Project Epsilon - A Sexual Fantasy

Super hete seks zonder zwaartekracht…

🕑 16 minuten minuten Rechte seks verhalen

Oktober, 22:05 Praag Centrum voor Astro Surveillance, Tsjechië Voor Tomáš Dusek begon zijn dienst bij het PCAS normaal genoeg. De rij lampen en schermen, die de nachtelijke hemel bewaakten, stond paraat. Er waren al meer dan twee weken geen UFO's gemeld. Een meteorenregen eind september had enige belangstelling gewekt, maar daar bleef het bij. Tomáš genoot van een kopje koffie toen zijn telefoon overging.

Het was de informatiebalie. 'Tomáš, misschien wil je dit eens bekijken. Het kan niets zijn.' "Oke wat is het?" 'Een amateurastronoom in de buurt van Smecno heeft gebeld om te zeggen dat ze iets hebben gezien in Cassiopeia. Ze zeggen dat het er vorige week niet was.

Hij zegt dat het een asteroïde zou kunnen zijn van hoe het door de nachtelijke hemel beweegt.' 'Een asteroïde! Maak dat je wegkomt!' 'De man leek een beetje verontrust.' 'Oké, oké, we zullen het bekijken.' Oktober, 14:40 NASA Headquarters, Washington D.C, USA Gerry Hammle moest werken op zijn verjaardag. Dat was klote. Hij wilde naar huis om zijn dochtertje te zien. Ze zouden een hele grote pizza bestellen en dan naar een film gaan kijken.

Gerry's telefoon ging over. Het was een telefoontje van het hoofdschakelbord. 'Hé Gerry, fijne verjaardag trouwens.' 'Bedankt Marcie.

Hoe gaat het?' 'Ik heb een Thomas aan de lijn uit Tsjechoslowakije, ik denk dat je die moet nemen.' 'Het is Tsjechië of Slowakije Marcie, hoe dan ook, hij heeft hem doorverbonden.' - "Hallo." 'Hallo, ja, dit is Tomáš Dusek van PCAS, ik ga je wat gegevens e-mailen. Ik vraag me af of je het meteen kunt verifiëren.' "Waarom wat is er?" 'Ik denk dat we een probleem hebben.' November, 03:45 10 Downing Street, Londen, VK Het is vroeg. De premier had een late avond om zijn toespraak in de Commons voor te bereiden voor de volgende dag. Het tekort is groter dan iedereen dacht.

Het moest goed worden afgehandeld, anders zou de politieke uitval verwoestend kunnen zijn. Hij draait zich om en past zijn kussen aan. Zijn rode telefoon gaat over. De PM voelt voor zijn bedzijlicht. Knippert en gaat rechtop zitten.

Alleen de president van de Verenigde Staten kwam op die lijn door. "Ja?" 'David, sorry dat ik je stoor, ik weet dat het daar vroeg moet zijn.' 'Het is meer dan vroeg, wat is er aan de hand. Is het Syrië?' 'Ik wou dat het een vriend was.' 'Afghanistan?' 'Nee, zoiets niet.

David, ik ga dit langzaam zeggen, omdat je het moet opnemen.' "Oke ga verder." 'Onze jongens van NASA hebben vandaag een telefoontje gehad van een man die naar de sterren in Oost-Europa kijkt. Een asteroïde is op een aanvaring met de aarde.' "Neuken!" "Ik weet." 'Wanneer is de ETOI?' 'December. Ze berekenen nu alleen het verwachte traject en het impactpunt.

Ze hopen binnen 100 mijl te komen, maar het lijkt erop dat het uit voorlopige gegevens ergens in de buurt van Ghana zal komen.' 'Wauw! Hoe is het met Project Epsilon?' 'Theoretisch is het klaar, maar we wilden het testen.' 'Is er tijd?' 'Nee. Eerlijk gezegd David, nee. Het zal elke dag duren die we hebben, alleen om het op tijd op zijn plaats te krijgen.' 'Nou, dat relativeert de economie.

Wie weet nog meer?' 'Behalve NASA, alleen jij en ik.' 'Oké maat, ik waardeer het telefoontje. Hoe gaan we hiermee om. Kunnen we het onder de duim houden?' 'Ik zie niet hoe we het kunnen. Naarmate het dichterbij komt, zullen steeds meer van deze sterrenkijkers het oppikken.' "Verdomme! Dit wordt een shit storm!" 'Ik stel voor dat we om negen uur uw tijd met Poetin en Hollande zullen vergaderen.' 'Oké kerel, dat geeft me de kans om de kast te informeren.' 'Ja David, we moeten met een gezamenlijke verklaring komen en hopelijk kunnen we deze sukkel neerschieten voordat hij veel dichterbij komt.' 10:00 december Winchester, VK Lisa Archer lag op haar bed naar Hollyoaks te kijken tijdens het inhalen.

