De bibliotheek gaat nu dicht

🕑 15 minuten minuten Rechte seks verhalen

Het artikel over de sluiting van de bibliotheek verscheen die dag in de krant. Toen Tom het had gelezen was het een kort stukje, hij vouwde het papier op en leunde achterover in zijn stoel. Na een minuut stond hij op, schuifelde naar het dressoir en trok er ordelijk de laden uit en zette ze naast elkaar op de vloer van zijn woonkeuken.

Hij doorzocht ze beurtelings, als een vos die een tuin omgraaft. Na een paar minuten vond hij wat hij zocht. Zijn bibliotheekpas. Hij hield het geschaafde plastic tegen het licht, alsof hij erdoorheen tien jaar terug kon kijken op de avond dat hij de bibliotheek had bezocht.

In zijn jeugd was hij een vaste klant geweest, maar hij was de gewoonte kwijtgeraakt. Dus niets met boeken te maken, hij moet die nacht uit de herfstregen zijn gelokt om iets op te halen dat een van zijn kinderen daar had achtergelaten. Hij zag de brede beuken deuren voor zich die automatisch opengingen, hoorde de piepende echo van zijn vochtige schoenen op het parket binnen. De bibliotheek had een geur van poetsmiddel die hij pas een keer had geroken sinds, maanden later, toen hij, uitgerekend, in een rechtszaal zat. Toen dacht ik ook aan Lilly.

Die eerste nacht was ze de enige andere persoon in de bibliotheek geweest, of zo had het geleken. Tom zag haar voordat hij bij de receptie was. Ze was opvallend gekleed. Ze droeg een koolzwarte cloche-hoed. Een rode sjaal wurgde haar half.

Een soort grijs vest en een strakke, gescheurde spijkerbroek. Ze woog een boek in elke hand toen ze naar hem glimlachte. Dat was genoeg om Tom in de richting van waar ze bij de boekenplanken stond te doen cirkelen alsof hij altijd al had willen bladeren. Hij raakte halfslachtig de ruggen van verschillende boeken aan. Ze draaide zich naar hem om, hoewel hij nog een paar meter bij hem vandaan was.

'Weet je,' zei ze, alsof ze hem al jaren kende, 'misschien zijn wij de enigen in deze stad die lezen.' En weer die glimlach. Het trilde voordat het explodeerde en testte de grenzen van haar gezicht. Haar tanden waren papierwit. Deze dingen kon hij nooit vergeten. Haar vreemde kleren negerend, was ze buitengewoon.

Ze had gevleid kunnen zijn door de bibliotheekverlichting, maar terugdenkend aan wie wordt gevleid door bibliotheekverlichting? Ze was levendig; huid de kleur van zand. Er stond een ophaalopdracht op haar gezicht. Onder donkere wimpers en de houtskoolborstel van wenkbrauwen haperden haar ogen op de rand van groen en bruin.

Meteen verdween al haar schoonheid in het boek dat ze vasthield. Zelfs toen ze naar hem toe schoof, het ene vurige been opzij, het andere, was ze ergens anders. Ze kwam zo dichtbij dat hij haar kon ruiken. Jasmijn.

"Hou je van boeken?" Toms woorden, gericht op haar rug, waren verkeerd. Ze hingen onhandig in de lucht, ver genoeg weg dat hij hun nutteloze staart niet kon pakken en terug naar zijn mond kon slepen. Ze wendde haar blik niet van het boek af terwijl ze wegliep. Strengen vuil blond haar waren aan haar hoed ontsnapt en vielen als slangen aan weerszijden van haar gezicht. Toch leest ze.

Haar tong, met verlof van haar geest, slenterde rond haar lippen. Maar uiteindelijk: "Like is niet het woord. Ik zou met Faulkner trouwen. Hij maakt me duizelig.". "Hij heeft dat effect ook op mij." Dit was bedoeld als grap.

Hij had Faulkner nooit te moeilijk gelezen. Maar zijn woorden waren genoeg om Lilly's groenbruine ogen op te heffen. "Werkelijk?" Ze draaide zich om en zei dat ze nog nooit iemand anders had ontmoet die duizelig was van Faulkner.

'Ik ben Lilly,' zei ze eenvoudig. Haar blik hield de zijne vast, lang genoeg om hem b te maken, en viel naar zijn mond. Hem op maat maken. 'Je hebt wijze ogen,' zei ze. "En een mooie mond." En dan: "Je bent erg nat.".

