verlegenheid over zijn wangen kruipen. Dit gesprek ging snel bergafwaarts. 'Ah, hij is in orde.

Een beetje een verstrooid brein, maar we houden van elkaar.' Ze krabde op zijn hoofd, waardoor de rimpels gingen verschuiven, en zag er nogal komisch uit. Jon realiseerde zich dat de straathond nogal wat was, groter dan hij zich had gerealiseerd toen hij een paar minuten geleden nog met de andere honden aan het spelen was. Zijn poten leken te groot voor het dier, zelfs buiten proporties voor zijn grootte. Nog meer buiten proportie was zijn mond en snuit.

De hond had niet het klassieke lange gezicht, maar zag eruit alsof hij op een dag misschien te snel tegen een bakstenen muur was gelopen en het geheel iets korter had gemaakt. De rimpels zorgden voor een permanente frons die de eerste indruk versterkte dat hij misschien in een slecht humeur was. Voorzichtig stak Jon zijn hand uit om de schouders van de hond te aaien. Het slechtgehumeurde gezicht draaide zich om om naar de hand te kijken, alsof het hem echt bij de pols wilde scheiden. Jon aarzelde tot Barbie, want zo dacht hij dat haar naam zou kunnen zijn, hem ervan overtuigd dat het oké was, hij zou niet bijten.

Hij streelde het dier, verbaasd over de zachtheid van zijn vacht en de warmte die de hond uitstraalde. Er kwam een ​​blik van pure gelukzaligheid in zijn ogen toen Jon hem tussen zijn oren krabde. Hij concentreerde zich zo op het plezier geven aan de hond en hield van het gevoel van rust dat hij ervoor terugkreeg, dat hij de waarderende blik die hij van zijn benchgenoot kreeg niet opmerkte. "Wat is je naam?" vroeg ze na een paar minuten.

'Eh? Oh! Jon. Sorry dat ik me liet meeslepen door Buster hier te aaien.' Hij stopte met aaien en beantwoordde haar blik. 'Hij heet Brute; ik vond het wel toepasselijk; mijn naam is Cindy.' Jon maakte bijna, maar niet helemaal, commentaar op de toepasselijkheid van haar naam, en herinnerde zich de poppen die zijn zus vroeger had.

Hij slaagde erin de woorden te onderdrukken voordat ze zijn tong verlieten. "Heb je zin in een kopje koffie Jon?" Zij vroeg; haar hoofd kantelde opzij alsof ze wachtte tot er zand uit haar oor zou vallen. Jon wist het niet zeker, maar dacht dat er meer dan koffie in de aanbieding was, het was de twinkeling in haar ogen die hem bijna overtuigd had, het kon ook zijn verbeelding zijn of wishful thinking. Hij ging er prat op oogcontact te kunnen houden en zijn blik niet te laten zakken naar de mooie tieten die naar hem wezen als een doodlopende kop in een zeppelinrace.

Tussen hen komen was een soort zoektocht voor hem aan het worden. "Eh, ja; zeker; waarom niet?" De beslissing duurde minder dan een nanoseconde. Cindy stond op van de bank; haar rok ritselde op een zijdeachtige manier die deed denken aan een voering of petticoat.

Niemand draagt ​​meer petticoats, dus het was redelijk om aan te nemen dat de rok gevoerd was. Jon stond ook op en realiseerde zich toen hoe lang ze was, waarschijnlijk vijf of vijf centimeter boven hem, en ze had platte schoenen aan. Oh mijn god, dacht hij bij zichzelf, een Amazone-barbiepop van 1,80 meter lang. Zijn fantasieën rolden voor zijn ogen in minder tijd dan nodig is om te knipperen.

Hij moet met zijn ogen hebben geknipperd of op de een of andere manier hebben laten zien wat hem te binnen schoot, want ze greep zijn hand en sprak de woorden van zijn dromen uit… "Ik ben geil, laten we hier weggaan." Even vroeg Jon zich af of hij was gestorven en naar de hedonistische hemel was gegaan. In een soort roes liet hij haar hem en de hond over het verschroeide gras slepen naar Park Lane en haar auto, een van die enorme vierwielaangedreven Mitsubishi's waarvan de naam hem volledig ontging, maar de verzamelnaam Chelsea-tractoren had. Ze woonde op de eerste verdieping van een Georgiaans huis dat was omgebouwd tot appartementen op Loundes Square, net achter Harvey Nicholls.