Ze had geslapen en was op zoek naar een grote kom Crunchy Nut Cornflakes en genoot nu van haar favoriete zeep. Haar telefoon had eerder een pieptoon laten horen, maar ze had niet de moeite genomen om ernaar te kijken. Het was waarschijnlijk haar zus die haar eraan herinnerde om hun moeder een kerstkaart te geven.

Lisa was geneigd kleine dingen te vergeten met de altijd aanwezige verantwoordelijkheid op haar schouders. Ze kon niet klagen. Ze had de baan in de eerste plaats aangenomen en nu werd ze betaald voor niets doen. Ze stond permanent paraat.

Lisa was een van de teams die is gekozen om de missie voor Project Epsilon te leiden. Ze had twee jaar getraind na het behalen van haar masterdiploma in astrofysica. Ze maakte deel uit van een eerste vrijwilligersgroep die uiteindelijk werd teruggebracht tot twee. Tijdens de advertenties boog ze zich voorover om de tekst te controleren.

'Oh god… het kan niet!' Zei ze hardop. Het was niet de bedoeling. De experts hadden gezegd dat de kansen 60 miljoen op één waren, maar het was gebeurd… het gebeurde. Het duurde even voordat ze haar gedachten had verzameld en toen belde ze 'Mike'.

Mike was een vent van het Home Office. Ze wist dat het niet zijn echte naam was. Hij was haar contactpersoon, mocht er iets gebeuren. Er waren enkele ministeries die zo geheim waren dat zelfs de premier er niets van wist.

Ze tikken van dag tot dag en zorgden ervoor dat er voor hun mensen werd gezorgd. Lisa was gewend geraakt aan de 24-uurs bewaker. Ze waren niet opdringerig en het was leuk om al haar boodschappen te laten bezorgen.

Als ze echter wilde gaan eten of een nieuw paar schoenen wilde kopen, hingen ze heimelijk rond. 'Hoi Mike, ik heb net de tekst gelezen.' 'Ja, het zijn alle systemen. We hebben twee weken de tijd om dit ding te krijgen.' 'Oh gek, dat is gek!' 'De wereld vertrouwt op jou en Brad, Lisa.' Brad was haar teamgenoot.

Hij zou de sonde besturen en Lisa zou de wapens bedienen. Ze hadden één kans… ze had één kans om het eruit te halen. Ze had honderden keren geoefend in de simulator, maar dit zou echt zijn. 02 december Project Epsilon HQ, Arizona USA "Ben je klaar?" Vroeg Brad, toen Lisa hem ontmoette in de briefingruimte. 'Klaar zoals ik ooit zal zijn.' Lisa, zoals Brad in haar alles in één ruimtepak zat.

Ze hield haar helm onder haar arm, zodat haar veel gekoesterde blonde haar tot op haar middel viel. Brad keek naar zijn sexy collega, wetende dat zij de laatste mens zou zijn die hij ooit zou zien. Haar pak zoals dat van Brad, ritssluiting aan de voorkant. Behalve dat de hare het beste paar borsten was dat Brad ooit had gezien.

Zelfs de glanzende, steriele onderste helft kon haar perzikkleurige billen niet verbergen. Een lichte rilling liep over Brad's ruggengraat. Hij stond op het punt de wereld te redden, zijn geest moest gefocust zijn, maar Lisa was gewoon zo heet! Brad had zich de avond ervoor geschoren.

Zijn dressoirs waren netjes bijgesneden en overschaduwden zijn zes uur stoppels. Lisa's ogen dwaalden over zijn strakke gestel, gekleed als in het plakkerige zilveren pak. 'Oké jongens, hier is je briefing', zei de strenge ambtenaar en gaf ze een document met statistieken en 'essentiële informatie'.

Twee meer geschikte ambtenaren kwamen aan en namen plaats achter het bureau in de briefingruimte. "Lisa en Brad, de meest recente informatie toont aan dat de asteroïde ten westen van Dakar, West-Afrika zal raken. Na binnenkomst zal hij een diameter hebben van ongeveer.