De lichten flikkerden. Lilly zei dat de bibliotheek binnenkort zou sluiten. 'Ik kan maar beter rennen,' zei Tom.

Op weg naar buiten keek hij achterom: "Ik ben Tom. Leuk om een ​​mede-boekenliefhebber te ontmoeten.". Toen hij weer in de auto zat, realiseerde hij zich te laat dat hij nog niet eens bij het bureau was gekomen. Dus kwam hij de volgende avond na het werk terug om de anorak van zijn kind op te halen, dat was het, een verlaten anorak.

Het eigenzinnige meisje was er niet, maar in een opwelling overhandigde hij zijn rijbewijs aan de bibliothecaris als identiteitsbewijs en kreeg in ruil daarvoor een smetteloze lenerspas. Hij nam een ​​wolkenkrabber van boeken mee naar huis; die waar Lilly de vorige nacht langs was geweest of had gelezen. Faulkner en Hemingway en Woolf en anderen.

Hij begon Faulkner in bed. Hemingway lag op het dekbed boven de heuvel van zijn buik. Maar zijn ogen dwaalden over de woorden. Hij kon alleen maar denken aan Lilly en haar glimlach en de gedachteloosheid van haar tong. De manier waarop haar mond kromde.

Haar openhartigheid, haar ondoorzichtigheid. Haar lange benen. Haar strakke kont in die jeans. Maar wat was ze negentien? Twintig? Belachelijk.

Zijn vrouw sprak vanuit de duisternis aan de andere kant van het bed. "Sinds wanneer ben je weer begonnen met lezen, Tom?". "Vroeger, veel." Uitdagend sloeg hij een pagina om. "Voordat.".

Voordat. Voordat hij getrouwd was en kinderen had die nooit ophielden met vragen stellen en een baan die elk ademmoment uit hem wegzuigde. Hij sloot het boek en deed het licht uit. Die zaterdag keerde hij terug naar de bibliotheek. Lilly was daar en schonk hem een ​​vluchtige glimlach voordat een boek haar ving.

Ze liet zich op het parket zakken en boog haar linkerbeen over rechts. Seconden later draaide ze afwezig haar rechterbeen over haar linkerknie. Een mooie, gehoede boeddha. Het was een tafereel dat zo fragiel was dat hij het niet kon verdragen het te breken. Hij stond te kijken, nerveus als een vijftienjarige, zijn tong schrapend over zijn droge mond.

Haar absorptie was kinderlijk. De standvastigheid van haar blik betoverend. Ze was hier, maar toch gegijzeld naar een andere wereld. Hoe lang geleden dat hij een boek op die manier had gelezen? Er was een tijd geweest, zeker. In de komende dagen werd Tom een ​​vaste waarde in de bibliotheek.

Hij haalde boeken terug en gaf ze de volgende dag terug zonder ze te openen. Alles om in de buurt van Lilly te zijn. 'Je leest net zoveel als ik,' had ze gezegd. Op een avond, een week later, raakte ze hem aan.

Hij dacht eerst dat het per ongeluk was. Hij wist nu dat het aan haar onhandigheid lag. De leesvaardigheid die ze in haar hoofd droeg, zat daar gevangen.

Ze raakte hem aan omdat dat haar manier was om iets te verwoorden dat ze struikelde om te zeggen. Ze lag weer in kleermakerszit op de grond. Hij was langs de planken gelopen en had afgeleid het boek Donne opgepakt, een dichter die hij zich herinnerde van school. Toen hij het opendeed, kwam er een vertrouwdheid in hem op. Hij had dit eerder aan iemand voorgelezen.

Hij was zo in de ban dat hij opsprong toen Lilly naast hem verscheen. Ze keek over zijn schouder naar het gedicht dat hij aan het lezen was. "Ik hou van De Goede Morgen", zei ze.

"Het is vies.". Hij sloot het boek en draaide zich naar haar om. "Is het?". Lily knikte.

"Als hij landgenot zegt," fluisterde ze, "bedoelt hij kut.". Tom slikte. Het was toen dat de rug van haar hand de zijne streelde, gewoon zijn haren plagen.

