Vertrekken - deel twee

Megan vliegt naar Amerika om haar verloving te verbreken.…

🕑 19 minuten minuten Rechte seks verhalen

"Vertrekken… "CH. 2 Hoofdstuk 2 Megan schudde zichzelf uit haar dagdroom toen de stewardess vroeg of ze koffie wilde. "Wat? Het spijt me, mijn gedachten waren mijlen ver weg." Ze keek naar de koffiepot in de hand van de stewardess en zei: "Oh ja, room maar geen suiker, dank je." Terwijl ze van haar koffie nipte, bleef Megan het liedje horen dat ze in de vertrekhal van Heathrow had gehoord terwijl ze wachtte tot haar vlucht werd gebeld. "Ik vertrek met een straalvliegtuig, ik weet niet wanneer ik weer terug zal zijn. Oh schat… ik haat… om te gaan." Het diepe gevoel van verlangen dat die woorden opriepen.

Het was alsof de zangeres had het uit het diepst van haar ziel geschreeuwd. De woorden, die Megan zo vaak had gehoord, hadden nu een bijna beklijvende kwaliteit. Voordat ze op het vliegveld van Heathrow aan boord ging van haar vliegtuig, zat ze in de vertreklounge toen een moeder naast haar kwam zitten. Ze had tweelingmeisjes, niet ouder dan negen of tien jaar, gekleed in witte blouses en tartanrokken, trots Schots.

Hun haar was kortgeknipt en zacht kastanjebruin, hun ogen stormgrijs. Wat Megans aandacht trok, was de manier waarop ze ruzie maakten; een kind zat op de bank naast haar moeder, terwijl haar broer of zus uitdagend voor haar stond, handen op de heupen starend in het gezicht van haar zus. 'Je hebt het mis Kirsty, een vrouw zijn in een beroep is beter, net als papa. Daarom word ik dokter. Jongens zijn dom en vreselijk en… en…' 'Je kunt zijn wat je wil Lizzy, maar ik word net als mama en heb kinderen en een man.Dus daar!Je kunt je stomme dikke kop eraf werken op school en zo voor wat het mij interesseert.Ik hoef niet te doen wat je me zegt gewoon omdat je tien minuten ouder bent.

Ik wed dat je op een dag echt, echt, spijt zult hebben, en ik wed dat je net als onze leraar zult zijn, helemaal ellendig, en opgedroogd als een pruim. Ik wed dat alles wat ze heeft is klassikaal werken en lesgeven." "Hou op met kibbelen en ga zitten. Bied uw excuses aan de dame aan en lees uw boeken", zei hun moeder scherp tegen hen. Ze keek naar Megan, trok haar wenkbrauwen op en grijnsde berouwvol.

'Het spijt me zo. Je zou toch niet geloven dat ze goede vrienden zijn?' De meisjes hadden allebei 'sorry mevrouw' gezegd en waren prompt op onderzoek uitgegaan. "Ik denk dat ze lief zijn, en ik zie dat we dezelfde tartan delen. Ik ook. Mijn moeder ging naar het huis van mijn oma in Ayr om me te hebben, zodat ik kan beweren een echte Schot te zijn," lachte Megan "maar daarna ze bracht me terug naar Engeland en ik woon daar nog steeds." "Je bent? God, wat een toeval.

Mijn man is chirurg en woont een conferentie bij in New York City. We gaan een paar dagen met hem doorbrengen. Ga je daar op vakantie of heb je zaken?' 'Eigenlijk ben ik op bezoek bij mijn verloofde.' Megans hart leek samen te krimpen bij de gedachte dat ze die relatie spoedig zou beëindigen.

'Hij,… hij is professor aan Crestin Universiteit in de staat New York. Eigenlijk heeft hij daar een vaste aanstelling.' 'O god,' dacht ze terwijl haar ogen prikten, 'ik hou zoveel van hem. Hier schep ik over hem op en ik weet dat ik hem vreselijk pijn ga doen.' Weer speelde het lied dat haar kwelde in haar gedachten………'Elke plaats waar ik ga, zal ik aan je denken…Elk lied dat ik zing, zal ik voor je zingen…Wanneer Ik kom terug, ik zal je trouwring dragen…'Maar ze wist dat dat niet zo moest zijn. Een traan gleed, onvilt, onopgemerkt over haar wang. 'Juffrouw? Gaat het goed met je? Heb je er last van?' Megan stond op en rende naar de damestoilet.

