De slavenprinses.... Hoofdstuk.

De voortdurende avonturen van Kayla de tovenares in het land van Darrakhai.…

🕑 17 minuten minuten Rechte seks verhalen

De maan houdt ons in de gaten Van tussen witte herfstwolken. Zo stil en sereen is ze, dat ik je dicht tegen me aan houd, mijn geliefde, opdat je niet onder haar betovering valt. - De glimlach van het lied van Menkeret Jaano is heerlijk charmant en de minste hint ervan geeft me grote vreugde. Hij is als een jongen die plotseling groot genoeg is geworden om een ​​uitgelezen zomergranaatappel te plukken.

Maar misschien is die glimlach van hem net iets te zelfverzekerd en te zelfvoldaan geworden. Toch kan ik het hem niet kwalijk nemen; hij heeft me zeer behaagd en zou een zekere mate van trots moeten voelen. Hij draait zich nu om om naar mij te kijken en zijn spieren rimpelen als de oceaan wanneer deze wordt aangeraakt door de ochtendbries.

Ik kijk hem aan. Mijn gezicht is zoals altijd kalm en sereen, maar het is een masker waarachter intense emoties op de loer liggen; emoties die in mijn ogen flikkeren als ik afgeleid ben. Ik ben altijd zo en zou niet anders zijn. Ontslag en aanvaarding van het lot van een slaaf zijn de dood; de dood van de ziel en de nederlaag van de geest.

De Darrakhai kunnen mijn lichaam tot slaaf maken, maar met elke dag die voorbijgaat, moedigen ze mijn geest onbewust aan. Ik plaats twee vingers in mijn kutje; ze goed nat maken met Jaano's overvloedige mensenzaad, dat nu vrijelijk van me druipt als honing uit een gescheiden bijenkorf. Zonder waarschuwing smeer ik wat op elk van zijn wangen en lach hem uit.

Hij antwoordt met een vragende blik en vraagt: "Is dit een eerbiedwaardige oude Mentrassan-aangepaste Kayla?" "Nee, ik wilde je gewoon zien met zhen op je gezicht." "Zhen?" 'Ja, dat is wat wij van Mentrassanae mensenzaad noemen.' De rest lik ik plagend van mijn vingers af. 'O, en ik dacht dat je me zoufde in een heilige rite voor Menkeret.' 'Dat heb ik al gedaan. Ik heb onze liefde opgedragen aan Menkeret, de heer van Elision, toen ik zijn naam op je rug volgde.' "Ik ben vereerd", zegt hij ernstig.

'Maar nu controleer ik je trots, o nederige dilruba-speler en teken ik je als een boeteling voor de Grote Godin, de moeder die daarginds is; heilig, maar toch naamloos als ze is.' Hoewel ik grapjes maak, heb ik een strenge stem en alleen mijn ogen vertellen hem dat ik nog steeds in een speelse bui ben. De lampen branden nu laag in de Lapis Kamer. Ik zou olie kunnen halen om ze bij te vullen, maar ik vind de somberheid het prettigst. De vlammen flikkeren af ​​en toe; verstoord door een werveling in de lucht, waarvan de oorsprong mij onbekend is. Het lamplicht verlicht Jaano's donkere gelaatstrekken, geeft zijn schoonheid een mysterieuze duisternis en geeft het wit van zijn ogen een buitenaardse uitstraling.

Hij draagt ​​de cast van een held uit de oude sagen; een semi-goddelijke kampioen van het lot. Ongelukkig hoewel de meeste van deze helden zijn; hun bekwaamheid in liefdesambachten is spreekwoordelijk. Ik glimlach naar hem terwijl hij nu abrupt zijn gewicht van de ene bil naar de andere verplaatst. Daarbij slaat zijn dikke pik tegen zijn dij en laat een kleine natte afdruk achter.

