Penny's andere leven, HOOFDSTUK 2

Penny moet boeten voor haar wulpse gedrag…

🕑 16 minuten minuten Rechte seks verhalen

Brian moest naar huis voordat zijn vrouw terugkwam, en Penelope liep naar haar appartement, schrijdend over de parkeerplaats, haar boodschappen in de ene hand zwaaiend en bedwelmd van haar opwindende dag. De schemerlucht koelde snel af en ze voelde hem in korte windvlagen onder haar minirokje wapperen en haar nog steeds gestimuleerde kutje kietelen, een sliertje van een slipje onbedekt gelaten - niet de kleinste suggestie van een string die Morristown's 'Lascivious Lingerie' had verkocht haar. Er was een dag geweest - het hoogtepunt van maanden van erotische dromen en gedetailleerde planning, en ze keek reikhalzend uit naar het volgende weekend wanneer Brian zou komen met een cd met de beste foto's van hun fotoshoot - het begin van het binnenhuis met haar uitkleden tot een breed scala aan lingerieartikelen; het vrijen en daarna de buitenshoot in de buitenlucht, evenals enkele van de grappigere op de markt. Ze wist dat er tussen de honderden foto's die hij had gemaakt heel erotische foto's moesten zitten.

Een schreeuw achter haar bracht haar gedachten terug naar het heden. Ze keek over haar schouder en zag een jonge vrouw naar haar toe rennen. 'Juffrouw Perkins! Ik ben blij dat ik u heb gepakt!' Het was een van de schijven op de markt. Penny kende haar heel goed. Ze herkende haar meteen ondanks het feit dat ze haar zelden gekleed zag.

Haar naam was Phoebe en ze kwam elke ochtend voor haar dienst op de markt naar de YWCA. Meestal was ze spiernaakt, aan het omkleden of douchen bij de Y waar Penny als assistent-manager werkte. Een deel van Penny's taak was om regelmatig door alle kamers van de faciliteit te lopen - de sportschool, het binnenzwembad, de jacuzzi, de yogastudio, evenals de douches en kleedkamers. Er waren daar altijd vrouwen in verschillende stadia van uitkleden, maar op de een of andere manier leek Phoebe altijd volledig naakt te zijn als Penny binnenkwam, en vaker wel dan niet bukte ze zich, waardoor ze een duidelijk zicht kreeg op haar stevige kleine achterste, haar strakke kleine anus en de nette plooien van haar haarloze roze kutje bovenop haar slanke, taps toelopende, lange en elegante benen. Ze draaide zich altijd snel om als ze Penny's luide hoge hakken hoorde klikken op de tegelvloer, en haar wiebelende tieten vastpakte, begroette haar hartelijk en lief.

Penny had nog nooit een lesbische neiging gehad, maar deze jonge vrouw vond ze buitengewoon aantrekkelijk, en telkens als ze wist dat ze in het gebouw was, maakte ze haar ronde veel vaker dan nodig was in de hoop een glimp op te vangen van haar natuurlijke charmes. Ze deed haar best om niet betrapt te worden terwijl ze naar het prachtige figuur van het meisje staarde, maar ze werkte hard aan haar perifere zicht terwijl ze haar in de ogen keek en reageerde door haar welkom te heten in de Y. 'Miss Perkins, sorry dat ik u stoor, maar Meneer Brown vroeg of u hem in zijn kantoor even wilde spreken.' "Meneer bruin?" 'Mijn manager. Je weet wel, die grote zwarte man in het witte overhemd en de stropdas? Heeft het iets met je creditcard te maken?' 'Volgens mij ken ik hem niet, Phoebe. Wil hij me nu zien?' "Ja als je kan.

Hij zei dat het belangrijk was.' Penny was niet blij dat haar humeur werd onderbroken. Het herhalen van de ts van de dag in haar hoofd was een heerlijke herhaling, vooral het plezier dat ze hadden met de groenten en fruit die strategisch in suggestieve poses waren geplaatst. in het gangpad van het huiswaren en gefotografeerd worden in riskante situaties met andere shoppers in de buurt was een sensatie geweest.Maar ze liep gewillig terug over de parkeerplaats, de aantrekkelijke, slungelige blondine volgend die geanimeerd kletste terwijl Penny zichzelf toestond naar haar lenige figuur te staren. ‘Ik zal je laten zien waar zijn kantoor is, juffrouw Perkins.’ ‘Bedankt, Phoebe,’ antwoordde Penny, die zich nu zorgen maakte of ze haar laatste creditcardafschrift had betaald.