Ze sloot zichzelf op in een hokje en huilde, haar tranen waren nu ongecontroleerd, haar keel pijnlijk strak terwijl ze probeerde haar tranen te onderdrukken. Er werd voorzichtig op de deur getikt. Een zachte Schotse stem vroeg opnieuw: "Mevrouw, alstublieft, kan ik u helpen? We zijn tenslotte allebei.' Megan trok woest lakens uit de dispenser, depte haar ogen en veegde haar wangen af.

Ze probeerde diep en kalm te ademen. Ze snikte even en deed de deur open. Daar stond de moeder. en ze stak haar armen uit. Megans vastberadenheid verfrommelde en ze ging naar haar toe en huilde op haar schouder.

'Daar, daar. Shhh, shhh, daar nu, daar,' kalmeerde ze terwijl ze zachtjes over Megans schouder streelde. 'Ik ben Helen.

Hoe heet je?'vroeg ze in haar zachte Schotse zang.'Megan'antwoordde ze met verstikte stem. 'Nou, Megan, ik ben een groot voorstander van een lekker kopje thee als het mis lijkt te gaan. Kom nu mee.' Ze nam de leiding zoals alleen een moeder van jonge kinderen dat kan als emoties overkoken. Ze zaten stil en dronken van hun thee tot Megan weer kalm was.

Ze had het gevoel dat ze Helen een verklaring schuldig was voor haar gênante verlies van controle. "Helen, ik zei 'mijn verloofde', maar ik ga onze verstandhouding verbreken en ik weet hoe gekwetst hij zal zijn." "Oh. Oh lieve me. Is het omdat je zo ver uit elkaar woont?" "Niet echt.

Zie je, net als een van je dochters, ben ik klaar voor een carrière waar ik sinds haar leeftijd van heb gedroomd. Ik kan het nu niet opgeven. Ik hou echt van hem. Ik hou zoveel van hem dat ik Ik kon hem niet gewoon schrijven. Hij verdient beter dan dat.

Ik MOET het hem zelf vertellen. Helen, ik heb pijn van binnen.' "En de carrière die je wilt is niet te volgen in Amerika?" "Ik, eerlijk gezegd weet ik het niet, ik heb om te beginnen alleen maar aan UK gedacht, en dan moet ik misschien de hele wereld over, zie je." "Hmmmm. Nou, het zijn jouw zaken en ik kan je zeker niet adviseren. Maar Megan, in het leven, alleenstaand of getrouwd, zijn er vreselijke pijnen en angsten aan de horizon die wachten om je in een hinderlaag te lokken. Wij vrouwen voelen de dingen niet hetzelfde manier zoals mannen doen.

We voelen en ervaren dingen totaal anders. Wat we willen, soms wat we nodig hebben, kan niet alleen worden verkregen. De meesten van ons hebben soms iemand anders nodig. Niet egoïstisch, niet om te gebruiken, maar om bij te zijn, om koesteren.

We hopen altijd dat het met iemand zal zijn die hetzelfde voor ons voelt. Op een dag kan je voelen, je lichaam en je emoties kunnen bijna eisen dat je je eigen kind in je armen houdt en zegt dat hij van MIJ is. Behalve natuurlijk dat het handig is om een ​​man in de buurt te hebben als je je zo voelt!", en Helen lachte. "Als je er zeker van bent, heel zeker in je eigen geest dat je je vriendschap moet beëindigen, dan moet je dat doen. MAAR, waarom niet, in plaats van botweg te zeggen dat je niet met hem kunt trouwen, waarom niet met hem praten over je hoop en angsten.

Niet alleen carrières, niet alleen 'ik wil' of 'ik heb nodig'. Als je, zoals je zegt, veel van hem houdt, en als hij hetzelfde voelt als jij, gooi dat dan niet lichtvaardig weg. Luister zowel naar het hart van je vrouw als naar je geest. Misschien kun je met hem praten over wat jullie allebei willen en nodig hebben.