Het is nog lang en mooi gevormd, merk ik, en nauwelijks hersteld van onze recente vrijpartij. We zijn hier zo'n drie uur aan het praten, eten, ontspannen en vrijen. Moe van mijn eigen gezelschap, wie beter dan een mooie man om zulke geneugten te delen.

De verrukkingen die Vrouwe Itelyssia mij heeft willen schenken. Ze zijn inderdaad mijn verdienste omdat ik haar deze vele maanden met mijn geest en mijn lichaam heb gediend. Wie beter dan Jano; speler op de dilruba met zijn meest innemende glimlach? Jano, die rover van het hart! "Jaano." "Ja, Kayla." 'Ik wil meer weten over het land Zonovon.' 'Spreek er niet over, bid ik u.

Het is een verbrijzelde, rokende ruïne, my lady tovenares; een verwoesting van het hart.' 'Hoe het ook zij, u had ooit een koninklijke familie, nietwaar?' 'Ja, hoe zit het met hen? Ze zijn allemaal dood. Alleen jakhalzen regeren nu in de hoge paleizen en heilige hoven van Zonovon.' 'Er was een koning en zijn koningin, dat weet ik, maar hoeveel kinderen hadden ze?' "Acht; vijf prinsen en drie prinsessen. Ik trad af en toe op voor kroonprins Vindrakka en zijn huishouden. Hij was een groot muziekliefhebber en inderdaad een zeer genereuze beschermheer. Ik heb er altijd naar gestreefd om me bij zijn gevolg te voegen.' Jaano zegt dit met zo'n troosteloze berusting dat ik ontroerd ben en dan maakt mijn geest intuïtief een verband met iets anders dat me onlangs is verteld.

'Vijf jongens en drie meisjes zeg je. Hoe heetten de prinsessen?' Hij denkt even na en schudt zijn hoofd alsof hij spinnenwebben uit zijn geheugen verdrijft. 'Veneeta, Haarl-Asha en Raia.' 'En wie van die drie was de jongste?' 'Raia. ..maar waarom interesseert dit je?' 'Wij van Mentrassanae zijn een nieuwsgierig volk.' 'Ja, inderdaad een merkwaardig ras,' zegt hij droogjes. Ik negeer zijn poging tot humor en ga door.

van de prinsen die bekend staan ​​als… Haron?' 'Niet Haron, Haruun.' 'Is Haruun een veel voorkomende naam in Zonovon?' 'Nee, ik zou zeggen van niet. Net als al onze koninklijke namen, is het erfelijk.' 'En prinses Raia, was zij de jongste van alle koninklijke broers en zussen?' 'Nee, prins Haruun was de jongste.' 'Ken je Raia's volledige naam? Nu sluit hij zijn ogen en antwoordt pas na een lang moment. "Raia Lumiya Immanea. Ze was een mooi, verlegen meisje, met goudblond haar, vriendelijk, fijne stem maar te stil.

Ik herinner me dat ik een keer aan haar werd voorgesteld en kort met haar sprak toen ik optrad voor haar broer Vindrakka. 16 destijds." 'Wat betekent Raia in jouw taal? Heeft het een betekenis?' 'Ja, het is een zeer oude term in het Zon-dialect voor 'offersteen'. 'Of 'altaar'?' 'Ja.' 'Zou je haar kennen als je haar weer zou ontmoeten? Nu kijkt Jano mij met grote onzekerheid aan maar ook met een sprankje vuur in zijn ogen; alsof ik een fragment van een verleden vasthoud dat hij onherstelbaar verloren dacht en ik het plagend voor hem bengelend. 'Kun je zelfs de doden in Mentrassanae tot leven wekken?' Zegt hij met nauwelijks gesluierde afschuw en ongeloof.

'Nee, mijn vriend, dat kunnen we niet.' Mijn toon is verzoenend als hij zich van me afwendt. Daar laat ik de zaak nu even rusten. We zitten een tijdje stil, luisterend naar de vreemde en subtiele geluiden die gemaakt worden door deze enorme en mysterieuze met water gevulde ruimte. Als onze ogen elkaar eindelijk ontmoeten, haal ik diep adem, sluit mijn ogen en zing voor hem. Voor altijd lief en vrij Wij tweeën zullen ooit zijn.