‘Ik zal je volgen.’ Phoebe leidde haar naar de achterkant van de winkel, door een plastic gordijn naar een ronde metalen trap. Toen ze de bijna verticale treden opging, kwam de neus van de oudere vrouw dicht bij Phoebe's dijen en dronk ze het persoonlijke aroma van de jonge vrouw in - een zoete mix van zeep en zweet en jonge huid. Een timide klop op de deur, een ruw "Kom!" en ze gingen het kantoor van meneer Brown binnen. Het had ramen langs één kant met een duidelijk zicht op de winkel. Aan de andere kant waren planken met grootboeken en stapels losse papieren.

Aan het ene uiteinde van de kamer stond een lage, gescheurde oude bank en aan het andere uiteinde stond een grote draaibare lamp die een helder licht scheen op het bureau van meneer Brown. En daar was hij - meneer Brown - een man die bij zijn bureau paste - groot en bruin. Hij fronste. 'Dank je, Phoebe, je mag gaan.' 'Dank u, meneer Brown,' antwoordde ze en vluchtte de kamer uit, de deur achter zich dichttrekkend, waardoor de sleutel op de grond viel.

Meneer Brown stond op en liep naar hem toe, pakte de sleutel, legde hem terug op zijn plaats en deed de deur op slot. 'Ga zitten, juffrouw Perkins.' Penny schoof achteruit naar de bank en ging zitten, waarbij ze het lage niveau van de stoel verkeerd berekende, zodat haar minirok omhoog vloog toen ze landde. Ze paste zich snel aan en vroeg zich af of hij haar blote kont had opgemerkt; maar hij zei niets; hij staarde haar alleen maar aan.

Na een lange, ongemakkelijke stilte waagde Penny: 'Ik begrijp dat er een vraag is over mijn creditcard?' 'Nee,' zei hij, 'het heeft niets met je creditcard te maken. Dat was alleen maar voor Phoebe. Het is veel ernstiger dan dat.' Penny voelde een verstrakking in haar maag. Had meneer Brown uit zijn raam gekeken toen ze die grapefruits in haar blouse had gestoken? Had hij gezien dat ze haar minirokje optilde en deed alsof ze haar schaamhaar borstelde met de schrobborstel? Brian had dat heel grappig gevonden, maar misschien niet. Ze kon zien dat meneer Brown moeite had om de juiste woorden te vinden, maar hij zei niets.

"Ja?" waagde Penny weer. Eindelijk sprak hij. "Juffrouw Perkins, het is het beleid van ons bedrijf, hier bij, om aan te dringen op volledig fatsoen in onze markten van ons personeel en ook van onze klanten. Wat u hier deed, was volkomen verwerpelijk." 'Ik weet niet waar je het over hebt,' brulde Penny.

'Ik denk van wel,' antwoordde hij. 'Sta me toe het u te bewijzen.' Daarmee trok hij een la van zijn bureau en drukte op een knop. Plots lichtte een groot tv-scherm op, iets wat Penny nog niet eerder had opgemerkt. Er verschenen wazige zwart-witfoto's in twaalf kleine secties.

Het waren beelden van de lege gangen van de supermarkt. 'Mijn beveiligingssysteem,' kondigde hij trots aan. 'Alles opgenomen. Zondag om 8 uur,' verklaarde hij terwijl hij een cassette uitkoos en die in de gleuf van een machine in zijn bureaula stopte.

Opeens veranderden de foto's. Nu was de winkel gevuld met drukke shoppers. 'Kom hierheen,' eiste hij, en Penny liep naar hem toe en ging achter hem staan. 'Vers gangpad,' vervolgde hij, wijzend naar een van de schermen. Hij drukte op een andere knop en het beeld ging snel vooruit.

Hij stopte het op een bepaald punt en Penny zag zichzelf naar de grapefruitkraam steigeren met Brian vlak achter hem met zijn camera. De scène speelde zich af zoals ze zich had herinnerd, niet meer dan 20 minuten van tevoren. Wat stom van ze om niet te weten dat ze gefilmd zouden worden! 'Dat ben jij met die grapefruit in je blouse,' trompetterde meneer Brown.