Als deze de aarde raakt, zal er een explosiezone zijn, die alles binnen een straal zal verdampen De impact zal echter een gigantische mega-tsunami veroorzaken die een vloedgolf zal veroorzaken die de Atlantische Oceaan zal oversteken en de hele oostelijke kust van de VS zal vernietigen. Er zullen een nucleaire winter en catastrofale overstromingen plaatsvinden op het noordelijk halfrond. Kortom, het leven zoals we het kennen, zal in december om 02:40 uur stoppen. ' Lisa en Brad zaten met een strak gezicht.

De verantwoordelijkheid voor hen was enorm. "Nog vragen?" Vroeg de ambtenaar. Lisa en Brad zaten stil. Ze hadden dit keer op keer in de simulator en in hun hoofd meegemaakt.

Het moest een tweede natuur zijn. De tijd voor vragen was allang voorbij. 'Goed. Oké jongens, T min twintig minuten… en jongens.' Lisa en Brad keken om zich heen. "Geluk hebben." De twee astronauten gingen op hun plaats in de pod zitten en bonden zich vast.

Brad keek naar beneden. Zelfs nu merkte hij niet hoe de riem Lisa's benen vasthield. Haar pak paste haar als een handschoen. Terwijl ze zich nestelde in haar stoel, was elk rondje en hoekje van haar lichaam gemarkeerd in haar glanzende alles in één.

'Dit is misschien niet de plaats of de tijd om dit te zeggen,' zei Brad. Lisa draaide zich om en keek naar haar met granieten kaken beklede metgezel. 'Je bent een geile vrouwelijke astronaut!' 'Brad, normaal gesproken zou ik je een klap geven, maar ik bewaar het voor later.' 'T min vijf minuten.' Zei de diepe Amerikaanse stem op de intercom.

'Ik zeg alleen Lisa. Als ik mijn laatste minuten op aarde met iemand moest doorbrengen.' Lisa keek Brad aan en glimlachte. Het brak tenminste de spanning. 'T min één minuut.' 'Ok Brad, begin met het starten van de hoofdmotor.' Vanuit het ruimtecentrum zag het team achter Project Epsilon hoe een explosie van witte hete raketbrandstof in de grond schuimde en de belangrijkste portalen naar buiten begonnen in te storten.

'Hier gaat het Brad!' Zei Lisa opgewonden. Plotseling werden Brad en Lisa weer in hun stoelen geduwd. De pod versnelde en bereikte in 10 seconden 1.000 mijl per uur. Lisa pakte Brad's hand vast. Ze had het gevoel dat al haar organen zouden exploderen.

Terwijl de pod door de atmosfeer klom, nestelde het paar zich en raakte gewend aan de snelheid. Brad voelde nog steeds Lisa's zachte, vrouwelijke hand die zijn hand vasthield. Het voelde zo fijn en warm aan. Als niets anders wilde hij die sensatie onthouden.

Een uur later begon de onderscheppingspod zijn baan en had Brad visueel contact met de asteroïde. Het zag eruit als een heldere klodder, nog steeds bijna twee miljoen mijl ver, maar reizend met 75.000 mijl per uur. Lisa en Brad hadden 40 minuten voordat hun vaartuig op de optimale positie zou staan. Het was cruciaal dat Lisa de atoomaangedreven laser niet afvuurde totdat de asteroïde precies in de juiste daalhoek was.

Alles was stil in de pod. Lisa zorgde ervoor dat alles klopte. Ze kantelde haar stoel, zodat de bediening van de ontploffing precies goed was. Ze haalde diep adem en maakte op het laatste moment een paar aanpassingen terwijl Brad het vaartuig stabiel zette.

De boordcomputer herberekende constant het verloop van de asteroïde. Samen hadden de VS, het VK, Frankrijk en Rusland 79 miljard dollar uitgegeven aan de ontwikkeling van de topgeheime sonde. Nu wachtte de aarde. De steden over de hele wereld wachtten op twee mensen om hun werk te doen.

Nieuwjaarsvieringen waren opgeschort terwijl de wereld hun adem inhield. 'Het komt binnen bereik Lisa. Je hebt vier minuten schat!' 'Ik ben er klaar voor, meneer.' Lisa onderging de laatste stappen in haar hoofd.