Normaal gesproken zou Jon de omgeving in zich opnemen en zelfs een beetje bewondering hebben geuit voor het vergulde rolwerk van de nieuwe posten op de trap, de overduidelijke rijkdom en smaak van geld in het decor of de diepte van de pool tot het tapijt dat zich uitstrekte van van muur tot muur. Normaal gesproken zou hij dat hebben gedaan, maar hij had alleen oog voor haar kont die heen en weer schoof in haar strakke rok toen ze de trap voor hem opliep. Het had hem in een soort van slavernij, hem in een automaat gebiologeerd met niet meer eigen wil dan een bal van touw. Ze stopte en opende een sierlijke deur op de overloop op de eerste verdieping; het zwaaide open en onthulde haar appartement, niet minder weelderig dan de gemeenschappelijke delen van de trap. Zelfs de naar beneden lichtere wandkandelaars spraken van rijkdom in hun uniciteit en overdreven uitgesproken singulariteit.

Dit meisje had geld, meer dan Jon kon bevatten als het appartement iets te bieden had. Ze liet hem de serre aan de achterkant zien, ging door een keuken die er ongebruikt uitzag, passeerde een roestvrijstalen koelkast die groter was dan zijn kledingkast en in een rotan rieten, gevleugelde stoel met de onsterfelijk beroemde woorden, "doe alsof je thuis bent terwijl ik in iets comfortabelers glijd". Op zijn dertigste had Jon een paar hele fijne kerstdagen gehad, een paar hele mooie verjaardagen, maar ze waren allemaal samengekomen op dit moment, dacht hij. Brute kwam naar hem toe, controleerde hem en liet hem toen achter om zijn slaapmand te vinden, zo groot als een kleine smoezel, hij krulde zich op en was zich al snel niet meer bewust van de wereld.

"Wil je iets drinken Jon?" Cindy's stem galmde rond de deurstijl. "Ja tuurlijk." Hij schreeuwde terug naar de onstoffelijke stem. "Help jezelf, het ijs staat in de koelkast." "Wil er een?" Hij stond op om de drankjes te zoeken, maar wist niet waar ze zouden zijn.

"Ja, wat je ook hebt, het komt wel goed." "Eh, waar zijn de drankjes?" Hij schreeuwde terug. "Oh sorry, duw gewoon tegen de spiegel." Haar stem, enigszins gedempt, informeerde hem. Hij duwde zachtjes tegen de spiegel. Hij had een grendel die hem op zijn plaats hield, die losliet en de spiegel openzwaaide.

De wandkast erachter was goed gevuld met allerlei soorten likeuren. Jon zag een Johnnie Walker groen label; nam twee glazen en schonk in elk een royale portie. De koelkast was inderdaad groter dan zijn kledingkast, met een prominente ijsmachine linksvoor. Hij leunde achterover in de rotanstoel om op haar te wachten terwijl de whisky afkoelde in de glazen op een lage tafel voor hem. Cindy slenterde de serre in en droeg een bloedrode zijden kimono met een Chinese gestileerde draak op de rug geborduurd.

Het was kort, zelfs voor de gemiddelde persoon zou het kort zijn geweest, maar bij Cindy kwam het slechts tot halverwege de heup; ook was het aan de voorkant open, rustend, gescheiden op haar borsten die er nog steeds uitzagen als een dode hitte in een Zeppelin-race, alleen nog meer, nu de grenzen van een beha waren verwijderd. Om te zeggen dat ze de zwaartekracht tarten, zou een understatement zijn geweest. De gescheiden zijde toonde haar schaamstreek, bedekt met een kanten string. Jons ogen vielen bijna uit zijn hoofd en als zijn kaak veel lager was gevallen, had hij hem met zijn voeten terug kunnen duwen. "Je houdt van?" Ze draaide zich voor hem uit en liet hem afwisselend haar schaars geklede voorkant zien en daarna een glimp van haar zoete kontje, waarbij de string tussen de gladde, witte wangen verdween.

Ze had een douche genomen terwijl Jon de drankjes had ingeschonken, dus terwijl ze ronddraaide, werd hij besproeid met fijne druppeltjes water die van haar haar spatten. Hij besefte dat hij niet had geantwoord, maar kon alleen maar zijn waardering uitspreken. Ze hield op met draaien en zonk in de stoel tegenover hem neer, haar lange, gebruinde benen onder zich wegstoppen.

