Gevangenen van liefde

Dorothy werkt in een krijgsgevangenenkamp en Carl is haar nieuwe secretaresse, maar hij heeft ook andere talenten,…

🕑 13 minuten minuten Rechte seks verhalen

GEVANGEN VAN LIEFDE Dorothy keek op toen de deur krakend openging, haar vingers zweefden boven de zware, zwarte typemachine, een blik van lichte irritatie op haar gezicht. Kolonel John registreerde de blik en zijn mond vertrok in de typische militaire glimlach die ze was gaan verachten. Waarom deden soldaten alsof emoties een vijand waren die gedood moest worden, in plaats van iets om te omarmen? Hij stapte het kleine kantoor binnen en Dorothy nam de lange Duitser in de deuropening in zich op. Ze was gewend aan de aanblik van Duitsers in het kamp, ​​ze waren allemaal gevangenen en hoewel ze eerst bang was geweest voor hun norse blikken, was ze nu gewend geraakt aan de aanwezigheid van vijandige strijders.

Zoeklichten en gewapende bewakers controleerden de omtrek, elke beweging werd nauwlettend in de gaten gehouden. 'Dit is Carl,' wenkte hij de gevangene naar binnen, 'hij spreekt heel goed Engels, studeerde aan Oxford, nietwaar?' 'Ja,' antwoordde hij met een zacht Engels accent met een lichte Europese inslag, 'voor de oorlog heb ik taal- en letterkunde gestudeerd.' 'O,' legde ze haar hand op haar keel, 'dus jij spreekt en leest Engels?' "Perfect," glimlachte hij door perfecte tanden. Dorothy's hart sloeg een slag over. De Duitsers zagen er meestal goed uit, lang, blond en met gezichten die uit steen gehouwen hadden kunnen worden, maar deze man was een Adonis als zo'n schepsel bestond. Zijn blauwe ogen werden zachter toen hij naar haar staarde, viel op haar weelderige borsten en toen terug naar haar bruine ogen, ze voelde een rilling door haar lichaam gaan terwijl hij glimlachte.

'Perfect,' grijnsde hij, 'de kolonel zei dat je een secretaresse nodig had.' 'Ja, ik, eh,' wierp ze een blik op de stapel papieren, 'ja, dat doen we,' wierp ze een blik op de kolonel die alleen maar glimlachte en met zijn hielen klikte. 'Ik ben in het buitenkantoor,' hij keek op zijn horloge, 'ik zie je dan om 1700 uur, Carl?' "Ja meneer," salueerde hij scherp. De deur ging dicht en Dorothy pluisde haar haar uit, waar te beginnen? "Zijn er bestanden die ik niet mag aanraken?" Carl tikte op de stapel papieren naast haar.

Dorothy glimlachte nerveus en schudde haar hoofd. 'Ze worden bewaard in een kluis in het kantoor van de kolonel,' antwoordde ze, 'ik kon je daar niet binnenlaten,' ze wierp een blik op de papieren, 'nou, dan moeten we je vast op weg helpen.' 'Dank je,' hij ging tegenover haar zitten en leunde op het bureau, 'wordt dit mijn typemachine?' 'Ja,' ze keek naar de tweede typemachine, 'het wordt jouw typemachine', ze leunde achterover en bestudeerde hem even. Het witte kraagloze overhemd en de bretels verborg een gespierde torso en ze glimlachte bij de gedachte hem na de oorlog te ontmoeten. Hij leek verbijsterd door haar bestudeerde reflectie en leunde op zijn handpalm en beantwoordde haar blik. "Is er iets mis?" "Oxford?" 'Ja, Oxford,' antwoordde hij, 'ben je daar ooit geweest?' 'Een keer,' streek ze haar stropdas glad, 'was ik op weg naar Cardiff en stopten we onderweg bij het station.' 'Ik herinner me het station nog goed,' flitsten zijn ogen naar de foto van de koning achter haar, 'ik was net klaar met mijn diploma en had de brief uit Berlijn gekregen dat ik me moest inschrijven.' Hij glimlachte verdrietig.

"Deze oorlog heeft ons allemaal voor de gek gehouden. Drie jaar geleden reed ik met mijn vriendin door het Engelse platteland en nu laat ik bommen vallen op haar steden. Oorlog is een aanfluiting van alles wat goed en vriendelijk is, het is de laatste belediging de mensheid kan naar God gooien." Dorothy keek naar beneden en deed haar das recht. "Als het iets voor je betekent, ik heb geen hekel aan de Duitsers.