Detonatiecode ingevoerd… check. Wapensysteem ingeschakeld… controleer Laserkanon ingeschakeld… controleer. De seconden verstreken, de kleine rode lampjes in haar vizier gingen van rood naar oranje. 10 seconden te gaan… de lichten zijn nog steeds oranje… vier seconden… de asteroïde was nu in zicht.

Haar hart leek even te stoppen toen haar hand zich om de joystick begon te spannen. Een tweak naar links… groen licht… BRAND! De volgende momenten leken in slow motion te gaan. De tijd stopte voor Lisa.

Ze had op het laatste moment haar ogen gesloten, vertrouwend op haar training en instinct. Ze deed haar ogen open en het enige dat ze kon zien, waren de restanten van een paar vonken en gloeiende stukken puin die in het niets van de ruimte verdwenen en daarna gewoon van de duisternis. 'Lisa! Lisa! Je hebt het gedaan. Het is weg. De asteroïde is verdwenen.' 'Brad controleert visuele en alle telescopische gegevens.

Dubbele controle, hoge controle!' 'Het is er niet! Je hebt het gedaan! Je hebt de wereld gered!' Lisa maakte haar riem los en zuchtte de grootste zucht van verlichting die ooit heeft gezucht. Brad stuurde een radiobericht naar de aarde. "Missie volbracht." Lisa nam het kleine grijze etui dat ze had meegebracht en maakte de grendels los.

Er zat een fles Moet et Chandon in. Ze gooide de bovenkant om een ​​bruisende puinhoop door de cabine te sturen en zette de fles tegen haar mond voordat de hele boel werd verspild. Ze gaf de fles aan Brad, die erin slaagde een goede mond te krijgen en toen zweefde de rest rond in het gewicht van de pod. Lisa keek naar haar metgezel en streelde zijn borstelige kin. 'Je hebt goed gedaan Brad.' 'Je hebt de harde baby gedaan.' 'Daar ga je me weer baby noemen!' 'Vind je het niet leuk?' 'Help me uit dit ruimtepak te komen en ik zal het je laten zien!' Lisa begon de rits van haar zilveren pak naar beneden te trekken terwijl Brad toekeek, terwijl het bloed door zijn aderen stroomde.

Zijn hart klopte hard, nog steeds deels door de adrenaline van het moment en door de prachtige aanblik van Lisa's blote huid. Zijn eerste erectie in nul G. Het voelde raar… het voelde goed.

'Wil je dat ik mijn blik afwend?' Vroeg Brad. 'Nee Brad, ik wil niet dat je je blik afwendt', zei Lisa, en ze onthulde de zachte haren van haar landingsbaan. Brad stond op en deed geen moeite om de opwinding in zijn pak te verbergen.

Hij stak een hand in die van Lisa en streelde haar gladde, zachte buik. Ze had een enkele diamanten stud in haar navel, die fonkelde in het zwakke licht van de cockpit. Lisa legde haar hand neer en legde de bult in Brad's ruimtepak vast. Ze voelde hem bonzen. Als het niet had gewerkt, hadden ze nog geleefd, maar konden ze nergens heen.

Zoals het was, daalden ze zachtjes terug naar de aarde, met alles om voor te leven. Nu wilde Lisa alleen nog maar neuken. Ze trok Brad naar zich toe en deed haar gewichtloze schoenen uit. Tegelijkertijd voelde Brad dat haar lichaam begon op te tillen en gebruikte hij zijn grotere kracht om haar tegen te houden. Hij kuste hartstochtelijk haar nek terwijl zijn armen haar stevig maar zacht omhelsden.

Neuk me Brad, 'fluisterde ze.' Laat me zweven terwijl je me neukt. 'Voor zover bekend had niemand volgens de beschikbare literatuur ooit de liefde bedreven zonder zwaartekracht. Brad hield haar met één hand vast en ritste zijn eigen pak open met de andere. Hij hoefde het niet allemaal uit te doen, net genoeg om zijn kloppende mannelijkheid in de koele lucht van de cabine te laten ontsnappen. Lisa trok ondertussen de twee helften van haar pak open, onthulde haar geweldige borsten en schoof vervolgens het zilver grijze stof naar beneden.

Brad kreunde terwijl hij zijn hand over haar voorkant liet glijden en haar kletsnatte kutje vond. Misschien was het de afwezigheid van de aardse aantrekkingskracht, misschien was het de situatie, maar Lisa was druipnat. Ze hapte naar adem toen ze zijn vingers voelde betreed haar. Zijn drie langste cijfers openden haar vochtige, roze poesjeslippen en vingerden haar sappige pik. Brad's pik trilde met de intensiteit van het moment.