'Nee, ik niet,' loog Penny die haar best deed om verontwaardigd te lijken over de suggestie. 'Je draagt ​​een blouse precies zoals die op dat scherm.' "Veel mensen dragen zulke blouses." 'En een minirok zoals die je draagt.' "Veel mensen dragen ze." "Ok, laten we het gangpad proberen." Hij concentreerde zich op een ander deel van het scherm en spoelde het weer snel vooruit totdat ze Penny gemakkelijk konden herkennen die de camera naderde. Hij stelde de snelheid in op slow motion en Penny zag je haar korte rokje optillen. Haar harige kutje was duidelijk zichtbaar toen hij de foto bevroor. Hij draaide zich ijskoud naar haar toe en zei: 'En u hebt nu geen slipje aan, mevrouw Perkins.' Het was geen vraag.

'Dat ben ik zeker,' antwoordde ze, 'natuurlijk ben ik dat.' Haar toon verloor iets van zijn zekerheid; ze wist dat het steeds moeilijker werd om het voor de hand liggende bewijs te ontkennen. 'Ik denk het niet,' ging meneer Brown verder, en voordat Penny wist wat er aan de hand was, draaide meneer Brown zich om in zijn stoel, zijn hand vloog naar buiten en hij greep de hoek van haar rok en klapte die omhoog, zodat haar naaktheid zichtbaar werd. Geschokt duwde ze het naar beneden en barstte in tranen uit. Meneer Brown was totaal onbewogen terwijl hij sarcastisch voortging: "Niet veel vrouwen dragen een blouse zoals die van jou, een minirok zoals die van jou, geen ondergoed en hebben hun schaamhaar in de vorm van een hart geknipt. Ik geloof echt dat u het bent, juffrouw Perkins.' 'Oké, dus ik was het.

Wat ervan? We hadden gewoon een beetje lol", snikte ze. "Dat vinden wij niet leuk. Ik zal aangifte moeten doen bij mijn meerdere en bij de politie.' 'De politie? Waarom de politie?' Penny raakte nu behoorlijk in paniek.

'Het is de wet. Onfatsoenlijke blootstelling.' 'O mijn god, als je de politie belt, verlies ik mijn baan.' Meneer Brown leek te denken. 'Phoebe vertelt me ​​dat je bij de Y werkt? Ik ken je baas heel goed. Hij zit in onze raad van bestuur.

Hij zal het moeten weten.' 'Mark? Je kent hem? Nee, je kunt het niet tegen Mark zeggen, ik zou zeker ontslagen worden.' 'Ik moet wel. Als ik je niet aangeef, kan ik mijn baan verliezen.' 'O, doe dat alsjeblieft niet,' smeekte Penny. 'Ik zal alles doen, maar vertel het alsjeblieft niet aan Mark.' moet," vervolgde Mr. Brown, "Ze zullen de video zien, dan krijg ik problemen." "Verberg het," smeekte Penny, en het gesprek ging heen en weer totdat Mr. Brown uiteindelijk verzachtte en vertelde haar dat hij zou zien wat hij kon doen.

'Kom morgen bij sluitingstijd terug. 9:1 ​​Klop op de deur van de personeelsingang en ik laat je binnen. Misschien kunnen we dit op de een of andere manier oplossen.' 'Ok. Ik zal hier zijn. Denk alsjeblieft aan iets, ik kan het me gewoon niet veroorloven om mijn baan te verliezen." Dankbaar rende Penny de kamer uit, strompelde de ijzeren trap af en vluchtte helemaal terug naar haar appartement, ging naar bed, trok de dekens ver over haar hoofd en sliep de hele nacht niet.

De volgende ochtend op het werk zag ze eruit als een hel. Ze bleef de hele dag in haar kantoor, hoewel ze wist dat Phoebe hoogstwaarschijnlijk in de kleedkamer was. Toen drong ze zelf wat eten naar binnen, kleedde zich bescheiden en liep zenuwachtig terug naar de winkel en precies om 21:15 klopte ze schuchter op de achterdeur. Meneer Brown moet op haar hebben gewacht, want hij liet haar onmiddellijk binnen, wenkte haar hem te volgen en leidde haar zwijgend terug naar zijn kantoor.