Laten we de lente aanroepen En de noordelijke regens prijzen, Van rijke oogsten zingen en dansen op de vlakten. Voor altijd lief en vrij Het is ons recht om te zijn, Mijn heldere nieuwe liefde, Zuiver als het opkomende licht; De lucht boven Zullen genieten van de aanblik van onze eerste kus, van ons eeuwige vuur En lang daarna; Tot onsterfelijke toorn van de dood, Voor altijd lief en vrij zullen ook wij ooit zijn. De heerlijke glimlach van Jano keert terug naar mij, het is de meest welkome glimlach.

Nogmaals, het is duidelijk dat hij in trance is. "Een prachtig lied, mevrouw, en goed gecomponeerd; is het weer een oude ballad uit het Mentrassan-noorden?" 'Nee, het is maar een kleinigheidje dat ik heb verzonnen.' 'Ik zie dat je talenten Kayla veel verder gaan dan tovenarij en angstaanjagende arme, nietsvermoedende dilruba-spelers die bijna dood zijn.' Ik lach en ben blij dat hij zijn persoonlijkheid heeft laten gelden. Hij is goedaardig, vriendelijk en mooi. Ik schuif naast hem en kijk hem diep in de ogen; een spoor van melancholie blijft daar hangen, dus ik kus hem en al snel omhelzen zijn krachtige armen me. Onze monden houden een tijdlang een zoete communie; totdat mijn handen eindelijk Jano's mannelijkheid zoeken.

Hij opent zijn ogen en schudt zijn hoofd, "Nee, mevrouw, het is mijn verlangen om je diep te proeven en je plezier te geven met mijn mond." 'Heel goed,' glimlach ik en ga op de koele tegelvloer liggen. Jaano's tong streelt heerlijk de zachte huid van mijn binnenkant van mijn dijen. Ik til mijn been op en houd het over hem heen terwijl hij mijn koele vlees kust en likt.

Ik leg een hand op zijn manen van zwart haar om hem aan te moedigen. Het aangename gevoel van zijn lippen en tong begint me snel te vullen; zijn handen drukken op mijn huid terwijl hij zich een weg baant naar mijn poesje. Het is pas enkele minuten geleden sinds onze laatste koppeling, maar ik wil nu al zijn tong tussen mijn fluwelen plooien, over mijn knobbeltje en in mijn innerlijke diepten. Nu spreiden zijn krachtige handen zachtjes mijn kutje; mijn bleke vermiljoen bloem onthullen.

Het is een prachtige bloei en nog nat van zijn melkachtige dauw. Neem deel aan onze gemengde nectar Jano; de jouwe en de mijne, en proef de zoete essentie van de Goden. Doe mee en ik voel mijn poesje meteen bevochtigen terwijl zijn tong de vele schatten opnieuw verkent. Nu proeft Jaano zijn zaad terwijl hij aan mijn vochtige lippen likt.

Hij vindt mijn clitoris en zijn tong omcirkelt het prachtig; dat is zijn vaardigheid. Instinctief druk ik zijn gezicht dichterbij terwijl zijn tong mijn gevoelige knop kietelt. Voor ons, de Mentrassa, is dit een heilige daad; sinds onheuglijke tijden gevierd in poëzie en zang.

Het mystieke hart van de vrouw is een kleine, schijnbaar onbeduidende plaats, maar het is een plaats van grote kracht; het oog van de naald van de schepping en het epicentrum van de maalstroom die het leven is. Terwijl Jano zich overgeeft aan zijn verlangen, gooi ik mijn hoofd achterover; het verzenden van mijn ravenhaar trapsgewijs. Ik zing zachtjes en houd de maat bij de slagen van zijn gladde en meesterlijke tong. Maar na een tijdje ben ik buiten adem en mijn geest zwemt van plezier terwijl onze sappen langs mijn dijen druppelen als nectar van een rijpe perzik.