Het pad van liefde kent vele wendingen en kent zelden scherpe bloemen, en de allerbeste liefde wil af en toe een compromis van jullie beiden. Ik hoop dat je niet denkt dat ik me ermee bemoei of brutaal ben.' Megan schudde haar door elkaar hoofd terwijl ze nadacht over het advies van haar clanlid. Hun vlucht werd aangekondigd, Helen haastte zich om haar kinderen te verzamelen en ze gingen apart aan boord. Na haar gebruikelijke angst bij het opstijgen kon Megan alleen nerveus door haar tijdschrift bladeren, haar emoties op scherp en haar geest tollen. Het lied speelde weer in haar hoofd: "Already I'm so lonesome I could cry…"een andere traan gleed over haar gezicht.

Ze dacht aan de blijvende vrienden die ze had gemaakt bij Queen Anne's. Vijf van hen waren met ambitie ontslagen en onder het genot van een drankje in de Student's Union-bar, of tijdens de af en toe een meidencafémaaltijd op een vrijdagavond, hadden ze hun hoop en vrees toevertrouwd. Ze wilden allemaal verschillende carrières, maar bovenal wilden ze persoonlijk succes in een mannenwereld. de vijf van hen, Megan was de slechts één om extra graden te nemen. Haar Masters en daarna haar BSc, een Bachelor of Science voor haar kwalificatie Politieke Wetenschappen.

Sharon en Judy waren allebei getrouwd, de een had een baby en de ander was zwanger, en ze leken allebei tevreden om een ​​gezin te stichten, het succes in een mannenwereld te vergeten en niet meer dan een terloops afscheid te nemen van verlaten carrières en ambities. Yvonne had een relatie en klaagde bij Megan bitter over de huishoudelijke taken die van haar werden verwacht. Haar partner had zijn voetbal op zaterdag, zijn sport op tv doordeweeks, zijn bier, zijn mannenavondje uit.

'Hij neemt me gewoon als vanzelfsprekend aan. Zijn moeder deed alles voor de nutteloze klootzak en er wordt van mij verwacht dat ik hetzelfde doe als werk', was haar constante klacht. "Wie doet het gras wassen en strijken? IK WEL. Wie rent er in de lunchpauzes rond om de marketing te doen? IK WEL. Wie maakt de flat en de badkamer en het brandende toilet schoon? IK DOE.

Ik heb ongeveer zoveel gehad als ik aankan. En seks. Hij is verdomd seksgek. Ochtend en nacht. Overal in huis; op de trap en de keukentafel, zelfs bij het aanrecht terwijl ik me voorover boog om de verdomde aardappelen te schillen met mijn slipje om mijn enkels.

Ik zal mezelf niet eens verlagen zoals hij het wil als ik ongesteld ben. Megan Ik had hetzelfde moeten doen als jij en me niet met mannen inlaten. Ik ga hem dumpen als ik een leuke flat vind en voor mezelf zorgen. Mannen. Hé.

Je mag ze houden. Melanie, het andere lid van de 'Bende van Vijf' zoals ze zichzelf noemden, werkte in het Midden-Oosten als ingenieur voor een oliemaatschappij. Ze wisselden sporadische brieven uit en Mel leek ergens heen te gaan. Ze liet doorschemeren af en toe liaisons met mannen, geen van hen blijvend. De laatste keer dat ze elkaar hadden ontmoet toen Mel met verlof was, hadden ze een maaltijd in Londen uitgespetterd en een show bijgewoond.

In antwoord op Megans vraag over haar 'mannenvrienden' zei ze had gezegd: "Meg, mijn oude bezadigde vriend, voor zover het mannen betreft, is het enige wat je hoeft te doen ze te gebruiken zoals ze ons gebruiken. Veel plezier en zwaai maar. Tenzij, zoals jij, je er helemaal niet mee bezig bent.'Melanie's woorden hadden haar geschokt'… tenzij zoals jij…' Maar dat was niet waar. Ze had haar Andrew, nietwaar? Ze ademde diep, langzaam ontspannend terug in de vliegtuigstoel en viel in een lichte slaap.