Hij deed de deur achter hen dicht en op slot en Penny zag dat het lange raam nu bedekt was met zware gordijnen. "Ik heb veel nagedacht over ons probleempje," begon meneer Brown. 'Ik ook', viel Penny in de rede.

"Kun je me helpen?" 'Ik denk dat ik ons ​​allebei kan helpen,' zei hij rustig en samenzweerderig. 'Maar het is een groot risico voor mij. Je zult me ​​flink moeten compenseren.' 'O, wat dan ook, meneer Brown, meld me gewoon niet aan.' 'Je zult precies moeten doen wat ik je vraag.' 'Natuurlijk. Dat beloof ik.

Wat wil je dat ik doe?' "Nou," begon meneer Brown langzaam, "ik begrijp dat je interesse hebt in fotografie." 'Ik denk het wel,' stemde ze toe. "Dat hebben we gemeen. Ik ben een fervent fotograaf." "Werkelijk?" vroeg ze zich af. 'Ik zie hier niets van je werk.' "Dat is waar. Mijn foto's zijn niet van het soort dat je in het openbaar laat zien.

Ze lijken veel meer op het soort foto's dat je graag in supermarkten maakt." "Oh, ik begrijp het," bed Penny, zich afvragend wie zich vrijwillig zou laten fotograferen door deze bruut van een man. Ze huiverde onwillekeurig terwijl hij verder ging: "Nu, morgen zal ik een groot risico moeten nemen door deze video te verbergen. Ik weet niet hoe ik hem voor mijn beveiligingspersoneel moet verbergen. Ze controleren elke band een keer per week.

Ik denk dat we meteen moeten beginnen met uw vergoeding. Vindt u dat goed, juffrouw Perkins?' 'Waar hebben we het precies over?' vroeg Penny. Mr. Brown negeerde de vraag. 'Dus als u het niet erg vindt om weer op de bank te zitten, kunnen we beginnen.

Ik ben blij dat je je wat conservatiever kleedde vandaag. Ik geniet van het contrast tussen een slimme zakenvrouw en een slet.' 'Slet?' ontplofte Penny, 'hoe durf je me zo te noemen!' een andere bureaula haalde hij een kleine digitale camera tevoorschijn.'Zou je je make-up willen bijwerken voordat we beginnen?', sijpelde hij uit, en Penny, die zich realiseerde wat ze te wachten stond, weigerde koppig te antwoorden terwijl ze met gefronste wenkbrauwen ging zitten. op de bank met haar benen strak over elkaar. 'Goed.

Laten we beginnen,' zei meneer Brown opgewekt. 'Laten we ons wat meer ontspannen. Leun achterover, handen weg van je borst. Goed!' Hij begon foto's te maken en Penny vond het moeilijk haar frons in stand te houden. 'Goed!' ging meneer Brown weer verder.

'Laten we nu het jasje kwijtraken.' Penny trok het jasje strakker om haar schouders en keek hem kwaad aan.' Kom op, Penny. Mag ik je Penny noemen? Je hebt beloofd mee te werken, weet je nog? Je zei dat je alles zou doen. Dit is het. Dit is alles wat ik heb gekozen.' Langzaam ging het jasje uit en meneer Brown nam meer foto's, maar toen hij haar vroeg haar blouse los te knopen, sloeg ze haar armen over elkaar en weigerde. 'Laat me je niet dwingen,' zei hij, terwijl hij naar zijn bureau liep en zijn telefoon aanwees.

"Mark is maar een telefoontje verwijderd." Penny stemde er snel mee in om wat knoppen te openen en meneer Brown nam meer foto's naarmate er meer en meer van Penny's bh werd onthuld. Het was een zeer standaard bh, helemaal niet zoals haar 'Wulpse Lingerie'-modellen, maar Mr. Brown nam toch foto's. Al snel werd Penny's blouse weggegooid en Mr.

Brown vroeg haar om haar rok uit te doen. Nogmaals, Penny weigerde absoluut te wijken, dus nogmaals, Mr. Brown pakte zijn telefoon en sprak heel kalm het nummer uit: "455-110" "Oh mijn god!" dacht Penny. "Hij kent Marks huisnummer uit zijn hoofd," en ze maakte snel haar rok los tot duidelijk genoegen van Mr.