De mantel bleef open en bedekte net haar aureolen in een verleidelijke show van ze hier zijn, maar net buiten je bereik en aan weerszijden van een decolleté waar het mogelijk zou zijn om te raften. In een poging haar niet langer aan te staren, reikte hij naar zijn glas en hief het toen als groet. Dankbaar nipte hij van de koude vloeistof, die hem afwisselend koel en warm voelde terwijl de alcohol door zijn keel gleed. Cindy beantwoordde de groet met een van haar eigen groeten.

Ze dronk het glas in een keer leeg, kantelde haar hoofd achterover en spande haar onmogelijk lange nek. Hij keek gefascineerd toe terwijl ze slikte, terwijl haar keel op en neer ging. Hij vond het het meest erotische dat hij ooit had gezien. Een ander verving die erotiek al snel toen ze voor zijn stoel op de grond knielde.

Haar lichaam was half verborgen door de kimono, maar liet genoeg zien om niets voor zijn verbeelding te verbergen. Zijn rits was dichtgetrokken en voordat hij tijd had om te ademen of na te denken, had ze zijn pik uit en in haar keel gekregen alsof blootstelling aan lucht schadelijk zou kunnen zijn voor de huid van zijn delicate gereedschap. Jon was misschien niet de grootste van het land, maar hij was ook niet de kleinste en kon bogen op een gezonde zeven inch als de tijd rijp was.

Dit was een van die keren. Ongelofelijk, haar neus drukte tegen zijn buik, ze had zijn hele lengte genomen zonder ook maar een enkele knevel. Ze verstelde haar knieën en ging wat lager zitten, zodat hij ononderbroken kon zien wat ze aan het doen was.

Langzaam tilde ze haar hoofd op totdat alleen het bel-uiteinde van zijn knop tussen haar lippen was, en toen, in een omkering van gewandeld, nam ze hem langzaam terug in haar mond totdat de wortel van zijn lul tegen haar lippen duwde. Nu had hij een nieuwe plaat van het meest erotische dat hij ooit had gezien. Hij dacht dat wat een zeven-incher was geweest, nu een negen-incher zou kunnen zijn, het was zo hard en doordrenkt.

Cindy hield het langzame tempo aan om hem af te blazen. Langzaam naar buiten totdat alleen het uiteinde in haar mond was, en toen even langzaam naar binnen, totdat haar neus verloren ging in zijn schaamhaar, platgedrukt tegen zijn buik. In dit tempo, dacht hij, zou ik het misschien wel drie minuten volhouden. Met tegenzin nam hij haar gezicht in zijn handen en tilde haar van haar missie af.

Hij kuste haar lippen en boog daarbij zijn rug in een ongemakkelijke boog. Cindy maakte onverstoorbaar de knopen van zijn overhemd los, trok de staarten van de tailleband van zijn broek en omhoog over zijn hoofd. Haar vingernagels harkten over zijn harige borst en plukten heerlijk aan zijn tepels terwijl de slecht uitziende afgekrabde klauwen voorbijgingen op een reis naar de knoop van zijn broek. In korte tijd had ze hem naakt, nog steeds zittend, of liever loungen in de rotan stoel; schoenen sokken broeken en broeken werden allemaal zonder pardon op een hoop rechts van hem weggegooid. Ze stond op om voor hem te gaan staan.

Een klein schokje van haar schouders deed de kimono uit en viel op de grond rond haar enkels. Jon kreeg de eerste echte blik op haar tieten. Zijn verbeelding had hen geen recht gedaan. Deze waren perfect kegelvormig, lichtjes naar boven gericht met donkere aureolen rond de tepels van ongeveer een centimeter lang in hun erectie. Hij probeerde wanhopig oogcontact te houden, maar faalde jammerlijk toen ze met haar heupen wiebelde en een duim in de smalle elastische band van haar string haakte.

De shimmy veroorzaakte een trilling in haar stevige borsten, vergelijkbaar met een rimpeleffect; Jons ogen spanden zich in om aan de begrenzingen van hun oogkassen te ontsnappen. Langzaam hakten haar duimen onder het elastiek en begonnen het over haar heupen te trekken. Geleidelijk kwam haar kaalgeschoren stuk in zicht; de kleine plooi waar haar clit verborgen was, had de vorm van een haarspeld en was perfect kaal. Cindy begon bij de heup te buigen en hield haar armen gestrekt terwijl ze het dunne slipje over haar knieën trok en er toen uit stapte. Ze stond weer op en spreidde haar benen om aan weerszijden van zijn knieën te stappen.