In haar slaap hoorde ze Helens zangerige stem "Vrouwen voelen niet hetzelfde als mannen." Haar dromende geest verbond zich met haar mentor, haar professor toen ze werkte aan haar studie politicologie. Ze was vrijgezel en enorm zelfverzekerd, openhartig in haar mening; Ze was commandant, zelfs intimiderend in haar raadgevingen en begeleiding. Haar donkerbruine haar was kortgeknipt, bijna mannelijk, haar figuur slank en kleine borsten, haar ogen licht doordringend blauw. Haar bewegingen waren lenig, maar slaagden er niet in haar krachtige karakter te verhullen.

Ze sprak met een kort, licht Midlands accent met de typische platte 'a' van het noorden. Als student met een First Class Degree, en al met haar Masters achter zich, werd Megan met respect en wat speciale aandacht leek behandeld. Het was tijdens haar laatste les, alleen met Frankie (haar mentor), dat Megan voelde dat Frankie meer wilde dan een mentor/student-relatie. Er werd niets openlijk gezegd of gedaan, het was gewoon een gevoel dat ze had. Toen de tutorial was afgelopen, vroeg Frankie: "Megan, ben je vanavond vrij?" Geschrokken door de vraag en zonder tijd om na te denken, zei Megan van wel.

'Waarom kom je niet naar mijn appartement? We kunnen ontspannen en wat drinken. We kunnen wat meer praten over je beoogde carrière, weet je?' "Ja, ja oké." Ze kreeg de routebeschrijving en ging naar haar eigen kleine flat. Megan baadde en kleedde zich aan.

Het was zomer en ze droeg een witte katoenen blouse met een overhemdhals en een volledig katoenen rok met een ceintuur in de taille. Het was te warm voor panty's. Ze droeg sandalen en voelde zich fris en comfortabel in de warmte van de avond. Frankie's huis was een gemakkelijke wandeling van 20 minuten, dus Megan wandelde erheen en genoot van de lichte verkoelende bries.

Megan werd begroet met een ongewoon vertoon van vriendschap en werd naar de zitkamer geleid waar een sherrykaraf, glazen en cocktailkoekjes op een kleine tafel stonden. Frankie was elegant gekleed in een lichtblauw broekpak dat goed bij het blauw van haar ogen paste. "Maak het jezelf gemakkelijk, Megan.

Ontspan, we zijn nu geen mentor en student, we zijn vrienden. Ja? Vertel me meer over wat je wilt bereiken in je carrière." Gewapend met een royale bleke cream sherry vertelde Megan over haar dromen als jong meisje, over haar studie en waar ze op hoopte. Terwijl haar enthousiasme groeide om uit te leggen wat ze wilde, nipte ze voortdurend aan haar glas en was verrast toen Frankie haar hand uitstak naar vul het opnieuw. 'Is er een man in je leven, Megan?' Megan gaf toe dat dat zo was. "Hmmm.

Dat is jammer…" "Waarom? Waarom is het jammer? Ik weet zeker dat hij alleen voor mij wil wat ik voor mezelf wil." 'Nou, als je er toch helemaal zeker van bent, zou ik je nooit in twijfel willen trekken.' 'Maar waarom? Waarom zeg je dat?' "Megan, ik ben bijna vijfenveertig, weet je. Ik had ook ambities op jouw leeftijd en ze werden bijna gesloopt door een man waarvan ik dacht dat hij heel veel van me hield en voor mij wilde wat ik voor mezelf wilde, net als jij. Hier, laat me vul je glas." 'Wat is er gebeurd, professor?' "Niet meer 'Professor' Megan, we zijn nu vrienden. Noem me alsjeblieft Frankie.

Nou, het was zo, zie je. We waren dichtbij. HEEL dichtbij… je begrijpt HEEL dichtbij?" Megan had begrijpend geknikt. "Ook hij had zijn carrière en het begon voor hem te slagen.

Hij moest steeds meer socializen en natuurlijk was ik bij hem als zijn partner. Toen ontdekte ik dat we mensen moesten uitnodigen die belangrijk voor hem waren. Nodig ze uit voor zijn cocktail- en kleine etentjes, en het was mijn taak om te organiseren, uitnodigingen te organiseren en te versturen, borrels te organiseren, versnaperingen te organiseren, cateraars te organiseren en tenslotte de verdomde opruiming achteraf te organiseren. Om het nog erger te maken, zou hij me een smerig stuk verdomd papier geven en ik moest de naam en het adres overschrijven en zijn verdomde adresboek ook voor hem ordenen.