Ik schreef voor de oorlog naar een Duits meisje, we waren penvrienden, ze woonde in Essen." "Ik ken de stad goed, ik ben niet ver daarvandaan geboren, in een stad die Dortmund heet." 'Onze mensen laten daar veel bommen vallen,' beet ze op haar lip en keek uit het raam. 'Kom,' hij klapte in zijn handen en ze sprong op, 'genoeg filosoferen of we maken een einde aan deze oorlog en wat gaan onze leiders dan met hun tijd doen? Boeken schrijven over hoe ze de oorlog hebben gewonnen?' Dorothy giechelde, zette haar bril af en veegde haar ogen af. 'Ik durf te zeggen dat het interessante lectuur zou opleveren.' Hij grijnsde. "Ongetwijfeld." Niet lang daarna dansten zijn behendige vingers over het toetsenbord en Dorothy merkte dat ze over hem begon te fantaseren. Hoe zou het zijn om die vingers in haar te hebben? Hij leek zeker een manier te hebben met zijn vingers, mijmerde ze een paar uur later, hij was thuis met de typemachine en zijn Engels was inderdaad onberispelijk, bijna gênant, want hij slaagde erin haar op een paar gemiste komma's te betrappen.

Het had haar doen glimlachen en elke keer dat ze glimlachte, werden zijn ogen iets zachter totdat hij uiteindelijk achterover leunde en zijn handen achter zijn hoofd vouwde. 'Dus je zit in het leger?' "Bij wijze van spreken," antwoordde ze, "ik ben klerk bij de militaire politie, ik heb mijn basisopleiding gedaan, maar die was erg basic. Ik heb in drie kampen gewerkt, maar ben hierheen verhuisd om dichter bij mijn moeder te zijn, ze voelt zich slecht nu de rantsoenering verslechtert." 'Ik heb mijn moeder al twee jaar niet gezien,' antwoordde hij bedroefd, 'ik heb haar naar het oosten gestuurd, maar nu de oorlog aan het oostfront zich tegen ons heeft gekeerd, ben ik bang voor haar.' 'Is er geen manier om haar terug te krijgen?' 'Ja,' glimlachte hij en leunde naar voren, 'je zou me kunnen helpen ontsnappen en dan een duikbootkapitein voor me zoeken die steekpenningen zou accepteren om me naar Duitsland te brengen,' hij pakte een van haar sigaretten. 'Ik denk niet dat je dat zou kunnen regelen?' Dorothy's hand vloog naar haar keel. "Ik uhm," ze keek weg.

Karel barstte in lachen uit. "Ik maakte een grapje," hij stak een sigaret op, "als ik had willen ontsnappen, had ik dat allang kunnen doen, maar waar zou ik naartoe vluchten? Ik zou binnenkort geallieerde bommen ontwijken en waarschijnlijk weer bommen op Engeland afwerpen, in plaats van waar ik zit te praten met een mooi Engels meisje en Engelse tabak rook." 'Dus je vindt het niet erg om een ​​gevangene te zijn?' Dorothy's ogen werden merkbaar groter. "Iedereen vindt het erg," haalde hij zijn schouders op, "maar je went aan het idee en de Engelsen zijn zo slecht nog niet, ik heb het goed met de commandant hier." Er werd op de deur geklopt en ze stond op toen de deur openging.

'Ik ga gewoon een uurtje of zo naar buiten, gaat het wel met je?' "Prima," antwoordde ze, "we krijgen hier echt wat werk gedaan." 'Heel goed,' leek hij tevreden toen hij naar Carl keek, 'ik wist dat je een belofte had, ouwe kerel, nou, er is een bewaker aan de voorkant. Wil je dat ik hem naar binnen stuur?' 'Ik denk van niet,' stak ze een sigaret op, 'hij zou alleen maar in slaap vallen, je weet hoe dat gaat.' "Ja," de ogen vernauwden zich, "nou, ik moet rennen, ik zie jullie twee later." De deur ging dicht en even later hoorden ze de buitendeur dichtslaan. Dorothy ademde plotseling uit en sloot haar ogen.

Ze waren alleen. 'We zijn alleen,' drukte Carl de sigaret uit. Dorothy legde de sigaret in de zware tinnen asbak en begon afwezig te typen.

Het was een vorderingsverzoek aan de kwartiermeester, een van de drie die ze die ochtend had gedaan. Traditiegetrouw eiste het Britse leger dat alles gedocumenteerd werd, en wel in drievoud. Ze was zich er vaag van bewust dat Carl naar haar keek en even keek ze op.