Ik hoor hem zachtjes kreunen terwijl zijn tong zoveel mogelijk van mijn kutje likt. Mijn ledematen zijn zwak van verlangen en loom van een onbeschrijfelijke sensatie. Jaano drukt zijn voordeel naar huis en verdubbelt zijn inzet. Al snel beginnen rillingen van subliem genot me te overweldigen; in hevigheid toenemend, zoals de late herfstbries boven de zeekliffen van mijn verre huis.

Ik worstel om de stroom van euforie die al snel over me heen komt te bedwingen. Ik roep Jano's naam steeds maar weer. Hij is even verrast, maar legt zijn taak niet vele minuten neer, totdat mijn stem verstomd is.

Mijn ogen rollen achteruit terwijl ik zwaar ademhaal, het zweet parelt op mijn gezicht. Eindelijk zie ik zijn hoofd tussen mijn benen vandaan komen; hij glimlacht als hij mijn gezicht ziet. 'Ik vertrouw erop dat mijn vaardigheden uw goedkeuring hebben gekregen, mevrouw.' Ik zeg niks; slechts een moment in de verte naar hem glimlachte. Maar al snel word ik gegrepen door verlangen en omhels ik zijn nek.

Mijn zweet strijkt over zijn gezicht terwijl ik hem brutaal kus. We staan ​​op en ik merk dat zijn pik stijf is van behoefte. Het is inderdaad een prachtig instrument; perfect gebeeldhouwd uit zijn fijne vlees, elegant en krachtig oprijzend in een prachtige welving van de taps toelopende, fijngebouwde kolommen van zijn benen. Het is glad geschoren op de manier die wordt voorgeschreven door onze onderdrukkers, maar dit dient alleen om de schoonheid ervan te versterken. Welke vrouw zou het niet willen bezitten, welke vrouw zou niet diep van zijn geneugten willen drinken? Ik kniel ervoor, maar net als ik het in mijn mond wil nemen, stop ik en kijk omhoog naar Jaano.

Ik zie dat hij op me neerkijkt; zijn gezicht vol moedwillig verlangen, maar hij zegt niets en beweegt zich ook niet. Geduld, zo lijkt het, is een van zijn belangrijkste deugden, een deugd die bij mij in grote waarde is en die ik nu ruimschoots wil belonen. Ik klem mijn hand om zijn dikke schacht en schuif de eikel van zijn pik tussen mijn lippen.

Hoe fijn het is, hoe goed het voelt in mijn mond. Het water loopt me in de mond, alsof ik een rijpe midzomervijg eet. Ik sta te popelen om Jaano zoveel mogelijk plezier te bezorgen, dus ik sluit mijn ogen en werk aan de volledige lengte van zijn pik met elke techniek die ik onder de knie heb. In de loop der jaren heb ik veel Mentrassan-verhandelingen over oraal genot gelezen en nu breng ik al mijn vaardigheden in op de verrukkelijke mannelijkheid van Jaano.

Hij is mijn speeltje. Ik heb hem geboeid; deinend, kreunend, stotend, zwetend, zijn gezicht vertrokken van intens verlangen en bijna delirium. Hij spreekt oude, muzikale woorden uit die ik niet versta, maar ze worden met zo'n passie gezegd dat ik moed krijg en mijn inspanningen hernieuw.

Mijn lange haar trilt terwijl ik mijn hoofd voor hem op en neer beweeg. Het duurde niet lang voordat ik voelde dat Janno een paar van mijn glanzende, ravenzwarte lokken oppakte en ze door zijn vingers haalde. Na een paar minuten voel ik zijn lichaam beginnen te spannen, ik voel zijn sappen zich verzamelen terwijl mijn keel en mond meedogenloos werken naar zijn vrijlating. Ik zou mezelf nooit plezier ontzeggen; het is ongepast voor een vrouw uit Mentrassanae om dat te doen.