Toen moest ik hem helpen het succes van de avond te vieren zoals mannen dat graag doen met een meisje, en daar was ik doodmoe van de voorbereidingen en het toezicht houden op de cateraars, de rondes doen en voor zijn gasten zorgen. Ik bleef over zijn schouder naar het plafond staren en vroeg me af waar mijn carrière was gebleven. Uiteindelijk werd het gewoon te veel en zei ik tegen hem 'niet meer, alles wat je wilt is een secretaresse, klusjesvrouw, meid en bedpartner.' Dus ik heb hem weggedaan en ben sindsdien zo gelukkig. Geloof me Megan, mannen zullen het leven uit je zuigen, hun voeten over je heen vegen, je gebruiken en zullen er nooit voor je zijn als je hun liefde en hun troost nodig hebt. Je krijgt te horen dat je gewoon een emotionele vrouw bent en waarom kun je in godsnaam niet zo sterk zijn als een man en verder gaan met dingen? Hier, laat me je glas vullen.' 'Maar… eh… Frankie, mijn Andrew is helemaal niet zo.

Hij houdt van mij. Hij wil dat ik een carrière heb.' Ze besefte dat ze haar woorden een beetje onduidelijk maakte. 'Ja schat.

Natuurlijk doet hij dat. Dat is mij ook verteld,' zei ze met een stem die wees op ongeloof in alles wat een man zou kunnen zeggen. Frankie stond op en schoof achter Megans stoel. 'Je ziet er lekker uit Megan. Ben je lekker? Waarom maak je niet de bovenste knoopjes van je blouse open, lieverd.

Laat me je helpen.' Haar armen reikten over Megans schouders. Haar vingers streken over haar wangen, haar nek en toen begon ze lichtjes de bovenste knoop los te maken, en toen de volgende. Megan huiverde en keek als aan de grond genageld toe hoe Frankies vingers in haar blouse glipten en over haar stijve tepels begonnen te trekken, die alleen verborgen waren door haar kanten beha.

Haar zenuwuiteinden leken uit te reiken naar Frankie's erotische aanraking. Het besef van wat er stond te gebeuren drong eindelijk door in haar door alcohol verwarde brein; het besef dat ze zich heel snel zou kunnen overgeven aan een deskundige aanraking. Ze sprong overeind.

"NEE. NEE. Doe dat niet. Dat wil ik niet. Het spijt me Frankie, ik bedoelde nooit… het spijt me… ik kan niet…." Verwoed knoopte ze haar blouse vast, greep haar handtas en vluchtte naar de veiligheid van haar flat.

Andreas. Ze wilde Andreas. Ze moest de stem van Andrew om haar heen voelen wikkelen, haar troosten en geruststellen. Ze pakte haar telefoon en toetste zijn nummer in. De beltoon ging maar door.

Hoelaat was het? Op haar polshorloge stond 23:00 uur. Eens kijken, dat was 18:00 uur. voor André. Hij zou daar moeten zijn. Er was geen antwoord.

Geen troost. Geen geruststelling. Tranen stroomden over haar wangen en ze lag op haar bed met het kussen van 'Andrew' in haar armen.

Zij sliep. Ze werd wakker en keek wazig op haar nachtkastje. 47 uur. Verder slapen leek onmogelijk toen ze zich de avond met Frankie herhaalde.

Nog een blik op haar klok. 02:00 uur Ze stond op en realiseerde zich dat ze haar blouse en rok nog steeds droeg. De nacht was warm en ze voelde zich plakkerig en ongemakkelijk.

Ze kleedde zich haastig uit en ging onder haar douche staan, het koele water stroomde over haar heen. Verfrist droogde ze zich af en ging op haar bed liggen, naakt in de duisternis. 30 uur Frankie's woorden herhalen zich in haar hoofd. Niets zou hen verdrijven.

56 uur Verdomme, verdomme, verdomme, verdomme. Ze moet Andrew bellen. Hij moet nu al thuis zijn, het was bijna 23.00 uur. voor hem.