Haar hand trok zich terug en keerde terug. Deze keer waren de vingers gevormd om de zijne te verstrengelen en zo hielden ze elkaars hand vast. Hij wierp een blik op de wandklok.

Vijf tot acht. Haar hand was klam. Ze stonden stil.

Haar hoofd bewoog om op zijn schouder te rusten. Dit was kinderachtig. Ze was vreemd. Toch zakte zijn hoofd tegen het hare.

Hij had een stijve waarvan hij bad dat hij die niet liet zien. Het was de bibliothecaris, die aan het einde van hun gangpad verscheen, die hen met een hoest uit elkaar scheidde. 'De bibliotheek gaat nu dicht', zei ze. Later, terug in zijn eigen voorkamer, schonk Tom glazen wijn in voor hem en zijn vrouw.

Ze keek hem over haar bril aan. 'Tom,' zei ze, wachtend tot hij haar aankeek. "Ik hoop dat je geen affaire hebt.".

Hij werd rood. "Ik ga niet naar singles-bars, in godsnaam. Ik ben alleen in de bibliotheek.". Ze nipte van haar wijn. "Maar weet je het niet meer schat? Dat moet wel.

Daar hebben we elkaar ontmoet." Tom was niet van plan geweest om terug te keren. Niet na wat zijn vrouw had gezegd. Maar hij had, en Lilly was daar, zoals gewoonlijk in kleermakerszit, op een tafel achter in de bibliotheek. Ze zag er anders uit: ze droeg een ongebruikelijke zomerjurk in plaats van een spijkerbroek.

Ze had geen hoed en las niet. In plaats daarvan zoog ze een stukje van haar eigen warrige blonde haar, terwijl ze naar de deur keek. Ze sprong naar beneden toen Tom arriveerde en rende om hem te omhelzen. Dat ontroerde en verontrustte hem.

Was die gekke jurk helemaal voor hem? Waarom was ze niet als een normale tiener? Wat zou ze willen?. De blijdschap op haar gezicht verpletterde die vragen. Ze trok hem achter 'Grote Letters' en kuste hem zo dringend dat zijn adem stokte. Haar kussen waren buitengewoon; des te spannender omdat ze geen verwachting hadden. Ze waren vloeiend, lukraak, op zoek naar de vreugde van het zoeken, verlangen en niet weten waar ze naar verlangden.

Zijn erectie kreunde pijnlijk in zijn broek. Toen zijn tong reageerde en in haar mond friemelde, kreeg ze koorts. Ze tilde de zoom van haar jurk op en trok onder de deken zijn hand naar haar toe, met de palm naar voren. Ze schoof het onder de tailleband van haar slipje.

Zijn vingertoppen raakten eerst haar gladde huid en daarna het spinnenweb van haar schaamhaar. Ze drukte zijn hand naar beneden totdat de vulkanische, natte hitte van haar hem verbrandde. Hij krulde zijn vinger in haar. 'Doe niet zo gek,' fluisterde hij. "De bibliothecaris…".

Lilly negeerde hem. Ze greep zijn onderarm om hem daar vast te maken. Haar vrije hand wierp een blik op zijn omhulde erectie en begon hem open te ritsen. "Je bent gek." Zijn ogen schoten.

"En ik ben te oud.". 'William Faulkner is honderdtwintig.' Haar staccato adem in zijn oor. "Raad eens wat ik met hem zou doen?".

Daarop sprong zijn pik door zijn slip en terwijl hij op haar hand sloeg, pulseerde een enkele straal sperma wit op haar handpalm. 'O Jezus,' zei hij en hij trok zich terug om zich weer in te spannen. Maar Lilly nam Toms soepele hand in de hare, nog nat van zijn klaarkomen.

Ze trok hem schuifelend een donkere hoek van de bibliotheek in en door een deur aan de achterkant. Ze gingen een bijgebouw binnen waar zowat een slordig bureau stond. De kamer was niet verlicht, maar de ramen lieten genoeg avondlicht binnen om het stof overal te zien. Er was hier al maanden niemand geweest. Zelfs toen hij voorzichtig de deur achter hen dicht duwde, maakte ze hem ertegen los.

Zijn pik barstte er weer uit, stevig en slijmerig en pijnlijk. Lilly schopte haar schoenen uit en knielde om het in haar mond te vangen. Haar tong omcirkelde het, haar mond omhulde het.