Ik stop en sta op. De mond die seconden geleden zijn pik aan het verslinden was, kust nu zijn tedere lippen. Hij omhelst me stevig en ik voel zijn stijve staaf als een doorn tegen mijn lichaam drukken.

Ik reik naar beneden, pak zijn kop en leid hem in mij. Dan draai ik ons ​​allebei om zodat ik tegen de muur word gedrukt; een ongewoon onderdanige houding voor mij, dat geef ik je toe! Nu heffen Janno's sterke, soepele handen mijn lichaam op zodat ik tegen de koele muur van de Lapiskamer kan rusten. Hij gebruikt de muur als hefboom en zijn pik glijdt met het grootste gemak diep in mijn druipende kutje.

Ik pak zijn nek vast en laat mijn onderarmen op zijn schouders rusten. Nu duwt hij me in als nooit tevoren. We zijn één, één compleet geheel, perfect afgestemd op elkaars behoeften en verlangens. De tijd lijkt te vertragen en diep in mijn geest hoor ik de priesters van Menkeret het heilige lied zingen met zangerige stemmen. Ik adem de zoete wierook van de tempel in.

Onze liefde is inderdaad een gezegend, heilig iets. Jano's lichaam werkt als een machine; elke keer dat ik opspring, trekt hij me weer naar beneden en onze band wordt hechter, onze lichamen zijn dus opgesloten in mystieke eenheid. Ons vlees is hard, heet en snel; ook onze ogen sluiten in een onbreekbare omhelzing. Na vele prachtige slagen van zijn pik, maak ik me los van hem, maar slechts voor een moment.

Ik laat me op handen en voeten vallen en spreid mijn billen. Jano heeft geen verdere uitnodiging nodig. Ik voel zijn pik van achteren in mij komen. Ik kijk naar beneden en zie zijn zware ballen al heen en weer zwaaien. Zijn pas gaat snel omhoog en al snel slaan onze benen tegen elkaar, mijn borsten zwaaien en ik pas elke voorwaartse slag met gelijke kracht aan.

Ik laat zijn naam keer op keer horen; dat is de opwinding die hij in mij teweegbrengt! Nu voel ik zijn sterke handpalmen met lange, sensuele bewegingen over mijn zij wrijven; hij wrijft over mijn rug en mijn schouders. Hij grijpt mijn billen en geeft zich zo over aan euforisch genot. Dit is een man! Dit is wat het betekent om de liefde te bedrijven! Nu vallen Jaano's ogen dicht en stopt hij met ademen, zijn stoten versnellen, zijn pols gaat omhoog en zijn tanden op elkaar, ik houd hem tegen me aan en roep in stilte mijn god aan. Nu slaakt hij eindelijk een oerkreun en voel ik spurt na spurt van zijn warme zaad mijn diepste uithoeken strelen. Het is een diep bevredigende sensatie.

Nu valt zijn mooie hoofd op mijn schouder. Ik laat Jano even bijkomen en dan maal ik mijn poesje tegen hem aan; melken de laatste druppels van zijn nog steeds zeer stijve pik. O, de kracht ervan! Jaano ademt zwaar en ik hoor mijn naam half over zijn lippen komen, ik glimlach.

Minuten later, als we allebei op adem zijn gekomen, leid ik hem naar de rand van het zwembad. Hier zitten we en voor een tijdje, in stilte aanschouwen de Grote Godin. De etherische schoonheid van dit beeld is inderdaad ontzagwekkend; elke nuance van licht en schaduw geeft het een vitaal, innerlijk leven. Het is van zo'n hoge mate van kunstenaarschap en vakmanschap dat elk land het als een meesterwerk zou prijzen. Met enige moeite haal ik mijn ogen er vanaf en kijk naar Jaano.