Er was geen antwoord. Megan zat aan haar eettafel, papieren uitgespreid die betrekking hadden op haar studie, haar hoofd in haar handen. Ze kon Frankie's sinistere woorden die nog steeds door haar hoofd kropen niet het zwijgen opleggen. "… Ik had ook ambities op jouw leeftijd en ze werden bijna gesloopt door een man waarvan ik dacht dat hij heel veel van me hield en wilde vormen wat ik voor mezelf wilde, net als jij… " "… mannen zullen het leven zuigen uit je, veeg hun voeten over je heen, gebruik je en zal er nooit voor je zijn wanneer je hun liefde en hun troost nodig hebt.

Je zult te horen krijgen dat je gewoon een emotionele vrouw bent en waarom je in godsnaam niet kunt zijn zoals sterk als een man en doorgaan met dingen? " "… Frankie, mijn Andrew is niet zo een beetje. Hij houdt van me. Hij wil dat ik een carrière heb… " "… Ja schat. Natuurlijk doet hij dat. Dat is mij ook verteld:' Wat had Andrew tegen haar gezegd toen ze elkaar gedag hadden gekust na hun laatste ontmoeting in januari? Als hij echt had gezegd: 'Schat, al je studie en diploma's die je wilde, liggen al snel achter je.

Wat dacht je van na je BSc-diploma in juni, kom je naar Crestin en krijgen we een eigen plekje. Neem een ​​pauze. We kunnen eindelijk samen zijn.

Je zult veel van de vrouwen daar aardig vinden en je kunt een tijdje uitrusten. Meid, je hebt bijna 20 jaar niets anders gedaan dan studeren. Je hoeft geen baan te zoeken. Ik krijg genoeg en meer voor ons allebei.

Neem gewoon een jaar vrij, twee als je wilt, en laten we samen zijn." Wat had hij daar eigenlijk mee bedoeld? Zou hij zijn als Frankie's minnaar? In de liefdevolle troost van Andrew's armen zouden haar ambities stilletjes wegvloeien, als water door zand Zou ze haar dromen opgeven zoals zoveel van haar vrienden hadden, en een gewillige slaaf zijn van een huis en de behoeften van een man? Godzijdank was er niets intiems begonnen met Frankie. Ze schaamde zich alleen maar dat ze zo gemakkelijk haar liefde voor Andrew had kunnen verraden. Maar dat had ze niet. Het was haar enige troost.

Dat had ze niet. En toch schreeuwden de verraderlijke, bijtende gedachten over mannen en hun egoïsme die werden geïmplanteerd door Frankie, door studentenvrienden die hun loopbaan hadden opgegeven, door vrienden die hadden ontdekt dat mannen het beste waren als ze op afstand waren, allemaal om gehoord te worden. Als basis voor de dissonante kreet van twijfels, waren Andrew's eigen opmerkingen: 'Meisje, je hebt verdomd bijna 20 jaar niets anders gedaan dan studeren. Je hoeft geen baan te zoeken. Ik krijg genoeg en meer voor ons allebei.

Neem gewoon een jaar vrij, twee als je wilt, en laten we samen zijn.' Ze nam plotseling een besluit en trok haar schrijfblok naar zich toe. Ze zou hem een ​​brief sturen om alles in de wacht te zetten. Misschien moesten ze uit elkaar gaan, in ieder geval voor een tijdje, ja dat was het… dat zou ze schrijven… interviews bijwonen… een baan zoeken… de carrière beginnen die ze voor zichzelf had gepland… kijken hoe het ging vanaf daar.

Ze begon te schrijven… Terwijl ze haar naam tekende, scande ze haar brief en zag de vlekken van haar tranen. Oh God, dat kon ze hem niet sturen. Wat hun toekomst ook was, hij verdiende het om van aangezicht tot aangezicht verteld te worden.

Ze zette haar computer aan en zocht naar vliegtickets. Er was een Londen Heathrow naar New York Kennedy met een redelijke verbinding naar Albany NY morgenvroeg. Ze zou haar laatste studiepapieren meenemen en misschien wat werk op de vlucht kunnen doen.

Ze verzamelde alles van het bureaublad en stopte het in haar versleten leren aktetas. Nu ze een besluit had genomen, werd haar geest helder en kon ze eindelijk slapen.

Vergelijkbare verhalen