Brown die de actie regisseerde met precieze commando's. De rok was al snel uit beeld en Penny bleef in haar lea staan st aantrekkelijk ondergoed, de saaie bh en het omaslipje. "Keer je nu met je rug naar me toe en verwijder langzaam de beha," instrueerde hij, en Penny gehoorzaamde met tegenzin maar hield haar handen stevig op haar tieten. "Handen naast je, alsjeblieft!" en Penny verstijfde weer tot meneer Brown weer naar zijn bureau ging en de hoorn oppakte. Weer gaf ze toe, en nu keek ze topless naar de uitdrukking op zijn gezicht, bijna kwijlend bij het zien van haar borsten.

'Hij heeft tenminste een goede smaak in tieten,' dacht ze ironisch bij zichzelf. Ze waren anders dan veel vrouwen omdat ze identiek aan elkaar waren, erg stevig voor een vrouw van haar leeftijd, mooi kegelvormig en iets groter dan de hand van de gemiddelde man zou kunnen vasthouden. Vooral Penny was trots op haar tepelhoven die breed, donker en bobbelend waren en die stijve, kleine tepels omringden die recht naar voren gericht waren als een machinegeweer. Nu was het de beurt aan meneer Brown om te zeggen: "Oh mijn God!" en Penny zag zijn handen trillen terwijl hij probeerde de camera stil te houden. Door haar staand en zittend te poseren, met haar gezicht naar voren en weg, close-up en met het hele lichaam, werd het gemakkelijker toen Penny's houding veranderde van weerstand in trots op haar figuur.

Na enkele minuten kwam het bevel eindelijk. "Slipje!" Opnieuw verzette Penny zich en opnieuw ging Mr. Brown door de poppenkast. Deze keer draaide hij het hele nummer en het begon te rinkelen voordat Penny in paniek raakte en "Hang op!" riep.

Maar voordat hij de telefoon weer in de houder kon leggen, hoorde Penny de stem van haar baas die antwoordde: 'Hallo?' en ze was in het koude zweet toen ze de laatste van haar kleren begon uit te trekken. Langzaam, langzaam, gekmakend langzaam, beval meneer Brown haar om zich uit te kleden en Penny keek toe hoe hij gefascineerd was door haar vrouwelijkheid. Ze realiseerde zich plotseling dat hoewel hij de controle had, ze ook een ander soort controle over hem uitoefende. Heel subtiel begon de dynamiek van de fotoshoot te veranderen; zij was nu degene die poses aanbood die steeds meer huid onthulden, steeds dichter bij haar privégebieden. Haar kont was nu volledig ontbloot, haar kont waar ze erg trots op was vanwege zijn rondheid en gladheid.

Ze wist dat haar bruine lijn mannen enorm aansprak; Brian had haar verteld dat door het contrast van de bruinere delen met de melkwitte delen duidelijk was dat ze praktisch naakt in de zon had liggen zonnebaden met slechts een spoor van een stringbrede stringbikini. Penny zorgde ervoor dat meneer Brown haar beste hoeken waardeerde, en tegen de tijd dat haar slipje halverwege haar dijen, over haar knieën, bij haar enkels zat en vervolgens op de grond schopte, werd ze net zo opgewonden als hij, en zijn eerste blik op haar hartvormige struik liet hem glinsteren van haar nattigheid. "O mijn God!" ontsnapte weer aan Mr.

Brown, en hij verviel in stilte, zwaar ademend terwijl ze met de krullen van haar 'korte' haar speelde, het plagend uit elkaar trok en geleidelijk haar natte kutlippen liet zien, al felroze en opgeblazen. "Genoeg voor vanavond!" Het was niet meneer Brown die sprak. Het was Penny die zichzelf schokte met de implicatie dat er meer van deze sessies zouden zijn. Het was met zeer gemengde gevoelens dat ze die avond naar huis liep, seksueel opgewonden, maar zich een stuk viezer dan ze ooit had met Brian.

Het verhaal gaat verder in Penny's Other Life, hoofdstuk….

Vergelijkbare verhalen