Haar ogen ontmoetten de zijne terwijl haar lippen langs zijn schacht bewogen en langzaam, zo langzaam weer naar beneden. Het was heerlijk, maar hij was uit balans door hoe snel de dingen gingen. Hij trok zich terug en zijn penis schoot uit haar mond en stuiterde omhoog van haar neus. Lilly was bezeten.

Ze stond op en pakte zijn handen, liep achteruit en sleepte hem mee tot ze tegen de rand van het bureau kwam te rusten. Met die constante ogen op de zijne, reikte ze naar beneden en trok in één beweging haar jurk over haar heupen en schouders. Lilly's vluchtige mix van vertrouwen en kwetsbaarheid, onschuld en verdorvenheid was desoriënterend.

Maar ze was mooi geschoren van kleren. Haar tepels donkere schijven tegen de opkomst van haar borsten, haar buikknoop een stip als een verre planeet op haar platte buik. Zijn hand, op zoek naar iets om te doen, reikte naar een borst met ganzenvlees, de tepel als afgebroken steen onder zijn handpalm. Lilly draaide haar rug om en schraapte haar handen over haar jongensachtige heupen om haar slipje uit te trekken.

Ze liet haar handen op het bureau glijden en twee boeken kletterden op de grond. Hij keek scherp naar de deur. Lilly boog zich naakt over het bureau en over haar schouder zei: "Fuck me, Tom like Henry Miller.". Haar billen waren onweerstaanbaar rond, subtiel lichter dan haar benen en rug. Ze drukten tegen zijn erectie.

Hij boog zich voorover en drukte zijn lippen op haar rug. Zijn mond trok langs haar ruggengraat om het ondiepe gedeelte aan de basis te kussen. Zijn tong sleepte verder, langs de opening tussen haar wangen proefde ze van jasmijn en stof. Lilly tilde haar heupen op om zijn gladde tong in haar kontgat te laten glijden. Ze hapte naar adem toen hij haar daarheen sloeg en zijn tong in het gat stak.

Toms handen grepen haar wangen en hij gleed verder naar beneden, zijn tong zoekend naar de plooien van haar, zich een weg banend naar de donkere ovenhitte. Alleen het puntje van zijn tong kon haar daar bereiken, maar de zoetheid van wat hij proefde maakte hem onredelijk. Hij stond op en richtte zijn dikke pik, klom en ging haar binnen.

Hij voelde meteen dat hij te groot voor haar was, maar toch perfect paste. Pijnlijk heet, maar ook heerlijk warm. Hij trok zich terug en ging weer naar binnen om opnieuw die perfecte verwarring langs zijn schacht te voelen. Lilly was plotseling slaafs; haar vuisten gebald tegen haar hoofd, borst plat op het bureau. Tom sloeg met zijn lichaam tegen haar aan.

Elke meer woeste stoot stuurde een rimpeling door haar heen en het bureau schoof naar voren en schraapte over de vloer. Hij gaf niet meer om lawaai. Alle snikken die van haar kwamen, werden gewurgd. Hij sloeg haar agressief, keer op keer, met trillende billen.

Toen trok hij zich terug en draaide haar om. Haar benen, lang en vies, vielen langs zijn romp. Hij ving een glimp op van het web van donkere dons voordat haar benen hem omcirkelden.

Terwijl zijn mond de strakke kegel van een borst bedekte en het liet glanzen met zijn spuug, ging hij haar weer binnen. Lilly greep hem vast, nagels grepen zijn schouders vast alsof ze een bergwand beklom. Zijn armen gleden onder haar door en tilden haar op terwijl hij nog in haar zat. Hij droeg haar en legde haar op een dun tapijt naast het bureau.

Terwijl hij duwde, fluisterde Lilly kleine bezweringen tussen hijgen die sneller en hoger kwamen en meer trillen. Hij drukte zo diep in haar dat zijn kruis de binnenkant van haar natte dijen raakte. Hij gooide haar bevende lichaam bovenop zich. Het was te veel voor Lilly.

Ze kreunde en schudde en beet en dankte God en kuste zijn nek en giechelde. En zodra hij haar nattigheid op zich voelde, kwam hij ook, zijn heupen staken buiten zijn controle, zijn spurten drongen diep in haar binnen. Tijdens die vluchtige waanzin wilde hij meer dan wat dan ook dit gekke meisje zaaien dat schrijlings op hem zat. Ze had een deel van een herinnering genomen en gebogen totdat het tot leven kwam. Toen het voorbij was, verzwakte haar greep.