'Wil je thee? Nu we alleen zijn?' "Hè?" Dorothy staarde door haar bril en voelde vocht tussen haar benen. 'Thee,' hij stond op en liep naar de ketel, 'een Britse traditie.' 'Ja, natuurlijk,' mompelde ze. De letters liepen door elkaar en ze vloekte toen ze de typefout zag.

Met een zucht trok ze het papier eruit en stopte er een nieuw vel papier in, maar twee minuten later stopte ze en staarde; ze had het vorige vorderingsrapport opnieuw geschreven. Dorothy zuchtte en trok het eruit, staarde ernaar en gooide het opzij net toen de ketel begon te koken. Ze zou moeten opletten, maar ze had nog maar drie regels op een nieuw stuk papier getypt, toen ze een kreun slaakte, haar bril afzette en achterover leunde.

"Verdomme verdomme verdomme." "Is er iets mis?" Carl ging achter haar staan ​​en legde zijn handen op haar schouders. "Ik maakte een fout en moest opnieuw beginnen," antwoordde ze terwijl hij haar zachtjes in haar schouders kneep, "en toen begon ik het vorige verzoek tot vordering helemaal opnieuw te typen, ik denk dat ik een pauze nodig heb." "Een beetje ontspanning?" Dorothy leunde tegen hem aan en sloot haar ogen, waardoor hij vermoeide spieren kon masseren, zijn vingers gespannen spierballen vonden en de spanning langzaam maar zeker loslaten. Ze voelde zichzelf wegdrijven en kwam plotseling tot de ontdekking dat zijn aanraking merkbaar lichter was geworden. Even later stopte hij en hoestte.

"Sorry." 'Niet doen,' mompelde ze half in zichzelf, 'het was leuk om te doen.' Zijn vingers gleden door haar haar en Dorothy voelde een steek van schrik toen hij de gesp losmaakte en de spelden uit haar haar trok en het op haar schouders liet vallen. De bewaker was net buiten, een gevangene maakte ongepaste bewegingen naar haar toe en ze liet hem toe. Ze wierp een blik naar beneden toen hij haar haar door zijn vingers begon te gooien, de lokken zachtjes plaagde en haar zachtjes kreunde. 'De kunst van het masseren is een oude,' mompelde hij, 'vol kleine verrassingen.' Hij streelde haar oorlellen. 'De oren zijn erg gevoelig om aan te raken,' hij ging naar haar keel en streek met zijn vingertoppen licht over haar huid.

Ze voelde haar temperatuur iets stijgen toen hij de knoop van haar das bereikte en even later liet ze hem de knoop losmaken en langzaam naar beneden trekken. Haar ademhaling werd oppervlakkiger toen hij de das over haar hoofd trok en op het bureau legde. De implicatie was duidelijk. Zijn slanke vingers maakten de bovenste knoop van haar overhemd los en plaagden haar delicate zenuwuiteinden. Dorothy had zin om het uit te schreeuwen, maar dat zou de bewaker waarschuwen en dat wilde ze absoluut niet.

Ze staarde glimlachend naar zijn vingers die op en neer gleden langs haar voorhoofd, maar toen hij aan de volgende knop trok, hield ze hem tegen. 'De deur,' ze opende de bovenste la van haar bureau en haalde er een sleutel uit, 'doe de deur op slot en zet die radio ook aan.' Terwijl hij haar instructies uitvoerde, maakte ze haar riem los, haalde hem door de lussen en liet hem op de grond vallen. Carl trok zijn bretels over zijn schouders en knoopte zijn overhemd los. Dorothy slikte terwijl ze naar zijn gespierde lichaam staarde, zijn borstspieren perfect gevormd, zijn huid mooi gebruind en toen hij haar bereikte, duwde ze weg van het bureau en knoopte langzaam haar shirt los om haar rondborstige borsten te onthullen die werden vastgehouden door een beha. Carl tilde zijn typemachine op en verplaatste hem naar het uiteinde van zijn bureau, stak zijn hand uit en hielp haar overeind.

Ze staarden elkaar even in de ogen en toen glimlachte hij en kuste haar teder op de lippen, zijn tong gleed eroverheen en Dorothy voelde een golf van passie door haar heen stromen. Ze dacht even aan John, haar Canadese vriend die gestationeerd was op een RAF-basis in het zuiden, en toen sloeg hij zijn armen om haar heen. Hij bereikte haar billen en begon er stevig aan te werken.