Hij grijnst breed, wendt zijn blik af en zegt zachtjes: 'Kayla, sinds ik je voor het eerst zag, kan ik niet stoppen met aan je te denken.' Ik vecht tegen de neiging om te lachen. 'S Nachts in mijn slaapzak,' vervolgt hij, 'lig ik wakker en stel me voor dat je voor mijn deur staat. Nu vind ik je hier en vraag ik me af: is het allemaal een droom? Of ben je inderdaad een godin?' Zonder te antwoorden glijd ik stilletjes het water in en trek hem naar de rand van het zwembad. Terwijl hij met zijn benen in het water zit, pak ik zijn zware pik en maak hem schoon met koele druppels uit mijn handen. Zelfverzekerd duw ik de huid rond de eikel van zijn pik terug en was hem met zuiver water.

Vervolgens cup ik zijn ballen; elk op zijn beurt en kalmeert zijn vermoeide spieren. Buiten het medeweten van hem, is dit het ritueel dat alle Mentrassan-vrouwen uitvoeren wanneer ze een nieuwe minnaar nemen; claimen dat zijn lichaam het hunne is. Het is een serieuze rite en ik kijk met gepaste plechtigheid naar Jaano op. Hij blijft goedaardig naar me glimlachen en ik ben blij dat de godin het lot het nodig heeft geacht ons hier samen te brengen; op deze nacht, in deze prachtige kamer. Jaano kijkt aandachtig naar mijn inspanningen totdat ik klaar ben, dan wordt zijn aandacht afgeleid door een kleine, glanzende vorm aan zijn zijde.

Het is een spin. De spin is een gunstig dier in Mentrassanae; het symbool van standvastigheid, geduld, ingetogenheid en omzichtigheid. Inderdaad, in het Mentrassan-script is de vorm van het personage voor geduld gebaseerd op een spin.

Ik licht Jano snel en stilletjes van deze feiten in als ik merk dat hij een wat dreigende houding aanneemt tegenover het beestje. Het is een grote, paarse huisspin; traag, log en totaal onschuldig, van een soort afkomstig uit Darrakhai. Verlicht leunt Jaano achterover en we zien het diertje ongevaarlijk voorbij en weg scharrelen over de grote blauwgroene vloertegels. Verloren is vandaag en verloren is de volgende dag…………. Ik ben even van streek door een gevoel van angst als regels van het heilige lied opnieuw mijn geest binnenkomen.

Mires zowel van verdriet als van verdriet……… "Jaano, we moeten deze kamer nu verlaten." 'Maar waarom, mevrouw, is de ochtend nog ver weg?' 'Ik ben bang dat die spin een voorteken is.' 'Maar je zei dat het een gunstig dier is.' "Vertrouw op mijn instinct Jaano, ik ben een tovenares!" Hij kijkt even met grote ogen uit en zwijgt totdat ik iets zeg. Ik kom uit het water en haastig verzamelen we onze weinige bezittingen. Het belangrijkste is dat ik de sleutel oppak met zijn drie kostbare kralen. Jano kijkt me nog steeds met een vleugje eigenzinnigheid aan; dus ik ben zijn verlangen! Ik ben de wens van velen geweest, maar weinigen zijn mij waardig geweest; de meest bewonderenswaardige onder hen is verreweg mijn geliefde Oltos; dat toonbeeld van mannelijke deugden. Als we snel de Lapis-kamer verlaten, draai ik me om en bid tot de Grote Godin: "Bewaar hem voor eeuwig in de warmte van je omhelzing, o universele moeder.

Vaarwel mijn Oltos, vaarwel mijn verloren geliefde." Zodra we de deur openen en erdoor gaan, worden we overvallen door een groep beestachtige volgelingen. Ze zijn zwaar bewapend en overweldigen ons snel; onze ledematen ruw vastbinden. Kappen van zwarte stof worden over ons hoofd gedaan, dan worden we opgepakt en afgevoerd.

Welk somber lot wacht ons…….? Blijf op de hoogte voor het spannende 8e hoofdstuk van The Slave Princess..

Vergelijkbare verhalen