Cindy boog zich langzaam voorover en bracht hem steeds naar haar wachtende honingpot. Geleidelijk aan werd de afstand tussen hun neukorganen kleiner, het was alsof je twee geliefden dichterbij zag komen in de ouderwetse films, het moment verlengd tot het bijna ongeloofwaardig wordt. Twee centimeter afstand; een inch; een centimeter, haar warmte straalde; Een halve centimeter, hij kon haar nattigheid voelen, en toen, toen hij haar voor het eerst aanraakte, raakten lippen elkaar op een kloppende eikel. Ze wiegde met haar heupen zodat zijn knop haar van clit tot kut wreef in een heerlijke pijn van spanning. Toen scheidde een centimeter van een centimeter haar lippen, ze was roodgloeiend.

Een halve centimeter verdween; een centimeter in haar, het wachten en willen bouwen aan een crescendo van verlangen, dacht hij dat zijn lul nog wat meer probeerde te groeien. Toen volgden vijf centimeter de rest van hem terwijl ze zichzelf op hem spietste en haar heupen begon te wiegen, terwijl ze haar hete klitje tegen zijn stugge haar wreef. Het leek maar een paar seconden voordat haar hoofd achterover werd geworpen terwijl ze haar eerste climax brulde.

Haar tempo versnelde; al snel was ze hem woedend aan het neuken, terwijl ze zichzelf tegen zijn schaambeen wreef en hem dieper in haar lichaam dreef. Jon greep die heerlijke tieten en wreef over haar harde tepels onder de kussentjes van zijn duimen. Het feit dat ze waren vergroot stoorde hem niet in het minst. Ze versmolten tot een palmvorm, perfect passend.

Opnieuw schreeuwde Cindy haar tweede climax, gooide haar hoofd achterover, druppels water uit haar lange blonde haar spatten tegen zijn dijen. "Breng me op de grond, jij dier." Ze ademde in zijn oor. "Neuk me de grond in." Cindy stond op om van hem af te komen en toen, verfrommeld, voorovergebogen voor hem, haar benen wijd gespreid, wachtend tot hij zich bij haar voegde. Jon glipte van de stoel, tussen haar gescheiden knieën, hij knielde en plaatste zijn pik bij haar ingang, dwong zichzelf in haar en voelde haar sappen zijn passage smeren. Zijn knieën gingen recht, terwijl hij in haar begraven lag om een ​​staccato te beginnen van zijn pik in haar gewillige en baldadige kut te pompen.

Haar knieën gingen omhoog, waardoor hij in haar diepten kon duiken, haar voeten op elkaar geklemd achter hem, zijn kont in haar trekkend in een razernij van neuklust die niet te lang kon worden volgehouden voordat een van hen of allebei kwam. Het leek alsof tien minuten tot uren werden uitgerekt; het moment verlengd tot; Jon bereikte zijn azijnstreken, hij stond op het punt in haar te exploderen. Haar nagels hadden zich in zijn rug geboord in een wanhopige poging om hem in haar tot een orgasme te brengen, hij voelde de scherpe klauwen niet in zijn vlees prikken, maar wat hij nogal plotseling voelde, was iets heel kouds en heel nats dat in zijn lichaam prikte.

anus, het kan alleen de neus zijn van Brute, de vergeten hond. Geschokt schoot Jon naar voren, zijn lul in een hoek buigend terwijl hij nog in Cindy zat, dat hij er niet in mocht; het verliet de haven van haar kut met een knal. Hij ging in een halsbrekende beweging over haar borst en zijn klapperende lul sloeg haar onder de kin terwijl hij verder ging. Zijn hoofd raakte met geweld de poot van de salontafel, die verrassend stevig was voor iets van overgroeide raffia… De bal, die hem had geraakt, stuiterde een of twee keer op het gras en werd opgevangen door een giechelend meisje die een verontschuldiging mompelde. De zon had zich nauwelijks bewogen, het gras was net zo bruin en zijn lunch was nu volledig in de magnetron opgewarmd tot een massa die in de eerste plaats niet aantrekkelijk was geweest.

"Bollen." zei Jon tegen zichzelf, alleen iets minder heftig dan wanneer hij op de bank had gestaan ​​en het zo hard mogelijk had geschreeuwd. Hij ging terug naar de beslotenheid van zijn kantoor om een ​​ellendige dag te voltooien.

Vergelijkbare verhalen