Haar vochtige, vaginale lippen wreven tegen elkaar terwijl hij haar wangen stevig masseerde, en ze hapte naar adem en beet zachtjes op zijn schouder terwijl de erotische sensaties door haar heen stroomden. Hij trok haar steeds dichter naar zich toe en ze voelde zijn hardheid tegen haar zachtheid, het smeekte om losgelaten te worden en ze trok aan zijn knopen en scheidde zijn gulp, streelde zijn rechtopstaande mannelijkheid. Carls ogen rolden terug in zijn hoofd, en toen duwde ze naar voren terwijl hij haar rok uitdeed en hem over haar heupen duwde. Het viel met een zachte plof op de grond en ze leunde tegen het bureau, terwijl hij haar keel en borsten bedekte met zachte, bijtende kussen die haar naar een andere wereld stuurden.

De tijd leek stil te staan ​​terwijl hij haar proefde, en toen voelde ze dat ze achteruit werd geduwd tot ze op het bureau lag, haar benen gespreid voor hem. Karel grijnsde. "Mooie Fraulein." hij ademde.

Ze streelde langzaam zijn penis en voelde hem hard worden. "We hebben niet veel tijd." 'Tijd genoeg, houd je stem laag.' Ze knikte terwijl hij haar slipje opzij trok en haar lippen streelde met de eikel van zijn penis, ze sloot haar ogen en wachtte. Maar het strelen ging een paar minuten door voordat hij het hoofd ongeveer een centimeter in de lucht stak.

Ze kromp ineen, wachtend op de onvermijdelijke duik, maar in plaats daarvan was er slechts een zachte stoot toen hij het hoofd naar binnen duwde en zich terugtrok, in en uit, in en uit, totdat hij haar plotseling nog een centimeter liet. Ze kromde haar rug en kreunde, maar toen trok hij zich volledig terug en begon haar lippen te schilderen met zijn pik. Ze staarde hem begerig aan en hij gleed weer in haar, deze keer gaf ze haar anderhalve centimeter. Het was langzaam en pijnlijk orgastisch terwijl hij verder in en uit ging, zijn laatste stoot gaf haar nog een centimeter en Dorothy boog haar terug en probeerde zijn penis te grijpen, maar hij sloeg haar weg.

Zijn volgende stoot kwam zo'n dertig seconden later, en deze keer schreeuwde ze bijna hardop toen hij haar alles gaf, maar toen trok hij zich halverwege terug en draaide zijn heupen opzij. Deze schommelende, rollende actie deed haar grommen en tevreden dat ze het opwindingsstadium bereikte, begon Carl het af te wisselen met een zachte stotende beweging, waardoor ze meer en meer kreeg, totdat ze uiteindelijk haar benen om hem heen sloeg en hem naar voren trok. "Harder harder." Hij wachtte een paar seconden langer en begon toen harder te duwen, zijn pik bewoog in en uit, zijn wiegende rollende beweging nog steeds volhoudend, zijn ballen die tegen haar perineum sloegen, moeten overal in het kamp gehoord zijn toen hij haar hard werkte. Ze voelde hem verstijven en begon te ejaculeren en toen zeilde ze hoog boven de wereld terwijl een plezierige reeks golven door haar heen ging, de ene nog intenser dan de andere. "Oh mein, Gott, oh mein Gott," gromde hij keer op keer totdat hij zich uiteindelijk met een huivering in haar leegde.

Dorothy ging plotseling rechtop zitten en greep zijn schouders, dwong zichzelf verder, totdat het orgasme eindelijk begon te vervagen en ze nattigheid op haar wangen voelde en zweet tussen haar borsten. Een paar minuten later gingen ze uit elkaar en ze viel terug op het bureau terwijl hij opruimde. 'We hebben er een puinhoop van gemaakt,' mompelde hij nonchalant. 'Ja,' giechelde ze, 'we hebben er een zooitje van gemaakt, voor jou moet het een tijdje zijn geweest.' 'En jij,' glimlachte hij, 'je ging echt.' 'Dat was ik ook,' ze ging rechtop zitten en staarde naar haar natte slipje.

Ze rookten zwijgend een sigaret tot ze hem uiteindelijk uitdoofde en hem stevig kuste. "Voel je je nu ontspannen?" Dorothy giechelde. 'Dat geloof ik echt,' gleed ze van het bureau af en pakte haar rok op, 'zullen we nu thee drinken?' En terwijl zijn vingers langs haar lippen gleden, zuchtte Dorothy.

Het zag ernaar uit dat haar nieuwe secretaresse heel nuttig zou zijn. Wat attent van kolonel..

Vergelijkbare verhalen