Ze kuste hem blindelings, haar gezicht nat tegen het zijne. Ze gleed van hem af en rolde op haar rug, naakt en hijgend. Tom ging rechtop zitten en veegde zijn hand af over zijn vuile overhemd. Een misselijkmakende spijt slokte hem op.

Hij keek naar Lilly. Haar benen lagen slap uit elkaar, knieën gebogen. Oases van zweet of spuug of zaad straalden op haar buik en bezoedelden haar onschuld. Hij ving een glimp op van zijn eigen sperma dat uit het zachte, donkere slokje sijpelde dat hem een ​​paar minuten eerder gek had gemaakt. Lilly, ongevoelig voor zijn gedachten, draaide zich op haar buik, de stoffige welving van haar ruggengraat en billen nonchalant zichtbaar.

Ze legde haar kin op uitgestrekte vingers en glimlachte. "Wat moeten we nu doen, Tom?". 'Ik heb geen idee, Lilly.' Zijn enige gedachte: hoe zich te ontdoen van dit gekke meisje. Haar stem was zachter. "Wat zou Hemingway doen?".

Boeken, altijd boeken. Waarom geen gezond verstand?. "Hemingway, ik verwacht," Tom stond op en ritste zijn broek dicht, "zichzelf zou neerschieten." Er viel stilte. Hij verzamelde zijn kleren. Ze trok haar jurk en schoenen aan.

Tom pakte de deurklink vast en keek achterom om te controleren of er geen spoor van hen was overgebleven. Met gebogen hoofd volgde Lilly hem door de bibliotheek. De bibliothecaris knikte toen ze voorbij liepen.

Buiten werd het donker. De lucht was zwaar en zoet. Bladeren draaien. Tom moest de fictie uitleggen van het leven dat dit gekke meisje leidde. Maar ze was zo onvoorspelbaar dat hij geen risico kon lopen op een openbare scène.

Hij wenkte haar in zijn auto. Zodra ze de deur had gesloten, zei hij: "Ik kan dit niet nog een keer doen.". Ze keek hem wezenloos aan. "Ik heb een vrouw, Lilly.". Lilly draaide zich om.

Ze beet zo hard op haar knokkel dat de huid brak. Tom sprak weer, haastig. "Ik dacht dat je het misschien al geraden had. Je had het moeten vragen.". Ze keek naar hem.

Vloeistof trilde op de oevers van haar ogen. Hij kon haar blik niet aan en draaide zich om om door de voorruit te staren. Nog steeds Tom: "Ik bedoel, waarom ik eigenlijk?". Haar stem was breekbaar. 'Ik ben eenzaam,' zei ze.

'Niemand begrijpt het. Ik dacht dat jij hetzelfde was. Ik ben raar, ik weet het. Ik kan er niets aan doen.' Een zucht ontsnapte.

"Daarom ga ik naar de bibliotheek. Met boeken kan ik in ieder geval honderd betere levens leiden.". Tom greep het stuur vast. Zijn knokkels werden wit.

'Boeken zijn geen leven, Lilly,' zei hij met strakke stem. 'Ik zou het moeten weten. Boeken' Hij sloeg met zijn hand op het dashboard. "Boeken zijn een hoop onzin.". Na enkele ogenblikken klikte het passagiersportier open.

Het gewicht van haar werd van de auto getild. Een winterse kou floot binnen. Toch keek hij naar de weg voor hem.

Tom krabde met de nagel van zijn duim op de lenerspas. Lilly was lomp en eenzaam en mooi geweest. Maar hij had gelijk gehad. Het leven was niet zoals boeken.

Ze zou uiteindelijk hebben begrepen dat boeken een einde hadden, strengen verbonden in een laatste hoofdstuk. Maar het leven was anders, het kon geen einde hebben, want verhalen gingen door en onderbraken andere verhalen. Hun lokken waren gerafeld en konden niet worden gerepareerd. Hij legde de lenerspas weer in de la. Hij tilde het naar het dressoir en sloot het, veel harder dan hij had bedoeld..

Vergelijkbare verhalen