Lisa wilde hem berijden. De natuurkunde zou er alles aan doen om ertegen te vechten, maar dat Ik bedoelde alleen dat hij haar zo veel moest vasthouden strakker. Om nog harder te stoten.

Lisa trok haar pak helemaal uit en voelde dat ze begon weg te drijven, maar Brad greep haar pols en trok haar weer naar zich toe. Hun lippen ontmoetten elkaar. Haar was warm en vochtig. Hij was zacht en liefdevol.

Lisa stak haar tong in zijn mond en pakte vervolgens de metalen staander vast die zijn stoel ondersteunde. Brad manoeuvreerde zichzelf, leunde op de een of andere manier achterover tegen de stoel en zorgde ervoor dat hij zijn geliefde niet losliet. Lisa trok zich naar hem toe en greep zijn stoel vast met haar enkels terwijl zijn pik haar kutje binnendrong. Lisa's haar vloeide half over Brad's harige bovenlijf en kietelde over zijn borst terwijl ze haar heupen in zijn kruis stak.

Ze kon zijn verbazingwekkende hardheid helemaal voelen doordringen. 'Aaaaah Brad! Dat is zo goed. Houd me vast schatje!' Brad beet op haar schouder terwijl haar vingers door zijn dikke bruine haar kamden. Ze rook zijn heerlijke aftershave en de donkere, ruige mannengeur. Brad kuste haar nek en haar gezicht, zijn ademhaling zwaar door de extra inspanning om Lisa vast te houden.

Ze boog zich naar hem toe en Brad zette haar perzikkleurige billen vast terwijl hij zijn pik nog dieper in haar poesje sloeg. Lisa kreunde harder dan ooit en greep zijn schouders vast terwijl zijn balzak keer op keer tegen haar zwerver sloeg. "Oooh Brad dat is zo goed schat! Ooh fuck het is zoooo diep! Soo fucking diep !!!" "Hmmm Lisa… Je bent zo sexy! Ik wil je zo graag!" Brad klemde zijn tanden op elkaar toen hij voelde dat Lisa's poesje super nat werd, haar pre-orgasme bedekte zijn penis met haar liefde.

Oh, verdomme Brad. Ik kom! Ik ben… YESSSSSSSSSSSSS !!! Oooooooooooh !!! "Lisa's lichaam schokte krampachtig terwijl ze het meest intense orgasme van haar leven had. Ze kuste Brad hartstochtelijk, terwijl hun lichaam begon te transpireren waardoor ze glad en sexy werden.

De temperatuur in de cabine steeg naarmate ze dichter en dichterbij kwamen aan de atmosfeer van de aarde. Lisa bleef malen op Brad's lul, kuste hem hongerig en voelde zijn pik bijna barsten. Brad wist niet hoe lang hij het nog vol kon houden. Ze waren 60 seconden verwijderd van terugkeer en de temperatuur in de cabine was bijna 70 graden.

Op het laatste moment trok Lisa zich van hem weg en haar lichaam begon naar boven te zweven terwijl de cabine begon te rammelen en heen en weer schudde en daarna ging ze op haar knieën rusten en nam Brad in haar mond. Brad keek naar de prachtige groene en blauwe bol door het raam van de cockpit terwijl zijn ejaculatie in golf na roodgloeiende golf in Lisa's mond spoot. Ze klemde haar lippen om zijn pik, nam hem diep en slikte zijn goedheid in. Twintig minuten later hun peulje spatte ergens in de Atlantische Oceaan neer. Tegelijkertijd stuurde het een klein bericht naar een baken aan boord van de HMS Cupid.

Brad hield Lisa in zijn armen, kuste haar voorhoofd en streek haar haar opzij. 'We hebben het gedaan, Brad.' 'Ik ken Lisa, ze zullen hier snel zijn. Kom hier, laat me je weer knuffelen.' Lisa keek in Brad's blauwe ogen. Hier kan ze aan wennen. 'Ik weet niet of we de re-entry helemaal onder de knie hebben,' zei Lisa.

'Het was een beetje hobbelig daarboven.' 'Ik denk dat je gelijk hebt', misschien moeten we het nog een keer proberen, zei Brad met een glimlach van oor tot oor. Lisa rolde op hun kleedje, gemaakt uit hun ruimtepakken. Ze hoopte dat de reddingsboot hun tijd zou nemen.

Vergelijkbare verhalen